Λυκόφως Δεκαλτσίδης Νίκος Διαμαντίδης Μάριος Ζαχαριάδης Ηλίας Κατσαρίδης Κωνσταντίνος Ελευθεριάδης Κωνσταντίνος Α’2

Μούχρωμα Φυσάει τ’ αεράκι μ’ ανάλαφρη φόρα και τες τριανταφυλλιές αργά σαλέβει· στες καρδιές και στην πλάση βασιλέβει Ρόδινο σούρουπο, ώρα μυροφόρα, Χρυσή θυμητικών ονείρων ώρα που η ψυχή τη γαλήνη προμαντέβει, την αιώνια γαλήνη, και αγναντέβει σα για στερνή φορά κάθε της γνώρα αξέχαστη· ξανθές κρινοτραχήλες αγάπες, γαλανά βασιλεμένα μάτια ογρά και φιλιά και ανατριχίλες και δάκρυα· πλάνα δώρα ζηλεμένα της ζήσης που αχνοσβυέται και τελειώνει σαν το θαμπό γιουλί που ολοένα λυώνει.

Λορέντζος Μαβίλης Ο Λορέντζος Μαβίλης γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1860, όπου υπηρετούσε τότε ο δικαστικός πατέρας του Παύλος με καταγωγή από την Ισπανία. Η μητέρα του, που καταγόταν από την αρχοντική οικογένεια Δούσμανη, είχε περάσει μέρος της ζωής της κοντά στον αγροτικό πληθυσμό της Κέρκυρας και αγάπησε τη λαϊκή γλώσσα και τέχνη και την αγάπη αυτή μετέδωσε στον γιο της. Μεγάλη επίδραση στην προσωπικότητα του Μαβίλη άσκησε ο Ιάκωβος Πολυλάς, του οποίου υπήρξε φίλος και μαθητής. Μαθήτευσε στο εκπαιδευτήριο Καποδίστριας της Κέρκυρας και κατόπιν στο κερκυραϊκό γυμνάσιο, με καθηγητή τον Ιωάννη Ρωμανό, ο οποίος τον έκανε μέλος της Αναγνωστικής Εταιρείας. Μετά το γυμνάσιο έφυγε για την Αθήνα για πανεπιστημιακές σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή. Στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε και η γνωριμία του με τον Χαρίλαο Τρικούπη, μέσω του Πολυλά. Το 1879 έφυγε για τη Γερμανία , όπου έμεινε για δεκατέσσερα χρόνια. Στη Γερμανία ο Μαβίλης ολοκλήρωσε τις σπουδές του και το 1890 πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα από το πανεπιστήμιο του Erlangen. Το 1893 επέστρεψε στην Κέρκυρα όπου εντάχτηκε στην Κερκυραϊκή Σχολή, συνδέθηκε δε ιδιαιτέρως με τον Κων/νο Θεοτόκη. Τα πιο γνωστά σονέτα του: Λήθη, Καλλιπάτειρα, Ελιά, Μούχρωμα.  Στις 28 Νοεμβρίου 1912 στο χωριό Δρίσκος, κοντά στα Γιάννενα, μάχεται ηρωικά, επικεφαλής των στρατιωτών του που αποδεκατίζονται απ' τα εχθρικά βόλια θα πέσει ηρωικά μαχόμενος κατά των Τούρκων στο βουνό Δρίσκος της Ηπείρου

ΣΤΙΧΟΣ Ο στίχος αποτελείται από ορισμένο αριθμό συλλαβών, πού έχουν μεταξύ τους μια ρυθμική και τονική τάξη. Το αν ταυτό­χρονα κλείνει και ολόκληρο νόημα ή το νόημα συνεχίζεται και στον επόμενο στίχο, δεν έχει καμιά σημασία. Ο αριθμός των συλλαβών πού μπορεί να έχει ένας στίχος είναι ποικίλος. Αρχίζει από τη μία συλλαβή και φτάνει ως τις δεκαεφτά.

