ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ: ΦΩΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑ Β1 ΓΕ.Λ. ΜΑΤΑΡΑΓΚΑΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ: ΦΩΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑ

ΟΜΑΔΑ 1 ΒΑΛΑΡΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΒΟΥΓΑ ΙΩΑΝΝΑ ΔΡΟΣΟΥ ΜΑΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΝΤΖΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

ΟΜΑΔΑ 2 ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΑΓΑΘΗ ΚΑΤΣΟΥΛΑ ΑΝΔΡΙΑΝΝΑ ΚΟΥΜΠΟΥΛΗ ΒΑΣΙΛIΚΗ ΛΩΛΟΥ ΕΙΡΗΝΗ

ΟΜΑΔΑ 3 ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΟΜΑΔΑ 4 ΓΚΡΕΚΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΖΟΛΩΤΑΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΕΦΑΛΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΚΟΤΣΑΝΤΩΝΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ Ο αθλητισμός είναι η συστηματική σωματική καλλιέργεια και δράση με συγκεκριμένο επίδοση σε αθλητικούς αγώνες, στο αθλητικό και κοινωνικό γίγνεσθαι .τρόπο, ειδική μεθοδολογία και παιδαγωγική με σκοπό την ύψιστη σωματική απόδοση, ως Παράλληλα ο αθλητισμός είναι ένας κοινωνικός θεσμός ο οποίος αντικατοπτρίζει τη δεδομένη κοινωνία και τον πολιτισμό της.

ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ Τα σωματικά και συναισθηματικά οφέλη *Μείωση στρες και ανάπτυξη θετικής στάσης απέναντι στη ζωή. *Βελτίωση αυτοπειθαρχίας και υπευθυνότητας. *Ανάπτυξη αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης. *Ανάπτυξη ικανότητας καθορισμού στόχων και αντιμετώπισης της ήττας. *Καλλιέργεια του ομαδικού πνεύματος, του σεβασμού προς τον άλλο. *Ανάπτυξη ηγετικών δεξιοτήτων. *Ψυχαγωγία.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι αθλητική διοργάνωση πολλών αγωνισμάτων που γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια. Η καταγωγή των αγώνων είναι η Αρχαία Ελλάδα, και έχουν αναβιωθεί από τον Γάλλο βαρώνο Πιέρ ντε Κουμπερτέν και τον Δημήτριο Βικέλα στα τέλη του 19ου αιώνα.

Αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες Ο πρώτος καταγεγραμμένος εορτασμός των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαιότητα ήταν στην Ολυμπία , το 776  π.Χ. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτή δεν ήταν και η πρώτη φορά που γίνονταν οι Αγώνες. Τότε οι Αγώνες ήταν μόνο τοπικοί και διεξαγόταν μόνο ένα αγώνισμα, η κούρσα του σταδίου. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1896 γνωστοί και ως Αγώνες της 1ης Ολυμπιάδας, ήταν η πρώτη διεθνής αθλητική διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων μετά την αναβίωσή τους στη σύγχρονη εποχή. Διοργανώθηκε στην Αθήνα από τις 25 Μαρτίου έως τις 3 Απριλίου 1896

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ Μετά τον 2ο π.Χ., αιώνα, οπότε καθιερώθηκε η οικουμενικότητα του Ελληνισμού με τον ταυτόχρονο μαρασμό του ελλαδικού χώρου, έσβησε και ο ζήλος των ελληνικών πόλεων να διακριθούν στην άλλοτε ιερή Άλτη. Η τελευταία άνθηση των αγώνων παρατηρείται επί της βασιλείας των Ρωμαίων Αντωνίνων, οπότε επισκέφτηκε την Ολυμπία και ο περιηγητής Παυσανίας, δίνει άφθονες πληροφορίες για τους Αγώνες στα «Ηλιακά» του. Ήδη από την εποχή εκείνη οι Αγώνες είχαν χάσει τον πανελλήνιο χαρακτήρα τους και ήταν διεθνείς, καθώς συμμετείχαν αθλητές από όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα ήταν μόνο μια μακρινή ανάμνηση της Κλασικής Αρχαιότητας χωρίς το όραμα του βαρόνου Πιερ ντε Κουμπερτέν και μερικών άλλων ανθρώπων της εποχής του. Οι ιδέες του κρίθηκαν πολύ αυστηρά από όλους όσοι δεν κατάλαβαν τη μεγάλη σημασία αυτής της προσπάθειας και τον πίκραναν. Όμως αυτός δε σταμάτησε να προσπαθεί.

