Νοσοσ του Γουιλσον Wilson’s disease Βαρέτα Γεωργία Προπτυχιακή Φοιτήτρια Ιατρικής Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Μάθημα: Ιατρική Εκπαίδευση ΑΕΜ: 30025

Γενικα στοιχεια τησ ασθενειασ Χαρακτηρίζεται και ως ηπατοφακοειδής εκφύληση. Αυτοσωμική υπολειπόμενη διαταραχή Συσσώρευση χαλκού στους ιστούς Εκδηλώνεται με νευρολογικά και ψυχιατρικά συμπτώματα και ως ασθένεια του ήπατος. Οφείλεται σε μεταλλάξεις του γονιδίου που κωδικοποιεί την πρωτεΐνης ATP7B. 1/100 άτομα παρουσιάζουν ένα μη φυσιολογικό αντίγραφο του γονιδίου- ασυμπτωματικοί φορείς.

Αν ένα παιδί κληρονομήσει το γονίδιο και από τους δύο γονείς έχει πιθανότητες να αναπτύξει τη νόσο. Συνήθης εμφάνιση των συμπτωμάτων σε ηλικία 6-20 ετών, αλλά έχουν αναφερθεί και περιπτώσεις μεγαλύτερων ατόμων. Συχνότητα εμφάνισης στο γενικό πληθυσμό: 1-4/100.000 άτομα. Samuel Alexander Kinnier Wilson (1878- 1937):Βρετανός νευρολόγος που πρώτος περιέγραψε την κατάσταση το 1912.

ΑΤΡ7Β Πρωτεΐνη Η πιο συχνή μετάλλαξη παγκοσμίως είναι η H1069Q με συχνότητα έως και 65% στην κεντρική Ευρώπη και 10-35% σε Μεσογειακές χώρες.

Συμπτωματολογια τησ νοσου Κύρια όργανα συσσώρευσης χαλκού: ήπαρ και εγκέφαλος Ηπατική νόσος και νευροψυχιατρικά χαρακτηριστικά συμπτώματα Εκδηλώσεις από το ήπαρ: κόπωση, αυξημένη τάση για αιμορραγία ή σύγχυση (που οφείλεται σε ηπατική εγκεφαλοπάθεια) και πυλαία υπέρταση Κατά την εξέταση, ενδείξεις χρόνιας ηπατικής νόσου, όπως αραχνοειδείς σπίλοι (μικρά διασταλμένα αιμοφόρα αγγεία, συνήθως στο στήθος) μπορεί να παρατηρηθούν

Στο 5% των ασθενών η διάγνωση γίνεται μόνο όταν αυτοί αναπτύξουν οξεία ηπατική ανεπάρκεια, συχνά στο πλαίσιο μιας αιμολυτικής αναιμίας (αναιμία εξαιτίας της καταστροφής των ερυθρών αιμοσφαιρίων). Ο διαταραγμένος μεταβολισμός των πρωτεϊνών οδηγεί στην συσσώρευση των άχρηστων ουσιών, όπως η αμμωνία στην κυκλοφορία του αίματος. Αυτές ερεθίζουν τον εγκέφαλο, το άτομο αναπτύσσει ηπατική εγκεφαλοπάθεια (σύγχυση, κώμα, σπασμούς και, τέλος, απειλητικό για τη ζωή οίδημα του εγκεφάλου).

Η χρόνια ενεργός ηπατίτιδα προκαλεί κίρρωση στα περισσότερα άτομα από τη στιγμή που αναπτύσσουν συμπτώματα, χωρίς όμως αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης ηπατοκυτταρικού καρκινώματος σε σχέση με τις περιπτώσης κίρρωσης του ήπατος διαφορετικής αιτιολογίας.

