το σύνδρομο της υπακρωμιακής προστριβής η τενοντίτιδα του υπερακανθίου η τενοντίτιδα και η αστάθεια του τένοντα της μακράς κεφαλής του δικεφάλου βραχιόνιου η ορογονοθυλακίτιδα του υπακρωμιακού ( υποδελτοειδούς ) ορογόνου θυλάκου η οστεοαρθρίτιδα της ακρωμιοκλειδικής η παγίδευση του υπερπλατίου νεύρου.

Στις τραυματικές κακώσεις περιλαμβάνονται : οι μυικές θλάσεις τα διαστρέμματα η ρήξη του μυοτενοντίου πετάλου του ώμου η ρήξη του τένοντα της μακράς κεφαλής του δικεφάλου βραχιονίου το τραυματικό εξάρθρημα του ώμου τα κατάγματα του άνω άκρου του βραχιονίου, της ωμοπλάτης και της κλείδας οι κακώσεις της ακρωμιοκλειδικής

οφείλονται συνήθως σε υπερπροπόνηση, ανεπαρκή προθέρμανση, χαμηλό επίπεδο τεχνικής και πρόωρη επάνδο στην προηγούμενη αθλητική δραστηριότητα μετά από κάκωση

οι αθλητές που εμφανίζουν πόνο στον ώμο είναι δυνατό να χωριστούν σε 4 ομάδες : 1 η : Με πρωτοπαθές σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής, 2 η : Με πρωτοπαθή αστάθεια, λόγω συνδεσμικής κάκωσης ή κάκωσης του επιχειλίου χόνδρου και δευτεροπαθές σύδρομο υπακρωμιακής προστριβής, 3 η : Με πρωτοπαθή αστάθεια, λόγω υπερελαστικότητας του αρθρικού θυλάκου και των συνδέσμων και δευτεροπαθές σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής, 4 η : Με πρωτοπαθή αστάθεια, χωρίς σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής.

Προστριβή του μυοτενοντίου πετάλου των στροφέων του ώμου ( ιδιαίτερα του τένοντα του υπερακανθίου ) και του υπακρωμιακού ορογόνου θυλάκου, μεταξύ της κεφαλής του βραχιονίου ( μείζονος βραχιονίου ογκώματος ) και του ακρωμιακορακοειδούς τόξου.

Το μυοτενόντιο πέταλο του ώμου σχηματίζεται από τη συνένωση των καταφυτικών τενόντων του υπερακανθίου, υπακανθίου, ελάσσονος στογγύλου και υποπλατίου μυός. Οι τένοντες αυτοί, μαζί με τον τένοντα της μακράς κεφαλής του δικεφάλου βραχιόνιου, σταθεροποιούν την κεφαλή του βραχιονίου στην ωμογληνή

Αίτια : α ) Πάχυνση του υπακρωμιακού ορογόνου θυλάκου, λόγω κάκωσης ή φλεγμονής β ) Τραυματική κάκωση ή από υπερχρησία ( καταπόνηση ) γ ) Φλεγμονή του μυοτενοντίου πετάλου του ώμου ( ιδίως του τένοντα του υπερακανθίου ) δ ) Μετατραυματική ή μη οστεοαρθρίτιδα της ακρωμιοκλειδικής

Αίτια : ε ) Ατελώς ή σε παρεκτόπιση πωρωθέντα κατάγματα του ακρωμίου, του μείζονος βραχιονίου ογώματος και υποκεφαλικά του βραχιονίου στ ) Απώλεια του μηχανισμού συγκράτησης της προς τα άνω κίνησης της κεφαλής του βραχιονίου ζ ) Αστάθεια του ώμου

Στάδιο Ι : Στάδιο Ι : Χαρακτηρίζεται από οίδημα και αιμάτωμα στον καταφυτικό τένοντα του υπερακανθίου και φλεγμονώδη αντίδραση του υπακρωμιακού ορογόνου θυλάκου. Τα φαινόμενα αυτά είναι αναστρέψιμα και υποχωρούν έπειτα από ανάπαυση και χορήγηση αντιφλεγμονωδών φαρμάκων. Για την πρόκληση φλεγμόνης σταδίου Ι, ευθύνονται η καταπόνηση του μυοτενοντίου πετάλου, η μυική αδυναμία και η ανεπαρκής γνώση της τεχνικής του αθλήματος.

Στάδιο ΙΙ : Χαρακτηρίζεται από τενοντίτιδα του μυοτενοντίου πετάλου, διάχυση του αιματώματος του καταφυτικού τένοντα ( κυρίως του υπερακανθίου ) προς την άρθρωση και οργάνωση του αιματώματος του υπακρωμιακού ορογόνου θυλάκου.

