Ένα πρόγραμμα διάρκειας 2 χρόνων από τις Δ1 Ε1 και Ε2 τάξεις του 8 ου Δημοτικού Σχολείου Πτολεμαΐδας με τους εκπαιδευτικούς: Μαρία Βιολάκη, Γιώργο Μαμαλίγκα, Καλλιόπη Σουρανάκη, Ελένη Χατζηστεφάνου

H αυλή του Σχολείου μας δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται. Είναι πολύ περισσότερα. Είναι αυτό που θελήσαμε να γίνει. Ένας χώρος μάθησης, χαράς, παιχνιδιού και δημιουργίας. Δηλαδή ένας μικρός παράδεισος!!!!

Στα πλαίσια αυτού του προγράμματος έγιναν οι παρακάτω δράσεις:

Χωριστήκαμε σε ομάδες και μελετήσαμε τα οικοσυστήματα της αυλής μας. Παρατηρήσαμε για πρώτη φορά αληθινά την ζωή. Αυτή που μεγαλώνει σιωπηλά και αθόρυβα στα λουλούδια, στα δέντρα, στα ζουζούνια και τα πουλιά.

Και τα είδαμε με άλλο μάτι. Με αυτό του επιστήμονα, που παρατηρεί, συλλέγει πληροφορίες, ανακαλύπτει και μαθαίνει τα θαύματα της φύσης.

Ανησυχήσαμε αληθινά, πως αυτός ο μικρός παράδεισος της παιδικής μας ηλικίας μπορεί να χάσει την ομορφιά του αν δε νοιαστούμε εμείς για αυτόν. Αν δε ζητήσουμε δεν απαιτήσουμε και δε κινητοποιηθούμε.

Έτσι σαν ευαίσθητοι οικολογικά πολίτες εξασφαλίσαμε και τους πρώτους κάδους ανακύκλωσης, στέλνοντας την παρακάτω επιστολή στον αντιδήμαρχο.

Το φθινόπωρο φωτογραφηθήκαμε κάτω από τα κίτρινα δέντρα, μελετήσαμε τα φθινοπωρινά φύλλα,τα ταξινομήσαμε, τα χωρίσαμε σε ομάδες και ύστερα τα πήραμε με φροντίδα στα χέρια μας και φτιάξαμε όμορφα κολάζ.

video «Φθινόπωρο στην αυλή του Σχολείου μας»

Και σαν μύρισαν Χριστούγεννα, πήραμε φύλλα και κουκουνάρια από τα δέντρα της αυλής μας και φτιάξαμε πρωτότυπα χριστουγεννιάτικα στολίδια.

Χριστουγεννιάτικα στολίδια με φύλλα από την αυλή μας

Κι όταν η αυλή μας ντύθηκε στα λευκά, ξεχυθήκαμε σε κάθε γωνιά της και παίξαμε με την ψυχή μας λέγοντας όχι στον πόλεμο, ναι στον χιονοπόλεμο.

Όταν μάθαμε για Let's Do It Greece, τη μεγαλύτερη εθελοντική καμπάνια σε ολόκληρο τον πλανήτη δηλώσαμε αμέσως συμμετοχή πραγματοποιώντας δράσεις καθαρισμού και εξωραϊσμού της αυλής μας, συντονισμένοι με χιλιάδες συμπολίτες μας σε κάθε γωνιά της χώρας, την ίδια μέρα και ώρα.

Τα τελευταία χρόνια που οι μεγάλες πόλεις γίνονται όλο και περισσότερο πόλεις τσιμέντου και ασφάλτου και οι αλάνες και τα μέρη με χώμα εκλείπουν, δεν είναι εύκολο για τα χελιδόνια να βρουν υλικό για να φτιάξουν τη φωλιά τους. Έτσι φτιάξαμε χελιδονοφωλιές για να τα υποδεχτούμε.

Δε ξεχάσαμε να κρεμάσουμε στα κλαδιά των δέντρων ταΐστρες με χειροποίητες λιχουδιές για τους κουρασμένους επισκέπτες της αυλής μας.

