Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στις οποίες κλέβανε γυναίκες στα παλαιότερα χρόνια! Όπως Αρπαγή των Σαβίνων Γυναικών! Η Αρπαγή των Σαβίνων.

Παρουσίαση με θέμα: "Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στις οποίες κλέβανε γυναίκες στα παλαιότερα χρόνια! Όπως Αρπαγή των Σαβίνων Γυναικών! Η Αρπαγή των Σαβίνων."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στις οποίες κλέβανε γυναίκες στα παλαιότερα χρόνια! Όπως Αρπαγή των Σαβίνων Γυναικών! Η Αρπαγή των Σαβίνων Γυναικών ήταν ένα επεισόδιο της πρώιμης ρωμαϊκής ιστορίας, ίσως και καθαρά μυθολογικό. Ο ιστορικός Τίτος Λίβιος (59 π.Χ. – 17 μ.Χ.), στο εκτενές έργο του, Ιστορία της Ρώμης, συγκεντρώνει διάφορες τέτοιες παραδοσιακές αφηγήσεις, στις οποίες ο μύθος και τα ιστορικά γεγονότα είναι άρρηκτα δεμένα. Ένα από τα διασημότερα είναι και το παρακάτω. Μετά την ίδρυσή της η Ρώμη, βρέθηκε στη δεινή θέση να είναι γεμάτη μεν από δυνατούς και γεννάιους άνδρες, αλλά ελάχιστες γυναίκες που θα διασφάλιζαν την επιβίωσή της. Ο βασιλιάς της, Ρωμύλος, έψαξε μάταια να βρει συζύγους για τους άνδρες του από γειτονικές φυλές. Η άρνηση των πατέρων τους να επιτρέψουν γάμους με άνδρες άλλης φυλής, οδήγησε τους Ρωμαίους στην απελπισμένη απόφαση να της κλέψουν. Έκρυψαν το πρόβλημά τους και οργάνωσαν λαμπρές γιορτές και αγώνες για να τιμήσουν τον Ποσειδώνα. Ενθουσιασμένες με την προοπτική της γιορτής, αλλά και περίεργες για τους νέους τους γείτονες, οι γειτονικές φυλές άρχισαν να συρρέουν στην πόλη. Ανάμεσά τους κατεύθασαν και πολυάριθμοι Σαβίνοι οι οποίοι έφεραν μαζί συζύγους και παιδιά. Όταν άρχισαν οι αγώνες και όλοι ήταν απασχολημένοι, δόθηκε το σήμα. Οι Ρωμαίοι άνδρες όρμησαν εκεί που κάθονταν οι νεαρές παρθένες, οι περισσότερες από τη φυλή των Σαβίνων, τις σήκωσαν και σκόρπισαν προς όλες τις κατευθύνσεις με προορισμό τα σπίτια τους. Ξαφνιασμένοι οι επισκέπτες σκόρπισαν κι εκείνοι για να σωθούν αφήνοντας μες τη σύγχυση τα κορίτσια τους πίσω. Επειδή το να αιχμαλωτίσουν τις κοπέλες και να κερδίσουν την αγάπη τους ήταν τελείως διαφορετικό πράγμα, ο Ρωμύλος μίλησε σε καθεμιά τους για να την καθησυχάσει. Τους υποσχέθηκε πως θα ζήσουν τιμημένα μέσα στα δεσμά του γάμου, θα έχουν κοινή περιουσία και δικαιώματα με τους συζύγους τους και θα έχουν την τιμή να γίνουν μητέρες ελεύθερων ανθρώπων. Οι Σαβίνοι άργησαν να αντιδράσουν, ωστόσο τελικά συγκέντρωσαν στρατό και με τους αδικημένους πατέρες επικεφαλής κινήθηκαν απειλητικά κατά της Ρώμης. Οι Ρωμαίοι βγήκαν από την πόλη με την ίδια αποφασιστικότητα. Αφού αντάλλαξαν κάθε λογής προσβολές όρμησαν ο ένας στρατός ενάντια στον άλλο. Ελάχιστα όμως προτού συναντηθούν οι κοπέλες χύθηκαν ανάμεσά τους. Υποστήριξαν πως η μάχη έπρεπε να λάβει τέλος καθώς πλέον θα χυνόταν συγγενικό αίμα. Τους ζήτησαν είτε να σταματήσουν είτε να στρέψουν σε εκείνες πρώτα την οργή τους, εφόσον δεν θα άντεχαν στο τέλος της ημέρας να είναι είτε χήρες είτε ορφανές. Και οι δύο πλευρές σταμάτησαν συγκινημένες από τα λόγια αυτά. Η μάχη έλαβε τέλος και έγινε ειρήνη ανάμεσά τους. Οι Σαβίνοι εγκαταστάθηκαν στον Κυρηνάλιοκαι για λίγο η Ρώμη είχε δύο βασιλιάδες: το Ρωμύλο και τον Τίτο Τάτιο.