Στάδιο ΙΙΙ : Χαρακτηρίζεται από μερική ή πλήρη ρήξη του μυοτενοντίου πετάλου, επέκταση της ρήξης προς τον υπακρωμιακό ορογόνο θύλακο και οστεοαρθριτικές αλλοιώσεις, με σχηματισμό οστεοφύτων.

Ήπιος πόνος στην περιοχή του ακρωμίου και την υποδελτοειδή χώρα, μέχρι την κατάφυση του δελτοειδούς, ιδιώς μετά την άσκηση, Επώδυνος περιορισμός της κινητικότητας του ώμου σε όλα τα επίπεδα και αίσθημα ‘’ εμπλοκής ’’ κατά την απαγωγή και κάμψη, με το άνω άκρο σε έσω στροφή.

Η θεραπεία είναι αρχικά συντηρητική Ανάρτηση του μέλους Ακινητοποίση του ώμου Χορήγηση αντιφλεγμονωδών φαρμάκων Ψυχρά επιθέματα Φυσιοθεραπεία για διάστημα 2 ως 3 εβδομάδων. Η φυσιοθεραπεία αρχίζει αμέσως μετά την υποχώρηση των φλεγμονωδών φαινομένων και περιλαμβάνει την εφαρμογή φυσιοθεραπευτικών μεθόδων και κινησιοθεραπεία.

Εαν δεν υπάρξει αισθητή υποχώρηση των συμπτωμάτων γίνονται μία ως δύο τοπικές εγχύσεις μείγματος κορτικοστεροειδούς βραδείας απορρόφησης και ξυλοκαίνης 2%, ενώ μετά την ύφεση των ενοχλημάτων εφαρμόζεται φυσιοθεραπεία. Περισσότερες εγχύσεις δεν συνίστώνται, λόγω του κινδύνου ρήξης του τένοντα.

Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στη νευρομυική προσαρμογή, η όποια επιτυγχάνεται με πλειομετρικές ασκήσεις και αναπαραγωγή των κινήσεων του αθλήματος

Η χειρουργική θεραπεία εφαρμόζεται μετά την αποτυχία της συντηρητικής αγωγής και συνίσταται σε ανοικτή ή αρθροσκοπική εκτομή του προσθίου - κάτω τμήματος του ακρωμίου ( ακρωπλαστική ), ώστε να διευρυνθεί ο χώρος κίνησης του υπερακανθίου μυός

Με την επιλογή του κατάλληλου χρόνου επανόδου σε αθλητική δραστηριότητα, περιορίζεται ο κίνδυνός πρόκλησης νέων κακώσεων, παράλληλα όμως θεωρείται απαραίτητη η βελτίωση της τεχνικής του αθλητή και η αποφυγή συναγωνισμού, μέχρι την πλήρη αποκατάσταση

Η συγκεκριμένη κάκωση συναντάται συχνά σε αθλητές που ασχολούνται με την εναέρια κίνηση στην απαγωγή / έξω στροφή του βραχίονα, όπως σε αθλήματα με μπάλα όπως το βόλεϊ ή το χάντμπολ, αθλήματα ρακέτας όπως το τένις και μπάντμιντον, ή το κολύμπι.

Η ρήξη του μυοτενοντίου πετάλου του ώμου αφορά κυρίως τον υπερακάνθιο και εντοπίζεται σε απόσταση 1cm ως 2 cm από την κατάφυση του στο μείζον βραχιόνιο όγκωμα. Η κάκωση οφείλεται, κατά πρώτο λόγο, σε υπακρωμιακή προστριβή (95%) και δευτερευόντως σε οξεία κάκωση, εκφύλιση ή τοπική ισχαιμία. Οι βλάβες διακρίνονται σε οξείες ή χρόνιες και είναι δυνατό να εντοπίζονται σε τμήμα ή σε ολόκληρο το πάχος του μυοτενοντίου πετάλου

Η κάκωση παρατηρείται σε αθλητές, που εκτελούν επανειλημμένες κινήσεις του άνω άκρου, επάνω από το επίπεδο του ώμου και ιδαίτερα κατά την προσπάθεια βίαιης απαγωγής και κάμψης του άνω άκρου

Πόνος στην πρόσθια επιφάνεια του ώμου και δυσχέρεια ή αδυναμία απαγωγής ή κάμψης του άνω άκρου. Από την κλινική εξέταση διαπιστώνεται ευαισθησία κατά την πίεση του μείζονος βραχιονίου ογκώματος και της αύλακας του δικεφάλου Δυσχέρεια ενεργητικής απαγωγής του άνω άκρου από 45 ως 120 μοίρες παρά το ότι ο δελτοειδής λειτουργεί φυσιολογικά,

Στις μερικού πάχους ρήξεις εφαρμόζεται συντηρητική θεραπεία Ανάρτηση του άνω άκρου Χορήγηση αντιφλεγμονωδών φαρμάκων Φυσιοθεραπεία. Στις ολικού πάχους ρήξεις εφαρμόζεται χειρουργική θεραπεία.

