ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΕ ΒΑΡΥ ΕΓΚΑΥΜΑ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΙΣ ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΕ ΒΑΡΥ ΕΓΚΑΥΜΑ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΙΣ

ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΕ ΒΑΡΥ ΕΓΚΑΥΜΑ Βαρύ ονομάζεται το έγκαυμα που προκάλεσε σοβαρή βλάβη των υποκείμενων στιβάδων του δέρματος και καλύπτει μια μεγάλη περιοχή της επιφάνειας του σώματος. Η Αμερικανική Εταιρεία Εγκαυμάτων ορίζει ως βαρύ ένα έγκαυμα όταν αφορά: · >25% της συνολικής επιφάνειας του σώματος σε ενηλίκους κάτω των 40 ετών · >20% της συνολικής επιφάνειας του σώματος σε ενηλίκους άνω των 40 ετών · >10% της συνολικής επιφάνειας του σώματος σε ολικού πάχους έγκαυμα · Βλάβες στο πρόσωπο, τα μάτια, τα αυτιά, τα χέρια, τα πόδια ή το περίνεο · Βλάβες από ηλεκτρικό ρεύμα υψηλής τάσης · Βλάβες από έγκαυμα εξ’ εισπνοής ή στον πολυτραυματία

ΠΑΘΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ Το βαρύ έγκαυμα προκαλεί παθοφυσιολογικές διαταραχές που αφορούν όλα τα συστήματα του οργανισμού. Εκτεταμένη απώλεια του δέρματος (του προστατευτικού φράγματος του σώματος) είναι δυνατόν να προκαλέσει βαριά λοίμωξη, διαταραχή του ισοζυγίου υγρών και ηλεκτρολυτών και υποθερμία. Συχνά, ο εγκαυματίας έχει εισπνεύσει προϊόντα καύσης, διαταράσσοντας έτσι την αναπνευστική του λειτουργία. Οι καρδιακές αρρυθμίες και η κυκλοφορική ανεπάρκεια είναι συνήθεις κλινικές εκδηλώσεις των βαρέων εγκαυμάτων. Αναπτύσσεται μια κατάσταση έντονου καταβολισμού, η οποία αυξάνει δραματικά την κατανάλωση θερμίδων και μπορεί να προκαλέσει διατροφικές ανεπάρκειες.

Η κινητικότητα του γαστρεντερικού διαταράσσεται και προδιαθέτει τον ασθενή στην εκδήλωση παραλυτικού ειλεού, ενώ η υπεροξύτητα του γαστρικού υγρού οδηγεί σε γαστρικά και δωδεκαδακτυλικά έλκη. Η αφυδάτωση ελαττώνει το ρυθμό σπειραματικής διήθησης και την απομάκρυνση των τοξικών παραπροϊόντων του μεταβολισμού από τους νεφρούς και μπορεί να οδηγήσει σε οξεία σωληναριακή νέκρωση και νεφρική ανεπάρκεια. Γενικότερα, διαταράσσεται ο μεταβολισμός του οργανισμού

Στάδια Συντονισμένης Φροντίδας Η κλινική πορεία της θεραπείας του εγκαυματία διαιρείται σε τρία στάδια: το στάδιο της επείγουσας αντιμετώπισης/ανάνηψης, το οξύ στάδιο και το στάδιο της αποκατάστασης. Αν και ο χωρισμός αυτός σε στάδια είναι ένα εργαλείο χρήσιμο για την πρόβλεψη των κλινικών αναγκών του εγκαυματία, εντούτοις είναι σημαντικό να αναγνωρίζεται ότι η διεργασία της εγκαυματικής βλάβης είναι δυναμική και ότι, σε πολλές περιπτώσεις, τα κλινικά στάδια μπορεί να μην διαχωρίζονται σαφώς. Η εκτίμηση και η διαχείριση του εγκαυματία είναι μια συνεχής διαδικασία που καθορίζεται από την κλινική εικόνα. Κατά τη διάρκεια κάθε σταδίου, διάφορες ομάδες νοσηλευτών, ιατρών και άλλων επαγγελματιών υγείας συνεργάζονται με γνώμονα την ανάρρωση του ασθενούς.

