Μηνιγγίτιδα Η μηνιγγίτιδα οφείλεται σε μικρόβια (συνηθέστερα βακτήρια και ιούς). Το πιο συχνό αίτιο είναι οι ιοί και σε αυτή την περίπτωση (ιογενής μηνιγγίτιδα) συχνά οι ασθενείς γίνονται καλά χωρίς κάποια θεραπεία. Αντίθετα, στην περίπτωση που η μηνιγγίτιδα οφείλεται σε βακτήριο (βακτηριακή μηνιγγίτιδα) είναι αρκετά σοβαρή και χωρίς θεραπεία μπορεί να οδηγήσει σε εγκεφαλική βλάβη ή και θάνατο.

ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ Κύριοι παράγοντες κινδύνου είναι:   Κύριοι παράγοντες κινδύνου είναι: Άτομα με κατασταλμένο ανοσοποιητικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένου και αυτών με AIDS, αυτών που έχουν κάνει μεταμόσχευση ή λαμβάνουν κάποιο φάρμακο Παρατεταμένη επαφή με πάσχοντες από μηνιγγίτιδα Μικρά παιδιά και παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση στα απαραίτητα εμβόλια

ΠΡΟΓΝΩΣΗ Η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία της βακτηριακής μηνιγγίτιδας είναι ζωτικής σημασίας για την αποφυγή της μόνιμης νευρολογικής βλάβης. Η ιογενής μηνιγγίτιδα είναι συνήθως ήπια και τα συμπτώματα εξαφανίζονται μέσα σε 2 εβδομάδες, χωρίς περαιτέρω επιπλοκές.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ Τα συμπτώματα σχεδόν όλων των μορφών περιλαμβάνουν τα παρακάτω: Πυρετό με ρίγος Αλλαγές του νοητικού επιπέδου Ναυτία και έμετο Φωτοφοβία (ευαισθησία στο φως) Δυνατό πονοκέφαλο Δυσκαμψία στον αυχένα (μηνιγγιτισμός)

ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ Πιθανές επιπλοκές είναι η μόνιμη εγκεφαλική βλάβη, απώλεια ακοής ή κώφωση, υδροκέφαλος, απώλεια όρασης και άλλες.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΝΟΣΟΥ-ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Το καλό και πλήρες ιστορικό, καθώς και μια καλή κλινική εξέταση προσανατολίζουν τον θεράποντα ιατρό στη διάγνωση. Πιθανές εξετάσεις που χρειάζονται για τη διάγνωση περιλαμβάνουν την καλλιέργεια αίματος, ακτινογραφία θώρακος, αξονική τομογραφία εγκεφάλου και ειδικές εξετάσεις του εγκεφαλονωτιαίου υγρού (λήψη υγρού με οσφυονωτιαία παρακέντηση).

ΘΕΡΑΠΕΙΑ Στη βακτηριακή μηνιγγίτιδα χορηγούνται αντιβιοτικά, ανάλογα με το είδος του βακτηρίου που προκάλεσε τη φλεγμονή. Δεν χορηγούνται αντιβιοτικά στην ιογενή μηνιγγίτιδα. Άλλα φάρμακα και υγρά ενδοφλέβια χρησιμοποιούνται για να αντιμετωπιστούν τα συμπτώματα (όπως οι επιληπτικές κρίσεις, το σοκ, κλπ). Κάποιοι ασθενείς μπορεί να χρειαστούν νοσηλεία στο νοσοκομείο, ανάλογα με τη βαρύτητα της μηνιγγίτιδας και την αναγκαία θεραπεία

ΠΡΟΛΗΨΗ Μέτρα πρόληψης της εμφάνισης της μηνιγγίτιδας περιλαμβάνουν: Το εμβόλιο του αιμόφιλου της ινφλουένζας στα παιδιά (Hib). Το συζευγμένο εμβόλιο του πνευμονιοκόκκου. Όταν κάποιος πάσχει από μηνιγγίτιδα θα πρέπει το οικογενειακό και κοντινό του περιβάλλον να λάβει αντιβιοτική αγωγή προληπτικά. Ο εμβολιασμός κατά του μηνιγγιτιδοκόκκου συστήνεται σε εφήβους που δεν έχουν εμβολιασθεί σε μικρή ηλικία, σε όλους τους πρωτοετείς φοιτητές που δεν έχουν εμβολιασθεί, παιδιά 2 ετών και άνω που δεν έχουν το σπλήνα τους ή που έχουν προβλήματα στο ανοσοποιητικό τους και άτομα που ταξιδεύουν σε χώρες που ενδημεί ο μηνιγγιτιδόκοκκος