Εκδηλώσεις από το Νευρικό σύστημα: Παρουσιάζονται στο 50% των ασθενών που πάσχουν- συνήθως σε ηλικία >20. Ήπια γνωστική υποβάθμιση και αδεξιότητα, αλλαγές στη συμπεριφορά. Παρκινσονισμός (δυσκαμψία-σημείο τροχού- βραδυκινησία ή επιβράδυνση των κινήσεων και η έλλειψη ισορροπίας είναι τα πιο κοινά χαρακτηριστικά παρκινσονισμού ) με ή χωρίς ένα τυπικό τρέμουλο χεριού, δυσαρθρία, αταξία (έλλειψη συντονισμού) ή δυστονία (συστροφή και επαναλαμβανόμενες κινήσεις του μέρους του σώματος). Επιληπτικές κρίσεις και ημικρανία φαίνεται να είναι πιο συχνές στη νόσο του Wilson Βλαπτική επίπτωση στην κρίση: εμφανίζεται σε δύο, μη αλληλοαποκλειόμενες, κατηγορίες, ως διαταραχή μετωπιαίου λοβού (μπορεί να παρουσιαστεί ως παρορμητικότητα, μειωμένη κρίση, απάθεια και εκτελεστική δυσλειτουργία με κακό προγραμματισμό και αδυναμία λήψης αποφάσεων) και υποφλοιώδης άνοια (μπορεί να παρουσιαστεί ως βραδύτητα σκέψης, απώλεια μνήμης και εκτελεστική δυσλειτουργία, χωρίς ενδείξεις αφασίας, απραξία ή αγνωσία)

Ψυχιατρικά συμπτώματα:αλλαγές συμπεριφοράς, κατάθλιψη, άγχος και ψύχωση πάντα σε συνδιασμό με τα νευρολογικά συμπτώματα. Αυτά τα συμπτώματα συχνά δεν είναι σαφώς καθορισμένα και μπορούν να αποδοθούν σε άλλες αιτίες. Λόγω αυτού, η διάγνωση της νόσου του Wilson γίνεται σπάνια όταν μόνο τα ψυχιατρικά συμπτώματα είναι παρόντα.

Εκδηλώσεις από άλλα συστήματα: Μάτια:Kayser-Fleischer δακτύλιοι (KF δακτύλιοι) μπορεί να είναι ορατοί γύρω από την ίριδα. Προέρχονται κυρίως από την εναπόθεση του χαλκού στη μεμβράνη του Δεσκεμέτειου υμένα του κερατοειδούς. Δεν συμβαίνουν σε όλους τους ανθρώπους και μπορεί να είναι ορατές μόνο σε εξέταση σχισμοειδούς λυχνίας (slit lamp). Η νόσος του Wilson συνδέεται επίσης με καταρράκτη - ηλίανθο(sunflower cataracts), καφέ ή πράσινο χρώμα του προσθίου και οπισθίου περιφακίου (lens capsule). Δεν προκαλέι σημαντική απώλεια της όρασης. Δακτύλιοι KF συμβαίνουν στο 66% των περιπτώσεων, πιο συχνά σε άτομα με νευρολογικά από ότι με ηπατικά προβλήματα. Νεφροί:οξέωση νεφρικών σωληναρίων, μια διαταραχή χειρισμού του διττανθρακικού από τα εγγύς σωληνάρια οδηγεί σε νεφρασβέστωση (συσσώρευση ασβεστίου στα νεφρά), εξασθένηση των οστών (λόγω του ασβεστίου και της απώλειας φωσφορικού άλατος) και περιστασιακά αμινοξυουρία (απώλεια αμινοξέων, που απαιτούνται για την σύνθεση των πρωτεϊνών).

Καρδιά:η μυοκαρδιοπάθεια (αδυναμία του καρδιακού μυός) είναι ένα σπάνιο αλλά αναγνωρισμένο πρόβλημα στη νόσο του Wilson. Μπορεί να οδηγήσει σε καρδιακή ανεπάρκεια (συσσώρευση υγρού εξαιτίας μειωμένης λειτουργίας της αντλίας) και σε καρδιακές αρρυθμίες (επεισόδια ακανόνιστων και / ή ασυνήθιστα γρήγορων ή αργών καρδιακών χτύπων). Ορμόνες:Υποπαραθυρεοειδισμό (υπολειτουργία των παραθυρεοειδών αδένων, που οδηγεί σε χαμηλά επίπεδα ασβεστίου), υπογονιμότητα και σε καθ’έξιν έκτρωση.

Kayser-Fleischer δακτύλιος- Καφέ δαχτυλίδι στην άκρη της ίριδας ως νευρολογικό σύμπτωμα.