2 Ο γάμος στην Αρχαία Σπάρτη ( Η αρπαγή της γυναίκας στην αρχαία Σπάρτη)
Η τελετή του γάμου στη Σπάρτη φαίνεται πως δεν αποτελούσε δημόσιο γεγονός. Όπως περιγράφει ο Πλούταρχος, ένας διαδεδομένος τύπος σύστασης του γάμου είναι δι' αρπαγής: Χωρίς παρουσία οικογενειών ή προσκεκλημένων, την γυναίκα απήγαγε τελετουργικά κατά τη διάρκεια της νύχτας ο μέλλων σύζυγός της. Με την βοήθεια της νυμφεύτριας, της ξύριζαν το κεφάλι, της φορούσαν ανδρικά ρούχα και την άφηναν ξαπλωμένη στο σκοτάδι να περιμένει. Ο σύζυγος μετά την ερωτική συνάντησή τους ώφειλε να επιστρέψει στους κοιτώνες του και εξακολουθούσε να ζει εκεί με τους συνηλικιώτες στις αγέλες, έως ότου συμπλήρωνε τα τριάντα έτη του. Έως τότε συγκατοίκηση των συζύγων δεν προβλεπόταν. Είναι σαφές πως αυτή η διαδικασία είχε ως στόχο αποκλειστικά την τεκνοποίηση. Εξάλλου, εξ αιτίας του οξυμένου δημογραφικού προβλήματος της Σπάρτης, οποιοσδήποτε Λακεδαιμόνιος μπορούσε να ενωθεί ερωτικά με μια Σπαρτιάτισσα, με στόχο την παιδοποιία, αρκεί ο πατέρας ή και ο συζυγός της να ήταν εκ των προτέρων σύμφωνος. Έτσι λειτούργησε και ο θεσμός τηςπολυανδρίας, η θέσμιση της οποίας αποδίδεται στον ίδιο τον θρυλικό νομοθέτη Λυκούργο. Η πολυανδρία συνιστά σπάνια μορφή πολυγαμίας, όπου η σύζυγος τεκνοποιούσε νομίμως με περισσοτέρους συζύγους ταυτόχρονα. Η σπαρτιατική πολυανδρία είχε εντυπωσιάσει τον Πλάτωνα, τον Ξενοφώντα και τους αθηναϊκούς φιλοσοφικούς κύκλους των αρχών του 4ου π.Χ. αιώνα. Τον επόμενο αιώνα, ο Πολύβιος καταγράφει στην Σπάρτη και την αρχαιότερη γνωστή μαρτυρία για την λεγόμενη «αδελφική πολυανδρία», όπου οι πολυάριθμοι σύζυγοι της Σπαρτιάτισσας είναι εξ αίματος αδελφοί ή στενοί φίλοι. Σε αυτό το σχήμα οργάνωσης της οικογένειας η περιουσία παραμένει αδιαίρετη και η πατρότητα των τέκνων (τα οποία θεωρούνται κοινά) ασκείται συλλογικά. Όμως, στην Σπάρτη η συλλογική άσκηση της πατρικής εξουσίας είναι νόμιμη και συνηθισμένη. Άλλη μορφή σύστασης γάμου στη Λακεδαίμονα ήταν ο εγκλεισμός νέων και νεανίδων, μαζί, σε σκοτεινό οίκημα, όπου -καθώς περιγράφει ο Αθήναιος μεταφέροντας πληξροφορία του Ερμίππου- η συνάντηση στα τυφλά των δύο νέων δέσμευε τον νεαρό Σπαρτιάτη ο οποίος όφειλε πλέον να θεωρεί ως σύζυγο την γυναίκα που γνώρισε με αυτόν τον τρόπο, και μάλιστα χωρίς να λάβει προίκα. Η μη τήρηση αυτού του τύπου μπορούσε να προκαλέσει την ποινική δίωξη του άνδρα, καθώς μαρτυρείται για τον Λύσανδρο που προτίμησε μιαν ομορφότερη γυναίκα αντί εκείνης που του υπέδειξε στα τυφλά η τύχη. Ο γάμος δι' εγγύης μνημονεύεται επίσης σε πηγές, αυτό μάλλον σημαίνει πως για την σύστασή του είχε προηγηθεί συμφωνία μεταξύ μέλλοντος πενθερού και γαμβρού με αντικείμενο την προίκα. Ο τελετουργικός τύπος σύστασης του γαμηλίου δεσμού μάλλον πρέπει να ήταν εκείνος που περιγράφει ο Πλούταρχος (δηλαδή δι' αρπαγής). Όμως, ή κοινωνική θέση της γυναίκας στη Σπάρτη δεν ήταν περιορισμένη όπως στην Αθήνα. Η Σπαρτιάτισσα διοικούσε η ίδια την περιουσία της ακόμη και όταν δεν ήτο πατρούχος (όπως ονομάζει ο Ηρόδοτος την επίκληρο) και μπορούσε να επιλέξει άλλο σύζυγο, αν ο δικός της απουσίαζε επί μακρόν. Πολλοί έλληνες συγγραφείς την θεωρούν αιτία ανταγωνισμών και διεκδικήσεων ανάμεσα σε οίκους, ενώ παραμένει ενεργή και στο παρασκήνιο της πολιτικής, επηρεάζοντας δημοσίους άρχοντες, για τους οποίους ο Αριστοτέλης χρησιμοποιεί τον βαρύ χαρακτηρισμό «γυναικοκρατούμενοι». Παραδείγματα όπως αυτό της Γοργούς και της Αργείας αναγκάζουν τον Ηρόδοτο να αναφέρεται με σεβασμό στις γυναίκες της Σπάρτης, κάτι ασυνήθιστο για άρρενα Έλληνα συγγραφέα.