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ Ο Μαραθώνιος Δρόμος είναι αγώνας αντοχής δρόμου κάλυψης επίσημης απόστασης 42,195 χιλιομέτρων (26,219 μίλια), που περιλαμβάνεται στα σύγχρονα ολυμπιακά αθλήματα. Ο αγώνας ονομάζεται έτσι από την ιστορική διαδρομή του Αθηναίου στρατιώτη ημεροδρόμου Φειδιππίδη που μετά τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.χ) έτρεξε από το πεδίο της μάχης στην Αθήνα για να μεταφέρει τα νικητήρια νέα με τη λέξη "νενικήκαμεν". Η ιστορική ακρίβεια αυτού του γεγονότος επιβεβαιώνεται από τον Φιλόστρατο, που αναφέρεται στο θεσμό των στρατιωτών ημεροδρόμων αγγελιαφόρων, τον Ηρόδοτο, τον Πλούταρχο και τον Λουκιανό.

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΤΟΤΕ - ΤΩΡΑ

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ Ολυμπιακός ύμνος -Ολυμπιακή φλόγα (τελετή) -Μετάλλιο, απεικονίσεις, στεφάνι (τι συμβολίζει και γιατί άλλαξε) -Ενδυμασία ολυμπιακών αγώνων στην αρχαιότητα -Απαγόρευση παρακολούθησης γυναικών (έως πότε)

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΥΜΝΟΣ Ο Ολυμπιακός Ύμνος είναι μια μουσική σύνθεση που συντέθηκε για τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 1896 από τον Κερκυραίο συνθέτη Σπύρο Σαμαρά, σε ποίηση και στίχους του Κωστή Παλαμά. Γράφτηκε ένα χρόνο νωρίτερα και ακούστηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1896. Στις 25 Μαρτίου 1896, ο Βασιλιάς Γεώργιος από το Παναθηναϊκό Στάδιο κήρυξε την τελετή έναρξης των Α' Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Κατά τις επόμενες Ολυμπιάδες και μέχρι το 1956, η εκάστοτε διοργανώτρια χώρα ήταν υποχρεωμένη να διοργανώνει τον δικό της Ολυμπιακό Ύμνο, κάτι που δεν αποδείχθηκε εύλογο. Έτσι το 1936 ο Ύμνος των Αγώνων του Βερολίνου, τον οποίο είχε συνθέσει ο Ρίτσαρντ Στράους, αποφασίστηκε να είναι ο μόνιμος Ύμνος των Ολυμπιακών Αγώνων. Απόφαση που λίγο αργότερα ανακλήθηκε και από το 1954 έως το 1956 επικράτησε ο Ύμνος του Πολωνού Μίχα Σπίσακ. Όλα αυτά μέχρι το 1958 όταν ο ύμνος των Σαμαρά/ Παλαμά επελέγη από την Διεθνή ολυμπιακή επιτροπή ως ο επίσημος ύμνος του Ολυμπιακού Κινήματος και από την ολυμπιάδα της ρώμης το 1960 ανακρούεται στις τελετές έναρξης και λήξης κάθε Ολυμπιάδας, συνήθως μεταγλωττισμένος στη γλώσσα της διοργανώτριας χώρας. Ο Ολυμπιακός Ύμνος έχει μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες, ωστόσο είναι αρκετές οι διοργανώτριες χώρες που προτιμούν να ακουστεί στην ελληνική.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΥΜΝΟΣ Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού Κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα στη δόξα της δικής σου γης και τ' ουρανού Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι Στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή Και με το αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί Κάμποι, βουνά και θάλασσες φέγγουνε μαζί σου σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός Και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου Και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός, κάθε λαός Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΦΛΟΓΑ Η Ολυμπιακή Φλόγα είναι ένα από τα σύμβολα του Ολυμπιακού Κινήματος με οικουμενική απήχηση και σημασία. Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων καίει μέρα και νύκτα σε ειδικό βωμό μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο της πόλης που τους φιλοξενεί. Η παρουσία της σε περίοπτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, θυμίζει σε όλους τον αρχαίο ελληνικό μύθο του Προμηθέα και της κλοπής της φωτιάς από τον Δία, με την οποία οι άνθρωποι, λαμβάνοντάς την ως δώρο και ύψιστη ευεργεσία, μπόρεσαν να ελέγξουν την Φύση και να δημιουργήσουν Πολιτισμό. Συν τοις άλλοις, η Ολυμπιακή Φλόγα αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους σύγχρονους και τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες, παραπέμποντας στην ιερή φλόγα της θεάς Εστίας που έκαιγε άσβεστη στο Πρυτανείο της Ολυμπίας, στον κοινό βωμό όλων των Ελλήνων.