Κληρονομείται με αυτοσωματικό υπολειπόμενο τρόπο.

Γενετικο υποβαθρο τησ νοσου Το γονίδιο που σχετίζεται με τη ανάπτυξη της Νόσου του Wilson (ATP7B) βρίσκεται στο χρωμόσωμα 13 (13q14.3) και εκφράζεται πρωτίστως στο ήπαρ, στο νεφρό και στον πλακούντα. Το γονίδιο κωδικοποιεί έναν P-τύπο (κατιονικού ενζύμου μεταφορά) ATPάσης που μεταφέρει χαλκό μέσα στη χολή και το ενσωματώνει στην κερουλοπλασμίνη. Μεταλλάξεις ανιχνεύονται στο 90%. Οι περισσότεροι (60%) είναι ομόζυγοι για ATP7B μεταλλάξεις (δύο μη φυσιολογικά αντίγραφα), και 30% έχουν μόνο ένα μη φυσιολογικό αντίγραφο. 10% των ατόμων δεν εμφανίζουν ανιχνεύσιμη μετάλλαξη

300 μεταλλάξεις του ATP7B έχουν περιγραφεί, στους περισσότερους πληθυσμούς τα περιστατικά της νόσου οφείλονται σ’ έναν μικρό αριθμό συγκεκριμένων μεταλλάξεων γι’ αυτόν τον πληθυσμό. Προκειμένου να την κληρονομήσει κάποιος, πρέπει και οι δύο γονείς του να φέρουν από ένα προσβεβλημένο γονίδιο. Οι περισσότεροι δεν έχουν οικογενειακό ιστορικό για τη νόσο. Άτομα με μόνο ένα μη φυσιολογικό γονίδιο καλούνται φορείς (ετεροζυγώτες) και μπορεί να εμφανίζουν ήπιες, αλλά κλινικά ασήμαντες, ανωμαλίες στο μεταβολισμό του χαλκού. Η Νόσος του Wilson είναι η πιο κοινή από την κατηγορία των κληρονομικών ασθενειών που προκαλούν υπερφότωση του χαλκού στο συκώτι. Όλες μπορούν να προκαλέσουν κίρρωση σε μικρή ηλικία.

Παθοφυσιολογια τησ νοσου Το σώμα μας χρειάζεται το χαλκό για να επιτελέσει μια σειρά από λειτουργίες. Ο χαλκός λειτουργεί κυρίως ως συμπαράγοντας για διάφορα ένζυμα, όπως η σερουλοπλασμίνη, η οξειδάση του κυτοχρώματος c, η β-υδροξυλάση της ντοπαμίνης, η δισμουτάση του υπεροξειδίου και η τυροσινάση. Ο χαλκός εισέρχεται στον οργανισμό μέσω του πεπτικού σωλήνα. Μια πρωτεΐνη μεταφορέας στα κύτταρα του λεπτού εντέρου, ο μεμβρανικός μεταφορέας του χαλκού 1 (CMT1), μεταφέρει χαλκό στο εσωτερικό των κυττάρων, όπου ένα μέρος του συνδέεται με μεταλλοθειονίνη, ενώ ένα άλλο μεταφέρεται συνδεδεμένο με το ATOX1 σε ένα οργανίδιο γνωστό ως σύστημα Golgi. Από εδώ, ένα ένζυμο που ονομάζεται ATP7A ελευθερώνει χαλκό στην πυλαία φλέβα στο ήπαρ ως απάντηση στην αύξηση των συγκεντρώσεων του χαλκού. Τα ηπατικά κύτταρα φέρουν, επίσης, την CMT1 πρωτεΐνη, μεταλλοθειονίνη και το ATOX1 που δεσμεύεται στο εσωτερικό του κυττάρου. Το ATP7B συνδέει τον χαλκό με σερουλοπλασμίνη και τον απελευθερώνει στην κυκλοφορία του αίματος, καθώς επίσης ρυθμίζει και την απομάκρυνση της περίσσειας του χαλκού με την έκκριση του στη χολή.

