ΟΙ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ Η σημασία των παραβολών στην εποχή του Χριστού, αλλά και στις μέρες μας.

Η παραβολή είναι μια ανεπτυγμένη παροιμία, που αποτελεί αφήγηση "πλαστών" γεγονότων, τα οποία όμως είναι δυνατόν να συμβούν, και ο σκοπός της είναι να διδάξει όσους την ακούνε. Συνεπώς, η παραβολή δεν συγγενεύει ούτε προς τον μύθο, όπου μπορεί να περιγράφονται απίθανα γεγονότα, ούτε με την αλληγορία, της οποίας τα πρόσωπα και πράγματα είναι ιδεατά.

Πρότυπα παραβολικής διδασκαλίας αποτελούν οι παραβολές του Ιησού που αναφέρονται στη Καινή Διαθήκη. Με αυτές ο Ιησούς προκαλούσε την προσοχή και το ενδιαφέρον των ακροατών του και τους εισήγε με φυσικές και ζωηρές εικόνες στην κατανόηση των υπερκόσμιων αληθειών και μυστηρίων της βασιλείας Του. Κατά τους ειδικούς, οι παραβολές που αναφέρονται στα ιερά ευαγγέλια είναι 74, συναριθμουμένων και των μεταφορών.

Ο Ιησούς μίλαγε με παραβολές, για να διδάξει τους μαθητές του αλλά και τον λαό του Ισραήλ. Τους δίδασκε το καλό, την ανθρωπιά, πώς να διορθώνουν τα λάθη τους και πώς να συμπεριφέρονται σε κάθε άνθρωπο γύρω τους. Τους έλεγε ότι πρέπει να συγχωρούν και να βαδίζουν πάντα στο δρόμο του Θεού.

Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη —Διδάσκαλε, τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή; ρώτησε κάποτε ένας νομοδιδάσκαλος τον Κύριο, θέλοντας να Τον παγιδεύσει. Κι Εκείνος τον παρέπεμψε στις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου. Τότε ο νομοδιδάσκαλος ανέφερε τις δύο βασικότερες εντολές της Παλαιάς Διαθήκης, την αγάπη προς το Θεό και την αγάπη προς τον πλησίον. Θέλοντας όμως να δικαιολογηθεί, επειδή έθεσε ένα ερώτημα στο οποίο του ήταν γνωστή η απάντηση, έθεσε κι ένα δεύτερο: Ποιον πρέπει να θεωρώ πλησίον μου; Αυτό το ερώτημα στάθηκε η αφορμή να διηγηθεί ο Κύριος μία υπέροχη παραβολή, την παραβολή του καλού Σαμαρείτη.

«Κάποιος άνθρωπος κατέβαινε από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ και έπεσε σε ενέδρα ληστών, οι οποίοι τον λήστεψαν, τον έγδυσαν, τον καταπλήγωσαν και τον εγκατέλειψαν μισοπεθαμένο. Κάποια στιγμή ένας ιερέας που κατέβαινε στο δρόμο εκείνο, ενώ τον είδε από μακριά, πέρασε από το απέναντι μέρος χωρίς να του δώσει καμία βοήθεια. Παρόμοια και κάποιος Λευίτης, υπηρέτης του ναού, έφθασε στο μέρος εκείνο. Αυτός φάνηκε ακόμη πιο άσπλαχνος. Ήλθε πολύ κοντά, είδε την άθλια κατάσταση του πληγωμένου ανθρώπου κι έφυγε. Ο ιερέας έφυγε από ενστικτώδη φιλαυτία, ενώ ο Λευίτης έπειτα από υπολογισμό.

»Κάποια στιγμή ένας Σαμαρείτης που διάβαινε από το δρόμο εκείνο είδε τον καταπληγωμένο άνθρωπο, πλησίασε κοντά του και τον σπλαχνίστηκε. Δεν φοβήθηκε μην πάθει τα ίδια, έμεινε κοντά του, έπλυνε τα τραύματά του, τα άλειψε με λάδι και κρασί, τα έδεσε με επιδέσμους. Και αφού με πολύ κόπο ανέβασε τον άνθρωπο αυτόν στο ζώο του, τον μετέφερε σε κάποιο πανδοχείο και τον περιποιήθηκε όλη τη νύχτα. Και την άλλη μέρα το πρωί έδωσε δύο δηνάρια στον ξενοδόχο και του είπε: Περιποιήσου τον για να γίνει καλά. Και ό,τι άλλο ξοδέψεις, καθώς θα επιστρέφω στην πατρίδα μου και θα περάσω πάλι από εδώ, θα σου το εξοφλήσω».