3 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΑ ΑΚΡΙΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Δύο τύποι γυναικών υπάρχουν στον Ακριτικό κύκλο:  α) Οι "Αντρειωμένες", γυναίκες πολεμίστριες που είναι συχνά ισάξιες των αντίστοιχων Ηρώων, και σίγουρα πολύ δυνατότερες από τους κοινούς πολεμιστές. Κύρια αντιπρόσωπός τους είναι η Αμαζόνα Μαξιμώ, που όμως τελικά ταπεινώνεται από τον Διγενή. Άλλες ηρωίδες όμως, παραμένουν αήττητες. β) Οι γυναίκες θύματα αρπαγής. Είναι το έπαθλο κάθε ήρωα, πανέμορφες και από ένδοξη οικογένεια. Είναι ακόμη η έσχατη ταπείνωση αν η γυναίκα του ήρωα αρπαχτεί. Συχνά οι Ακρίτες πείθονται να τις αρπάξουν μόνο και μόνο για λόγους φήμης. Άλλοτε αναπτύσσεται γνήσιος έρωτας, που σχεδόν πάντα προέρχεται από την τραγουδιστική ικανότητα του άρπαγα, που γοητεύει την καλή του.  Πάντως οι αρπαγμένες γυναίκες δεν είναι σε καμιά περίπτωση άβουλες, και αντιδρούν ανάλογα, θετικά ή αρνητικά στην αρπαγή τους, Δεν φαίνεται να είναι θύματα των γεγονότων...  Συχνά αναφέρεται πως υποχρεώνουν τον υποψήφιο να αποδείξει την δύναμή του. ("το δικίμιν της αγάπης')  Μπορούμε άφοβα να ισχυριστούμε πως το κύριο θέμα του Ακριτικού Έπους δεν είναι ο πόλεμος κατά των Μουσουλμάνων, αλλά οι αλεπάλληλες αρπαγές γυναικών, που όπως είπαμε, γίνονται κύρια για λόγους γοήτρου.

4 ΑΚΡΙΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ/ΕΡΓΑ
Ο ΔΙΓΕΝΗΣ ΚΛΕΒΕΙ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΤΟΥ Τρείς άρχοντες εκάτσασιν να φάσιν και να πιούσιν. Συναφοράν εν είχασιν κι εξήγησιν κρατούσιν. Άλλος ξηγάται για σπαθίν κι άλλος για κοντάριν, ο τρίτος ο καλύτερος πάνω σ' αυλές ξηγάται: - Πολλές αυλές εγύρισα, πολλές αυλές είν' που'δα, σαν τ' Αλιάντρη την αυλή, καμίαν αυλήν δεν είδα. Οι πόρτες είν' με το ψηφίν, οι τοίχοι με τον τόρνον, στα παναθυροκάμαρα κρέμεται το λογάριν, 'ποπανωθιόν του λογαριού μια κόρη αγρισμένη, επιάσασιν κι εδώκαν την του Γιάννη χαρτωμένην. Κείνη του Γιάννη δεν πρέπει, του Διγενή είν' που πρέπει. Κι ο Διγενής απεξωθιόν στέκει κι ακρολογάται κλωτσία της πόρτας έδωκεν, εξώ 'ταν κι έσω βρέθη. Και που τον είδαν άρχοντες, επροσηκώθηκάν του: - Καλώς ήρτεν ο Διγενής να φά, να πιεί με τα μας. - Εγώ δεν ήρτ' ο Διγενής να φα, να πιώ με τα σας. Τρείς άρχοντες εκάτσατε, να φάτε και να πιείτε, συναφοράν δεν έχετε και ξήγησιν κρατείτε. - Συναφοράν δεν έχομεν κι εξήγησιν κρατούμεν. Κείνη του Γιάννη δεν πάει, μόνον της αφεντιάς σου. Φτερνιστηρκά του μαύρου του, Χιλιοπαπού και πάει. Και που 'δεν τον τον Διγενήν, επροσηκώθηκέν του: -Καλώς ήρτεν ο Διγενής, να φα, να πιώ μετά σου, μόνον ήρτα ο Διγενής, προξενητής να πάεις. - Τα ρούχα μου ζαρώθηκαν και τ' άρματά μ' σκουριάσαν, κι ο μαύρος μου είν' που κούτσανε, προξενητής δεν πάω. Κι απολογάται ο Διγενής Χιλιοπαπού, και λέει:

