Το μοιρολόγι της φώκιας Εσπερινό Λύκειο Ναυπλίου Δημιουργική Γραφή: Το μοιρολόγι της φώκιας Του Α. Παπαδιαμάντη Η δικιά μας αφήγηση Τάξη A’ Σχολ. έτος 2013-2014 Εσπερινό Λύκειο Ναυπλίου
Bαρύ το φορτίο της ζωής της... Γραία Λούκαινα… Bαρύ το φορτίο της ζωής της... Όπως κι η αβασταγή με τ’ άπλυτα που πάει στη θάλασσα να πλύνει.
Μένει με τη μοναδική θυγατέρα που της απόμεινε, φροντίζοντας τα εγγόνια της και βοηθώντας στις καθημερινές δουλειές.
Αγαπημένη της εγγόνα η μικρή Ακριβούλα που της αρέσει να μοιράζεται στιγμές με τη γιαγιά της.
Κατηφορίζοντας για το γιαλό η Λούκαινα φτάνει κοντά στα Μνημούρια, όπου την πιάνει το παράπονο κι αρχινάει σιγανά το μοιρολόι. Θρηνεί τα πέντε της παιδιά που τόσο άδικα της πήρε ο χάρος...
Αλλά το δειλινό είναι όμορφο και τα μαγκόπαιδα του νησιού δε σταματούν να παίζουν με τη θάλασσα.
Ένα μικρό βοσκόπουλο, μαγεμένο από τα χρώματα της δύσης, κάθεται να ξαποστάσει πλάι στα Μνημούρια κι αρχινάει να παίζει τη φλογέρα του.
Η θάλασσα γαληνεύει καθώς πέφτει σιγά-σιγά το σούρουπο, ενώ μια γολέτα βολτάρει αργά στο λιμάνι προσμένοντας να φουσκώσουν τα πανιά της.
Μια φώκια –γοητευμένη από τον ήχο της φλογέρας– βγαίνει στα ρηχά κι αφήνεται στο λίκνισμα των κυμάτων.
Ακόμα κι η γριά - Λούκαινα σταματάει το μοιρολόι, κοιτάζοντας να δει πού βρίσκεται ο βοσκός με τη φλογέρα του.
Στο μεταξύ η Ακριβούλα, που της αρέσει η παρέα της γιαγιάς της, ξεφεύγει από τη μάνα της, τραβώντας προς το γιαλό.
Παίρνει χοροπηδώντας το μονοπάτι μέχρι που φτάνει στα Μνημούρια, και κοντοστέκεται για να χαρεί το όμορφο τραγούδι του βοσκού.
Ξεχνιέται με τον ήχο της φλογέρας μέχρι που πέφτει η νύχτα Ξεχνιέται με τον ήχο της φλογέρας μέχρι που πέφτει η νύχτα. Αλαφιασμένη μέσα στο σκοτάδι παίρνει το κατηφορικό μονοπάτι για νά ‘βρει τη γιαγιά της...
Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά, σύννεφα κρύβουνε τ’ αστέρια και το φεγγάρι είναι στη χάση του. Η Ακριβούλα, μη βλέποντας καλά μες στο σκοτάδι, βγαίνει απ’ το μονοπάτι και βρίσκεται στο χείλος ενός γκρεμού.
Πασχίζει τρομαγμένη να γυρίσει πίσω. Όμως γλιστράει και πέφτει στο νερό.
Κανένας δεν ακούει την κραυγή της Κανένας δεν ακούει την κραυγή της. Όλα είναι γαλήνια, η θάλασσα ατάραχη και ο βοσκός εξακολουθεί το τραγούδι του.
Η γριά - Λούκαινα ακούει το θόρυβο στο νερό και κοιτάζει γύρω της να δεί τι συμβαίνει: «αυτός ο σουραυλής θα είναι», λέει. «Δε φτάνει που ξυπνάει τους πεθαμένους με τη φλογέρα του, πετάει και βράχια στο γιαλό, να τα χαζεύει». Και παίρνει σιγά-σιγά το δρόμο του γυρισμού.
Κι ο βοσκός συνεχίζει το τραγούδι του. Κι η βαρκούλα δεν παύει να αρμενίζει στα ήρεμα νερά του λιμανιού.
Μόνο η φώκια αντιλαμβάνεται το κακό Μόνο η φώκια αντιλαμβάνεται το κακό... Ζυγώνει το άψυχο κορμί του κοριτσιού, θλίβεται κι αρχινάει το μοιρολόι…
Ένας γερο-ψαράς, που από παλιά γνωρίζει της φώκιας τη λαλιά, μας λέει τι πάει να πει το μοιρολόι της...
Αυτή ήτον η Ακριβούλα η εγγόνα της γριά -Λούκαινας Αυτή ήτον η Ακριβούλα η εγγόνα της γριά -Λούκαινας. Φύκια 'ναι τα στεφάνια της, κοχύλια τα προικιά της... κι η γριά ακόμη μοιρολογά τα γεννοβόλια της τα παλιά. Σαν να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου.
Ομάδα εργασίας Ανδρικοπούλου Αθανασία Θεοδοσιάδης Παναγιώτης Επιβλέπoυσα εργασίας: κ. Ντασκαγιάννη Έφη Ηλεκτρονική υποστήριξη: κ. Γιολδάσης Κώστας