Η επάνοδος σε αθλητική δραστηριότητα επιτρέπεται 2 μήνες, μετά την έναρξη της συντηρητικής θεραπείας και 3 μήνες περίπου, μετά τη χειρουργική επέμβαση.

Πρόκειται για οξεία, υποξεία ή χρόνια φλεγμονή του καταφυτικούτένοντα του υπερακανθίου, που είναι δυνατό να συνοδεύεται από εναπόθεση αλάτων ασβεστίου και οφείλεται σε υπερχρησία ( υπακρωμιακή προστριβή ) ή σε ασήμαντη τραυματική κάκωση ( περιορισμένη ρήξη του τένοντα και αιμάτωμα ).

Η πάθηση παρατηρείται σε αθλητές, που είναι υποχρεωμένοι να εκτελούν επαναλαμβανόμενες κινήσεις του άνω άκρου επάνω από το επίπεδο του ώμου και κυρίως έξω στροφή, όπως συμβαίνει στις ρίψεις, στην άρση βαρών, στην ενόργανη γυμναστική στην κολύμβηση, στην υδατοσφαίριση, χειροσφαίριση και αντισφαίριση

Προδιαθετικό παράγοντα για την εμφάνιση της φλεγμονής αποτελεί η ατελής επούλωση της ρήξης του τένοντα. Η τενοντίτιδα εντοπίζεται με διπλάσια συχνότητα στον δεξιό ώμο, από ότι στον αριστερό.

Η αρχική βλάβη είναι μικρής έκτασης και εντοπίζεται 1cm ως 2 cm πριν από την κατάφυση του τένοντα του υπερακανθίου στο μείζον βραχιόνιο όγκωμα, περιοχή στην οποία η αιμάτωση είναι πτώχη. Ακολουθεί έντονη τοπική φλεγμονώδης αντίδραση, που χαρακτηρίζεται από οίδημα και αύξηση της ενδοτενοντίου πίεσης, ενώ συχνά παρατηρείται εναπόθεση αλάτων ασβεστίου.

Η φλεγμονή υποχωρεί σταδιακά σε διάστημα 2 ως 3 εβδομάδων, ενώ παράλληλα μειώνεται η ποσότητα του εναποτεθέντος ασβεστίου. Εάν συμβεί διάχυση των αλάτων ασβεστίου προς τον υπακρωμιακό ορογόνο θύλακο, παρατηρείται εντυπωσιακή ύφεση των συμπτωμάτων.

Στην οξεία τενοντίτιδα : Έντονος πόνος αντίστοιχα προς την κατάφυση του υπερακανθίου, ο οποίος ορισμένες φορές εμποδίζει ακόμα και τις μικρότερες κινήσεις του ώμου και υποχρεώνει τον ασθενή να κρατά το άνω άκρο καθηλωμένο στον θώρακα. Ο πόνος επιτείνεται κατά την προσπάθεια απαγωγής του άνω άκρου.

Από την κλινική εξέταση διαπιστώνεται : Έντονή ευαισθησία κατά την πίεση της κατάφυσης του υπερακανθίου και Επώδυνη κινητικότητα της άρθρωσης, ιδίως κατά την απαγωγή του άνω άκρου μεταξύ 60 και 120 μοιρών ( επώδυνο τόξο ). Στην υποξεία ή χρόνια τενοντίτιδα τα συμπτώματα είναι ανάλογα, εμφανίζονται όμως με ηπιότερη μορφή.

Η θεραπεία είναι συντηρητική και συνίσταται σε : Ανάρτηση και ακινητοποίηση του άνω άκρου στον θώρακα Χορήγηση αναλγτικών και έγχυση μείγματος τοπικού αναισθητικού και κορτικοστεροειδούς βραδείας απορρόφησης, στο σημείο της μέγιστης ευαισθησίας. Εάν η βελόνη εισέλθει στον τόφο ασβεστίου, είναι δυνατό να αναρροφηθεί ποσότητα αλάτων τα οποία προσδίδουν γλακτόχρωμη χροιά στο περιεχόμενο της σύριγγας.

