Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ Η ΛΥΤΡΩΣΗ Η ιδέα της μετενσάρκωσης, η οποία ως έννοια εισάγεται πρώτη φορά στις Ουπανισάδες (800 πΧ), είναι θεμελιώδης στον Ινδουισμό. Ο αέναος κύκλος ζωής και θανάτου θεωρείται φυσικός, σε βαθμό που σπάνια ένας Ινδουιστής θα πει για κάποιον «πέθανε», παρά «άφησε το σώμα του».Σύμφωνα με την ινδουιστική διδασκαλία, η ψυχή (Άτμαν) λαμβάνει μετά το θάνατο ένα καινούριο φυσικό σώμα, μέσω του οποίου επιστρέφει στη γη. Η αιτία είναι ότι ο άνθρωπος αγνοεί την πραγματική ουσία της ύπαρξής του και γι' αυτό οδηγείται σε μια εγωιστική συνείδηση του σώματος και του φαινομενικού κόσμου, με αποτέλεσμα να γίνεται δέσμιος των επιθυμιών του και να εγκλωβίζεται στην αλυσίδα της μετενσάρκωσης. Η δύναμη η οποία καθορίζει κάθε φορά την επόμενη μετενσάρκωση, είναι το κάρμα, το σύνολο δηλαδή των πράξεων καθενός, το οποίο λειτουργεί ως ο «ηθικός νόμος αιτίας και αποτελέσματος» και συνδέει με ένα λεπτό νήμα την ελεύθερη βούληση και το πεπρωμένο κάθε ατόμου. Τα λάθη αυτής της ζωής, τα πληρώνει κανείς στην επόμενη.

ΤΟ ΚΑΡΜΑ ΣΤΟΝ ΙΝΔΟΥΙΣΜΟ Η λέξη κάρμα φέρεται περισσότερο ως σανσκριτική και σημαίνει γενικά "δράση".Κατά τον Ινδουισμό, το κάρμα αναφέρεται στην έννοια του νόμου της σχέσεως μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος προσδιορίζοντας ότι κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα αιτίας του παρελθόντος και συγχρόνως αιτία άλλων πράξεων που θ΄ ακολουθήσουν στο μέλλον. Έτσι ο νόμος του κάρμα ταυτίζεται με τον νόμο της αιτιότητας, της αναπόφευκτης δηλαδή σχέσεως αιτίου και αιτιατού, ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης, ο νόμος της δικαιοσύνης και της ισορροπίας, που ακολουθούν την εφαρμογή του σε κάθε εκδήλωση της ζωής με συνέπεια να διαμορφώνεται ανάλογα απ΄ αυτό το ίδιο το κάρμα.Σύμφωνα με τη δοξασία αυτή, το κάρμα ακολουθεί τον άνθρωπο κατά τις επίγειες ενσαρκώσεις του, τις συνθήκες των οποίων και προσδιορίζει. Έτσι, όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται τόσο λιγότερο εξαρτάται από τα δεσμά του κάρμα, με συνέπεια να καταστεί ο ίδιος συνειδητός δημιουργός των συνθηκών της ζωής του.

Η γιόγκα στον Ινδουισμό Σε οποιαδήποτε σχολή και αν ανήκουν, οι Ινδουιστές ακολουθούν διάφορες μεθόδους προκειμένου να επιτύχουν την ένωσή τους με θείο, οι οποίες ονομάζονται Γιόγκα (στην κυριολεξία «ζεύξη», «ένωση»). Περιγράφονται κυρίως στην Μπαγκαβάντ Γκίτα αλλά και σε άλλα βιβλία, ενώ το φιλοσοφικό και ιστορικό τους υπόβαθρο εντοπίζεται στις Ουπανισάδες.Από την ινδουιστική σκέψη προβλέπεται ότι στο τελευταίο στάδιο της ζωής του, το οποίο ονομάζεται «σανιάσι», κάθε άνθρωπος εγκαταλείπει οποιαδήποτε άλλη επιδίωξη και αφοσιώνεται στην επιδίωξη της λύτρωσης. Πολλοί μάλιστα επιλέγουν το δρόμο του ασκητισμού, γίνονται δηλαδή «σάντους», προκειμένου μέσα από διάφορες πρακτικές και επίπονη πνευματική άσκηση να επιταχύνουν την απελευθέρωση της ψυχής τους.Παρ' όλα αυτά, ο συντομότερος, και πιο εύκολος, δρόμος για τη «μόκσα» θεωρείται το να πεθάνει κανείς και να αποτεφρωθεί στο Βαρανάσι, την ιερότερη πόλη των Ινδουιστών. Εκεί είναι ο ίδιος ο Θεός Σίβα ο οποίος χαρίζει τη λύτρωση.

Μία εργασία απο τον Δημήτρη Κυριακόπουλο