Στάδιο επείγουσας αντιμετώπισης/ανάνηψης Το στάδιο επείγουσας αντιμετώπισης/ανάνηψης διαρκεί από την πρόκληση της βλάβης έως την επιτυχή αναπλήρωση των υγρών. Κατά το στάδιο αυτό, οι επαγγελματίες υγείας εκτιμούν την έκταση του εγκαύματος, χορηγούν τις πρώτες βοήθειες και ξεκινούν την αναπλήρωση των υγρών. Ο ασθενής εκτιμάται για ύπαρξη shock και τυχόν ενδείξεις αναπνευστικής δυσχέρειας. Εάν χρειασθεί, τοποθετούνται ενδοφλέβιες γραμμές, και ο ασθενής μπορεί προληπτικά να διασωληνωθεί. Κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου, οι επαγγελματίες υγείας αποφασίζουν εάν ο ασθενής χρήζει διακομιδής σε ένα κέντρο αντιμετώπισης εγκαυμάτων.

Οξύ Στάδιο Το οξύ στάδιο αρχίζει με την έναρξη της διούρησης και τελειώνει με τη σύγκλειση του εγκαυματικού τραύματος (είτε με φυσική επούλωση ή με χρησιμοποίηση δερματικών μοσχευμάτων). Στο στάδιο αυτό ξεκινούν η περιποίηση του τραύματος, η θρεπτική υποστήριξη και τα μέτρα για τον έλεγχο της λοίμωξης. Τα εγκαύματα ολικού πάχους θα πρέπει να αντιμετωπίζονται όσο το δυνατόν πιο γρήγορα μετά τη βλάβη με υδροθεραπεία ή με εκτομή και τοποθέτηση μοσχεύματος. Η έγκαιρη έναρξη εντερικής και παρεντερικής διατροφή είναι απαραίτητη προκειμένου να αντιμετωπισθούν οι αυξημένες θερμιδικές ανάγκες που προκύπτουν από την υπερβολική κατανάλωση ενέργειας. Κατά το στάδιο αυτό, εφαρμόζονται μέτρα για την πρόληψη των λοιμώξεων, συμπεριλαμβανομένης της χορήγησης τοπικών και συστηματικών αντιμικροβιακών παραγόντων Η αντιμετώπιση του πόνου αποτελεί βασικό στοιχείο της νοσηλευτικής φροντίδας καθ όλη τη διάρκεια της κλινικής πορείας του εγκαυματία. Η χορήγηση ναρκωτικών αναλγητικών θα πρέπει να προηγείται κάθε επεμβατικής πράξης ώστε να ανακουφίζεται ο ασθενής και να μειώνεται το άγχος που σχετίζεται με το χειρουργικό καθαρισμό του τραύματος και την εντατική φυσικοθεραπεία.

Στάδιο Αποκατάστασης Το στάδιο αποκατάστασης αρχίζει με τη σύγκλειση του τραύματος και τελειώνει με την επάνοδο του ασθενούς στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο αποκατάστασης της υγείας του, κάτι που μπορεί να διαρκέσει αρκετά έτη. Κατά το στάδιο αυτό, κύριος στόχος είναι η βιοψυχο-κοινωνική προσαρμογή του ασθενούς, και ειδικότερα η πρόληψη των συγκάμψεων και των ουλών, η επιτυχής επιστροφή του ασθενή στην εργασία του και η εκ νέου ανάληψη των οικογενειακών και κοινωνικών του ρόλων, με τη χρήση τεχνικών φυσικοθεραπείας και επαγγελματικής και ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης. Ο ασθενής διδάσκεται ασκήσεις εύρους κινήσεων προκειμένου να ενισχύσει την κινητικότητά του και να υποστηρίξει τις προσβεβλημένες του αρθρώσεις.

Αναπλήρωση υγρών Χορηγούνται κρυσταλλοειδή υγρά διά μέσου καθετήρων μεγάλης διαμέτρου (14 έως 16 gauge), οι οποίοι εισάγονται διαμέσου κατά προτίμηση άθικτου δέρματος. Κατά τη διάρκεια των 24 πρώτων ωρών μετά το έγκαυμα συχνότερα χρησιμοποιείται το γαλακτικό διάλυμα Ringer, καθόσον διαθέτει την πλησιέστερη προς αυτήν του εξωκυττάριου υγρού σύνθεση. Για τον υπολογισμό της απαιτούμενης ποσότητας υγρών μπορούν να χρησιμοποιηθούν διάφορες εξισώσεις. Οι δύο συχνότερα χρησιμοποιούμενες είναι οι εξής: · Η εξίσωση του Parkland, με την οποία χορηγείται γαλακτικό διάλυμα Ringer σε ποσότητα 4 mL x kg x % της συνολικής επιφάνειας του σώματος που καταλαμβάνει το έγκαυμα. · Τροποποιημένη εξίσωση του Brooke, με την οποία χορηγείται γαλακτικό διάλυμα Ringer σε ποσότητα 2 mL x kg x % της συνολικής επιφάνειας του σώματος που καταλαμβάνει το έγκαυμα.