Και οι δύο λειτουργίες του ATP7B παρουσιάζουν διαταραχές στη νόσο του Wilson. Ο χαλκός συσσωρεύεται στον ιστό του ήπατος. Η σερουλοπλασμίνη συνεχίζει να εκκρίνεται, αλλά σε μια μορφή που δεν περιέχει χαλκό (ονομάζεται αποσερουλοπλασμίνη) και αποδομείται ταχέως στην κυκλοφορία του αίματος. Όταν η ποσότητα του χαλκού στο ήπαρ ξεπερνάει κατά πολύ την ποσότητα των πρωτεϊνών που φυσιολογικά δεσμεύονται σε αυτόν, προκαλείται οξειδωτική βλάβη. Στη συνέχεια έχουμε χρόνια ενεργό ηπατίτιδα, ίνωση (εναπόθεση συνδετικού ιστού) και κίρρωση. Το ήπαρ απελευθερώνει επίσης χαλκό στην κυκλοφορία του αίματος που δεν είναι συνδεδεμένος με σερουλοπλασμίνη. Αυτή η ποσότητα του ελεύθερου χαλκού καθιζάνει σε όλο το σώμα, αλλά κυρίως στα νεφρά, τα μάτια και τον εγκέφαλο. Στον εγκέφαλο, ο περισσότερος χαλκός εναποτίθεται στα βασικά γάγγλια, (ιδιαίτερα στην ωχρά σφαίρα και το κέλυφος).

Τοποθεσία βασικών γαγγλίων στον εγκέφαλο-Τμήματα εναπόθεσης χαλκού και αυξημένης επιρροής της νόσου.

Οι περιοχές αυτές φυσιολογικά συμμετέχουν στο συντονισμό της κίνησης και παίζουν σημαντικό ρόλο στις ψυχομετρικές διαδικασίες, όπως την επεξεργασία των ερεθισμάτων και τη ρύθμιση της διάθεσης. Βλάβη σε αυτές τις περιοχές προκαλεί τα νευροψυχιατρικά συμπτώματα που παρατηρούνται στη νόσο. Δεν είναι σαφής ο μηχανισμός με τον οποίο η νόσος προκαλεί αιμόλυση. Πιθανόλογείται οτι οφείλεται σε αναστολή των ενζύμων που προμηθεύουν με ενέργεια τα ερυθρά αιμοσφαίρια, αλλά και σε βλάβες στην κυτταρική μεμβράνη.

Κανονική απορρόφηση και κατανομή του χαλκού Κανονική απορρόφηση και κατανομή του χαλκού. Cu = χαλκός, CP = κερουλοπλασμί νη, πράσινο= ATP7B γονίδιο της πρωτεΐνης που δεσμεύει το χαλκό.

Διαγνωση Η Νόσος του Wilson δεν μπορεί να διαγνωσθεί εύκολα. Οι περισσότεροι ασθενείς έχουν ελαφρά μη φυσιολογικές δοκιμασίες ηπατικής λειτουργίας όπως αυξημένα επίπεδα ηπατικής τρανσαμινάσης, της τρανσαμινάσης της αλανίνης και της χολερυθρίνης. Εάν η ηπατική βλάβη είναι σημαντική, η λευκωματίνη μπορεί να μειωθεί λόγω της αδυναμίας των κατεστραμμένων ηπατικών κυττάρων να την παράγουν. Επίσης ο χρόνος ζωής της προθρομβίνης(μια δοκιμασία της πήξης του αίματος ) μπορεί να παραταθεί καθώς το ήπαρ δεν μπορεί να συνθέσει πρωτεΐνες που είναι γνωστές ως παράγοντες πήξης. Τα επίπεδα της αλκαλικής φωσφατάσης είναι σχετικά χαμηλά, που σχετίζονται με οξεία ηπατική ανεπάρκεια. Εάν υπάρχουν νευρολογικά συμπτώματα συνήθως πραγματοποιείται μαγνητική τομογραφία(MRI) του εγκεφάλου: αυτό δείχνει υψηλές εντάσεις στα βασικά γάγγλια στον Τ2 καθορισμό. Η μαγνητική τομογραφία μπορεί να δείξει επίσης το χαρακτηριστικό μοτίβο «πρόσωπο ενός γιγάντιου πάντα». Δεν υπάρχει καμία απολύτως αξιόπιστη εξέταση για τη νόσο του Wilson αλλά τα επίπεδα της σερουλοπλασμίνης και του χαλκού στο αίμα, καθώς και η ποσότητα του χαλκού που αποβάλλεται στα ούρα κατά τη διάρκεια 24 ωρών, χρησιμοποιούνται από κοινού για να σχηματίσουν μια εικόνα για την ποσότητα του χαλκού στο σώμα. Η ιδανικότερη δοκιμασία είναι η βιοψία ήπατος.