Ο παγωμένος ώμος είναι μια κατάσταση την οποία την χαρακτηρίζει η φλεγμονή και η δυσκαμψία λόγω του συνδετικού ιστού ο οποίος καλύπτει την άρθρωση του ώμου

o Συνήθης στην ηλικία ετών. o Αρχίζει με πόνο στο δελτοειδή μυ του ώμου. o Σπάνια η δυσκαμψία εγκαθίσταται χωρίς πόνο. o Συνήθως ο πόνος είναι πιο έντονος τη νύχτα. o Μπορεί να συνυπάρχει παγωμένος ώμος ταυτόχρονα με ασβεστοποιό περιαρθρίτιδα και υπακρωμιακή προστριβή.

Η πάθηση, οδηγεί σε σημαντική σοβαρή λειτουργική ανεπάρκεια τού ώμου, προκαλώντας μείωση του εύρους κινήσεων και μυϊκές ατροφίες, αλλά έχει ομαλή αποκατάσταση, ακόμα και αν δεν εφαρμοσθεί καμία θεραπεία. Η πάθηση εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία έχει τρία στάδια και διαρκεί μήνες

Πρώτο στάδιο : Εισβολή πόνου και έναρξη μείωσης του εύρους κινήσεων απαγωγής και στροφών. Δεύτερο στάδιο : Μείωση του πόνου με σταθεροποίηση και εγκατάσταση μεγάλης δυσκαμψίας. Ο ώμος δεν απάγεται και δεν κάνει στροφές. Ο πόνος μονιμοποιείται. Τρίτο στάδιο : Ο πόνος μειώνεται σταδιακά και οι κινήσεις επανέρχονται επίσης σταδιακά.

 Αρθρογράφημα  Μαγνητική Τομογραφία. Τα συχνότερα ευρήματα στη μαγνητική τομογραφία είναι η διόγκωση ( τενοντίτιδα ) του υπερακανθίου τένοντος, η μερική ή η ολική ρήξη και η διόγκωση του υπακρωμιακού θυλάκου  Κύριο διαγνωστικό σημείο στη μαγνητική τομογραφία ώμου για τη διάγνωση του παγωμένου ώμου είναι η ρίκνωση του αρθρικού θυλάκου.

 Τεχνικές μαλακών μορίων ( μάλαξη )  Ηλεκτροθεραπεία  Taping  Ασκήσεις βελτίωσης της ελαστικότητας  Εκπαίδευση συμβουλές  Αρθρική κινητοποίηση  Υδροθεραπεία  Τεχνική στεγνής βελόνας  Θερμοθεραπεία

 Ιστορικό χειρουργικής επέμβασης ώμου  Ακατάλληλη / ανεπαρκής θεραπεία μετά από τραυματισμό ή χειρουργική επέμβαση στον ώμο  Διαβήτης  Αυτοάνοσα νοσήματα  Ηλικία άνω των 40

Οι μυικές θλάσεις ( ρήξεις ) και τα διαστρέμματα αποτελούν τις συχνότερες τραυματικές κακώσεις του ώμου και ακολουθεί το εξάρθρημα του ώμου, ενώ τα κατάγματα της κλείδας και του άνω άκρου του βραχιονίου είναι σπανιότερα. Οι κακώσεις οφείλονται συνήθως σε σωματική κόπωση, περιορισμένη συγκέντρωση, ελλειπή τήρηση των κανόνων ασφαλείας και ανεπαρκή τεχνική.

Οι τραυματικές κακώσεις που θα αναλύσουμε σ αυτήν την ανασκοπική εργασία είναι : α ) οι μυικές κακώσεις και διαστρέμματα, β ) η ρήξη του επιχείλιου χόνδρου, γ ) το εξάρθρημα του ώμου, δ ) η αστάθεια του ώμου

Οι μυικές κακώσεις έχουν άμεση σχέση με την υπερπροπόνηση, που φθάνει συχνά μέχρις εξάντλησης του αθλητή την ανεπαρκή προθέρμανση, το χαμηλό επίπεδο τεχνικής και την πρόωρη επάνοδο σε αθλητική δραστηριότητα, μετά από κάκωση.

Η αντιμετώπιση των κακώσεων Ι και ΙΙ βαθμού είναι συντηρητική και περιλαμβάνει ανάπαυση, ψυχρά επιθέματα και χορήγηση αναλγητικών και αντιφλεγμονώδων φαρμάκων. Στις κακώσεις ΙΙΙ βαθμού, που χαρακτηρίζονται από πλήρη ρήξη του μυός, ενδείκνυται η χειρουργική αποκατάσταση.

Η παθητική κινησιοθεραπεία του μέλους αρχίζει το ταχύτερο δυνατό και ακολουθείται από ενεργητική κινησιοθεραπεία. Μετά την αποκατάσταση πλήρους κινητικότητας της άρθρωσης, εφαρμόζεται πρόγραμμα είσχυσης των μυών της ωμικής ζώνης.