Κρεμάσαμε πανό και αφίσες με συνθήματα φροντίδας και προστασίας της αυλής μας, ώστε το μήνυμα να αγγίξει και τους μικρότερους συμμαθητές μας αλλά και να υπενθυμίζεται διαρκώς στους λίγο πιο μεγάλους.

Και επειδή θέλουμε να ξέρουμε ποιοι αληθινά είμαστε, την ιστορία και το παρελθόν μας, φέραμε στην αυλή μας ένα δέντρο…….αλλιώτικο από τα άλλα. Το όνομα του είναι Ροδάφνον και το φυτέψαμε στην αυλή του σχολείου μας με την ίδια ευλάβεια που το έφεραν κάποτε από τα βάθη του Πόντου οι παππούδες μας. Χορέψαμε και τραγουδήσαμε μα πιο πολύ συγκινηθήκαμε στις νότες μιας ποντιακής λύρας.

Η μεταφορά του Ροδάφνον από τον Πόντο στην αυλή του Σχολείου μας, έγινε μέσω του συγγραφέα Κώστα Διαμαντίδη, που έγραψε και το ομώνυμο μυθιστόρημα. Θεωρήσαμε πως η συμβολική μεταφορά του Ροδάφνον στο Σχολείο μας, θα ζωντανέψει το όραμα του για ένα καλύτερο κόσμο.

Ένα κόσμο όπου οι δρόμοι θα είναι ανοιχτοί για να μεταφέρονται ελεύθερα τόσο τα δέντρα αλλά κυρίως οι ζωές. Ένα κόσμο που δε θα υπάρξουν ποτέ ξανά γενοκτονίες. Με το δέντρο αυτό ο Πόντος θα ζει στην αυλή του 8ου Δημοτικού Σχολείου Πτολεμαΐδας και στις καρδιές όλων μας!

Από τον Πόντο στην αυλή του Σχολείου μας

Μια ανοιξιάτικη, σχεδόν καλοκαιρινή μέρα πραγματοποιήθηκε το πιο τρελό μας όνειρο. Ποδηλατάδα στην αυλή του σχολείο μας χωρίς αυτοκίνητα και μηχανάκια χωρίς ¨μη¨και ¨πρόσεχε¨.

Αλλά όχι και χωρίς κράνη. Γιατί η βιωματική αυτή εμπειρία συνδυάστηκε με μια όμορφη εκδήλωση κυκλοφοριακής αγωγής και ασφάλειας από τον αθλητικό ποδηλατικό σύλλογο Άσσος.

Γέμισε ποδήλατα το προαύλιο του 8 ου Δημοτικού Σχολείου

Video από την εκδήλωση

Βόλτα με τα ποδήλατα στην αυλή του Σχολείου μας

Σε ένα τέτοιο Σχολείο σε μια τέτοια αυλή χωράμε όλοι. Κι αν κάποιοι από μας δεν μπορούν να περπατήσουν εμείς γινόμαστε τα «πόδια» τους. Κι αν δε μπορούν να δουν γινόμαστε τα «μάτια» τους κι αν δε μπορούν να ακούσουν τα «αυτιά» τους. Γιατί αναπηρία είναι να μη μπορείς να δεις το διαφορετικό και εμάς αυτή δε μας ταιριάζει.

Γι’ αυτό λοιπόν πήραμε μέρος σε μια δράση της Action Aid με τίτλο «Θέλω όλους τους φίλους μου Σχολείο», φτιάχνοντας μια χάρτινη αλλά και μια ανθρώπινη αλυσίδα που ξετυλίχθηκε από την μια άκρη της αυλής ως την άλλη βροντοφωνάζοντας: «ΘΕΛΩ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟ».

Παίξαμε παραδοσιακά παιχνίδια που χάνονται, γυρίσαμε πίσω στα χρόνια της αθωότητας ξεφυλλίζοντας θαρρείς ένα παλιό άλμπουμ με ασπρόμαυρες φωτογραφίες τότε που δεν υπήρχε τηλεόραση, κινητά, τάμπλετ και τα παιδιά επικοινωνούσαν παίζοντας, παίζοντας, παίζοντας.. Καταλάβαμε, τη διαχρονικότητα κάποιων παραδοσιακών παιχνιδιών μέχρι τις μέρες μας.