5 - Τα ρούχα σου αν ζαρώθηκαν, δώ σου τα, τα δικά μου τ' αρμάτά σου αν σκουριάσασιν, δω σου τα άρματά μου, κι ο μαύρος αν εκούτσανε, τον μαύρο μου διώ σου και πάλι σου, Χιλιοπαπού, προξενητής να πάεις.    Βγάζει, φορεί τα ρούχα του, ζώνεται τ' άρματά του, πηδά κι εκαβαλίκεψε τον πέρκαλον τον μαύρον. Φτερνιστηρκά του μαύρου του, στον Αλιάτρην πάει. Και που'δαν τον οι άρχοντες επροσηκώθηκάν του: - Απόμεινέ μου, Διγενή, για να σου παραγγείλω, και πιάσε τούτο το στρατίν, τούτο το μονοπάτιν, το μονοπάτιν βγάλει σε κεί πάνου στο λοφάκιν, Έχει πευκάκια όμορφα, και κόψε ένα πευκάριν, και κάτσε και πελέκα το ένα καλόν βιολάριν, και παίζε το και γαληνά, και γαληνά τραγούδα, και τα πουλιά του ουρανού πάσι με τα σου ούλα, κι η κόρη θε να γελαστεί, να βγεί στο παραθύριν. Κι αν είσ' άξιος κι απότολμος, αρπάσεις την και φεύγεις. Έτσι σαν του'πεν, έκαμεν, ωσάν του παραγγέλλει, και πιάνει ούλον το στρατίν, ούλον το μονοπάτιν,

6 το μονοπάτιν βγάλεν σε κεί πάνω στο λοφάκιν,
έχει πευκάκια όμορφα και κόψ' ένα πευκάριν και κάτσε και πελέκα το ένα καλόν βιολάριν, και παίζε το και γαληνά, και γαληνά τραγούδα, και τα πουλιά του ουρανού πάνε με τα σου ούλα κι η κόρη θε να γελαστεί να βγεί στο παραθύριν και κείνος ήταν άξιος αρπάζει την και φεύγει. Άλλοι μαχαίρια πιάσασι και άλλοι με τες πάλες, κι εβρίσκει πέτρες ριζιμιές, στέκεται και πεζεύει στέκεται διαλογίζεται ατός του και απατός του: "Να μην την πάρω με σπαθίν κι είν' αντροπή δική μου".

7 Γροθιάν της πέτρας έδωκε κι εβγήκεν ένας δράκος
"Μην έχ' η πέτρα δράκοντα και βγεί και φά την κόρην; Γροθιάν της πέτρας έδωκε κι εβγήκεν ένας δράκος μία μπαστουνιάν έδωκέν του και στραβομασελλίζει; -"Έβλεπε δράκοντ' έβλεπε, έβλεπε την κυράν του" Φτερνιστηρκά του μαύρου του στον Αλιάντρη πάει, στο γύρισμα τ' απάρου του ρτόνει την πεθεράν του. -"Κι απόμεινε, γαμπρούλη μου, να πάρεις τα προικιά της". - Απροίκιστην την ήθελα κι απροίκιστην την παίρνω.

8 -"Η μάνα του είν' Σαρακηνή κι ο κύρης του Οβραίος,
και κείνος πολλογύριστος, γαμπρόν δεν τόνε θέλω". Και μίαν σπαθιά της έδωκε την κεφαλήν της κόβει. Στο γύρισμα τ' απάρου του ρτόνει τον πεθερόν του -"Κι απόμεινε γαμπρούλη μου να πάρεις τα προικιά της"  -απροίκιστην την ήθελα κι απροίκιστην την παίρνω

9 Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ ΑΚΡΙΤΑ
Ως έτρωγα κι' ως έπινα σε μαρμαρένια τάβλα,  ο μαύρος μου χλιμίντρισε και το σπαθί μου ερράη,  κ' εμένα ο νους μου τό βαλε, παντρεύουν την καλή μου,  με κάποιον άλλον τη βλογούν κ' εκείνη δεν τον θέλει,  παντρευαρραβωνιάζουν την κ' εμένα μ' αστοχούνε. Περνώ και πάω 'ς τους μαύρους μου, τους εβδομηνταπέντε. "Μαύροι μου ακριβοτάγιστοι και μοσκαναθρεμμένοι,  ποιος ειν' αψύς και γλήγορος, να τον καβαλλικέψω,  ν' αστράψη 'ς την ανατολή και να βρεθή 'ς τη δύση;" Οι μαύροι μου όσοι τάκουσαν ούλοι βουβοί απομείναν,  κι' όσαις φοράδες τάκουσαν έρρηξαν τα πουλάρια,  κ' ένας γρίβας παλιόγριβας, σαρανταπληγιασμένος,  κείνος απολογήθηκε, γυρίζει και μου λέει.  "Εγώ είμαι αψύς και γλήγορος να πάγω όθε κι' αν είναι. Οπού είναι γάμος και χαρά πάνε τα νια πουλάρια,  οπού είναι πόλεμος φρικτός παίρνουν εμέ το γέρο.  Εγώ είμαι γέρος κι' άχαρος, ταξίδια δε μου πρέπουν,  μα για χατίρι της κυράς να μακροταξιδέψω,  οπού μ' ακριβοτάγιζε 'ς το γύρο της ποδιάς της,  κι' οπού μ' ακριβοπότιζε 'ς τη χούφτα του χεριού της. Μόν' δέσε το κεφάλι σου με δυο με τρία μαντήλια,  και σφίξε τη μεσούλα σου με δυο με τρία ζουνάρια,  να μη σε φάη η βουή και ντραλιστής και πέσης.  Και μη σε πάρη κουρτεσιά και βάλης φτερνιστήρι,  και θυμηθώ τη νιότη μου και κάμω σαν πουλάρι,  και σπείρω τα μυαλούδια σου 'ς εννιά μοδιώ χωράφι."