Με την κινητοποίηση του ώμου επιτυγχάνεται ταχύτερα και ασφαλέστερα η επάνοδος σε αθλητική δραστηριότητα. Η πρόκληση νέων κακώσεων αποφεύγεται με την αποκατάσταση της κινητικότητα της άρθρωσης και της ισχύος των μυών του ώμου, με παράλληλη βελτίωση της τεχνικής, μέσω ενός καταλλήλου προπονητικού προγράμματος.

Τα διαστρέμματα οφείλονται σε υπερελαστικότητα της άρθρωσης του ώμου, σε ανεπαρκή τεχνική και αντιμετωπίζονται συντηρητικά.

Η κάκωση οφείλεται σε βίαιη σύσπαση του δικεφάλου βραχιονίου, μετά από μία ρίψη, η οποία προκαλεί απόσπαση ή ρήξη του επιχειλίου χόνδρου, αντίστοιχα προς το υπεργλήνιο φύμα, όπου καταφύεται ο τένοντας της μακράς κεφαλής του δικεφάλου.

4 τύποι : Τύπος Ι : Περιορισμένη ρήξη της άνω μοίρας του επιχειλίου χόνδρου, χώρις βλάβη του τένοντα της μακράς κεφαλής του δικεφάλου βραχιονίου.

Τύπος ΙΙ : Περιορισμένη ρήξη του επιχειλίου χόνδρου και μικρού βαθμού αποκόλληση της πρόσφυσης του τένοντα της μαρκάς κεφαλής του δικεφάλου βραχιονίο.

Τύπος ΙΙΙ : Ρήξη στην άνω μοίρα του επιχειλίου χόνδρου, ανάλογη με εκείνη του μηνίσκου, χώρις βλάβη του τένοντα της μακράς κεφαλής του δικεφάλου βραχιονίου είναι δυνατό να προκαλέσει ¨ εμπλοκή ¨ του ώμου (Locking).

T ύπος Ι V: Ρήξη στην άνω μοίρα του επιχειλίου χόνδρουκαι μερική ρήξη του τένοντα της μακράς κεφαλής του δικεφάλου βραχιονίου. Τα τμήματα του επιχειλίου χόνδρου και του τένοντα που έχουν υποστεί ρήξη, παρεμβάλλονται μεταξύ της ωμογληνής και της κεφαλής του βραχιονίου και είναι δυνατό να προκαλέσουν ¨ εμπλοκή ¨ του ώμου.

Εμπλοκή του ώμου, αναπήδηση της κεφαλής του βραχιονίου και αίσθημα αστάθειας του ώμου. Για τη διάγνωση της ρήξης χρησιμοποιείται κλινική δοκιμασία.

Με τον αθλητή σε ύπτια θέση ο εξεταστής υποστηρίζει τον ώμο με το ένα χέρι, ένω με το άλλο ανυψώνει τον βραχιίονα, μέχρι τις 180 μοίρες, προκαλώντας συχρόνως έσω και έξω στροφή του βραχιονίου. η δοκιμασία είναι θετική, όταν διαπιστώνεται αναπήδηση της κεφαλής του βραχιονίου επί του επιχειλίου χόνδρου, η οποία είναι δυνατονα συνοδεύται από ήχο ¨click¨ πόνο ή αίσθημα αστάθειας του ώμου.

Η θεραπεία εξαρτάται από τον τύπο της ρήξης Τύπος Ι : Συντηρητική αντιμετώπιση, με ακινητοποίηση του ώμου σε κάμψη και έσω στροφή ή αρθροσκοπική αφαίρεση των ρακών του ραγέντος τμήματος του επιχειλίου χόνδρου. Τύπος ΙΙ : Συντηρητική αντιμετώπιση ή καθήλωση του τένοντα της μακράς κεφαλής του δικεφάλου βραχιονίου στο υπεργλήνιο φύμα.

Τύπος ΙΙΙ : Χειρουργική θεραπεία, με αφαίρεση του ρεγέντος τμήματος του επιχειλίου χόνδρου Τύπος Ι V: Χειρουργική θεραπεία, με αφαίρεση του ρεγέντος τμήματος του επιχειλίου χόνδρου και του προσπεφυμένου τμήματος του τένοντα, εάν η ρήξη του τένοντα της μακράς κεφαλής του δικεφάλου βραχιονίου αφορά τμήμα μικρότερο του 50%. Σε μεγαλύτερης έκτασης βλάβη, ο τένοντας συρράπτεται με τον επιχειλίο χόνδρο.

1)Παθητική κινησιοθεραπεία του ώμου από την πρώτη μετεγχειρητική ημέρα, που ακολουθείται από ενργητική, εάν προηγήθηκε απλή αφαίρεση ων ρακών του ραγέντος τμήματος του επιχειλίου χόνδρου.