Απεικονιση Μαγνητικησ τομογραφιασ εγκεφαλου(MRI) σε διαφορεσ κλινικεσ περιπτωσεισ

ΕΙΚΟΝΑ 1

Η MRI της εικόνας 1 δείχνει ατροφία του εγκεφάλου. Α)Αξονική T1-W εικόνα ενός 14-χρονου αγοριού. Δείχνει διάχυτη φλοιική και υποφλοιική ατροφία. Β) Αξονική T2-W εικόνα μιας 26-χρονης γυναίκας. Δείχνει κυρίαρχη αριστερά εστιασμένη στο μετωπιαίο και βρεγματικό λόβιο εγκεφαλική ατροφία. Εστιακά εντοπισμένες λευκές σημιακές αλλαγές είναι επίσης ορατές. Γ) Οβελιαία T1-W εικόνας και στεφανιαία Τ2-W εικόνας (ένθετο) ενός 15-χρονου κοριτσιού που παρουσιάζουν σημαντική ατροφία της παρεγκεφαλίδας και μέτρια ατροφία του εγκεφαλικού στελέχους. Το μυλικό τμήμα (ένθετο) δείχνει μία σημιακή αλλαγή σχήματος διαμαντιού στο εγκεφαλικό στέλεχος. Δ) Αξονική T1-W εικόνα ενός 16-χρονου αγοριού που δείχνει μία μετρίου βαθμού ατροφία του εγκεφαλικού στελέχους και της παρεγκεφαλίδας. Υπάρχει διάταση των κροταφικών κεράτων στις πλάγιες κοιλίες καθώς και ατροφία των κροταφικών λοβών.

ΕΙΚΟΝΑ 2

Η MRI της εικόνας 2 αποκαλύπτει χαρακτηριστικές αλλαγές που προκαλούνται από τη νόσο σε σχέση με μία φυσιολογική απεικόνιση. Α) Αξονική T2-W εικόνα ενός 22-χρονου άντρα δείχνει το χαρακτηριστικό σημείο " πρόσωπο γιγάντιου πάντα". Β) Αξονική FLAIR ακολουθίας σε ένα 15-χρονο κορίτσι δείχνει αλλαγές παρόμοιες με αυτές της κεντρικής γεφυρικής μυελινόλυσης (CPM). Γ)Αξονική FLAIR ακολουθίας σε ένα 19-χρονο ασθενή δείχνει περιοχές υψηλής έντασης διμερώς του ραβδωτού σώματος, στο προτείχισμα και στο θάλαμο. Δ)Αξονική T1-W εικόνα μιας 35-χρονης γυναίκα με την ηπατική μορφή της νόσου δείχνει πολυ χαρακτηριστικά σημεία υψηλής έντασης και στην ωχρά σφαίρα εκτός από το κέλυφος και το κεφάλι του κερκοφόρο πυρήνα.

Κλινικη εξεταση- Videos Video 1: Σκηνή από την αμερικάνικη σειρά House M.D., οφθαλμολογική εξέταση με χαρακτηριστικό εύρημα δακτυλίου Kayser-Fleischer. Video 2: Κλινική εικόνα νεαρού ασθενούς με νευρολογική εκδήλωση της νόσου.

Διαφορικη διαγνωση Επίπεδα σερουλοπλασμίνης: ασυνήθιστα χαμηλά (<0,2 g / L) στο 80-95% των περιπτώσεων. Βρίσκονται επίσης «φυσιολογικά χαμηλά» επίπεδα σε άτομα με συνεχή φλεγμονή, νόσο Menkes και ασερουλοπλασμιναιμία με τις οποίες σχετίζονται αλλά πιο σπάνια. Ο συνδυασμός των νευρολογικών συμπτωμάτων, Kayser-Fleisher δαχτυλιδιών και ένα χαμηλό επίπεδο σερουλοπλασμίνης θεωρείται επαρκής για τη διάγνωση της νόσου του Wilson. Σε πολλές περιπτώσεις, ωστόσο, χρειάζονται περαιτέρω εξετάσεις.

