Ιστορια τηΣ φιλοσοφιαΣ Μαθητές:Χριστοδουλής Νικόλαος και Ελευθέριος Ιστορια τηΣ φιλοσοφιαΣ

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ(ΝΤΕ ΚΑΡΤ) Γεννήθηκε στην πόλη Touraine με καταγωγή από παλιά οικογένεια ευγενών και εκπαιδεύτηκε στο Κολέγιο Ιησουητών του Poitiers στη σχολαστική φιλοσοφία και τις φυσικές επιστήμες. Μετά από σπουδές της Νομικής, ακολούθησαν στρατιωτική θητεία από το έτος 1618, κατά την οποία πήρε μέρος σε μάχες το έτος 1620, και ταξίδια σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Το 1629 μετακόμισε ο Καρτέσιος στην Ολλανδία, όπου αφοσιώθηκε εντελώς σε επιστημονικές μελέτες και συνέγραψε το μεγαλύτερο μέρος των μαθηματικών, φυσικών, ιατρικών και μεταφυσικών- φιλοσοφικών έργων του. Δημιούργησε μεταξύ άλλων τις βάσεις της Αναλυτικής Γεωμετρίας, όπου χρησιμοποιείται και το ομώνυμο σύστημα αξόνων και διατύπωσε  στη Φυσική ένα νόμο διατηρήσεως. Επίσης διεκπεραίωσε και δημοσίευσε φυσιολογικές παρατηρήσεις, οι οποίες ήταν σχεδόν όλες λανθασμένες, βοήθησαν όμως πολλούς μεταγενέστερους φυσιοδίφες, λόγω της μεθόδου που ανέπτυξε.

ΒΑΡΟΥΧ ΣΠΙΝΟΖΑ Μεγάλος φιλόσοφος εβραϊκής καταγωγής (1632 - 1677). Οι γονείς του φρόντισαν να τον μορφώσουν και του έδωσαν την ευκαιρία να μαθητεύσει κοντά σε διάσημους δασκάλους. Έμαθε τα ελληνικά και τα λατινικά και από τα πρώτα του σπουδαστικά χρόνια, αντίθετα από τη νοοτροπία της εβραϊκής θρησκείας ήταν γεμάτος από ερωτηματικά γύρω από τα θρησκευτικά προβλήματα. Η κλίση προς τη φιλοσοφική έρευνα έγινε η αιτία να αφοριστεί το 1656. Μερικά από τα έργα του είναι: "Περί της διορθώσεως της νοήσεως", η "Θεολογικοπολιτική πραγματεία", η "Πολιτική πραγματεία", τα "Μεταφυσικά μελετήματα" και το κυριότερο από όλα η "Ηθική αποδεδειγμένη κατά γεωμετρική τάξη" ή απλά "Ηθική", όπως ο ίδιος ονόμαζε το έργο του αυτό, στο οποίο και εξέθεσε τις βασικότερες θέσεις της φιλοσοφικής του θεωρίας.

ΓΚΟΝΤΡΙΦΤ ΛΑΙΜΠΝΙΤΣ Ο Λάιμπνιτς γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου του 1646 στη Λειψία. Οι γονείς του, του κίνησαν το ενδιαφέρον για νομικά και φιλοσοφικά προβλήματα από νωρίς. Ο πατέρας του ήταν νομικός και καθηγητής της ηθικής φιλοσοφίας. Και η μητέρα του ήταν κόρη νομικού. Ο Λάιμπνιτς ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτοδίδακτος διαβάζοντας στη περιεκτική βιβλιοθήκη του πατέρα του και μελετώντας τα Ελληνικά και τα Λατινικά από μόλις οχτώ χρονών. Στα δώδεκά του ανέπτυξε ήδη τις αρχές μιας μαθηματικής νοηματικής γλώσσας εξετάζοντας λογικά προβλήματα. Το 1661 εισήχθη στο πανεπιστήμιο της Λειψίας και άρχισε να ασχολείται με φιλοσοφικές σπουδές κοντά στο θεολόγο Adam Scherzer και τον φιλόσοφο Jakob Thomasius. . Ήδη στα είκοσι του χρόνια ήθελε να γίνει διδάκτορας των Νομικών, όμως οι καθηγητές της Λειψίας του το απαγόρεψαν εξαιτίας της μικρής του ηλικίας.

ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΧΙΟΥΜ Σκωτσέζος ιστορικός και φιλόσοφος, που επηρέασε την ανάπτυξη δυο σχολών φιλοσοφίας, του σκεπτικισμού και του εμπειρισμού. Ήταν γιος ενός εύπορου ευγενούς και είχε εκτεταμένη παιδεία. Σπούδασε νομικά στα χρόνια 1723-25, αλλά διέκοψε αυτές τις σπουδές και παρακολούθησε μαθήματα Φιλοσοφίας. Εκκλησιαστικοί κύκλοι της πατρίδας του εμπόδισαν το διορισμό του Χιουμ σε θέση καθηγητή στο Πανεπιστήμιο, λόγω του σκεπτικισμού και της ανεκτικότητας που χαρακτήριζε η φιλοσοφία του.Ο Χιουμ αντιπροσωπεύει τη φιλοσοφία της «απλής λογικής». Τοποθετείται ενάντια σε κάθε μεταφυσική, την οποία θεωρεί πηγή σφαλμάτων και παρανοήσεων, επειδή αποξενώνει τον άνθρωπο από τις πραγματικές ανάγκες του, αναζητώντας κάποιες θεμελιώδεις αρχές. Ο Χιουμ απορρίπτει κάθε θρησκεία και αποδίδει την ύπαρξή τους στο φόβο και σε απροσδιόριστες ελπίδες των ανθρώπων. Απαιτεί όμως ανεκτικότητα απέναντι σε κάθε πίστη των άλλων ανθρώπων.

KANT O KANT gεννήθηκε, έζησε και πέθανε στο Koenigsberg (τώρα ρώσικο Καλίνινγκραντ) της Ανατολικής Πρωσίας, δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν εγκατέλειψε ποτέ τη γενέτειρα πόλη του και είχε γίνει αντικείμενο σχολιασμού για την εντυπωσιακή ακρίβειά του στις κοινωνικές συναναστροφές - υπόδειγμα αυτοπειθαρχίας και παραξενιάς. Χρηματοδότησε τις σπουδές του παραδίνοντας ιδιωτικά μαθήματα και κερδίζοντας στοιχήματα στο μπιλιάρδο. Το έτος 1770 έγινε τακτικός καθηγητής για Λογική και Μεταφυσική στο ίδιο Πανεπιστήμιο και παράλληλα έκανε παραδόσεις για Φυσική, Κοσμολογία, Ανθρωπολογία, Θεολογία και Γεωγραφία. Κάποια εποχή δίδασκε στο πανεπιστήμιο 36 ώρες την εβδομάδα! Μετά από μερικές μικρότερες δημοσιεύσεις του για θέματα Φυσικής και Μεταφυσικής, παρουσίασε σε τρία θεμελιώδη έργα την υπερβατολογική φιλοσοφία του: «Κριτική του καθαρού Λόγου» (Kritik der reinen Vernunft, 1781), «Κριτική του πρακτικού Λόγου» (Kritik der praksischen Vernunft, 1788) και «Κριτική της κριτικής Δύναμης» (Kritik der Urteilskraft, 1790). 

Η θεωρία του Το πραγματικό ον είναι απρόσιτο σ' εμάς, διότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι τα αισθητηριακά δεδομένα και όχι τα αντικείμενα. Αυτά τα αισθητηριακά δεδομένα είναι όμως ανεξάρτητα και δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Για να αντιληφθεί λοιπόν ο άνθρωπος ένα αντικείμενο συνολικά και όχι μόνο τις επιμέρους ιδιότητές του, σχήμα, χρώμα, υφή κ.ά., απαιτείται από τον άνθρωπο μια εσωτερική λογική (υπερβατολογική) επεξεργασία, κατά την οποία ενοποιούνται τα επιμέρους στοιχεία της εμπειρίας. Η εξακρίβωση της ύπαρξης του «πραγματικού» αντικειμένου παραμένει όμως απρόσιτη και εμπειρικά αδύνατη