2)Ενεργητική κινησιοθεραπεία, που αρχίζει μετά τη δευτερή μετεγχειρητική ημέρα, εάν προηγήθηκε συρραφή του τένοντα ή καθήλωση του στο υπεργλήνιο φύμα.

Η επάνοδος σε αθλητική δραστηριότητα επιτρέπεται 4 ως 5 εβδομάδες μετά από απλή αρθροσκοπική αφαίρεση των ρακών του ραγέντος τμήματος του επιχειλίου χόνδρου και 2 ως 3 μήνες μετά από συρραφή του τένοντα της μακράς κεφαλής του δικεφάλου βραχιονίου ή καθήλωση του στο υπεργλήνιο φύμα

Α ) Πρόσθια εξαρθρήματα του ώμου ( Anterior shoulder dislocations). Είναι τα πιο συχνά εξαρθρήματα του ώμου. Η κεφαλή του βραχιόνιου παρεκτοπίζεται προς τα εμπρός

Ανάλογα με τη θέση του το εξάρθρημα χαρακτηρίζεται ως : υποκλείδιο (Subclavicular), υποκορακοειδές (Subcoracoid) ή υποκορακοειδές (Subcoracoid) ή υπογλήνιο (Subglenoid). υπογλήνιο (Subglenoid). Μηχανισμός κάκωσης : πτώση με την άκρα χείρα και τον αγκώνα σε έκταση και απαγωγή. Σε γενικό πλυθησμό σπάνια προκαλείται από την άσκειση άμεσης βίας επί του ώμου, στο Χαντμπολ όμως είναι η πρωτη αιτία.

Β ) Οπίσθια εξαρθρήματα του ώμου (Posterior shoulder dislocations). H κάκωση προκαλείται από πτώση στο έδαφος με το άνω άκρο σε εσωτερική στροφή και προσαγωγή. Τα εξαρθρήματα του ώμου μπορούν να συνυπάρχουν και με άλλες κακώσεις ή κατάγματα στη περιοχή.

Ο αθλητής κρατά το άνω άκρο με το αντίθετο, σε ελαφρά απαγωγή, με το αγκώνα σε κάμψη και το αντιβράχιο σε πρηνισμό. Χαρακτηριστικό κλινικό σημείο αποτελεί η εξάλειψη της στρογγυλότητας του ώμου, που οφείλεται στη μετακίνηση της κεφαλής του βραχιονίου εμπρός ή πίσω από την ωμογληνή.

Ο ακτινολογικός έλεγχος είναι απαραίτητος πριν από την ανάταξη του εξαρθρήματος, ώστε να αποκλειστεί η συνύπαρξη κατάγματος της κεφαλής του βραχιονίου. Κατάγματα του μείζονος βραχιονίου ογκώματος παρατηρούνται στο 15% των περιπτώσεων προσθίου εξαρθρήματος του ώμου.

Αρχικά επιχειρείται ανάταξη του εξαρθρήματος χωρίς νάρκωση, εάν όμως η πρώτη προσπάθεια αποτύχει, επιβάλλεται η χορήγηση γενικής νάρκωσης.

1) Ιπποκράτειος μέθοδος Με τον αθλητή σε ύπτια θέση, τον αγκώνα σε έκταση και τον βραχίονα σε απαγωγή 30 μοιρών περίπου, ο ιατρός τοποθετεί το πόδι του στο θωρακικό τοίχωμα της μασχάλης, ενώ εφαρμόζει συνεχή έλξη και έξω στροφή στο άνω άκρο. Η ανάταξη του εξαρθρήματος συνοδεύεται από χαρακτηριστικό ήχο ¨ click¨ και αποκατάσταση της κινητικότητας της άρθρωσης

2) Μέθοδος Kocher Με τον αθλητή σε ύπτια θέση, τον αγκώνα σε κάμψη 90 μοιρών και τον βραχίονα σε απαγωγή 30 μοιρών περίπου, εφαρμόζεταιέλξη και έξω στροφή στον βραχίονα. Ακολουθεί προσαγωγή του βραχίονα, ώστε ο αγκώνας να φθάσει εμπρός από τον θώρακα, θέση στην οποία το εξάρθρημα συνήθως ανατάσσεται και το άνω άκρο φέρεται σε έσω στροφή.

Η ακινητοποίηση του ώμου γίνεται με επίδεση Velpeau, για 4 ως 5 εβδομάδες. Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στον επαρκή χρόνο ακινητοποίησης της άρθρωσης μετά από την ανάταξη του εξαρθρήματος, επειδή η βραχυχρόνια ακινητοποίηση, ιδίως σε νεαρά άτομα, μορεί να οδηγήσει σε καθ έξιν εξάθρημα.