«Λοιπόν, ρώτησε ο Κύριος το νομοδιδάσκαλο, ποιος από τους τρεις αυτούς επιτέλεσε το καθήκον του προς τον πλησίον;». Κι εκείνος απάντησε: «Αυτός που τον συμπόνεσε και τον ελέησε». Ο Κύριος τότε του είπε: «Πήγαινε και κάνε κι εσύ το ίδιο».

Αυτή την προσταγή δίνει και σ’ εμάς ο Κύριος Αυτή την προσταγή δίνει και σ’ εμάς ο Κύριος. Μας ζητά να δείχνουμε αγάπη σε κάθε άνθρωπο που πάσχει, χωρίς να εξετάζουμε αν αυτός είναι δικός μας, ξένος ή εχθρός, και χωρίς να υπολογίζουμε θυσίες, κόπους και δαπάνες. Αυτό μας το δίδαξε ο Κύριος όχι μόνο μέσα από την παραβολή αυτή αλλά, πολύ περισσότερο, μέσα από τη ζωή του. Διότι και ο ίδιος έγινε ο καλός Σαμαρείτης για μας. Αγάπησε τους ανθρώπους μέχρι θανάτου. Η αγάπη του κορυφώθηκε και έλαμψε σε όλο το μεγαλείο επάνω στο Σταυρό. Και μας ζητά να μάθουμε κι εμείς να αγαπάμε, να γινόμαστε καλοί Σαμαρείτες στους γύρω μας.

Σαν τον καλό Σαμαρείτη στην παραβολή, που βοήθησε έναν συνάνθρωπο, έτσι και σήμερα αρκετές οργανώσεις “αγκαλιάζουν” αυτούς που χρειάζονται ένα χέρι βοηθείας. Μία από αυτές τις οργανώσεις είναι ο Ερυθρός Σταυρός.

Ο Ερυθρός Σταυρός, ως Μη Κυβερνητική και απόλυτα ανεξάρτητη Παγκόσμια Οργάνωση, δεν επηρεάζεται από καμία πολιτική εξουσία και δεν έχει καμία κομματική ή θρησκευτική δέσμευση. Είναι αυτόνομη στις επιλογές της, με μοναδικό κριτήριο τις ανάγκες που εντοπίζει και τις δυνατότητές της να προσφέρει βοήθεια. Σε αυτή τους την προσπάθεια, και προκειμένου να εξασφαλίσουν την έγκαιρη και αποτελεσματική παροχή περίθαλψης σε εκείνους που την έχουν ανάγκη, δεν διστάζουν να ξεπεράσουν σύνορα, να υπερκεράσουν γραφειοκρατικά και άλλα διοικητικά εμπόδια, προκειμένου να αγοράσουν υλικό για την περίθαλψη των ανθρώπων που έχουν ανάγκη και να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να γίνουν καλά οι συνάνθρωποί τους.

Μια άλλη οργάνωση που βαδίζει στα χνάρια του καλού Σαμαρείτη είναι και το Χαμόγελο του Παιδιού. Είναι η υλοποίηση του ονείρου του Ανδρέα Γιαννόπουλου.

Ανδρέας Γιαννόπουλος http://www.youtube.com/watch?v=Yp5NAQGt0Qs

Ήταν Δεκέμβριος του 1995, όταν χιλιάδες τηλεθεατές από όλη την Ελλάδα παρακολούθησαν την εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη «Κόκκινη Κάρτα». Μία εκπομπή - αναγγελία, μία εκπομπή πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα, με πρωταγωνιστή ένα δεκάχρονο αγόρι, τον Ανδρέα Γιαννόπουλο. Ένα παιδί που τους τελευταίους 18 μήνες έδινε τη δική του άνιση μάχη με τη ζωή, λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας. Δίπλα του η οικογένειά του και καλεσμένοι της εκπομπής οι αγαπημένοι του καλλιτέχνες.