10 Στρώνει γοργά το μαύρο του, γοργά καβαλλικεύει
Στρώνει γοργά το μαύρο του, γοργά καβαλλικεύει. Δίνει βιτσιά του μαύρου του και πάει σαράντα μίλλια, και μεταδευτερώνει του και πάει σαρανταπέντε. 'Σ τη στράτα νοπού πήγαινε το θιον επαρακάλει. "Θέ μου να βρω τον κύρη μου 'ς ταμπέλι να κλαδεύη." Σα χριστιανός που τόλεγε, σαν άγιος εξακούστη, κι' απάντησε τον κύρη του, που κλάδευε 'ς ταμπέλι. "Καλώς τα κάνεις, γέροντα, το τίνος είν' ταμπέλι; -Της ερημιάς, της σκοτεινιάς, του γιου μου του φευγάτου. Σήμερα της καλίτσας του της δίνουν άλλον άντρα, εψές επήραν τα προικιά και σήμερα τη νύφη. -Παρακαλώ σε, γέροντα, αλήθεια να με δώσης, τάχα θα φτάσω 'ς τη χαρά, θα φτάσω και 'ς το γάμο; -Αν έχης μαύρο γλήγορο 'ς σπίτι τους προφτάνεις, κι' αν είν' οκνός ο μαύρος σου 'ς την εκκλησιά τους βρίσκεις." Δίνει βιτσιά του μαύρου του και πάει σαράντα μίλια, και μεταδευτερώνει του και πάει σαρανταπέντε. 'Σ τη στράτα νοπού πήγαινε το θιον επαρακάλει. "Θε μου να βρω τη μάννα μου 'ς τον κήπο να ποτίζη!" Σα χριστιανός που τόλεγε, σαν άγιος εξακούστη, κ'ευρήκε τη μαννούλα του που πότιζε τον κήπο. "Ώρα καλή, γερόντισσα, το τίνος ειν' ό κήπος; -Της ερημιάς, της σκοτεινιάς, του γιου μου του φευγάτου που σήμερα η γυναίκα του θα πάρη νάλλον άντρα, εψές επήραν τα προικιά και σήμερα τη νύφη. -Πες μου να ζης, γερόντισσα, φτάνω κ' εγώ 'ς το γάμο; -Αν εχης μαύρο γλήγορο, 'ς το σπίτι τους προφτάνεις, κι' αν ειν' οκνός ο μαύρος σου, 'ς την εκκλησιά τους βρίσκεις."

11 Δίνει του μαύρου του βιτσιά 'ς τη χώρα κατεβαίνει
Δίνει του μαύρου του βιτσιά 'ς τη χώρα κατεβαίνει.  Εκεί σιμά, εκεί κοντά 'ς το σπίτι του να φτάση,  ο μαύρος του χλιμίντρισε κ' η κόρη αναστενάζει.  "Τι έχεις, κόρη μ', και θλίβεσαι και βαριαναστενάζεις,  τα ρούχα σου δεν είν' καλά, ή τα φλωριά σου λίγα;  -Φωτιά να κάψ' τα ρούχα σου και λάβρα τα φλωριά σου,  τι ο μαύρος που χλιμίντρισε σαν του καλού μου μοιάζει. -Αν ειν' ο πρώτος άντρας σου να βγω να τον σκοτώσω. -Δεν ειν' ο πρώτος άντρας μου να βγής να τον σκότωσης,  μόν' είν' ο πρώτος μου αδερφός, μου φέρνει τα προικιά μου.  -Αν είν' ο πρώτος σου αδερφός, έβγα να τον κέρασης."  Χρυσό ποτήρι νάρπαξε να βγή να τον κεράση.  "Δεξιά μου στέκα, λυγερή, ζερβά μου πέρνα, κόρη."  Το μαύρο του χαμήλωσε κ' η κόρη απάνω ευρέθη.  Βγάλλει και το χρυσό σπαθί και ταργυρό μαχαίρι,  δίνει του μαύρου του βιτσιά κ' επήρε χίλια μίλλια,  μηδέ το μαύρον είδανε, μήτε τον κορνιαχτό του.  Οπού είχε μαύρο γλήγορο νείδε τον κορνιαχτό του,  κι' οπού είχε μαύρο κ' είν' οκνός, μηδέ τον κορνιαχτό του.

