ΜΑΘΗΜΑ: ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΥΚΛΟΣ:Α' ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΕΞΑΜΗΝΟ:ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ (2014-2015) ΔΙΔΑΣΚΩΝ:ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Η θεωρία του C. ROGERS εγγράφεται ως συνέχεια της θεωρίας του A Η θεωρία του C. ROGERS εγγράφεται ως συνέχεια της θεωρίας του A. Adler, του ψυχαναλυτή/ψυχοθεραπευτή εκείνου που, εκτός από μια θεωρία για τις νευρώσεις, συγκρότησε την Ατομική Ψυχολογία. Στην ψυχολογική αυτή θεωρία βασίζονται: - η εξατομικευμένη διδασκαλία - ο επαγγελματικός προσανατολισμός - η Οδηγητική- Συμβουλευτική.

Βασικές έννοιες της Ατομικής Ψυχολογίας είναι : το σχέδιο ζωής δηλ. ότι συνιστά την εσωτερική δυναμική του ατόμου/προσώπου, που γίνεται αντιληπτό ως μια ενιαία οντότητα, ύπαρξη, δύναμη και όχι αποσπασματική, όπως ήθελαν οι ποικίλες ψυχολογικές θεωρήσεις (π.χ. γνώση, βούληση, πράξη κ.ο.κ.) Η σχέση του ατόμου με την εργασία Η σχέση του υποκειμένου με το άλλο φύλο. Το στοιχείο αυτό διασυνδέει με την ψυχαναλυτική θεωρία του Σ. Φρόιντ.

Με αφετηρία τη θεωρία του A Με αφετηρία τη θεωρία του A. Adler αλλά και τις θεωρίες των Kurt Lewin και J.L. Moreno, ο ROGERS οργανώνει την ψυχοθεραπευτική του τεχνική και την ανθρωποκεντρική, δηλ. τη «θεωρία με κέντρο τον πελάτη», που αποτέλεσε τη βάση για την επεξεργασία της εκπαιδευτικής του θεώρησης.

Με βάση τη βιογραφία, τις επιρροές και το κλινικό έργο του C Με βάση τη βιογραφία, τις επιρροές και το κλινικό έργο του C. Rogers, η θεωρία του, η μη κατευθυντική, οργανώνεται γύρω από τις έννοιες αναγνώριση – αποδοχή του υποκειμένου ελευθερία έκφρασής του ενίσχυση – στήριξή του ενθάρρυνση Η θεωρία του C. Rogers έχει τις εφαρμογές της στο νεοελληνικό σχολείο: αντισταθμιστική αγωγή και περσοναλιστική ψυχολογία δηλ. πιο συγκεκριμένα η ενισχυτική διδασκαλία και η πρόσθετη διδακτική στήριξη.

V. Ριζοσπαστικές παιδαγωγικές ιδέες και «συμβολική» βία: κριτική των εκπαιδευτικών θεσμών Η ριζοσπαστική παιδαγωγική θεώρηση διαμορφώνεται σταδιακά από το τελευταίο τέταρτο του XIX αι. και μορφοποιείται κατά το πρώτο τέταρτο του ΧΧ αι. παράλληλα με την οριστική εδραίωση των σχολικών συστημάτων. Η κοινωνιολογική ανάλυση αλλά και η πολιτικοϊδεολογική κριτική, υπό την απήχηση της Οκτωβριανής Επανάστασης (1917), συμπίπτουν σε μία κριτική θεώρηση του υπαρκτού σχολείου εστιάζοντας:

Στις κοινωνικές λειτουργίες του σχολείου και ειδικότερα στον ταξικό του χαρακτήρα Στην πολιτικό-ιδεολογική του «επιστράτευση» και τη νομιμοποιητική του συμβολή Η παιδαγωγική αυτή οπτική έχει την αφετηρία της στη μαρξιστική παρακαταθήκη, που αξιοποιήθηκε διαφοροποιημένα, ανάλογα και με τις πολιτικές εξελίξεις σε διάφορες χώρες, οδηγώντας τόσο στην «απελευθέρωση» της παιδαγωγικής σκέψης όσο και στη μορφοποίηση θεωρητικών σχημάτων και αντίστοιχων προσεγγίσεων.