Μετά την ανάταξη του εξαρθρήματος επιβάλλεται ο έλεγχος των αγγείων και των νεύρων του άνω άκρου και ιδιαίτερα του μασχαλιαίου νεύρου, το οποίο υφίσταται συχνότερα κάκωση από τα άλλα νεύρα της περιοχής του ώμου

Η κάκωση του μασχαλιαίου νεύρου αποτελεί σημαντική επιπλοκή, μετά από εξάρθρημα του ώμου και οφείλεται σε διάταση. Η μεγάλη συσχότητα των κακώσεων εξηγείται από το γεγονός, ότι το νεύρο έχει μικρό μήκος και επομένως υπόκειται ευκολότερα σε κάκωση.

Μετά την περίοδο ακινητοποίησης της άρθρωσης, η αποκατάσταση της λειτουργικότητας της ρπιτυγχάνεται με πλειομετρικές ασκήσεις, ανάλογα με το άθλημα και αναπαραγωγή των κινήσεων του αθλήματος.

Η αστάθεια του ώμου αποτελεί συχνή κάκωση, και υποβοηθείται από τη δυσαρμονία μεταξύ της κεφαλής του βραχιονίου και της αβαθούς ωμογλήνης, που περιλαμβάνει μόνο το 1/3 της αρθρικής επιφάνειας της κεφαλής του βραχιονίου.

Η αστάθεια του ώμου χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενη παρεκτόπιση της κεφαλής του βραχιονίου ως προς την ωμογληνή, προς τα εμπρός, πίσω, κάτω ή προς όλες τις κατευθύνσεις. Η αστάθεια του ώμου διακρίνεται σε : α ) ατραυματική ( ακούσια και εκούσια ) και β ) τραυματική.

Η ακούσια ατραυματική αστάθεια εμφανίζεται κυρίως στη παιδική ηλικία και συνήθως υφίσταται ιστορικό εξαρθρήματος του ώμου, το οποίο συνέβη χωρίς ιδιαίτερη βία, στη διάρκεια μιας φυσιολογικής κίνησης και ανατάχθηκε αυτόματα. Μετά από το περιστατικό αυτό, ο ασθενής υφίσταται συχνά εξαρθρήματα του ώμου και η αστάθεια χαρακτηρίζεται ως σφαιρική (Global ή multidirectional), επειδή εμφανίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις

Η εκούσια ατραυματική αστάθεια προκαλείται από το ίδιο το άτομο, όταν το επιθυμεί και συνίσταται σε υπεξάρθρημα ή εξάρθρημα του ώμου, προς μία συνήθως κατεύθυνση. Στο εκούσιο εξάρθρημα ο δελτοειδής και οι στροφείς του ώμου υφίστανται χαλάρωση, ο μείζων θωρακικός σταθεροποιεί τον βραχίονα στο θωρακικό τοίχωμα, ενώ ο τραπεζοειδής και ο πρόσθιος οδοντωτός στρέφουν βίαια την ωμοπλάτη, με αποτέλεσμα την πρόκληση εξαρθρήματος του ώμου

Η τραυματική αστάθεια είναι συνήθως πρόσθια και σπάνια οπίσθια, εμφανίζεται με τη μορφή του τραυματικού πρόσθιου εξαρθρήματος και παρατηρείται συχνότερα στους άνδρες.

Καθοριστικοί παράγοντες πρόκλησης : η ηλικία του ατόμου, κατά τη στιγμή του πρώτου εξαρθρήματος, η βαρύτητα της αρχικής κάκωσης η διάρκεια της ακινητοποίησης του ώμου, μετά την ανάταξη του πρώτου εξαρθρήματος

Η αρθροσκόπιση του ώμου αποκτά συνεχώς ευρύτερη εφαρμογή στη διάγνωση και θεραπεία της τραυματικής αστάθειας, λόγω των ικανοποιητικών αποτελεσμάτων που περιγράφονται. Η διάγνωση υποβοηθείται από αξονική ή τη μαγνητική τομογραφία

Η αντιμετώπιση στην ατραυματική αστάθεια ( ακούσια και εκούσια ) είναι κυρίως συντηρητική, ενώ αντίθετα στην τραυματική αστάθεια, η θεραπεία είναι αποκλειστικά χειρουργική.

Για τον καθορισμό του προγράμματος αποκατάστασης είναι απαραίτητη η διάκριση μεταξύ ατραυματικής και τραυματικής αστάθειας και ιδίως η γνώση της κατεύθυνσης και του βαθμού της αστάθειας.