Οι εξισώσεις αυτές υπολογίζουν τον όγκο υγρών που πρέπει να χορηγηθεί μέσα στις πρώτες 24 ώρες μετά το έγκαυμα, με το 50% του υγρού να χορηγείται κατά τη διάρκεια του πρώτου 8ώρου και το υπόλοιπο 50% κατά τις επόμενες 16 ώρες (25% ανά 8ωρο). Κατά το δεύτερο 24ωρο τα χορηγούμενα υγρά σε ασθενείς με μεγάλα εγκαύματα (έκταση >30% της συνολικής επιφάνειας του σώματος) αλλάζουν σε κρυσταλλοειδές υδατικό διάλυμα δεξτρόζης 5%, με ρυθμό τέτοιο έτσι ώστε να διατηρείται επαρκής διούρηση (Bucher & Melander, 1999).

Η ωριαία αποβολή ούρων χρησιμοποιείται συχνά ως δείκτης αποτελεσματικής αναπλήρωσης υγρών, με την παραγωγή 30 έως 50 ml ούρων να θεωρείται επαρκής για ένα ενήλικο άτομο. (Εάν το έγκαυμα είναι ηλεκτρικό, η διούρηση θα πρέπει να διατηρείται στα 75 έως 100 ml την ώρα). Ένας ακόμα χρήσιμος δείκτης είναι η καρδιακή συχνότητα. Εάν η αναπλήρωση των υγρών είναι επαρκής, η συχνότητα θα πρέπει να είναι μικρότερη από 120 σφύξεις/λεπτό, ή στα ανώτερα φυσιολογικά όρια για την ηλικία του ασθενούς. Η αυξημένη συχνότητα μπορεί να υποδεικνύει ανάγκη για πρόσθετη χορήγηση υγρών (Bucher & Melander, 1999).

Αναπνευστική υποστήριξη Αφού ο ασθενής αφιχθεί στο τμήμα επειγόντων περιστατικών, θα πρέπει να γίνουν διάφορες αρχικές εκτιμήσεις της κατάστασης του αναπνευστικού όπως ακτινολογική μελέτη του θώρακα, μέτρηση αερίων του αρτηριακού αίματος, των ζωτικών σημείων και των επιπέδων της ανθρακυλαιμοσφαιρίνης.(αιμοσφαιρίνη με μονοξείδιο του άνθρακα) Η διασωλήνωση ενδείκνυται σε όλες τις περιπτώσεις ασθενών με εγκαύματα στο θώρακα, το πρόσωπο ή τον τράχηλο. Το βασικό σχέδιο αντιμετώπισης προσανατολίζεται στην πρόληψη της ατελεκτασίας και τη διατήρηση της ανταλλαγής του οξυγόνου στις κυψελίδες

Φαρμακευτική αγωγή ΄Ελεγχος του πόνου Αντιμικροβιακοί παράγοντες Προφύλαξη από τον τέτανο Πρόληψη της γαστρικής υπεροξύτητας Η υπεροξύτητα θα πρέπει να ελεγχθεί ώστε να προληφθούν τα έλκη του Curling. Κατά τη διάρκεια της επείγουσας φάσης της φροντίδας τοποθετείται ένας ρινογαστρικός σωλήνας, και λαμβάνεται δείγμα γαστρικού υγρού κάθε μία ώρα. Το μετρούμενο γαστρικό pΗ θα πρέπει να διατηρείται σε επίπεδα πάνω από 5 ( μικρότερη από 7 χαρακτηρίζονται ως όξινα). Για τον έλεγχο της έκκρισης του γαστρικού υγρού κατά τη διάρκεια της οξείας φάσης μπορούν να χορηγηθούν ενδοφλεβίως αναστολείς των Η2­­-υποδοχέων της ισταμίνης (π.χ. φαμοτιδίνη ή ρανιτιδίνη), είτε διακεκομμένα είτε σε συνεχή έγχυση. Μόλις γίνουν ακουστοί οι εντερικοί ήχοι, ξεκινά η χορήγηση αντιόξινων