ΓΚΕΟΡΓΚ ΒΙΛΧΕΛΜ ΦΡΗΝΤΡΙΧ ΧΕΓΚΕΛ (ΕΓΕΛΟΣ) Γεννήθηκε στη Στουτγκάρδη και σπούδασε Φιλοσοφία και Θεολογία στο Τύμπινγκεν (1788- 93). Το 1801 έγινε καθηγητής του Πανεπιστημίου της Ιένας. Μεταξύ 1812-16 εργάστηκε ως Διευθυντής Γυμνασίου στη Νυρεμβέργη. Το 1816 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Χαιδελβέργης και το 1818 στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου, και το 1830 πρύτανης. Ο Χέγκελ "ήταν σφόδρα αντιδιανοούμενος και απεχθάνετο τους «σοφούς καθηγητές» και την επίδειξη της επιστημοσύνης τους. Επίσης, ο Έγελος πίστευε ότι σε όλη την Ιστορία, μόνο οι Έλληνες είχαν συλλάβει την ουσιαστική σχέση του υποκειμένου με το σύμπαν. Το μόνον που τους έλειψε ήταν μία απολύτως ανθρώπινη θρησκεία... Μία τέτοια θρησκεία έπρεπε να κατάργησει μια για πάντα το παράλογο της τυφλής μοίρας (όπως εκφράζεται στην αρχαία τραγωδία) και την τυραννία της φύσης.

Φιλοσοφία Η λέξη φιλοσοφία ετυμολογικά είναι σύνθετη και προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό φιλείν (που σημαίνει αγάπη) και τη λέξη σοφία. Η φιλοσοφία ασχολείται με ερωτήματα ή απορίες που μπορούμε να αποκαλέσουμε οριακά, θεμελιώδη, ή έσχατα. Η αναζήτηση απαντήσεων σε ερωτήματα που πιθανά ξεπερνούν τις ανθρώπινες γνωστικές δυνατότητες, ακόμα κι αν αυτά παραμείνουν τελικά αναπάντητα, βοηθά στη διερεύνηση των ορίων της ανθρώπινης σκέψης. Δεν θα ήταν λάθος να πούμε ότι φιλοσοφία είναι σκέψη πάνω στην ίδια τη σκέψη και τις δυνατότητες της.

Η φιλοσοφία ως ιδιαίτερος τρόπος του σκέπτεσθαι εμφανίζεται στην αρχαία Ελλάδα του 6ου αιώνα π.χ. η λέξη σοφός είχε πρακτική υπόθεση. Η λέξη σοφός είχε αρχικά τη σημασία του έμπειρου σε μια τέχνη, του επιδέξιου στις πρακτικές υποθέσεις. Σοφός ονομάζεται και ο φρόνιμος ευφυής στα κοινά πράγματα του βίου και μάλιστα, στα πολιτικά. Όπως η λέξη «σοφία» έτσι και η λέξη «φιλοσοφία» ή «φιλόσοφος» χρησιμοποιήθηκαν από παλιά με διάφορες σημασίες. Ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο φιλοσοφία με τη στενότερη σημασία του όρου και που ονόμασε τον εαυτό του φιλόσοφο ήταν ο Πυθαγόρας. Για πρώτη φορά, του ως όρου σοφού και φιλοσόφου της τονίζει ο Πλάτων. Αρχικά φιλοσοφία σήμαινε την αγάπη για τη γνώση. Ο Πλάτων είναι εκείνος που μεγαλύτερη βαρύτητα στο πρώτο συνθετικό για να τονίσει ότι μόνον ο Θεός είναι σοφός ενώ ο άνθρωπος μπορεί να επιδιώξει τη σοφία. Φιλόσοφος λοιπόν είναι εκείνος που στρέφεται προς την ουσία των πραγμάτων και φιλοσοφία είναι η επιδίωξη της γνώσης της αληθινής πραγματικότητας.