Η αποκατάσταση αρχίζει 2 ως 6 εβδομάδες μετά την ακινητοποίηση και περιλαμβάνει ισομετρικές και ισοτονικές ασκήσεις, ασκήσεις ενίσχυσης του μυοτενόντιου πετάλου, κινητοποίηση του αγκώνα, ασκήσεις στο κυκλοεργόμετρο και ισοκινητικές ασκήσεις στο Cybex II

Η φυσιοθεραπεία συμπληρώνεται με ειδικές ασκήσεις ενίσχυσης και αντοχής των μυών του άνω άκρου, ανάλογα με το αγώνισμα. Κυρίως επιδιώκεται η ενίσχυση των προσαγωγών, των έσω στροφέων και των καμπτήρων του ώμου, ενώ δίνεται έμφαση στην καλή φυσική κατάσταση, στην επαρκή προθέρμανση και στη βελτίωση του επιπέδου τεχνικής.

Οι περισσότεροι τραυματισμοί της ωμικής άρθρωσης αντιμετωπίζονται αρχικά με συντηρητική θεραπεία, χορήγηση φαρμάκων, φυσιοθεραπεία, ασκήσεις ενδυνάμωσης και ως τελευτέα επιλογή έρχεται η χειρουργική επέμβαση.

Εξαρτάται από πολλές παραμέτρους που θα πρέπει να συνυπολογίσει ο Ορθοπαιδικός Χειρουργός όπως : Ηλικία και επίπεδο δραστηριοτήτων του ασθενούς. Απαιτήσεις ασθενούς ( υψηλών απαιτήσεων επαγγελματίας αθλητής ) Μηχανισμός ρήξης στροφικού πετάλου ( τραυματικής αιτιολογίας ή εκφυλιστικής )

Χαρακτηριστικά ρήξης ( μέγεθος, τύπος, επαναρρήξη, μυϊκή ατροφία ) – Μερικού ή ολικού πάχους ρήξη ; – Ενδαρθρική ή υπακρωμιακή ρήξη ; – Σύνοδοι παθολογίες ώμου – Υπήρξε ποτέ εξάρθρημα του ώμου ( βλάβη Bankart, Hill-Sacks)

Σε ασθενείς με μερική ρήξη του στροφικού πετάλου βαθμού Ι και ΙΙ, αρχικά μπορεί να γίνει προσπάθεια συντηρητικής αντιμετώπισης. Παρομοίως σε σύνδρομο υπακρωμιακής πρόσκρουσης χωρίς σημαντική ρήξη του στροφικού πετάλου του ώμου. Επιπλέον πάντα συνυπολογίζει ο ιατρός την ηλικία και τη γενικότερη κατάσταση ή πιθανά παθολογικά προβλήματα υγείας του ασθενούς.

 Φυσιοθεραπείες ( ισομετρικές ασκήσεις ενδυνάμωσης rotator cuff).  Παγοθεραπεία.  Αναλγητική αγωγή.  Υπακρωμιακή ή ενδαρθρική έγχυση κορτιζόνης ( παρηγορητική αγωγή στους ασθενείς που η γενική κατάσταση της υγείας τους δεν επιτρέπει χειρουργική επέμβαση ).  Τακτικοί επανέλεγχοι από τον Ορθοπαιδικό Χειρουργό.

Οι φυσικοθεραπευτές στις κακώσεις του ώμου ακολουθούν τις παρακάτω θεραπείες και τεχνικές τόσο στην συντηρητική θεραπεία όσο και μετά την χειρουργική επέμβαση. – Τεχνικές μαλακών μορίων ( μάλαξη ) – Ηλεκτροθεραπεία –Taping – Ασκήσεις βελτίωσης της ελαστικότητας των μυών του ώμου – Αρθρική κινητοποίηση ( manual therapy ) – Υδροθεραπεία – Τεχνική στεγνής βελόνας στον μυοπεριτονιακό πόνο (myofascial trigger points ) – Θερμοθεραπεία

Αρθροσκοπική Υπακρωμιακή Αποσυμπίεση Αρθροσκοπική Συρραφή του Στροφικού Πετάλου του ώμου

– Τα πλεονεκτήματα από την αρθροσκοπική συρραφή του στροφικού πετάλου του ώμου είναι τα εξής : α ) Εξαιρετικό λειτουργικό αποτέλεσμα, καλύτερα αποτελέσματα ως προς τον πόνο και την κίνηση στην άρθρωση του ώμου σε σχέση με τις παλαιότερες ανοικτές χειρουργικές μεθόδους. β ) Μικρές τομές (3-4 οπές ~4mm, συνήθως είναι αρκετές για τον χειρουργό ώστε με την κάμερα και τα εργαλεία να αποκαταστήσει τη βλάβη του στροφικού πετάλου ).