1ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Ε΄ ΤΑΞΗ Βαθύ σαν πηγάδι… βββΒα

Ήταν μια πολιτεία όπου όλοι οι κάτοικοί της ήταν ίδιοι Ήταν μια πολιτεία όπου όλοι οι κάτοικοί της ήταν ίδιοι. Όλοι ήταν οι καλύτεροι γιατί όλοι ήταν ΕΓΩ! Στην Εγωπολιτεία όλοι ήταν δυνατοί, όλοι ήταν όμορφοι και μορφωμένοι. Είχαν την ίδια ωραία φωνή, τα ίδια ωραία μαλλιά και μάτια. Σκεφτόντουσαν ακριβώς το ίδιο και χτίζαν ίδια σπίτια. Όλοι οι κάτοικοι έκαναν την ίδια δουλειά και γελούσαν και κλαίγανε με τον ίδιο τρόπο. Θυμώνανε με τον ίδιο τρόπο!

Ζωγράφιζαν ίδιους πίνακες, φωτογράφιζαν ίδιες εικόνες, φτιάχναν τα ίδια αγάλματα και γράφανε τα ίδια ποιήματα. Κανένας δε διαφωνούσε με κανέναν, όλοι είχαν την ίδια γνώμη.

Η πολιτεία είχε γύρω της ένα ψηλό τείχος για να προστατεύει τους κατοίκους από τους άλλους. Οι άλλοι ήταν ανεπιθύμητοι. Δίκαια οι κάτοικοι της Εγωπολιτείας δεν τους ήθελαν. Αυτοί ήταν διαφορετικοί. Είχαν πολλά μειονεκτήματα από άλφα. Ήταν άσχημοι, ανίδεοι, άχρηστοι, άβουλοι, ατάλαντοι, ανειδίκευτοι, αλλόθρησκοι, αλλόγλωσσοι και μέσα σ όλα κάποιοι και άμπαλοι! Τι δουλειά είχαν στην τέλεια πολιτεία τους;

Μα αν και κανείς δε μάλωνε με κανέναν οι κάτοικοι της Εγωπολιτείας είχαν πολλά προβλήματα. Όλα ήταν ίδια. Τα σπίτια, οι δουλειές, τα έργα τέχνης, τα διηγήματα, οι συνταγές μαγειρικής ήταν όλα σαν φωτοτυπίες! Ακόμα και τα λουλούδια που φύτευαν οι άνθρωποι στα παρτέρια και τις γλάστρες! Ίδιες και οι τέντες των σπιτιών και τα αυτοκίνητα στους δρόμους. Καμία ποικιλία! Καμία διαφορετικότητα! Όλα βαρετά χωρίς αλλαγές και ενδιαφέρον.

Τα βράδια στριφογύριζαν όλοι οι κάτοικοι της Εγωπολιτείας στα μαξιλάρια τους ψάχνοντας τι θα τους κάνει ευτυχισμένους. Ένα πρωί σηκώθηκαν και είπαν όλοι μαζί, γιατί σκέφτονταν, ξυπνούσαν κι ονειρεύονταν το ίδιο, πως πρέπει να γκρεμίσουν το τείχος της πολιτείας τους και να αφήσουν κι άλλους να μπουν μέσα , μήπως και αλλάξει η ζωή τους. Ξέραν πως δεν ήταν ευτυχισμένοι.

Πήραν τα ίδια φτυάρια, τις ίδιες αξίνες και βαριοπούλες και βάλθηκαν με την ίδια ταχύτητα και δύναμη να γκρεμίζουν το τείχος τους.

Από την άλλη κιόλας μέρα άρχισαν να φτάνουν στην πόλη τους άνθρωποι διαφορετικοί. Άλλοι κοντοί, άλλοι άσχημοι και αδύνατοι, άλλοι μαύροι και Εσκιμώοι, άλλοι κωφοί και άλλοι τυφλοί, άλλοι γαλανομάτηδες κι άλλοι πρασινομάτηδες. Δεν τραγουδούσαν με τον ίδιο τρόπο, δε γελούσαν με τον ίδιο τρόπο, ούτε ζωγράφιζαν το ίδιο. Κάποιοι μιλούσαν άλλη γλώσσα και κάποιοι είχαν άλλο θεό.

Η Εγωπολιτεία είχε τώρα κατοίκους από το Εσύ κι Αυτός Η Εγωπολιτεία είχε τώρα κατοίκους από το Εσύ κι Αυτός. Κι όλοι έγιναν ΕΜΕΙΣ. Ήταν ευτυχισμένοι γιατί ήταν διαφορετικοί. Εντελώς διαφορετικοί. Άλλοι ζωγράφιζαν ωραίους πίνακες κι άλλοι ήταν καλοί στο να βάφουν σπίτια, άλλοι ήταν καλοί γιατροί κι άλλοι φτιάχναν ωραία παπούτσια. Ο καθένας είχε το ταλέντο του και τις δικές του ικανότητες. Το μόνο ίδιο πράγμα που είχαν, ένα και μοναδικό αλλά βαρύ σα χρυσάφι ήταν ένα κόκκινο βαθύ.

Τόσο βαθύ σαν πηγάδι, που δύσκολα ανεβάζεις το νερό του, μα σαν το πιεις ξέρεις να ζεις. Μια κόκκινη βαθιά αγάπη. Έφτανε ένα μόνο ίδιο πράγμα για να είναι ευτυχισμένοι όλοι οι διαφορετικοί!