Χαλκός στον ορό και στα ούρα: Στον ορό παραδόξως χαμηλά ενώ στα ούρα αυξημένα. Τα ούρα συλλέγονται για 24 ώρες σε ένα μπουκάλι με επένδυση χωρίς χαλκό. Επίπεδα πάνω από 100 μg/24h (1,6 μmol/24h) επιβεβαιώνουν τη νόσο και άνω των 40 μg/24h (0,6 μmol/24h) είναι έντονα ενδεικτικά. Εκτός από τη νόσο του Wilson μερικές φορές παρατηρούνται στην αυτοάνοση ηπατίτιδα και στη χολόσταση(κάθε ασθένεια που εμποδίζει τη ροή της χολής από το ήπαρ στο λεπτό έντερο). Στα παιδιά μπορεί να χρησιμοποιηθεί η δοκιμασία πενικιλαμίνης. Χορηγείται από το στόμα μια δόση πενικιλαμίνης των 500mg και συλλέγονται ούρα για 24 ώρες. Εάν περιέχουν πάνω από 1600μg (25 μmol) πενικιλαμίνης είναι αξιόπιστη ένδειξη για νόσο του Wilson. Η δοκιμή αυτή δεν έχει επικυρωθεί σε ενήλικες.

Βιοψία ήπατος: Η ιδανική εξέταση για σίγουρη διαφοροδιάγνωση είναι η αφαίρεση ενός μικρού ποσού ηπατικού ιστού μέσω βιοψίας ήπατος, το οποίο θα εξετασθεί μικροσκοπικά για το βαθμό στεάτωσης και κίρρωσης. Η ιστοχημεία και ο ποσοτικός προσδιορισμός του χαλκού χρησιμοποιούνται για τη μέτρηση της σοβαρότητας της συσσώρευσης του χαλκού. Επίπεδα των 250μg/gr χαλκού σε αποξηραμένο ηπατικό ιστό επιβεβαιώνουν νόσο του Wilson. Περιστασιακά έχουν βρεθεί τυχαία χαμηλότερα επίπεδα χαλκού: στην περίπτωση αυτή, ο συνδυασμός των ευρημάτων της βιοψίας με όλες τις άλλες εξετάσεις θα μπορούσε να οδηγήσει σε επίσημη διάγνωση της νόσου. Στα αρχικά στάδια της νόσου, η βιοψία δείχνει συνήθως στεάτωση(εναπόθεση λιπαρών υλών), αυξημένο γλυκογόνο στον πυρήνα καθώς και περιοχές που έχουν νεκρωθεί(κυτταρικός θάνατος).Σε πιο προχωρημένο στάδιο της νόσου, οι μεταβολές που παρατηρούνται είναι παρόμοιες με εκείνες που παρατηρούνται στην αυτοάνοση ηπατίτιδα, όπως η διήθηση από φλεγμονώδη κύτταρα τμηματική νέκρωση και ίνωση(ουλώδης ιστός). Τέλος, σε προχωρημένο στάδιο της νόσου, κίρρωση είναι το βασικό εύρημα. Στην οξεία ηπατική ανεπάρκεια, παρατηρείται εκφύλιση των κυττάρων του ήπατος και κατάρρευση της δομής του ηπατικού ιστού, συνήθως με φόντο κιρρωτικές αλλαγές.

Ιστοχημικές μέθοδοι για ανίχνευση χαλκού είναι αναξιόπιστες και θεωρούνται ανεπαρκείς για τον καθορισμό διάγνωσης. Προγενετικός έλεγχος: Μπορεί να πραγματοποιηθεί ανάλυση της μετάλλαξης του γονιδίου ATP7Β. Όταν η μετάλλαξη έχει επιβεβαιωθεί, είναι πιθανό να ελεγχθούν μέλη της οικογένειας για την ασθένεια ως μέρος της κλινικής οικογενειακής γενετικής συμβουλευτικής.