Έλλειμμα ογκου υγρών Ελέγχετε την αρτηριακή πίεση και την καρδιακή συχνότητα ανά τακτά διαστήματα. Τα ζωτικά σημεία μεταβάλλονται ταχέως όταν η αναπλήρωση υγρών είναι ανεπαρκής. · Παρακολουθήτε την αιμοδυναμική κατάσταση του ασθενούς (συμπεριλαμβανομένων της κεντρικής φλεβικής πίεσης και της πίεσης ενσφήνωσης των πνευμονικών τριχοειδών. Η ανεπαρκής αναπλήρωση υγρών εκδηλώνεται με πτώση της. · Ακολουθήτε τα πρωτόκολλα ενδοφλέβιας αναπλήρωσης υγρών. Η θεραπεία του εγκαυματικού shock αποσκοπεί στη υποστήριξη του ασθενούς κατά την περίοδο της υποογκαιμικής αστάθειας. · Καταγράφετε την πρόσληψη και αποβολή υγρών ανά ώρα. Ενημερώστε όταν η αποβολή των ούρων είναι μικρότερη από 50 mL την ώρα. Η πρόσληψη και αποβολή υγρών είναι ενδεικτική της επάρκειας της αναπλήρωσης υγρών και στους ενηλίκους θα πρέπει να κυμαίνεται από 30 έως 50 mL την ώρα. · Ζυγίζετε τον ασθενή καθημερινά. Το βάρος χρησιμεύει για τον υπολογισμό των απαιτούμενων υγρών.

Εξετάζετε τα κόπρανα και τα εμέσματα για την παρουσία αίματος Εξετάζετε τα κόπρανα και τα εμέσματα για την παρουσία αίματος. Λανθάνουσα αιμορραγία στα εμέσματα και τα κόπρανα είναι ενδεικτική γαστρεντερικής αιμορραγίας. · Διατηρήτε το περιβάλλον του ασθενούς ζεστό. Η υποθερμία επιφέρει ρίγη και περαιτέρω απώλεια σωματικών υγρών μέσω της αυξημένης κατανάλωσης ενέργειας και του καταβολισμού. · Παρακολουθήτε για τυχόν υπερφόρτωση της κυκλοφορίας. Οι ηλικιωμένοι και οι ασθενείς με προϋπάρχον καρδιακό νόσημα μπορεί να εκδηλώσουν συμπτώματα συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας κατά τη διάρκεια του σταδίου της αναπλήρωσης υγρών.   ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ Οι εκδηλώσεις της υπερφόρτωσης της κυκλοφορίας με υγρά περιλαμβάνουν την αύξηση του σωματικού βάρους μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, θετικό ισοζύγιο υγρών, αύξηση της αρτηριακής πίεσης και της κεντρικής φλεβικής πίεσης, διάταση των σφαγίτιδων φλεβών, δύσπνοια, ορθόπνοια, τρίζοντες και ανησυχία.

Οξύς πόνος Μετρήστε το επίπεδο του πόνου του ασθενούς, χρησιμοποιώντας σταθερά το ίδιo εργαλείο μέτρησης. Η ανοχή στον πόνο αναφέρεται στη διάρκεια και την ένταση του πόνου που κάθε ασθενής μπορεί να υπομείνει. Η ανοχή στον πόνο διαφέρει από άτομο σε άτομο και μπορεί να ποικίλλει ακόμη και στον ίδιο ασθενή όταν οι συνθήκες αλλάζουν. · Χορηγήστε αναλγητικά φάρμακα πριν από κάθε επώδυνη διαδικασία, και εξετάστε εάν έχει ένδειξη η εφαρμογή ελεγχόμενης αναλγησίας. H αδυναμία αντιμετώπισης του πόνου προκαλεί αισθήματα απελπισίας και απογοήτευσης. · Χορηγήστε ενδοφλεβίως ναρκωτικά αναλγητικά, σύμφωνα με τις οδηγίες. Ο φόβος των νοσηλευτών μήπως δημιουργήσουν εθισμό, συχνά τους κάνει διστακτικούς στη χορήγηση ναρκωτικών. Κατά τη διάρκεια της οξείας φάσης του εγκαύματος, ωστόσο, οι συχνές επεμβατικές πράξεις και οι εκτεθειμένες αισθητικές νευρικές απολήξεις υπαγορεύουν την ανάγκη χορήγησης ναρκωτικών φαρμακευτικών ουσιών. ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ Τα ναρκωτικά ουδέποτε χορηγούνται από το στόμα, υποδορίως, ή ενδομυϊκώς, στο οξύ στάδιο του εγκαύματος.

