Β’ Τετράμηνο Κινηματογράφος Β’ Τετράμηνο Κινηματογράφος Έβδομη Τέχνη

ΜΑΡΙΑ ΘΩΜΑΗ Ηχητικός Κινηματογράφος ΜΑΡΙΑ ΘΩΜΑΗ Ηχητικός Κινηματογράφος Τον Οκτώβριο του 1927,μια αμερικάνικη μουσική ταινία <<Ο τραγουδιστής της jazz>> παρουσίασε τον ηχητικό (ομιλούντα) κινηματογράφο. Το κοινό ενθουσιάστηκε και οι παραγωγοί έστρεψαν ολόκληρη την προσοχή τους προς αυτήν την κατεύθυνση χωρίς να ενδιαφέρονται πια για την ποιότητα των έργων. Η επικράτηση του ομιλούντα κινηματογράφου άρχισε μετά το 1929.Ο ηχητικός κινηματογράφος έγινε με ενθουσιασμό δεκτός στην Αμερική, όπου και πρωτοπαρουσιάστηκε. Όταν άρχισε η μεταγραφή ηχητικών ταινιών σε ξένες γλώσσες οι οι αμερικάνικες ταινίες κατέκτησαν τη διεθνή αγορά.

Ομιλούσα ταινία θεωρείται ο <<Jazz Singer>> Ομιλούσα ταινία θεωρείται ο <<Jazz Singer>>.Το Συγχρονισμένο ορχηστρικό soundtrack περιείχε Περιείχε παραλλαγές κλασσικών κομματιών και Τραγούδια θεατρικών επιτυχιών του δημοφιλούς Πρωταγωνιστή του Μπρόντουγεϊ ,Αλ Τζόλσον. Ένα Μικρό απόσπασμα από το Video. Βουβός Κινηματογράφος Ο βουβός κινηματογράφος χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις ταινίες που δεν είχαν συγχρονισμένο ηχογραφημένο ήχο και πιο συγκεκριμένα δεν είχαν ηχητικούς διαλόγους. Η ιδέα συνδυασμού κινούμε- νων εικόνων με ήχο είναι παλιά όσο και ο κινηματογρά- φος αλλά λόγω τεχνικών δυσκολιών ο συγχρονισμός διαλόγων έγινε πρακτικός στο τέλος της δεκαετίας του 1920.

Μεσότιτλοι Καθώς οι ταινίες μεγάλωναν σε διάρκεια αντικατα- στάθηκε ο διερμηνέας που βρισκόταν στην προβολή και που εξηγούσε σημεία της ταινίας. Επειδή οι βου- βές ταινίες δεν είχαν σωστό συγχρονισμό, τίτλοι εμ- νίζονταν σε σημεία της ταινίας για να διηγηθούν ση- μεία της ιστορίας , να εμφανίσουν διαλόγους ή μερι- κές φορές να σχολιάσουν τη δράση για το κοινό. Απόσπασμα από το Video Με τον Charlie Chaplin. Στην αρχή οι ταινίες συνοδεύονταν από ζωντανή μουσική. Από τότε η μουσική αναγνωρίστηκε σαν βασικό στοιχείο στις ταινίες καθώς συνέβαλε στην ατμόσφαιρα δίνοντας στο κοινό συναισθηματικά στοι- χεία .Οι ηθοποιοί έδιναν μεγάλη έμφαση στη γλώσσα του σώματος και στις εκφράσεις του προσώπου έτσι ώστε το κοινό να καταλαβαίνει τι αισθανόταν ο/η ηθοποιός.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ Είναι γενικά δύσκολο να αναδειχθεί ένας μοναδικός εφευρέτης του κινηματογράφου, ως τεχνική της κινούμενης εικόνας. Επιπλέον, είναι γεγονός πως επί σειρά ετών ο άνθρωπος πειραματίστηκε πάνω στην προσπάθεια απεικόνισης της κίνησης. Καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της τεχνικής του κινηματογράφου διαδραμάτισε η ανακάλυψη και διάδοση της φωτογραφίας, στα μέσα του 19ου αιώνα.. Μια από τις πρώτες και ιδιαίτερα σημαντικές αναλύσεις της κίνησης με τη βοήθεια φωτογραφικής μηχανής έγινε περίπου το 1878 όταν ο Βρετανός φωτογράφος Edward Muybridge, έχοντας καταφέρει να αναπτύξει μεθόδους διαδοχικής φωτογράφησης, απεικόνισε την κίνηση ενός αλόγου, αποδεικνύοντας τότε, πως κατά τη διάρκεια του καλπασμού του υπάρχουν στιγμές που τα πόδια του δεν έχουν επαφή με το έδαφος. Την ίδια περίπου εποχή, ο Γάλλος φυσικός Ετιέν Μαρέ κατόρθωσε να συλλάβει φωτογραφικά το πέταγμα ενός πουλιού με τη βοήθεια μιας φωτογραφικής μηχανής με τη δυνατότητα να αποτυπώνει 12 στιγμιότυπα ανά λεπτό.  