ΣΤΡΟΦΗ Ένα ρυθμικό σύνολο από περισσότερους στίχους αποτελεί τη στροφή. Κάθε στροφή κλείνει συνήθως και ολόκληρο νόημα. Στα τυπωμένα ποιήματα, ανάμεσα από τις διάφορες στροφές, με­σολαβεί ένα λευκό διάστημα. Στην ελληνική ποίηση η στροφή αποτελείται συνήθως από τέσσερις στίχους. Υπάρχουν όμως και στροφές με τρεις, πέντε, έξι ή οχτώ στίχους.

ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑ Η ομοιοκαταληξία λέγεται ακόμη και ρίμα και στην καθαρεύουσα την έλεγαν «ομοιοτέλευτον»! Που τελειώνει δηλαδή κατά όμοιο τρόπο. Γιατί η ομοιοκαταληξία είναι αυτό ακριβώς : δυο ή περισσότεροι στίχοι να τελειώνουν με ομόηχες συλλαβές ή λέξεις. Μεγάλη είναι η ποικιλία πού παρουσιάζουν οι ομοιοκαταληξίες Άλλοτε ο ήχος είναι ίδιος μόνο στο τελευταίο τονισμένο φωνήεν: διψώ –ψηλό Άλλοτε περιλαμβάνει την τελευταία συλλαβή : κοντά -κεντά Άλλοτε και τμήμα της προηγούμενης συλλαβής: δάση -κεράσι Άλλοτε δυο συλλαβές : κεράσι - κοράσι Άλλοτε και τμήμα της προ -προηγούμενης συλλαβής κύματα - βήματα Άλλοτε τρεις ολόκληρες συλλαβές : σονέτα - χρύσωνέ τα

ΜΕΤΡΟ  Η εναλλαγή λοιπόν κατά ορισμένο σύστημα τονισμένων και άτονων συλλαβών αποτελεί το μέτρο. Το μέτρο λέγεται επίσης και πόδας (πους). Ένας ή και περισσότεροι πόδες αποτελούν το στίχο.  Όταν θέλουμε να συμβολίσουμε τους πόδες ή τα μέτρα χρησιμοποιούμε    το "_" για την τονισμένη συλλαβή και το "υ" για την άτονη. Τα μέτρα στη νεοελληνική ποίηση είναι πέντε : ο ίαμβος, ο τροχαίος, ο ανάπαιστος, ο δάκτυλος, και ο αμφίβραχυς.

Νοηματική Αλληλουχία Τα νοήματα, όπως εκτίθενται στους στίχους ενός μοντέρνου ποιήματος, δεν ακολουθούν μια φυσική νοηματική σειρά ή κάποια συλλογιστική διάταξη. Οι στίχοι που διαδέχονται ο ένας τον άλλο είναι δυνατό να μην έχουν καμιά νοηματική σχέση μεταξύ τους. Οι ποιητές γράφουν χωρίς καμία παρέμβαση ή κανέναν έλεγχο της συνείδησης, υποχωρώντας στα κελεύσματα ή τις παρορμήσεις του υποσυνειδήτου τους. Οι εικόνες του διαδέχονται η μια την άλλη κατά το μηχανισμό του ονειρικού συνειρμού.

ΔΡΑΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Σε αντίθεση με τη λυρικότητα του παλιού, του παραδοσιακού στίχου, ο στίχος ενός μοντέρνου ποιήματος δεν κόβεται αναγκαστικά εκεί που υπαγορεύει η σύνταξη (ούτε πολύ περισσότερο, εκεί που συμπληρώνονται οι συλλαβές του στίχου, οι ορισμένες από τη χρησιμοποιούμενη στιχουργική φόρμα). Ο ποιητής δε νοιάζεται να μας δώσει ένα άρτιο συντακτικά νόημα, αλλά συχνά μας ξαφνιάζει, κόβοντας το στίχο σε σημείο που δεν το περιμένουμε. Κι ωστόσο αυτός, κόβοντάς τον εκεί, έχει τους λόγους του. Είτε θέλει ν΄ αντικρίσει το πράγμα από μια νέα οπτική γωνία είτε θέλει να δώσει έμφαση σε κάτι είτε ακόμα να μας κάνει να προσέξουμε ιδιαίτερα κάποιες αδιόρα-τες αποχρώσεις του πάθους ή της συγκίνησης. Η διακύμανση του ρυθμού έχει σκοπό να μας κάμει κοι-νωνούς των δικών του εσωτερικών κλυδωνισμών.