Θεραπεια τησ νοσου Διατροφή Η διατροφή χαμηλής πρόσληψης χαλκού αποφεύγοντας μανιτάρια, ξηρούς καρπούς, σοκολάτα, αποξηραμένα φρούτα, συκώτι και όστρακα. Φυσικοθεραπεία Είναι ευεργετική για τους ασθενείς με τη νευρολογική μορφή της νόσου. Η θεραπεία χηλικού χαλκού που χρησιμοποιείται μπορεί να χρειαστεί έως και έξι μήνες για να αρχίσει να έχει αποτέλεσμα, και έτσι η φυσικοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της αταξίας, της δυστονίας, και του ρίγους, καθώς προλαμβάνει και την ανάπτυξη των συσπάσεων που μπορεί να προκύψουν από τη δυστονία.

Φαρμακευτική Αγωγή Ποικιλία θεραπειών είναι διαθέσιμες. Κάποιες αυξάνουν την απομάκρυνση του χαλκού από το σώμα, ενώ άλλες αποτρέπουν την απορρόφηση του με σωστή διατροφή. Η πενικιλαμίνη είναι η πρώτη θεραπεία που χρησιμοποιήθηκε. Αυτή δεσμεύει το χαλκό (αποσιδήρωση) και οδηγεί σε απέκρισσή του από τα ούρα. Ως εκ τούτου, η παρακολούθηση της ποσότητας του χαλκού στα ούρα μπορεί να γίνει για να εξασφαλίσει ότι μία επαρκής υψηλή δόση προσλαμβάνεται. Η πενικιλαμίνη ωστόσο παρουσιάζει και κάποια προβλήματα: περίπου το 20% έχουν παρενέργειες ή επιπλοκή στη θεραπεία με πενικιλαμίνη, όπως λύκο επαγόμενο από φάρμακο (προκαλεί πόνους στους συνδέσμους και εξανθήματα στο δέρμα) ή μυασθένια (νευρική κατάσταση που οδηγεί σε αδυναμία των μυών). Σε αυτούς που εμφανίζουν νευρολογικά συμπτώματα, σχεδόν οι μισοί εμφανίζουν μία παράδοξη επιδείνωση των συμπτωμάτων τους. Μη ανεκτικοί σε πενικιλαμίνη μπορούν αντ’ αυτού να ξεκινήσουν υδροχλωρική τριεντίνη, η οποία επίσης έχει δεσμευτικές ιδιότητες. Κάποιοι συστείνουν την τριεντίνη σαν πρώτη θεραπεία, αλλά η ένδειξη πενικιλαμίνης είναι συxνότερη. Ένας περαιτέρω παράγοντας με γνωστή δραστηριότητα στη Νόσο Wilson είναι ο τετραθειομόλυβδος. Αυτός βέβαια ακόμα θεωρείται ως πειραματικός παράγοντας, παρόλου που μερικές μελέτες έχουν δείξει ευεργετικό αποτέλεσμα.

Μόλις όλα τα αποτελέσματα επιστρέψουν στα φυσιολογικά, ο ψευδάργυρος (με τον τύπο zinc acetate που συνταγογραφείται ως Galzin) μπορεί να χρησιμοποιηθεί αντί για χηλικούς παράγοντες για να διατηρήσει σταθερά επίπεδα χαλκού στο σώμα. Ο ψευδάργυρος διεγείρει τη μεταλλοθειονίνη, μια πρωτείνη στα εντερικά κύτταρα που δεσμεύει χαλκό και αποτρέπει την απορρόφηση και μεταφορά της στο συκώτι. Η θεραπεία με ψευδάργυρο συνεχίζεται εκτός εάν τα συμπτώματα επαναληφθούν, ή εάν η ουρική απέκκριση του χαλκού αυξηθεί. Σε σπάνιες περιπτώσεις όπου καμία από του στόματος θεραπεία δεν είναι δραστική, ειδικά στη νευρολογική εκδήλωση της νόσου, διμεκαπρόλη είναι ακόμα περιστασιακά απαραίτητη. Αυτή η θεραπεία γίνεται με ένεση ενδομυϊκά κάθε λίγες εβδομάδες για ένα διάστημα και έχει έναν αριθμό από ανεπιθύμητα αποτελέσματα όπως ο πόνος. Οι άνθρωποι που είναι ασυμπτωματικοί (π.χ. αυτοί που διαγνώστηκαν με προσυμπτωματικό έλεγχο οικογένειας ή λόγω μη φυσιολογικών αποτελεσμάτων σε εξετάσεις) πρέπει να θεραπεύονται, γιατί η συσσώρευση του χαλκού μπορεί να προκαλέσει μακροχρόνιες βλάβες στο μέλλον. Παρόλα αυτά δεν είναι σαφές αν αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται καλύτερα με πενικιλλαμίνη ή οξικό ψευδάργυρο.