Ο Ανδρέας δεν βρισκόταν στο studio της εκπομπής, για να μιλήσει για το δικό του πρόβλημα, όπως όλοι περίμεναν. Δεν μίλησε για το πόσο πόναγε, για το πόσο προσπαθούσε. Βρισκόταν εκεί, για να παρουσιάσει το ημερολόγιό του, την επιθυμία του, το όραμά του. Με λόγια ώριμα  και ουσιαστικά, έκφραση μοναδικής δύναμης και ευαισθησίας, ξάφνιασε και ταρακούνησε την ελληνική κοινωνία, ζητώντας την ίδρυση ενός Συλλόγου για τα παιδιά. Με μια χαρακτηριστική κίνηση ζωγράφισε ένα  χαμόγελο στο δικό του πρόσωπο, ζητώντας όλα τα παιδιά του κόσμου να αποκτήσουν το δικαίωμα να χαμογελούν ευτυχισμένα.

Ο Ανδρέας υπήρξε ένα παιδί ευτυχισμένο, ένα παιδί χαμογελαστό Ο Ανδρέας υπήρξε ένα παιδί ευτυχισμένο, ένα παιδί χαμογελαστό. Έφυγε με την αγνότητα, τον αυθορμητισμό και την ανιδιοτελή αγάπη που μόνο τα παιδιά νιώθουν και ξέρουν να προσφέρουν. Είχε την αγαπημένη του οικογένεια, τους  φίλους του, τους συμμαθητές του,  το δικό του σκυλάκι, που φρόντιζε και αγαπούσε. Είχε τα δικά του όνειρα, τα δικά του θέλω,  όλη τη ζωή μπροστά του και  την επιθυμία όλα τα παιδιά να είναι  ευτυχισμένα. Και αυτή την επιθυμία, στα δέκα του χρόνια, τη μοιράστηκε με όλους εμάς και έγινε σκοπός και πράξη για πάρα πολλούς  συνανθρώπους μας.

Ο Ανδρέας έφυγε πολύ σύντομα από κοντά μας Ο Ανδρέας έφυγε πολύ σύντομα από κοντά μας. Λίγες εβδομάδες μετά από την εκπομπή έχασε τη μάχη με τη ζωή. Εκείνος το γνώριζε, το ένιωθε, το περίμενε, γι’ αυτό και βρήκε τον τρόπο, προσπάθησε και κατόρθωσε να μας καλέσει στο δικό του Σύλλογο. Να μας ενώσει και να μας δείξει πως τα όνειρα, όταν τα πιστεύεις, γίνονται  πραγματικότητα.

Το Χαμόγελο του παιδιού είναι εθελοντικός, μη κερδοσκοπικός οργανισμός που λειτουργεί στην Ελλάδα, με στόχο την προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών και την αντιμετώπιση καθημερινών προβλημάτων τους. Η δράση του περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη φιλοξενία παιδιών που βρίσκονται σε κίνδυνο, την οικονομική τους στήριξη, προγράμματα συμβουλευτικής και κοινωνικής ένταξής τους, καθώς και τη διοργάνωση εκστρατειών ενημέρωσης ή πολιτιστικών και αθλητικών εκδηλώσεων. Πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας προσφέρουν εθελοντικά τη συνεισφορά τους στο Χαμόγελο του Παιδιού, ώστε όλα τα παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο να βρίσκουν μια ανοιχτή αγκαλιά για να τα προστατεύει.

Η «Αποστολή» είναι ένας φιλανθρωπικός οργανισμός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Προορισμός της είναι η θεοδίδακτη αγάπη και φιλανθρωπία, δηλαδή η ενίσχυση των λιγότερο ευνοουμένων κοινωνικών ομάδων και η βελτίωση των συνθηκών διαβιώσεώς τους, μέσω της παροχής κάθε δυνατής βοήθειας.

«Κανένας συνάνθρωπός μας χωρίς φαγητό, στέγη, γιατρό και φάρμακα» «Κανένας συνάνθρωπός μας χωρίς φαγητό, στέγη, γιατρό και φάρμακα». Η πρόταση αυτή σηματοδοτεί το σκοπό της «Αποστολής», γι’ αυτό και στο έργο της περιλαμβάνονται επίσης δράσεις ανθρωπιστικής βοήθειας σε κάθε έκτακτη ανάγκη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όπου χρειάζεται και απαιτείται. Το ΙΑΤΡΕΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ είναι μια ακόμα μορφή έμπρακτης απόδειξης της αγάπης για τον συνάνθρωπό μας. Ιδρύθηκε από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών και την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών, μέσω του φιλανθρωπικού της οργανισμού «ΑΠΟΣΤΟΛΗ». Το Ιατρείο Κοινωνικής Αποστολής λειτουργεί στα γραφεία του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών και δέχεται ασθενείς, οι οποίοι είναι ανασφάλιστοι. Εκεί, μπορούν να εξετάζονται δωρεάν από τους γιατρούς και να παραλαμβάνουν τα φάρμακά τους.