Η φιλοσοφία ως ιδιαίτερος τρόπος του σκέπτεσθαι εμφανίζεται στην αρχαία Ελλάδα του 6ου αιώνα π.χ. η λέξη σοφός είχε πρακτική υπόθεση. Η λέξη σοφός είχε αρχικά τη σημασία του έμπειρου σε μια τέχνη, του επιδέξιου στις πρακτικές υποθέσεις. Σοφός ονομάζεται και ο φρόνιμος ευφυής στα κοινά πράγματα του βίου και μάλιστα, στα πολιτικά. Όπως η λέξη «σοφία» έτσι και η λέξη «φιλοσοφία» ή «φιλόσοφος» χρησιμοποιήθηκαν από παλιά με διάφορες σημασίες. Ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο φιλοσοφία με τη στενότερη σημασία του όρου και που ονόμασε τον εαυτό του φιλόσοφο ήταν ο Πυθαγόρας. Για πρώτη φορά, του ως όρου σοφού και φιλοσόφου της τονίζει ο Πλάτων. Αρχικά φιλοσοφία σήμαινε την αγάπη για τη γνώση. Ο Πλάτων είναι εκείνος που μεγαλύτερη βαρύτητα στο πρώτο συνθετικό για να τονίσει ότι μόνον ο Θεός είναι σοφός ενώ ο άνθρωπος μπορεί να επιδιώξει τη σοφία. Φιλόσοφος λοιπόν είναι εκείνος που στρέφεται προς την ουσία των πραγμάτων και φιλοσοφία είναι η επιδίωξη της γνώσης της αληθινής πραγματικότητας.

Δεν μπορεί να διδαχθεί. Διότι κάθε φιλόσοφος δίνοντας έναν ορισμό της δικής του αντίληψης για τη φιλοσοφία η οποία δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις άλλων φιλοσόφων. Έτσι η φιλοσοφία ανήκει στην ίδια κάθε φορά τί ακριβώς είναι. Δηλαδή ορίζεται ως η επιστήμη που κάνει η ίδια και τον εαυτό της αντικείμενο θεώρησης. Η σημασία αυτή της φιλοσοφίας παρέμεινε στην ιστορία της δυτικής σκέψης έως τον 19ο αιώνα. Κατά τη φιλοσοφική παράδοση δύο είναι τα κίνητρα του φιλοσοφείν. Το θαυμάζειν και η αμφιβολία.

ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ Στην αρχαιότητα συναντάμε τρεις θεμελιώδεις τύπους διαίρεσης της φιλοσοφίας. Με τον πρώτο κλάδο ιεραρχούνται οι κλάδοι της φιλοσοφίας στην ιεραρχία των κλάδων του Είναι.Αριστοτέλης/ Πλάτων => Λογική Φυσική Ηθική Δεύτερο τύπο η διάκριση των αλλαγών στοχεύει στη συστηματική ενότητα της φιλοσοφίας =>Στοικούς Τρίτο κλάδο => η διαίρεση εξυπηρετεί παιδαγωγικούς σκοπούς. Αριστοτέλη => θεωρητική, πρακτική, ποιητική.

Βάκων => στηρίζεται η διαίρεση του στις βασικές δυνάμεις της ψυχής :μνήμη, φαντασία και νους που αντιστοιχούν στην Ιστορία την ποιητική και τη φιλοσοφία. Με γνώμονα αυτό που αφορούν διαιρούνται σε Φυσική Θεολογία(Θεός), Φυσική(Φύση) και Ανθρωπολογία(άνθρωπος) Καντ Χέγκελ Θεωρητική Φιλοσοφία/ Ηθική/ Αισθητική