Τα σημαντικότερα επιτεύγματα σχετικά με την ανάπτυξη της κινηματογραφικής τεχνικής έγιναν στα τέλη του 1880, με κυριότερο ίσως την εφεύρεση του κινητοσκοπίου από τον Ουίλλιαμ Ντίκσον, ο οποίος εργαζόταν στα εργαστήρια του Τόμας Έντισον. Το κινητοσκόπιο ήταν μια μηχανή προβολής με δυνατότητα να προβάλλει την κινηματογραφική ταινία σε ένα κουτί που ήταν ορατό μόνο από έναν θεατή μέσω μιας οπής. Η συσκευή παρουσιάστηκε για πρώτη φορά επίσημα στις 20 Μαΐου του 1891 μαζί με την πρώτη κινηματογραφική ταινία. Ο Έντισον θεωρούσε την εφεύρεση του κινητοσκοπίου ήσσονος σημασίας και ο ίδιος δεν ενδιαφέρθηκε ώστε να προβάλλονται ταινίες για περισσότερους θεατές. Επιπλέον δεν κατοχύρωσε την εφεύρεση διεθνώς με αποτέλεσμα να είναι νόμιμη η αντιγραφή και εξέλιξής της στην Ευρώπη, όπου σύντομα εμφανίστηκε ως εισαγόμενο προϊόν. Στην Γαλλία, οι αδελφοί Ογκύστ και Λουί Λυμιέρ βασιζόμενοι στο κινητοσκόπιο του Ντίκσον και Έντισον εφηύραν τον κινηματογράφο που αποτελούσε μια φορητή κινηματογραφική μηχανή λήψεως, εκτύπωσης και προβολής του φιλμ. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895 έκαναν και την πρώτη δημόσια προβολή στο Παρίσι. Η ημερομηνία αυτή αναφέρεται από πολλούς ως η επίσημη ημέρα που ο κινηματογράφος, με τη σημερινή του μορφή, έκανε την εμφάνισή του. Εκείνη τη δημόσια προβολή παρακολούθησαν συνολικά 35 άτομα επί πληρωμή και προβλήθηκαν συνολικά 10 ταινίες συνολικής διάρκειας περίπου 15 λεπτών.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΓΑΡΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΓΑΡΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΣΕΝΑΡΙΟ Από το σενάριο ξεκινούν όλα. Σε μια ταινία πρώτα από όλα ,αφηγούμαστε μια ιστορία.Το σενάριο το έχει γράψει ο σεναριογράφος. Οι δυο πρώτη συντελεστές που έρχονται σε επαφή μαζί του είναι ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός. Ο σκηνοθέτης <<βλέπει τις εικόνες>> από το γραμμένο κείμενο ,σχηματίζει σιγά σιγά το σκίτσο μιας ταινίας που θα γίνει με βάση το σενάριο. Ο παραγωγός πρέπει να έχει αφενός ένα καλλιτεχνικό όραμα , ταυτόχρονα την ικανότητα ,τη διαίσθηση και την πείρα να εκτιμήσει την απήχηση της ταινίας στον κόσμο. Κάνει ένα πρώτο κοστολόγιο και προσπαθεί να βρει τα χρήματα που χρειάζονται . Είτε δικά του, είτε βρίσκει από άλλους χρηματοδότες ,συμπαραγωγούς κτλ.Επίσης πρέπει να υπολογίσει τις πιθανότητες τα χρήματα να γυρίσουν πίσω. Σε αυτό το πολύ πρώτο ακόμα στάδιο ,είναι πολύ σημαντικό σεναριογράφος-σκηνοθέτης-παραγωγός, να καταλήξουν στο τι ταινία θέλουν να κάνουν.

ΛΙΑ ΚΑΡΕΜΦΥΛΛΙΔΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΑΙΝΙΑΣ-ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΛΙΑ ΚΑΡΕΜΦΥΛΛΙΔΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΑΙΝΙΑΣ-ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ 1.ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΚΑΙ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ Το ντοκιμαντέρ είναι είδος κινηματογραφικής ταινίας που πραγματεύεται ιστορικά, πολιτικά, καλλιτεχνικά ή άλλα θέματα, για την παρουσίαση των οποίων βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά και αποδεικτικά στοιχεία. Ο κινηματογράφος ή αλλιώς σινεμά αποτελεί σήμερα την αποκαλούμενη και έβδομη τέχνη, δίπλα στη γλυπτική, τη ζωγραφική, το χορό, την αρχιτεκτονική, τη μουσική και τη λογοτεχνία Αρχικά εμφανίστηκε περισσότερο ως μια νέα τεχνική καταγραφής της κίνησης και οπτικοποίησής της, όπως δηλώνει και ο ίδιος ο όρος (κινηματογράφος = κίνηση + γραφή).