Εξηγήστε στον ασθενή όλες τις διαδικασίες στις οποίες πρόκειται να υποβληθεί και τα αναμενόμενα επίπεδα ενόχλησης που θα του προκαλέσουν. Οι ασθενείς που είναι ψυχολογικά προετοιμασμένοι για τις επώδυνες διαδικασίες στις οποίες θα υποβληθούν και γνωρίζουν εκ των προτέρων την ταλαιπωρία που θα τους αισθανθούν, βιώνουν λιγότερο στρες. · Χρησιμοποιήστε εναλλακτικές μεθόδους ελέγχου του πόνου σε συνδυασμό με τα ναρκωτικά φάρμακα. Τα μη επεμβατικά μέτρα που ανακουφίζουν από τον πόνο (π.χ. χαλάρωση, μαλάξεις, απόσπαση της προσοχής από το πρόβλημα) έχουν τη δυνατότητα να ενισχύσουν τα θεραπευτικά αποτελέσματα των αναλγητικών φαρμάκων. · Επιτρέψτε στον ασθενή να εκφράσει τον πόνο που βιώνει. Κάθε άτομο βιώνει και εκφράζει τον πόνο με το δικό του τρόπο, χρησιμοποιώντας διάφορους κοινωνικοπολιτισμικούς τρόπους προσαρμογής και αντιμετώπισης.

Κίνδυνος για Λοίμωξη Παρακολουθήστε καθημερινά το τραύμα για τυχόν σημεία λοίμωξης. Αφαιρέστε τα τοπικώς εφαρμοζόμενα φάρμακα και το εξίδρωμα και εξετάστε το σύνολο του τραύματος. Στις πρώιμες εκδηλώσεις της λοίμωξης περιλαμβάνονται το οίδημα και η φλεγμονή του άθικτου δέρματος που περιβάλλει το τραύμα, μεταβολή στο χρώμα, την οσμή ή την ποσότητα του εξιδρώματος, αύξηση του πόνου και απώλεια του προηγουμένως επουλωθέντος δερματικού μοσχεύματος. ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ Η αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος, χωρίς άλλες εκδηλώσεις φλεγμονής, δεν είναι ενδεικτική λοίμωξης σε ασθενή με μεγάλα εγκαύματα (στην προκειμένη περίπτωση η υπερμεταβολική αντίδραση είναι αυτή που ανεβάζει τη θερμοκρασία του σώματος).

Παρακολουθήστε για θετικές αιμοκαλλιέργειες οι οποίες δείχνουν δείχνουν μικροβιαιμία. · Παρακολουθήστε για υπεραιμία, βήχα, πόνο στον θώρακα, συρίττοντες, ρόγχους, μειωμένο κορεσμό οξυγόνου και πυώδη πτύελα, τα οποία είναι εκδηλώσεις πνευμονίας. · Παρακολουθήστε για τυχόν παρουσία βακτηρίων στα ούρα, πυρετό, έπειξη για ούρηση, συχνουρία, δυσουρία και υπερηβικό πόνο, που είναι εκδηλώσεις λοιμώξεων του ουροποιητικού. ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ Εάν ο ασθενής φέρει καθετήρα, εξετάστε εάν τα ούρα είναι θολά και δύσοσμα και προβείτε σε λήψη δείγματος ούρων για καλλιέργεια και τεστ ευαισθησίας, τουλάχιστον ανά εβδομάδα. · Ελέγχετε καθημερινώς τον αριθμό των λευκών αιμοσφαιρίων. Ο αριθμός των λευκοκυττάρων αποτελεί δείκτη της λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος, και η αύξησή τους, είναι ενδεικτική λοίμωξης.

