Δασκάλα : Χρήστου Μαρία ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΤ1 2013-14 Δασκάλα : Χρήστου Μαρία ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΤ1 ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ Σχέση ανθρώπου και περιβάλλοντος.

ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ Ένα δάσος πριν την καταστροφή…

Το ίδιο δάσος μετά την πυρκαγιά…

Επεξεργασία έργων τέχνης

ΤΡΟΦΙΚΕΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ – ΤΡΟΦΙΚΕΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ – ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΖΩΑ Τροφικές αλυσίδες – Τροφική πυραμίδα

Παράξενα ερπετά και πτηνά. Παράξενα ψάρια.

«ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ» ΤΗΣ ΣΤ1 Χρησιμοποιούμε τον μεγάλο κάδο της τάξης μας ως κάδο ανακύκλωσης. Ελέγχουμε καθημερινά τα θρανία μας και πετάμε τα απορρίμματά μας στον αντίστοιχο κάδο. Διατηρούμε καθαρά τα θρανία μας και το πάτωμα της τάξης μας. Εξοικονομούμε ενέργεια σβήνοντας τα φώτα της τάξης μας, όταν δεν είναι απαραίτητα. Προτιμούμε τον φυσικό φωτισμό της τάξης μας. Εξοικονομούμε νερό, κλείνοντας τις βρύσες στο προαύλιο, όταν δεν τις χρησιμοποιούμε. Ποτίζουμε τα φυτά στο προαύλιο με το νερό που δεν θέλουμε πλέον να καταναλώσουμε και στη συνέχεια πετάμε το μπουκαλάκι στον κάδο ανακύκλωσης. Επιδιώκουμε να διοργανώσουμε μια «περιβαλλοντική» επίσκεψη, π.χ. στον Βοτανικό κήπο.

Τι σημαίνει για εσάς η λέξη φίλος; Η αξία της φιλίας Τι σημαίνει για εσάς η λέξη φίλος; Το δέντρο των φίλων

Επεξεργασία έργων τέχνης. α) Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Μικρός Πρίγκιπας» (Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ).

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» (Άλκη Ζέη)

ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ ΔΙΝΕΙ ΧΡΩΜΑ Ένα παραμύθι της Εύας Παπαπέτρου

Μια φορά και έναν καιρό σε μια χώρα μακρινή, σε μια πόλη τόσο δα μικρή ,ζούσαν άστεγοι πολύ ,χωρίς αγάπη, νερό και τροφή. Χωρίς χαρά και ελπίδα για τίποτα. Μόνο ένα κοριτσάκι η Ελπίδα πίστευε ότι η πόλη της μπορεί να ξαναγεννηθεί. Προσπαθούσε να πείσει τους πάντες ότι δεν είναι μόνοι τους και ότι κάποια μέρα ,όλα θα αλλάξουν. Όλοι οι κάτοικοι αυτής της περιοχής ζούσαν σε μια καταθλιπτική απελπιστική οικονομική κατάσταση, το ίδιο και η Ελπίδα. Μια μέρα που οι γονείς της, είχαν πάει στη δουλειά , ανέβηκε στη σοφίτα για να πάρει ξύλα να ανοίξει το τζάκι. Δεν είχε ξαναπάει γι’ αυτό δεν ήξερε που ήταν με αποτέλεσμα να ψάξει παντού ,μέχρι που ξεσκέπασε ένα σεντόνι, στο οποίο από κάτω υπήρχε ένα μεγάλο σκουριασμένο καζάνι. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ τόσο μεγάλο. Η μικρή τουρτούριζε μέχρι που τα δάχτυλα της ακούμπησαν το καζάνι. Τότε το καζάνι έγινε σαν καινούργιο, γέμισε χρυσάφι και ένα ουράνιο τόξο να πετάγεται από μέσα, με το κάθε χρώμα του να συμβολίζει από κάτι. Το μοβ την ελπίδα, το κλειστό μπλε την ευγνωμοσύνη, το γαλάζιο τη γενναιότητα, το πράσινο το έλεος, το κόκκινο την αγάπη, το πορτοκαλί τη χαρά και το κίτρινο την πίστη!!!Όμως οι άνθρωποι σε αυτή τη πόλη δεν πίστευαν σε τίποτα τέτοιο. Την Ελπίδα κάτι σαν να τη τράβηξε προς τα μέσα γιατί ποτέ δεν είχε ξαναδεί κάτι τόσο γαλήνιο. Περπάτησε πάνω στο ουράνιο τόξο και την οδήγησε σε έναν κόσμο από ζαχαρωτά και καταρράκτες σοκολάτας. Ξαφνικά μπροστά της βρέθηκε ένα τρελό ξωτικό ο Μπάμπης .Με φωνή καμπάνα, τη χαιρέτησε κάπως αλλόκοτα, βγάζοντας της την γλώσσα κοροϊδευτικά.