Μεταμόσχευση ήπατος Είναι μια αποτελεσματική θεραπεία αλλά χρησιμοποιείται μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, λόγω των πολλών κινδύνων και των επιπλοκών που έχει η διαδικασία. Χρησιμοποιείται κυρίως σε άτομα με οξεία ηπατική ανεπάρκεια που δεν ανταποκρίνονται στη θεραπεία, ή σε άτομα με προχωρημένη χρόνια ηπατική νόσο. Αποφεύγεται σε σοβαρές νευροψυχιατρικές ασθένειες, στις οποίες το όφελος δεν έχει αποδειχθεί.

πηγεσ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8C%CF%83 %CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE% BF%CF%85%CE%AF%CE%BB%CF%83%CE%BF%CE%BD http://www.iator.gr/2010/10/20/wilson-disease/ http://www.doctortipster.com/2878-wilson-disease- symptoms-and-treatment.html/wilson-disease http://www.springerlink.com/content/043q117527v5 43j3//fulltext.html#Fig1 http://digestive.niddk.nih.gov/ddiseases/pubs/nash/ Youtube Videos: http://www.youtube.com/watch?v=ussRBz7O-vs http://www.youtube.com/watch?v=JgDvQUwUOo0 http://www.youtube.com/watch?v=-xvnXXkq890

ΛΙΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ Την Παρουσιαση του αρθρου... Σε ποιο ακροατήριο απευθύνεται; Το άρθρο προέρχεται από την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ στην οποία έχουν πρόσβαση άτομα όλων των ηλικιών και ποκίλου μορφωτικού επιπέδου. Έτσι και η παρουσίαση δημιουργήθηκε με σκοπό να είναι κατανοητή από όλα τα άτομα. Παρόλα αυτά κεντρικός στόχος ήταν η παρουσίαση σε προπτυχιακούς φοιτητές της Ιατρικής σχολής με απώτερο σκοπό την ενημέρωση τους για την Νόσο του Γουίλσον στα πλαίσια του μαθήματος της Ιατρικής Εκπαίδευσης.Επομένως, αυτοί αποτελούν το βασικό ακροατήριο για το οποίο και δημιουργήθηκε.

Ποιος είναι ο εκπαιδευτικός σκοπός και στόχος της; Σκοπός είναι η παροχή γνώσεων-πληροφοριών στους προπτυχιακούς φοιτητές της Ιατρικής Σχολής όσον αφορά τη Νόσο του Γουίλσον, όπως ήδη αναφέρθηκε. Επίσης, η παρουσίαση αυτή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για την ενημέρωση άλλων επιστημόνων π.χ. φοιτητών σε σχολές όπως Βιολογία, Γενετική, Μοριακή Βιολογία, Διατροφή και Διαιτολογία. Τέλος, θα μπορούσε να απευθύνεται και σε απλό κοινό-μη ασχολούμενο με τις επιστήμες με στόχο την απλή ενημέρωση.

Ποια είναι τα μαθησιακά αποτελέσματα στους εκπαιδευόμενους που μελετούν την παρουσίαση αυτή; Βασικό στοιχείο είναι η πληροφορία που τους παρέχεται όσον αφορά την ασθένεια αυτή. Οι εκπαιδευόμενοι μαθαίνουν χρήσιμα δεδομένα για την κλινική εικόνα, τη διάγνωση, τη θεραπεία και τη πρόγνωση της νόσου,στοιχεία που μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν αργότερα είτε στην άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος, είτε ως εκπαιδευτικό υλικό για περαιτέρω έρευνα ή πληροφόρηση άλλων εκπαιδευομένων.

Ευχαριστω πολυ για την προσοχη σασ!!!