12 Η αρπαγή της ωραίας Ελένης
Η συνάντηση Πάρη και Ελένης. Η πιο όμορφη γυναίκα στον τότε κόσμο θεωρούνταν η Ελένη, μια από τις κόρες του Τυνδάρεω, βασιλιά της Σπάρτης. Η μητέρα της Λήδα, είχε ξελογιαστεί από τον Δία, μεταμορφωμένο σε κύκνο, για αυτό και ορισμένες πηγές αναφέρουν τον Δία ως πατέρα της. Η Ελένη, λόγω της εξαιρετικής ομορφιάς της είχε πλήθος μνηστήρων, αλλά ήταν απρόθυμη να επιλέξει κάποιον από φόβο μην προκαλέσει την οργή των υπόλοιπων. Τελικά, ένας μνηστήρας της, ο Οδυσσέας της Ιθάκης, πρότεινε ένα τρόπο να επιλυθεί το θέμα. Πρότεινε όλοι οι μνηστήρες να υπερασπιστούν τον γάμο της Ελένης με κάθε κόστος, ανεξαρτήτως ποιον θα επιλέξει η ίδια. Οι μνηστήρες της τελικά ορκίστηκαν να τηρήσουν αυτό τον όρο ως προϋπόθεση για την πιθανότητα να επιλεχθούν σύζυγοι της Ελένης. Ο Τυνδάρεω τελικά επέλεξε τον Μενέλαο, η επιλογή του έγινε για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, καθώς κατείχε πλούτη και δύναμη. Μάλιστα την υποψηφιότητά του δεν την υπέβαλε ο ίδιος, αλλά ο αδερφός του Αγαμέμνονας για λογαριασμό του. Ο Μενέλαος διαδέχτηκε με τον γάμο του με την Ελένη τον Τυνδάρεω στο θρόνο της Σπάρτης. Εν συνεχεία ισχυροποιήθηκε και η θέση του Αγαμέμνονα, ο οποίος παντρεύτηκε την αδελφή της Ελένης, Κλυταιμνήστρα και ανακατέλαβε τον θρόνο των Μυκηνών. Αργότερα, όταν μια διπλωματική αποστολή της Τροίας, με επικεφαλής τον Πάρη, έφτασε στην Σπάρτη, ο Πάρις ερωτεύτηκε την Ελένη. Ο Μενέλαος, βρίσκονταν τότε κατά μία εκδοχή στην Κρήτη για να κηδέψει τον αδερφό το Κρατεό. Ο Πάρις με την βοήθεια της Αφροδίτης, απήγαγε με την θέλησή της (κατά άλλη εκδοχή με τη βία αρχικά) την Ελένη και έπλευσε προς την Τροία έχοντας αρπάξει και τους θησαυρούς του Μενέλαου. Η Ήρα προσπάθησε να τους εμποδίσει προκαλώντας τρικυμίες, οι οποίες οδήγησαν τους δύο ερωτευμένους στην Αίγυπτο. Ο μύθος της ωραίας Ελένης αποδίδεται πιθανότατα στον ποητή Στησίχορο, τον 6ο αιώνα π.Χ.. Το πλοίο τελικά έφτασε στην Τροία, αφού πέρασε από τη Σιδώνα της Φοινίκης.

13 Αρπαγή της Ευρώπης Σύμφωνα με το μύθο των Ελλήνων, η Ευρώπη ήταν αδελφή τουΚάδμου, ιδρυτή της Θήβας και κόρη του Αγήνορα και της Τηλεφάσσας, , ηγεμόνων της Φοινίκης. Όταν μεγάλωσε, μια μέρα πήγε στα λιβάδια της παραλία, για να παίξει με τις φίλες της και να μαζέψει λουλούδια. Εκεί συνάντησε το θεό Δία. Εκείνον αμέσως τον χτύπησε ο Έρωτας και για να την πλησιάσει μεταμορφώθηκε σε ήρεμο, εύσωμο και δυνατό ταύρο και πήγε δίπλα της κάνοντας δήθεν ότι βόσκει, σκεπτόμενος με τι τρόπο θα την κατακτούσε. Εκείνη τότε πλησίασε τον ταύρο - Δία και άρχισε να τον χαϊδεύει γοητευμένη από την ωραία κορμοστασιά του και τη μυϊκή του δύναμη. Σε λίγο δε δίστασε και να τον ιππεύσει. Τότε αυτός άρχισε να τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα. Η Ευρώπη έκλαιγε, μα δεν μπορούσε να πηδήσει, γιατί φοβόταν μη σκοτωθεί. Ο μεταμορφωμένος σε ταύρο θεός διέσχισε τη θάλασσα συνοδευόμενος από Τρίτωνες και Νηρηίδες και έφτασε στην Κρήτη. Όταν επιβιβάστηκε στο νησί, ο ταύρος δεν φαινόταν πια, αλλά ο Δίας πήρε από το χέρι την Ευρώπη και την οδήγησε στο Δικταίον άντρο. Καρπός των ερωτικών ενώσεων του Δία και της Ευρώπης στην Κρήτη ήταν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς. Αργότερα, όταν ο Δίας εγκατέλειψε την Ευρώπη και πήγε στον Όλυμπο, η Ευρώπη πήρε για δεύτερο σύζυγό της το βασιλιά της Κρήτης Αστέρωνα, που υιοθέτησε και τα παιδιά που είχε αποκτήσει αυτή από το Δία. Μετά το θάνατο του βασιλιά Αστέριου, το θρόνο της Κρήτης πήρε ο μεγαλύτερος από τους θετούς γιους του, ο Μίνωας, ο οποίος έγινε ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας και νομοθέτης.