<<Σου γεια κάνεις τι;>> είπε το ξωτικό. Η μικρή έμεινε άφωνη με το στόμα ανοιχτό. <<Είναι το πιο σου όνομα; >> <<Με λένε Ελπίδα. Εσένα;>> <<Λένε Μπάμπη με.>>, είπε με μορφασμό. Ξαφνικά πέφτει μια καταιγίδα από σκούρα χρώματα. Τότε ο Μπάμπης παίρνει τη μικρή, την ανεβάζει σε έναν μονόκερο και την πάει σε ένα παλάτι από ζαχαρωτά. Μόλις μπήκαν μέσα είδαν ένα αλλήθωρο, χοντρό, με γενειάδα σκωτικό, τον Μπρμπιλομάτη, που τυχαίνει να είναι και βασιλιάς. Αμέσως πετάγεται ο Μπάμπης και λέει απορημένος. <<Έγινε τι;>> Τότε ο βασιλιάς με το ένα μάτι να κοιτά τα παιδιά και το άλλο το ταβάνι ,τους είπε. <<Επέστρεψε το σκότος!!!>> Τότε όλα τα ξωτικά που ήταν στο παλάτι άρχισαν να κάνουν σαν τρελά. Με μιας ο βασιλιάς παίρνει γρήγορα τα παιδιά σε μια καταπακτή. Εκεί είδαν του κόσμου τα βιβλία. Τότε ο βασιλιάς παίρνει το λόγο. <<Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί οι άνθρωποι της πόλης σου Ελπίδα, δεν πιστεύουν στο ουράνιο τόξο το πολύχρωμο αλλά του σκότους. Για αυτό υποφέρουν. <<Ελπίδα, Μπάμπη να σώσετε τη πόλη. >> <<Κάνουμε πως αυτό;>>, αναρωτήθηκε ο Μπάμπης. <<Δίκιο έχεις.>>, αποκρίθηκε η Ελπίδα.

<<Αυτό θα το ανακαλύψετε εσείς. Τώρα είναι ώρα να φύγετε>>. Και ξαφνικά βρίσκονται ξανά στη σοφίτα. Κοιτούν από το παράθυρο αλλά τίποτα δεν είχε αλλάξει… Η μικρή κοιτά τον Μπάμπη που είχε μεταμορφωθεί σε ένα αγόρι, ένα φυσιολογικό αγόρι που μιλούσε κανονικά. <<Τι σου συνέβη!!!>>,είπε η Ελπίδα. <<Έπρεπε να μεταμορφωθώ σε ανθρώπινο αγόρι για να μην με καταλάβουν >>,της εξήγησε. <<Βιάσου Ελπίδα>>. Έτσι βγήκαν στους δρόμους. Ο Μπάμπης δεν πίστευε σε αυτό που έβλεπε. Η πόλη ήταν γεμάτη με σκουπίδια, χωρίς δέντρα και χρώμα, με βιαστικούς ανθρώπους και άστεγους στα σοκάκια. Ήταν απελπιστικό. Τότε άρχισαν να μιλούν σε παιδιά και περαστικούς ότι υπάρχει ελπίδα, αλλά αυτοί αδιαφορούσαν. Εκείνη τη στιγμή άρχισαν να μιλούν απελπισμένοι. <<Τι θα κάνουμε Ελπίδα, είναι χάσιμο χρόνου>>. <<Δίκιο έχεις. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να πίστευαν όπως εγώ>>. Εκείνη τη στιγμή η πόλη γέμισε χρώμα και χαρά και οι άνθρωποι βρήκαν την ελπίδα τους, η καρδιά τους γέμισε χαρά και αγάπη αλλά όχι μόνο σε αυτή την πόλη αλλά και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Η πίστη της Ελπίδας ήταν ισότιμη με εκατομμυρίων ανθρώπων. Το μαύρο ουράνιο τόξο χάθηκε για πάντα και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!!

ACTION AID

Φωτεινή Γιαννημάρα

ΟΥΡΑΝΙΑ ΣΩΜΑΤΑ – ΔΙΣΕΚΤΑ ΕΤΗ

Καλλιτεχνικές δημιουργίες των μαθητών για διάφορα θέματα