Θέματα της ποίησης Θέματα της ποίησης είναι συλλογές ποιημάτων που σχετίζονται με το θέμα τους. Η πρόθεση είναι να παρέχει μια γέφυρα μεταξύ της ανάγνωσης τα ενδιαφέροντά σας και τις πραγματικές τους τίτλους ή τους συγγραφείς, όταν οι ενδείξεις αυτές είναι άγνωστες.

Μοτίβα Ο όρος μοτίβο δεν χρησιμοποιείτε μόνο για τα λογοτεχνικά ποιήματα. Στη μουσική και ιδιαίτερα στις συμφωνητικά συνθέσεις παρατηρούμε το εξής :ένα συγκεκριμένο μουσικό θέμα επανέρχεται και επαναλαμβάνετε κατά διαστήματα μέσα στην ιδία μουσική σύνθεση. Αυτό το μουσικό θέμα που επαναλαμβάνετε ονομάζετε μοτίβο. Το μοτίβο είναι η θεματική ταυτότητα του μουσικού έργου. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στα λογοτεχνικά κείμενα και χωρίζονται στις ανάλογες μορφές και περιπτώσεις : α)ένα συγκεκριμένο θέμα σταδιακά και μέσα από την πολύχρονη χρήση παγιώνετε σε μια σταθερή και στερεοτύπη μορφή γίνετε δηλαδή μια θεματική φόρμουλα. Αυτό το θέμα μπορεί να επαναλαμβάνετε κατά διαστήματα μέσα στο ίδιο λογοτεχνικό κείμενο ή σε μια σειρά. : β) ορισμένοι φραστικοί τρόποι που επαναλαμβάνονται σταθερά και αναλλοίωτα σε ορισμένα ποιητικά κυρίως κείμενα αποτελούν φραστικά ή εκφραστικά μοτίβα. Τέτοια μοτίβα παρατηρούμε στα ομηρικά έπη και πολύ συχνά στα δημοτικά μας τραγούδια.

Λυρισμός Η λυρική ποίηση είναι λογοτεχνικό είδος, το οποίο αναπτύχθηκε στην αρχαία Ελλάδα. Πήρε το όνομα της από τη συνοδεία της λύρας, μουσικού οργάνου συνηθισμένου στην αρχαιότητα. Πρώτοι ποιητές ήταν η Σαπφώ και ο Αλκαίος από τη Λέσβος και ο Πίνδαρος από την Βοιωτία. Ακολούθησαν ο Αρχίλοχος από την Πάρο, ο Σιμωνίδης ο Κείος, ο Μίμνερμος από την Κολοφώνα και ο Αλκμάν από τη Σπάρτη.

Παράδοση και Μοντερνισμός Παραδοσιακή ποίηση Μοντέρνα ποίηση ● Έμμετρος στίχος ● Ποιητικό λεξιλόγιο ● Ελεύθερος στίχος ● Στίξη κανονική ● Καθημερινό λεξιλόγιο ● Διατήρηση των κοινών νοημάτων των λέξεων ● Ακανόνιστη στίξη ● Πολύ σημεία , νέα νοηματική φόρτιση λέξεων-πρωτότυπη χρήση συμβόλων ● Λογική ανάπτυξη του θέματος ● Έλλογη νοηματική αλληλουχία ● Υποδήλωση ή απόκρυψη του θεματικού κέντρου ● Τίτλος προϊδεαστικός , δηλωτικός του περιεχομένου ● Δυσνόητη ποίηση-άλογο στοιχείο ● Λυρισμος ● Τίτλος προβληματικός, νοηματικά ανενεργός ● Δραματικότητα