ΠΛΑΤΩΝ Θεωρία των ιδεών αποτελεί τον κορμό της πλατωνικής φιλοσοφίας. Διάκριση στον κόσμο του Γίγνεσθαι και του Είναι. Ο κόσμος του είναι, προσιτός μόνο στη νόηση, είναι αιώνιος και αμετάβλητος, ενώ ο κόσμος του γίγνεσθαι βρίσκεται σε διαρκή μεταβολή και είναι προσιτός στην αίσθηση. Ο Πλάτωνας ξεχώρισε τις ιδέες ως αντικείμενα της γνώσης από τον κόσμο της αίσθησης καθώς τα αισθητά πράγματα υπόκεινται σε διαρκεί μεταβολές και εκ τούτου δεν ανήκουν στη σφαίρα του επιστητού. Επίσης ο Πλάτωνας οδηγείται στη διχοτόμιση του κόσμου σε έναν ορατό και σε ένα νοητό. Η διχοτόμηση αυτή αντιστοιχεί στη διάκριση ανάμεσα στην αίσθηση και τον νου, ανάμεσα στην δόξα και στην επιστήμη. Η γνώση μέσω των αισθήσεων είναι αβέβαιη. Για να φτάσουμε στη γνώση πρέπει να απαλλαγούμε από την επίδραση των αισθήσεων και μόνο με την νόηση είναι δυνατή η πρόσβαση στις ιδέες.

Descartes Πατέρας της νεότερης φιλοσοφίας.

Η αμφιβολία αποτελεί τον κορμό της καρτεσιανής μεθοδολογία με την έννοια ότι δεν αφορά σε ορισμένα στοιχεία μόνον του συστήματος της γνώσης αλλά σε ολόκληρο το σύστημα. Αίτημα του ορθού λόγου είναι να μη γίνεται τίποτε αποδεκτό που δε θεωρείται εντελώς βέβαιο και αναμφισβήτητο. Βαθμίδες μεθοδικής αμφιβολίας: Αναξιοπιστία των αισθήσεων Η αβεβαιότητα σε ό,τι αφορά την ύπαρξη του εξωτερικού κόσμου (ή το πρόβλημα του εξωτερικού κόσμου) Η αναξιοπιστία των συλλογισμών Η ριζική αμφιβολία.

Αρχιμήδειο σημείο: COGITO ERGO SUM Η θεμελίωση της νεότερης φιλοσοφίας και επιστήμης πρέπει να στηριχθεί σε βέβαιες βάσεις οδηγεί έτσι σε ένα ριζικό διαχωρισμό ανάμεσα στο εγώ, το πνεύμα και την ύλη.

HUME Ένα κεντρικό σημείο της φιλοσοφίας του Hume είναι η ιδέα ότι μπορεί να υπάρξει επιστήμη της ανθρώπινης φύσης κατά το πρόσωπο της φυσικής επιστήμης του Νεύτωνα. Σκοπό του Hume αποτελεί η προσπάθεια να εξακριβώσει με εμπειρική έρευνα τις αρχές της ανθρώπινης γνώσης που αποτελούν και τις αρχές ή το θεμέλιο των επιστημών. Ο Hume πιστεύει ότι η θεμελιώδης αρχή του εμπειρισμού σύμφωνα με την οποία το υλικό το περιεχόμενο όλων των ιδεών πηγάζει από την αισθητηριακή αντίληψη ( εμπειρία) συλλαμβάνει όμως αυστηρότερα την έννοια της αντίληψης ενώ παράλληλα περιορίζει το νόημα της ιδέας ( η παράστασης). Αυτό φαίνεται από τη διάκριση που κάνει ανάμεσα στις εντυπώσεις (impressionς ) και τις ιδέες (ideas).

Αυτό που μας δίδεται πρωταρχικά μέσω των αισθήσεων είναι κατά τον Hume οι εντυπώσεις. Οι απλές εντυπώσεις είναι τα έσχατα στοιχεία της εμπειρίας ενώ οι ιδέες δεν είναι α περιεχόμενα εν γένει της συνείδησης αλλά αντίγραφα εντυπώσεων. Ο Hume κατατάσσει τα περιεχόμενα της συνείδησης σε 2 κατηγορίες ή στις εντυπώσεις και στις ιδέες που είναι αναπαραγωγή με τη μνήμη των εντυπώσεων.