Οι γυμνάστριές μας Τζήμου Δέσποινα και Έφη Σαρίδου μας έμαθαν να αποδεχόμαστε ότι σε όλα τα παιχνίδια υπάρχουν κανόνες που πρέπει να τους ακολουθούμε και να παίζουμε για τη χαρά της συμμετοχής και όχι για τη νίκη.

Συνειδητοποιήσαμε ότι η ανάγκη να παίζουμε είναι ίδια για όλα τα παιδιά και σημαντική για όλες τις εποχές της ανθρώπινης ζωής. Τζαμί, κουτσό, αμπάριζα, κυνηγητό και μήλα είναι μερικά από τα παιχνίδια που ζωντάνεψαν στην αυλή μας.

Κ ι αν ένας κήπος με λουλούδια και βότανα φαντάζει ασήμαντος και αδιάφορος στα μάτια εκείνων που συνήθισαν στο «μάντρωμα» της πολυκατοικίας, για μας ήταν από τους βασικότερους στόχους μας.

Η πραγματοποίηση του δεν ήταν εύκολη δουλειά. Χρειάστηκε να επιστρατεύσουμε γονείς, φίλους, γεωπόνους και υπηρεσίες του Δήμου αλλά και να δουλέψουμε όλοι μαζί για να δούμε να φουντώνουν οι λεβάντες, οι ρίγανες και το θυμάρι στον μικρό περιφραγμένο βοτανόκηπό μας.

Και αν καμαρώνουμε για τον κήπο μας, αυτό για το οποίο είμαστε υπερήφανοι, είναι το ζωγραφισμένο παρτέρι μας. Η γκρίζα τσιμεντένια γούρνα που άλλοτε φιλοξενούσε τις βρύσες του σχολείου μας, μεταμορφώθηκε σε μια πολύχρωμη τεράστια γλάστρα.

Με την βοήθεια της δασκάλας των εικαστικών Σοφίας Γκαργκάλα, αποτυπώσαμε πάνω στο γκρίζο τσιμέντο ένα ονειρεμένο χωριουδάκι, που μαζί με το γιασεμί και το αγιόκλημα που φυτέψαμε μοσχοβολάει Ελλάδα.

Και αφού θέλαμε να διώξουμε το γκρίζο από την αυλή μας πιάσαμε τα πινέλα μας και ζωγραφίζαμε πολύχρωμα επιδαπέδια παιχνίδια.

Η σχολική βία μπορεί να ξεθωριάσει τα χρώματα της αυλής μας, θέλουμε να την σταματήσουμε με το δικό μας τρόπο. Έτσι το τραγούδι της Τατιάνας Ζωγράφου «Μπάλα με χίλια χρώματα» έγινε το τραγούδι της αυλής μας.

Το τραγούδι της αυλής μας

Τελικά, η αυλή του Σχολείου μας είναι τα δέντρα, είναι ο βοτανόκηπός μας, είναι το ζωγραφισμένο παρτέρι, είναι τα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου, τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, ο χιονοπόλεμος, οι φωλιές των πουλιών,

το Ροδάφνον, οι μηλιές, το πολύχρωμο κουτσό, είναι τα παιχνίδια μας, τα τραγούδια μας, οι φιλίες μας, τα συνθήματά μας, τα πιασμένα χέρια….. Η αυλή του σχολείου μας είμαστε εμείς όλοι...

Κι επειδή αγαπάμε μόνο αυτό που γνωρίζουμε, θα είναι χαραγμένα στην μνήμη μας όλα όσα κάναμε και θα την έχουμε μες στην καρδιά μας για πάντα, γιατί εκεί θα καθρεφτίζεται η παιδική μας ηλικία... …και συνεχίζουμε…

Η αυλή του σχολείου μας είμαστε εμείς όλοι...