ΝΟΣΟΣ PARKINSON Η νόσος του Parkinson περιγράφηκε για πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1817 από τον Dr. James Parkinson. Εμφανίζεται συνήθως μετά την ηλικία των 50 ετών και είναι μια από τις συχνότερες διαταραχές του νευρικού συστήματος στους ηλικιωμένους. Μπορεί να εμφανιστεί και σε νέους ενήλικες, είναι όμως πολύ σπάνια στα παιδιά (σε αυτή την περίπτωση είναι μάλλον οικογενής). Η επίπτωση είναι ίδια τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Η νόσος του Parkinson είναι μια διαταραχή του εγκεφάλου που οδηγεί σε τρόμο (τρέμουλο) και δυσκολία στο περπάτημα, την κίνηση και τον προσανατολισμό.

ΑΙΤΙΑ- ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ Τα νευρικά κύτταρα χρησιμοποιούν σαν νευροδιαβιβαστή («νευρο-χημική» ουσία), τη ντοπαμίνη, για τον έλεγχο της μυϊκής κίνησης. Η νόσος του Parkinson εμφανίζεται όταν τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου που φτιάχνουν ντοπαμίνη σταδιακά καταστρέφονται. Χωρίς ντοπαμίνη, τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου στη συγκεκριμένη περιοχή δεν μπορούν να στείλουν φυσιολογικά μηνύματα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια μυϊκής λειτουργίας.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ Τρόμος ηρεμίας: Δυσκαμψία (αντίσταση κατά την παθητική κίνηση των αρθρώσεων) Βραδυκινησία Διαταραχή αντανακλαστικών στάσεως Υποκειμενικές αισθητικές διαταραχές Διαταραχές αυτόνομου νευρικού συστήματος Διαταραχές από την ψυχική σφαίρα Επίσης.. Άγχος και ένταση Σύγχυση Άνοια Λιποθυμίες Απώλεια μνήμης

ΔΙΑΓΝΩΣΗ-ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Η διάγνωση της νόσου γίνεται από τον θεράποντα ιατρό με βάση την κλινική εικόνα και τη φυσική εξέταση του ασθενούς. Αν και τα συμπτώματα μπορεί να είναι δύσκολο να εκτιμηθούν, ειδικά στους ηλικιωμένους. Τα φυσικά σημεία (τρόμος, μυϊκός τόνος, κλπ) γίνονται πιο ξεκάθαρα με την εξέλιξη της νόσου. Εργαστηριακές εξετάσεις μπορεί να κριθεί αναγκαίο να γίνουν για τον αποκλεισμό άλλων παθολογικών καταστάσεων

ΠΡΟΓΝΩΣΗ Η νόσος του Parkinson εφόσον δεν αντιμετωπιστεί θεραπευτικά προκαλεί ποικίλου βαθμού αναπηρία σε ποσοστό 50% των ασθενών στη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας μετά την εκδήλωσή της και στο σύνολο σχεδόν των ασθενών με τη συμπλήρωση 15 ετών από την έναρξή της. Η πλειοψηφία των ασθενών ανταποκρίνεται στη θεραπεία, αλλά ο βαθμός ανταπόκρισης και οι ανεπιθύμητες ενέργειες της αγωγής μπορεί να ποικίλουν από ασθενή σε ασθενή.

ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ Δυσκολία στην επιτέλεση καθημερινών δραστηριοτήτων Δυσκολία στην κατάποση και τη σίτιση Αναπηρία (ανάλογα με τον κάθε ασθενή) Τραυματισμοί από πτώσεις Πνευμονία από εισρόφηση Ανεπιθύμητες ενέργειες της φαρμακευτικής αγωγής

ΘΕΡΑΠΕΙΑ Η θεραπευτική αγωγή βασίζεται σε φάρμακα που ενισχύουν ή μιμούνται την δράση της DΑ. Τα ντοπαμινομιμητικά φάρμακα διεγείρουν τους ίδιους υποδοχείς που διεγείρει φυσιολογικά η DΑ. Άλλα φάρμακα αναστέλλουν τη δράση ενζύμων τα οποία φυσιολογικά καταβολίζουν την DΑ. Όμως καθοριστικής σημασίας φάρμακο είναι η L-DOPA μία ουσία την οποία χρησιμοποιεί ο νευρώνας για να συνθέσει DΑ. Χορηγώντας L-DOPA προκαλούμε την αύξηση της παραγωγής DΑ με αποτέλεσμα την σημαντική βελτίωση των συμπτωμάτων του ασθενούς.

ΕΡΓΑΣΙΑ 1ου ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ ΒΙΟΛΟΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΔΑΓΚΛΗ ΛΥΚΕΙΟ ΚΟΡΩΝΕΙΑΣ 2013-14