2.ΔΙΑΦΟΡΕΣ Το ντοκιμαντέρ, όταν δεν έχει τη δομή του ρεπορτάζ ή της τηλεοπτικής γραφής, τότε δεν έχει πολλές διαφορές με τις υπόλοιπες ταινίες. Παρόλα αυτά, ο όρος «ντοκιμαντέρ» πολύ συχνά παραπέμπει στις τηλεοπτικές γραφές του, όπως, για παράδειγμα, μπορεί κανείς να τις δει στο National Geographic, στο ZDF ή στο BBC. Ο θεατής που δεν είναι εξοικειωμένος με τη θεωρία του κινηματογράφου, πολύ συχνά πέφτει στην παγίδα να θεωρήσει μια ταινία που είναι ντοκιμαντέρ ότι έχει την ίδια δομή με μια εκπομπή των τηλεοπτικών επεισοδίων ή των καναλιών που προαναφέρθηκαν.

3.ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ Το κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε για αυτά τα θεωρητικά θέματα που προβληματίζουν τους μελετητές του κινηματογράφου, είτε ασχολούνται με το κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ είτε με την ταινία μυθοπλασίας. Οι αναφορές στην ιστορία του κινηματογραφικού ντοκιμαντερ, όπως και σε δημιουργούς που σημάδεψαν την ιστορία του κινηματογράφου, δουλεύοντας και στον τομέα του κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ, πολύ ή λίγο, θα μας βοηθήσει στη μελέτη μας. Έχουν προταθεί πολλοί όροι που θα αντικαταστήσουν τον όρο «ντοκιμαντέρ». Κάποιοι μελετητές χρησιμοποιούν τον όρο «μη αφηγηματικό κινηματογράφο », άλλοι τον όρο «μη κλασικό κινηματογράφο».

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΜΙΣΗ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΘΕΑΤΡΟΥ-ΤΑΙΝΙΑΣ Κινηματογράφος και Θέατρο Αρκετές διαφορές αλλά και ομοιότητες διακρίνονται ανάμεσα στο υπερθέαμα που σου χαρίζει ο κινηματογράφος και την παραστατικότητα του θεάτρου. Οι διαφορές μπορεί να είναι άλλοτε φανερές άλλοτε όχι. Το θέαμα στο θέατρο διαφέρει από αυτό του κινηματογράφου, καθώς στο θέατρο τα δρώμενα διαδραματίζονται εκείνη τη στιγμή ενώ στο κινηματογράφο έχουν γυριστεί μέρες ή και μήνες πριν την προβολή. Επίσης, στο θέατρο τα σκηνικά είναι χειροποίητα ή κατασκευασμένα ειδικά για την ταινία, ενώ στον κινηματογράφο οι ηθοποιοί μπορεί να ταξιδεύουν από τόπο σε τόπο για κάθε σκηνή. Η σημαντικότερη όμως διαφορά είναι ότι στο θέατρο, οι σκηνές και η μουσική δεν είναι μονταρισμένες αλλά ζωντανές και το δύσκολο σημείο είναι

ότι οι ηθοποιοί, αν κάνουν ένα λάθος ή δεν κάνουν κάτι σωστά, δεν μπορεί να διορθωθεί. Στο θέατρο συμμετέχει το κοινό α) έμμεσα (με τη φυσική αντίδραση: γέλιο, κλάμα, χειροκρότημα, κ.τ.λ.) β) άμεσα (στις πρωτοποριακές παραστάσεις επηρεάζει την εξέλιξη του μύθου ή γίνεται μέρος του). Οι ταινίες που παίζονται στον κινηματογράφο διατίθενται κάποιες φορές δωρεάν στο διαδίκτυο ή μπορούμε να τις αγοράσουμε αλλά και να τις νοικιάσουμε, ώστε να τις δούμε πολλές φορές, ενώ στο θέατρο οι παραστάσεις είναι μοναδικές. Παρά τις διαφορές οι ομοιότητες είναι ότι και στα δύο υπάρχει χρέωση για την είσοδο του καθενός στο χώρο. Υπάρχει επίσης και πληθώρα ταινιών ή παραστάσεων, μόνο που στο θέατρο μια καλή παράσταση, με πωλήσεις, μπορεί να παιχτεί και συνεχόμενες χρονιές. Οι ενήλικες προτιμούν το θέατρο από το σινεμά, γιατί τους προσφέρει την αίσθηση της πραγματικότητας και της ζωντάνιας στις σκηνές που παρακολουθούν