Συγκέντρωση φαρμάκων σε γειτονιά της Αθήνας.

Η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης είναι ένα ακόμα παράδειγμα προσφοράς στον συνάνθρωπο. Είναι μη Κυβερνητική Οργάνωση Έρευνας και Διάσωσης, τα μέλη της οποίας συμμετέχουν σ’ αυτή εθελοντικά. Με ένα ανθρώπινο δυναμικό άνω των 3.000 εθελοντών σε όλη την Ελλάδα, συμμετέχει σε επιχειρήσεις Έρευνας και Διάσωσης σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης και μαζικών καταστροφών, οπουδήποτε λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στελεχώνεται από επαγγελματίες και ερασιτέχνες διασώστες με άριστη επιστημονική και τεχνική κατάρτιση, που ενεργούν με εθελοντική συνείδηση.

«Αποστολή μας είναι η παροχή βοήθειας σε συνανθρώπους μας, που αντιμετωπίζουν κινδύνους για τη ζωή τους, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, σε όλα τα φυσικά ή μη πεδία, εντός και εκτός Ελλάδας», διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της και αυτό ακριβώς είναι το έργο τους. Η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης ήταν πάντα δίπλα στον άνθρωπο στους μεγαλύτερους σεισμούς που συνέβησαν στη χώρα μας, αλλά και στο εξωτερικό. Συμμετείχε στο μεγάλο σεισμό του Αιγίου το 1999, στον καταστροφικό σεισμό της Αθήνας το 1999, όπου οι διασώστες – μέλη της κατάφεραν να σώσουν τη ζωή του μικρού Ανδρέα μετά από τρεις μέρες δουλειάς μέσα στα χαλάσματα, αλλά και στο σεισμό της Τουρκίας το 1999. Στην τελευταία, μάλιστα, περίπτωση η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης έφτασε πριν ακόμα κινητοποιηθεί επισήμως η κρατική μηχανή της Τουρκίας. Επιστέγασμα, ωστόσο, των προσπαθειών τους ήταν η συμμετοχή τους στο μεγάλο σεισμό της Αϊτής. Εκεί, τα μέλη της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης κατάφεραν να βρουν και να σώσουν τον 23χρονο Εξάντους, τη στιγμή που όλα τα σωστικά συνεργεία είχαν σταματήσει να ψάχνουν για επιζώντες. Άλλη μια απόδειξη της έμπρακτης αγάπης προς τον συνάνθρωπο!

Το 1999 έγιναν μεγάλοι σεισμοί στην Τουρκία και στην Ελλάδα Το 1999 έγιναν μεγάλοι σεισμοί στην Τουρκία και στην Ελλάδα. Η μία χώρα βοήθησε την άλλη, προσφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια. Ο πόνος ήταν ίδιος για τις χαμένες ανθρώπινες ζωές κάτω από τα χαλάσματα

Από αυτά τα λιγοστά παραδείγματα πρέπει να παραδειγματιστούμε και να αρχίσουμε να βοηθάμε και εμείς το συνάνθρωπό μας σε ό,τι πρόβλημα και αν έχει. Πρέπει να τον καταλαβαίνουμε και να είμαστε πάντα δίπλα του σε ό,τι του συμβαίνει. Πρέπει, επίσης, να παροτρύνουμε τους υπόλοιπους γύρω μας να κάνουν το ίδιο και κάθε μέρα να γινόμαστε ακόμα καλύτεροι, για να κερδίσουμε μια θέση κοντά στο Θεό. Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη μάς δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε, αρκεί να έχουμε ανοιχτά τα μάτια του νου και της καρδιάς μας… Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά ας γίνουμε ο Καλός Σαμαρείτης για κάποιον συνάνθρωπό μας, που έχει την ανάγκη μας.