Διαταραχή Κινητικότητας Διαταραχή Κινητικότητας Εκτελέστε ενεργητικές ή παθητικές ασκήσεις εύρους κινήσεων σε όλες τις αρθρώσεις, κάθε 2 ώρες. Κινητοποιήστε τον ασθενή εφόσον είναι σταθερός. Οι τακτικές ασκήσεις προφυλάσσουν από περαιτέρω απώλεια κινητικότητας ή την αποκαθιστούν και βελτιώνουν τη λειτουργική κατάσταση του ασθενούς. · Εφαρμόστε νάρθηκες, σύμφωνα με τις οδηγίες. Τοποθετήστε τον ασθενή σε θέσεις που δεν επιφέρουν παραμορφώσεις και αλλάζετε θέση κάθε μία ώρα. Η εφαρμογή ναρθήκων και η αλλαγή θέσης καθυστερούν το σχηματισμό συγκάμψεων. ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ Εξετάζετε όλους τους ασθενείς, και ιδιαίτερα τους ηλικιωμένους, για ενδείξεις σχηματισμού κατακλίσεων, κάτω από τους νάρθηκες.

Διαταραχές Θρέψης: Ανεπαρκής Κάλυψη των Αναγκών του Οργανισμού Διαταραχές Θρέψης: Ανεπαρκής Κάλυψη των Αναγκών του Οργανισμού Διατηρήστε στη σωστή θέση του το ρινογαστρικό/ρινοεντερικό σωλήνα. Η σωστή θέση εξασφαλίζει την απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών και προλαμβάνει την εισρόφηση · Διατηρήστε την εντερική/παρεντερική διατροφική υποστήριξη, σύμφωνα με τις οδηγίες. Παρατηρήστε και αναφέρατε τυχόν ένδειξη δυσανεξίας στη σίτιση: διάρροια, έμετο, υπερβολικό γαστρικό υπόλειμμα, διάταση της κοιλίας, απουσία εντερικών ήχων και δυσκοιλιότητα. Ο διαιτολόγος σε συνεργασία με τον ιατρό, επιλέγει και εξατομικεύει τον τύπο της σίτισης σύμφωνα με τις καθημερινές ανάγκες του οργανισμού σε ενέργεια, και την ανοχή στη σίτιση. Η ανεπαρκής κάλυψη των αναγκών του οργανισμού προδιαθέτει σε συνέχιση του καταβολισμού και του αρνητικού ισοζυγίου αζώτου.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ Ποιος από τους παρακάτω ασθενείς διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο να υποστεί shock εξαιτίας του εγκαύματός του; α. Ένας με 90% επιπόλαιο ηλιακό έγκαυμα β. Ένας με έγκαυμα από έκρηξη αερίου που καλύπτει το 10% της ολικής επιφάνειας του σώματος γ. Ένας με έγκαυμα μετά από ακτινοθεραπεία δ. Ένας με έγκαυμα έκτασης >50% της συνολικής επιφάνειας του σώματος μετά από ατύχημα με ηλεκτρικό ρεύμα υψηλής τάσης 4. Ο κύριος σκοπός της αντιμικροβιακής θεραπείας του τραύματος που προκλήθηκε από έγκαυμα είναι να: α. Ανακουφισθεί ο ασθενής από τον πόνο β. Περιορισθεί η επιμόλυνση της επιφάνειας του τραύματος γ. Αφαιρεθεί η εσχάρα δ. Προληφθεί η νεφρική ανεπάρκεια 5. Ποιο από τα παρακάτω θέματα θα πρέπει να περιλαμβάνεται στην παρουσίαση τρόπων πρόληψης των εγκαυμάτων σε ένα κέντρο υπερηλίκων; α. Η χρήση νυκτερινού φωτός β. Η μη χρησιμοποίηση του φούρνου για το μαγείρεμα γ. Η ρύθμιση του θερμοσίφωνα σε θερμοκρασία κάτω των 50 βαθμών Κελσίου δ. Ο ετήσιος έλεγχος του ανιχνευτή καπνού.

1. Ένα έγκαυμα προκαλούμενο από έκθεση σε έναν όξινο ή αλκαλικό παράγοντα,ταξινομείται ως: α. Χημικό έγκαυμα β. Θερμικό έγκαυμα γ. Ηλεκτρικό έγκαυμα δ. Έγκαυμα από ακτινοβολία 2. Ένα έγκαυμα που αφορά το σύνολο της επιδερμίδας, τις θηλές του χορίου και τους θυλάκους των τριχών, ως τι τύπος εγκαύματος ταξινομείται; α. Επιπολής β. Επιπολής μερικού πάχους γ. Εν τω βάθει μερικού πάχους δ. Ολικού πάχους