ΠΥΓΜΑΧΙΑ Δεν επιτρέπονται οι λαβές και τα χτυπήματα στα γεννητικά όργανά. Ο πυγμάχος αν παραδεχόταν ότι έχανε έπεφτε στο έδαφος.

ΤΟ ΑΚΟΝΤΙΟ Ο αθλητής έστρεφε το σώμα και έπαιρνε φόρα. Λυγίζοντας τα γόνατα του τέντωνε το αριστερό του πόδι μπροστά για να σταματήσει τη φόρα του ώστε να μείνει πίσω από τη γραμμή ρίψης και το ακόντιο εκσφενδονιζόταν.

ΑΛΜΑ Αγώνισμα σε σκάμμα μήκους περίπου 50 ποδών με μαλακό χώμα ώστε να φαίνονται τα πόδια των αθλητών. Το μήκος του άλματος γινόταν με ένα ξύλινο κοντάρι.

ΠΕΝΤΑΘΛΟ Το πένταθλο ήταν ο συνδυασμός πέντε διαφορετικών αθλημάτων στην αρχαιότητα: του άλματος, του δρόμου, του ακόντιου, του δίσκου και της πάλης. Το στεφάνι της νίκης το κέρδιζε ο αθλητής που είχε κάνει και τα πέντε αγωνίσματα. Το ένα υποχρεωτικό ήταν η πάλη.

ΔΙΣΚΟΣ Η ρίψη του δίσκου γινόταν ως εξής: κάθε φορά που ο δίσκος αιωρούνταν προς τα κάτω και πίσω, ο δισκοβόλος έστρεφε το σώμα του ελαφρά προς τα δεξιά. Μικροί ξύλινοι πάσσαλοι ή καρφιά σημάδευαν το σημείο πτώσης του δίσκου, ενώ το μήκος της ρίψης μετρούνταν με κοντάρια.

ΔΡΟΜΟΣ Το στάδιο ήταν ο βασικός αγώνας ταχύτητας και το παλαιότερο αγώνισμα. Άλλος αγώνας ταχύτητας ήταν ο δίαυλος, όπου οι δρομείς έπρεπε να καλύψουν απόσταση δύο σταδίων (περίπου 400 μ.) τρέχοντας σε τετράδες.

ΙΠΠΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ Ο ιππόδρομος ήταν ένας πλατύς, επίπεδος, ανοιχτός χώρος όπου η αφετηρία και το τέρμα ορίζονταν από έναν στύλο. Στην Ολυμπία υπήρχε ένας στρόγγυλος βωμός, ο Ταράξιππος, που προκαλούσε πανικό στα άλογα. Στις αρματοδρομίες, αν και το γνήσιο πολεμικό άρμα χωρούσε δυο άντρες, τον ηνίοχο και τον πολεμιστή, στο τέθριππο επέβαινε μόνον ο ηνίοχος.

ΠΑΓΚΡΑΤΙΟ Στο παγκράτιο επιτρέπονταν όλες οι λαβές και τα χτυπήματα της πυγμαχίας, εκτός από τις δαγκωματιές και το χτύπημα στα μάτια, με την εξαίρεση της Σπάρτης. Μια από τις πιο σημαντικές κινήσεις ήταν το λάκτισμα, ενώ άλλη μια λαβή ήταν αυτή όπου οι παλαιστές κρατούσαν το πόδι του αντιπάλου τους όσο πιο σφικτά μπορούσαν για να τον αναγκάσουν να χάσει την ισορροπία του.

ΑΓΩΝΕΣ ΚΗΡΥΚΩΝ & ΣΑΛΠΙΓΚΤΩΝ Πολλοί κήρυκες και σαλπιγκτές διεκδικούσαν την τιμή να αναγγέλλουν τα αγωνίσματα. Όσοι νικούσαν αποκτούσαν το προνόμιο να σαλπίζουν και να ανακοινώνουν τους αθλητές κατά τη διάρκεια των Αγώνων.