14 Ο Δίας με μορφή ταύρου απάγει την Ευρώπη (Antonio Carracci, Bologna)

15 Η Ευρώπη πάνω στο μεταμορφωμένο σε ταύρο Δία φτάνει στην Κρήτη (Τοιχογραφία Πομπηίας, Casa Giasose, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Νάπολης)

16 Η ΑΡΠΑΓΗ ΚΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ Η ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΟΘΩΜΑΝΙΚΑ ΧΑΡΕΜΙΑ
Ο μη σεβασμός προς την γυναίκα ως ανθρώπινης υπάρξης πάει πολύ πίσω στην ιστορία. Ιδιαίτερα στα ολοκληρωτικά καθεστώτα ο ρόλος της ήταν περιορισμένος και τα καθήκοντά της στα στενά πλαίσια του «σκεύους ηδονής». Τέτοιο ήταν και το σύστημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του πλέον απάνθρωπου και ολοκληρωτικού συστήματος πού βιαιοπράγησε τόσο στην Μικρά Ασία όσο και στην Ανατολική Ευρώπη και Ουκρανία. Η αντίληψη των οθωμανών για τη γυναίκα ήταν ότι αυτή θα έπρεπε να αποτελεί το «κέφι» του (στρατιωτικού) άντρα και τίποτε άλλο. Αυτή «γέμιζε» την καθημερινότητα των οθωμανών αρρένων πού έπρεπε να τους υπηρετεί παντοίω τρόπω. Σαν υπόδουλη ύπαρξη δεν ετύγχανε κανενός σεβασμού η «νομικής προστασίας» και ο «αφέντης» μπορούσε να την τιμωρήσει, κακοποιήσει χωρίς δισταγμό μόνο και μόνον για να «ξεσπάσει τα νεύρα του». Αυτό για τους οθωμανούς ήταν απολύτως φυσικό. Από τη μεριά τους οι υπόδουλες γυναίκες στα χαρέμια για να προστατευθούν συσπειρώθηκαν σε ίντριγκες και σκευωρίες συνεργαζόμενες με αντιπάλους του αφέντη (σουλτάνου, ή βεζύρη, ή πασά, κλπ). Τοσουλτανικό χαρέμι συνεπώς ήταν εστία ίντριγκας, ανατροπής, αλλά και μέσον προαγωγής στη κοινωνική ζωή όποιου έκανε επίκληση σε αυτό και χαιρόταν της συμπάθειας του. Εκεί μέσα γίνονταν ταχέως γνωστά τα πάντα, οι δε «εντολές εκ των έσω» ήσαν αστραπιαίας εκτέλεσης! Μεσολαβητές αυτών των σχέσεων του χαρεμιού με τον έξω κόσμο ήσαν οι ευνούχοι του χαρεμιού.

