Κ. Π. Καβάφης Η ζωή και το έργο του (1863-1933)

Η γέννηση και τα πρώτα στάδια της ζωής του Σε οικογενειακό ταξίδι στην Ιταλία το 1865. Το φωτογραφείο όπου πήγαν ήταν στο Λιβόρνο. Ο Κ. Π. Καβάφης, 2 ετών, στο μέσον, με τα δύο αδέλφια του, τον Τζων, 4 ετών, δεξιά, και τον Παύλο, 5 ετών. Η χρονολογία στη φωτογραφία είναι με τον γραφικό χαρακτήρα του Καβάφη . Ο Κωνσταντίνος Καβάφης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Και οι δύο γονείς του κατάγονταν από παλαιές οικογένειες Φαναριωτών. Ο πατέρας του, Πέτρος, ο οποίος απεβίωσε όταν ο ποιητής ήταν 8 ετών, ασχολούνταν με το εμπόριο. Ο Κωνσταντίνος είχε 8 αδερφούς-όλοι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Το 1872 μετακόμισε με τα αδέρφια και τη μητέρα του στο Λίβερπουλ της Αγγλίας, από πού επέστεψε το 1777. Κατά τη διάρκεια του εκπαιδευτικού έτους ’81-’82 ο Κωνσταντίνος παρακολούθησε μαθήματα στην εμπορική σχολή Λύκειο Ερμής και ξεκίνησε τη συγγραφή ενός ιστορικού λεξικού το οποίο διέκοψε στο λήμμα «Αλέξανδρος». Το καλοκαίρι του 1992 η οικογένεια εγκατέλειψε ξανά την Αλεξάνδρεια, αυτή τη φορά εξαιτίας της εξέγερσης στην πόλη, που οδήγησε στην καταστροφή της από τους Άγγλους. Κατέφυγαν στην Κωνσταντινούπολη, στο πατρικό σπίτι της μητέρας του. Εκεί ολοκλήρωσε τις σπουδές του και εξέφρασε την επιθυμία να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και την πολιτική. Στην προσωπική του ζωή εκδήλωσε τις πρώτες ομοφυλοφιλικές του τάσεις. Το πιο αξιοσημείωτο αυτής της περιόδου, είναι το γεγονός ότι η παραμονή του στην Πόλη συμπίπτει με τις πρώτες συστηματικές του προσπάθειες να επιδοθεί στην τέχνη του ποιητικού λόγου. Τεκμήριο της πρώιμης αυτής προσπάθειας του Καβάφη, αποτελεί μια ομάδα αδημοσίευτων από τον ίδιο ποιημάτων, τα οποία εκδόθηκαν μαζί με άλλα ανέκδοτα ποιήματα το 1968.

1884-1907: Η αρχή της συγγραφικής του καριέρας Το 1884 έγραψε τα πρώτα του ποιήματα ενώ ένα χρόνο αργότερα επέστρεψε στην γενέτειρά του μαζί με την μητέρα και τα αδέρφια του Αλέξανδρο και Παύλο. Τότε εγκαταλείπει την αγγλική του υπηκοότητα και παίρνει την ελληνική. Το 1886 ξεκίνησε τη συνεργασία του με το λογοτεχνικό περιοδικό «Έσπερος» και την εφημερίδα «Ομόνοια» στην οποία δημοσίευσε λογοτεχνικά κείμενα. Τα πρώτα χρόνια μετά την επιστροφή στην Αλεξάνδρεια είναι μια περίοδος προσαρμογής. Ο Καβάφης αρχίζει να εργάζεται, όχι ακόμη συστηματικά, αλλάζοντας διάφορα επαγγέλματα όπως του δημοσιογράφου στην εφημερίδα «Τηλέγραφος» (1886), του μεσίτη στο Χρηματιστήριο Βάμβακος (1888) και του άμισθου γραμματέα στο Γραφείο Αρδεύσεων (1889-1892) όπου και θα προσληφθεί ως έκτακτος έμμισθος υπάλληλος το 1892 και θα εργαστεί μόνιμα εκεί επί τριάντα χρόνια, μέχρι το 1922, φτάνοντας στο βαθμό του υποτμηματάρχη. Το ‘93 ταξίδεψε στο Κάιρο. Ένα χρόνο αργότερα εξέδωσε τα «Τείχη» με παράλληλη μετάφραση στα Αγγλικά από τον αδελφό του Τζον, με τον οποίο ταξίδεψε στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Τον επόμενο χρόνο εξέδωσε ποιήματα στην Αλεξάνδρεια και στην Αθήνα. Το 1899 η μητέρα του πέθανε. Το ’01 επισκέφθηκε την Αθήνα για πρώτη φορά, όπου γνωρίστηκε με τον Γρηγόριο Ξενόπουλο, ο οποίος πρώτος επεσήμανε το ταλέντο του Αλεξανδρινού, με κριτική του στα «Παναθήναια». Επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια αλλά ένα χρόνο αργότερα ταξίδεψε ξανά στην Αθήνα. Το 1904 παρουσίασε στην Αλεξάνδρεια την πρώτη συλλογή ποιημάτων του.

Απ την οδό Λέψιους 10,μέχρι το θάνατο του(1907-1933) Το ’07 μετακόμισε στην οδό Λέψιους 10, ξεκίνησε να ζει ως μποέμ και μπήκε στο λογοτεχνικό κύκλο της «Νέας Ζωής» μετά τη γνωριμία του με τον ποιητή Παύλο Πετρίδη.  όπου και θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του δημιουργώντας το σημαντικότερο τμήμα, ποσοτικά και ποιοτικά του έργου του. Το 1922 δηλώνει την πρόθεσή του να μη συνεχίσει την εργασία του στις Αρδεύσεις απ' όπου και παραιτείται με το βαθμό του υποτμηματάρχη («επιτέλους ελευθερώθηκα απ' αυτό το μισητό πράγμα») και χωρίς καμιά περίσπαση αφοσιώνεται στη συμπλήρωση του ποιητικού του έργου. Το 1926 η κυβέρνηση του δικτάτορα Πάγκαλου απονέμει στον Καβάφη το παράσημο του Φοίνικος, διάκριση την οποία ο ποιητής αποδέχεται υποστηρίζοντας ότι «Το παράσημο μου το απένειμε η Ελληνική Πολιτεία, την οποία σέβομαι και αγαπώ. Η επιστροφή του παρασήμου θα είναι προσβολή εκ μέρους μου προς την Ελληνικήν Πολιτείαν γι' αυτό και το κρατώ». Το 1927 γνωρίζεται με τη Μαρίκα Κοτοπούλη και το Νίκο Καζαντζάκη. Από το 1930 αρχίζει να υποφέρει από το λάρυγγά του και τον Ιούλιο του 1932 οι γιατροί διαγιγνώσκουν καρκίνο του λάρυγγα. Πηγαίνει στην Αθήνα όπου εισάγεται σε νοσοκομείο και του γίνεται τραχειοτομία. Μετά από τετράμηνη παραμονή στην Αθήνα, επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια όπου και το επόμενο έτος, 1933, στις 29 Απριλίου, μέρα των γενεθλίων του, πεθαίνει.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.  Χωρίς αυτήν δεν θα βγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. (από την "Ιθάκη")

Ομάδα 1η, Τμήμα Α2: Ιστατιάδης Νίκος Καραγιάννης Λευτέρης Κολιός Δαμανός Κολιού Ειρήνη Κολυβάκη Μαρία