17 Το Οθωμανικό Δουλεμπόριο των Γυναικών (τουρκιστί Cariyelik)
Το Τζαριγελίκι ή άλλως γυναικείο δουλεμπόριο ανάγεται πολύ πιό πίσω από την εποχή του Ισλάμ. Η Βαγδάτη αποτελούσε το πιό σημαντικό σκλαβοπάζαρο της εποχής των Αββασίδων. Μετά την επικράτηση του Ισλαμισμού αυτή η δραστηριότητα συνεχίστηκε λόγω κοινωνικών και οικονομικών παραγόντων. Η γυναικεία δουλεία ξεκίνησε στο Οθωμανικό Χαρέμι επί Ορχάν Μπέη, αλλά από τη περίοδο του σουλτάνου Μεχμέτ του Καταστροφέα («Πορθητή»!) ο αριθμός των σκλάβων γυναικών στο Χαρέμι αυξήθηκε τάχιστα. Ξεκινώντας από τα μέσα της περιόδου του Βαγιαζήτ του Β’, η παράδοση των σουλτάνων, να παντρεύονται τις κόρες των γειτονικών ηγεμονίσκων και ηγεμόνων, τερματίστηκε. Μετά από αυτή τη περίοδο, έγινε νέα παράδοση για τους σουλτάνους να παντρεύονται γυναίκες σκλάβες του Χαρεμιού. Από εκείνον τον αιώνα το Χαρέμι και το Σουλτανάτο βασίζονται πάνω στις σκλάβες γυναίκες. Οι Οθωμανοί προτιμούσαν να επιλέγουν Κιρκάσιες, Γεωργιανές και Ρωσσίδες κοπέλλες για το Χαρέμι τους. Ήδη από αιώνες, τα κορίτσια της Καυκασίας ήσαν ονομαστά για την ομορφιά τους στην Ανατολή. Γι αυτό το λόγο, το Χαρέμι λάμβανε τόσες πολλέςΚαυκασιανές σκλάβες αρχικά και αυτός ο αριθμός αυξήθηκε ταχέως ιδιαίτερα τον 17ο αιώνα. Τα κορίτσια πού αρπάζονταν αιχμάλωτα πολέμου στα πεδία της μάχης κατέληγαν στα Χαρέμια αρχικά για να γίνουν γυναίκες σκλάβες, όμως στους αιώνες παρακμής και οπισθοδρομικότητας οι οθωμανοί έχασαν αυτή τη πηγή. Έκτοτε ο Μέγας Βεζύρης, οι κυβερνήτες, οι πασάδες, οι επαρχιακοί κυβερνήτες και οι αδελφές των σουλτάνων τους προσέφεραν τις γυναίκες σκλάβες πού είχαν αναθρέψει. Μιά άλλη πηγή ήταν οι σκλάβες να έχουν αγοραστεί και μεταφερθεί στο Χαρέμι από τον θησαυροφύλακα του Τελωνείου. Τον 19ο αιώνα παρόλη την απαγόρευση της δουλείας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία,οι καυκάσιοι συνήθιζαν να στέλνουν τις κόρες τους στο Οθωμανικό Χαρέμι ευχόμενοι να επιλεχθούν ως σύζυγοι του Σουλτάνου. Τις ανέτρεφαν ακόμα από πολύ μικρές και τις προετοίμαζαν για τέτοια ζωή στο Χαρέμι τραγουδώντας τους νανουρίσματα όπως «Ελπίζω να γίνεις σύζυγος του Σουλτάνου και να κάνεις ένδοξη ζωή μέσα στα διαμάντια»! Οι γυναίκες σκλάβες πού αγοράζονταν έξω από το Παλάτι σε ηλικία 5-7 ετών ανατρέφονταν έως ότου γίνονταν ώριμες αρκετά ώστε να προσφερθούν στον Σουλτάνο. Καθώς μεγάλωναν και γίνονταν πιό όμορφες κατατάσσονταν σε διάφορες δραστηριότητες όπως τη μουσική, τους αβρούς τρόπους, τις αδελφικές σχέσεις. 

18 Διδάσκονταν τους τρόπους στο πώς να συμπεριφερθούν και υπηρετήσουν έναν άνδρα. Όταν ήσαν έφηβες, εισάγονταν στη μύηση του Παλατιού και αγοράζονταν εάν επιλέγονταν. Τη πρώτη νύχτα, έμεναν στο σπίτι του ατόμου πού τις είχε αγοράσει και εάν παρουσίαζαν λάθος συμπεριφορές, φυσικά ελλείμματα ή ανατομικές ατέλειες πού επισημαίνονταν εκείνη τη νύχτα, τότε η τιμή τους έπεφτε και ο πατέρας θα πληρωνόταν λιγότερο από τα συμφωνηθέντα. Οι γονείς τους έπρεπε να υπογράψουν ένα έγγραφο δηλώνοντας ότι πωλούσαν τη κόρη τους και ότι δεν θα είχαν αξιώσεις στο μέλλον γι αυτήν. Οι γυναίκες σκλάβες πού γίνονταν δεκτές στο Χαρέμι έπρεπε να εξετασθούν από ιατρούς και μαίες. Εκείνες πού ήσαν άρρωστες ή είχαν κάποια ανικανότητα δεν θα γίνονταν ποτέ δεκτές στο Χαρέμι. Οι εξαιρετικά όμορφες αλλά ανέμπειρες γυναίκες σκλάβες έπρεπε να εκπαιδευθούν πρώτα. Θα ανέρχονταν στον βαθμό του βοηθού-αφεντικού και του αφεντικού εάν ήσαν επιτυχείς αρκετά. Συνήθιζαν να φορούν μακρυές πουκαμίσες πού έφταναν έως τις πτέρνες τους, στενούς χιτώνες και έγχρωμα σκουφάκια. Φορούσαν επιδεικτικούς χιτώνες πού κατέληγαν σε κρόσια. Καθώς η περιποίηση της κώμωσής τους ήταν σημαντική γι αυτές κατανάλωναν πολλές ώρες γι αυτήν μπροστά από τους καθρέφτες. Μερικές απ’αυτές είχαν τόσο μακρυά μαλλιά πού έφθαναν ακόμα και στις πτέρνες τους.

19 Η αρπαγή/απαγωγή της γυναίκας στις μέρες μας.
Στις μέρες μας όταν λέμε ότι μιά γυναίκα απήχθηκε εννοούμε ότι ένας απαγωγέας την απήγαγε με σκοπό να ζητήσει λίτρα από την οικογένεια της ή για να την σκοτώσει.Στα παλιά χρόνια όμως όταν λέγαμε ότι μιά γυναίκα απήχθη από έναν άνδρα εννοούμε ότι την απήγαγε με σκοπό να την παντρευτεί και όχι για να ζητήσει λίτρα απο την οικογένεια της ή να την σκοτώσει!

20 ΤΕΛΟΣ!!!