ΑΦΗ ΤΗΣ ΦΛΟΓΑΣ Η Αφή της Ολυμπιακής φλόγας γίνεται πριν από κάθε Ολυμπιάδα στο χώρο της αρχαίας Ολυμπίας και αναγγέλλει την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Για πρώτη φορά έγινε το 1936 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου με τη βοήθεια κοίλου κατόπτρου, το οποίο ανήκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είχε κατασκευαστεί στη Γερμανία. Επιστημονικός υπεύθυνος αυτής της πρώτης αφής ήταν ο καθηγητής φυσικής Σαλτερής Περιστεράκης. Σύμφωνα με το τελετουργικό που έχει καθιερωθεί την αφή κάνει η πρωθιέρεια στο χώρο του ναού της Ήρας (Ηραίου), που βρίσκεται απέναντι από το ναό του Δία, στο αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας. Εκεί η πρωθιέρεια ζητά τη βοήθεια του θεού του ήλιου Απόλλωνα ώστε να ανάψει η δάδα απαγγέλοντας την ακόλουθη επίκληση: ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ Ιερά σιωπή! Να ηχήσει όλος ο αιθέρας, η γη, η θάλασσα και οι πνοές των ανέμων. Όρη και Τέμπη σιγήστε. Ήχοι και φωνές πουλιών παύσατε. Γιατί μέλλει να μας συντροφεύσει ο Φοίβος, ο Φωσφόρος Βασιλεύς. Απόλλωνα, θεέ του ήλιου και της ιδέας του φωτός, στείλε τις ακτίνες σου και άναψε την ιερή δάδα για τη φιλοξενη πόλη της ...(όνομα της διοργανώτριας πόλης). Και συ, ω Δία, χάρισε ειρήνη σ' όλους τους λαούς της Γης και στεφάνωσε τους νικητές του Ιερού Αγώνα.

Έπειτα, η πρωθιέρεια κατευθύνεται προς το Στάδιο, μεταφέροντας τη φλόγα σε πήλινο αγγείο και με τη συνοδεία των ιερειών. Η πομπή κάνει μία στάση στην ιερή Ελιά από την οποία ο«αμφιθαλής παις», δηλαδή ένας νέος που έχει εν ζωή και τους δύο γονείς του, κόβει ένα κλαδί, σύμβολο ειρήνης και έπαθλο νίκης που δίνονταν κατά τους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες στους νικητές. Στο Στάδιο, η πρωθιέρεια ανάβει τη δάδα του πρώτου δρομέα και η λαμπαδηδρομία ξεκινά το ταξίδι της. Ακολουθεί λαμπαδηδρομία σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, πριν παραδοθεί η ιερή φλόγα στους εκπροσώπους της διοργανώτριας χώρας, ώστε να φτάσει στον τελικό της προορισμό, στο στάδιο της διοργανώτριας πόλης την ημέρα της τελετής έναρξης των Αγώνων. Κατά τη διάρκεια του τελετουργικού, η πρωθιέρεια και οι ιέρειες είναι ντυμένες κατά τον αρχαϊκό τρόπο, ενώ ακολουθούν συγκεκριμένη κινησιολογία και χορογραφία.

METAΛΛΕΙΑ Τον σχεδιασμό των μεταλλίων τον αναλαμβάνει η εκάστοτε διοργανώτρια χώρα και πρέπει να τηρεί κάποια χαρακτηριστικά που έχει αποφασίσει η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, αλλά και η Οργανωτική Επιτροπή των αγώνων, της εκάστοτε διοργανώτριας χώρας. Συγκεκριμένα πρέπει να απεικονίζεται η θεά της Νίκης, που είναι και το Ολυμπιακό έμβλημα, να γράφεται το όνομα του αθλήματος που αφορά, το όνομα της Διεθνής Ολυμπιακής Επιτροπής, καθώς και να αναγράφεται ολόκληρο το όνομα των Ολυμπιακών Αγώνων. Επίσης, ανάλογα με τη χώρα που το αναλαμβάνει πρέπει να τηρούνται κάποια αισθητικά και επικοινωνιακά στοιχεία που κρίνει αναγκαία η Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών αγώνων. Στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες, που πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα το 1896, υπήρχαν μόνον αργυρά μετάλλια, που δίνονταν στον πρώτο νικητή. Στην μία πλευρά απεικονίζονταν ο Δίας, να κρατάει μια υδρόγειο σφαίρα, που πάνω της στεκόταν μια φτερωτή Νίκη και δίπλα της υπήρχε η επιγραφή ΟΛΥΜΠΙΑ. Στην άλλη πλευρά του μεταλλίου υπήρχε η Ακρόπολη και η επιγραφή «ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1896».

ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΕΙΣ

ΚΟΤΙΝΟΣ

Η ελιά για τους αρχαίους Έλληνες ήταν το σύμβολο των ολυμπιακών αγώνων και της ειρήνης . Οι ολυμπιονίκες στεφανώνονταν με στεφάνι από κλαδί αγριελιάς τον κότινο Στους ολυμπιακούς αγώνες ο κότινος καθιερώθηκε ως έπαθλο για τους νικητές από τον Ίφιτο τον βασιλιά της Ηλείας ύστερα από χρησμό που του δόθηκε από το μαντείο των Δελφών για να ενθαρρύνει τους αθλητές να συμμετέχουν. Πρώτη φορά δόθηκε, σύμφωνα με τον Παυσανία το 752 π.Χ. κατά την έκτη ολυμπιακή διοργάνωση και αντικατέστησε τον καρπό της μηλιάς που δινόταν ως τότε ενώ σύμφωνα με τη μυθολογία εισήχθη ως έπαθλο για τον νικητή του δρόμου από τον Ηρακλή, προς τιμήν του πατέρα του Δία. Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Ιδαίος Ηρακλής ήταν αυτός που έφερε την ελιά από την πατρίδα του την Κρήτη ή από τον βορρά και τη φύτεψε στην Ολυμπία. Μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του πήγε μια μέρα στην Ολυμπία για να τρέξουν και λέγεται ότι αυτοί υπήρξαν οι πρώτοι αγώνες δρόμου, ενώ ο Ηρακλής ήταν αυτός που στεφάνωσε πρώτος με κλαδί ελιάς τον νικητή. Το στεφάνι ελιάς είχε συμβολική σημασία, καθώς θεωρούσαν πως έφερνε τύχη και θεϊκή προστασία στον στεφανωμένο αθλητή. Ο Φλέγων από τις Τράλλεις αναφέρει ότι στους πρώτους πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν βράβευαν με στεφάνι τους νικητές. Αργότερα, αφού συμβουλεύτηκαν το μαντείο των Δελφών, πήραν απάντηση ότι το στεφάνι του νικητή θα πρέπει να είναι φτιαγμένο από κλαδιά αγριελιάς.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες διέφεραν από τους άλλους Πανελληνίους αγώνες, οι οποίοι είχαν ο καθένας έπαθλο από διαφορετικό φυτό, που χρησιμοποιούνταν στην τελετή απονομής των νικητών (πεύκο στα Ίσθμια, σέλινο στα Νέμεα και δάφνη στα Πύθια). Σε αντίθεση με την αρχαιότητα, στους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες, οι νικητές είναι οχτώ και αποκαλούνται Ολυμπιονίκες, ενώ μόνον οι τρεις πρώτοι ανεβαίνουν στο βάθρο. Ο πρώτος βραβεύεται με το χρυσό, ο δεύτερος με το αργυρό και ο τρίτος με το χάλκινο μετάλλιο. Στους υπόλοιπους πέντε Ολυμπιονίκες απονέμεται δίπλωμα συμμετοχής. Λόγω του συμβολισμού του ο κότινος (παγκόσμιο σύμβολο ειρήνης και ελευθερίας) επιλέχθηκε να είναι το έμβλημα των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 που διεξήχθησαν στην Αθήνα, όπου για πρώτη φορά αναβίωσε η αρχαία παράδοση απονομής κότινου στους νικητές. Οι τρεις πρώτοι διακριθέντες αθλητές κάθε αθλήματος βραβεύονταν με μετάλλιο και στέφονταν με κότινο. Οι επόμενοι πέντε Ολυμπιονίκες έλαβαν δίπλωμα συμμετοχής και στέφθηκαν επίσης με στεφάνι ελιάς.

ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΑΘΛΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΑΘΛΗΤΩΝ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Απαγόρευση εισόδου στην αρχαία Ολυμπία για τις γυναίκες Ελλάδα είναι αυτό σε σχέση με τον αποκλεισμό των γυναικών τόσο από τη συμμετοχή σε κάποιο άθλημα όσο και από την παρακολούθηση των αγώνων όπως επίσης και από την είσοδο στην αρχαία ολυμπία. Ο αθλητισμός στην αρχαία Ελλάδα ήταν κυρίως ανδρική ενασχόληση Ο αθλητισμός στην αρχαία Ελλάδα ήταν αρχικά συνδεδεμένος με τον πόλεμο, καθώς καθένα από τα αγωνίσματα είχε να κάνει με την ανάπτυξη καθαρά στρατιωτικών τεχνικών και ικανοτήτων. Το γεγονός αυτό δικαιολογεί εν μέρει το ότι στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε συνήθως ιδιαίτερη ενασχόληση των γυναικών με τα αθλήματα. Διαφορετική αντιμετώπιση είχαν μόνο οι Σπαρτιάτες, οι οποίοι θεωρούσαν σημαντική την εκγύμναση των κοριτσιών, ώστε αυτά να βρίσκονται σε καλή φυσική κατάσταση και να γεννούν υγιή παιδιά. Πέρα όμως από αυτό, δημιουργεί απορίες η αυστηρή διάταξη που προέβλεπε ότι όσο διεξάγονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην αρχαία Ελλάδα απαγορευόταν στις γυναίκες, συγκεκριμένα στις παντρεμένες, η είσοδος στην Ιερή Άλτη και στους αγωνιστικούς χώρους καθώς και η παρακολούθηση των αγώνων στην αρχαία Ολυμπία, ενώ την ίδια στιγμή οι δούλοι ακόμη και οι βάρβαροι είχαν δικαίωμα να τους παρακολουθήσουν. Έτσι, τις μέρες που βρίσκονταν σε εξέλιξη οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην αρχαία Ελλάδα οι γυναίκες έμεναν μακριά από την αρχαία Ολυμπία. Πολλές, ωστόσο, από αυτές, ιδιαίτερα συγγενείς αθλητών αλλά και κάτοικοι κοντινών περιοχών, συνήθιζαν να κατασκηνώνουν στην απέναντι όχθη του ιερού Αλφειού Ποταμού, ο οποίος αποτελούσε φυσικό σύνορο ανάμεσα στην αρχαία Ολυμπία και την υπόλοιπη περιοχή.

Ο απαγορευτικός κανονισμός δεν είχε ισχύ για τις ανύπαντρες κοπέλες Το παράδοξο όμως είναι ότι η συγκεκριμένη απαγόρευση δεν ίσχυε για τις ανύπαντρες κοπέλες, οι οποίες μπορούσαν να παρακολουθήσουν τους αγώνες στην αρχαία Ολυμπία, όπως μας διαβεβαιώνει ξεκάθαρα ο Παυσανίας, ένα από τους σημαντικούς συγγραφείς στην αρχαία Ελλάδα («Παρθένους δε ουκ είργουσι θεάσθαι» = Τις παρθένες δεν τις εμποδίζουν από το να παρακολουθήσουν). Η εξαίρεση στον κανόνα Η μοναδική γυναίκα στην οποία επιτρεπόταν η είσοδος στην αρχαία Ολυμπία και η παρακολούθηση των αγώνων ήταν η ιέρεια της Δήμητρας Χαμύνης (χθόνιας θεότητας στην αρχαία Ελλάδα), ένα τιμητικό αξίωμα που έδιναν οι Ήλειοι σε κάποια γυναίκα κάθε τέσσερα χρόνια που τελούνταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Μάλιστα η ιέρεια της Δήμητρας Χαμύνης παρακολουθούσε τους αγώνες καθισμένη σε τιμητική θέση, σε ένα μαρμάρινο θρόνο, στο βωμό της θεάς, που βρισκόταν στο στάδιο απέναντι από τις θέσεις των Ελλανοδικών. Οι ποινές σε όσες παρέβαιναν το νόμο στην αρχαία Ελλάδα Παρ’ όλα αυτά, για όλες τις υπόλοιπες γυναίκες ο νόμος στην αρχαία Ελλάδα ήταν αυστηρός. Τόσο αυστηρός, ώστε όποια γυναίκα τολμούσε να τον παραβιάσει, θα την κατακρήμνιζαν από τους απόκρημνους βράχους του όρους Τυπαίου, που βρισκόταν κοντά στην αρχαία Ολυμπία. Γι’ αυτό και καμία γυναίκα στην αρχαία Ελλάδα δεν είχε τολμήσει να τον παραβεί. Καμία… εκτός από τη Ροδίτισσα Καλλιπάτειρα.

Η περίπτωση της Καλλιπάτειρας Κόρη του ξακουστού Ρόδιου ολυμπιονίκη αθλητή Διαγόρα, αδερφή, μητέρα και θεία επίσης σημαντικών Ολυμπιονικών στην αρχαία Ελλάδα, η Καλλιπάτειρα αποφάσισε μετά το θάνατο του άνδρα της να αναλάβει η ίδια την προετοιμασία του γιου της, Πεισίροδου, που ήταν αθλητής στην πυγμαχία, για τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έτσι, τόλμησε να τον συνοδεύσει και στην αρχαία Ολυμπία το 396 π.Χ., στην 96η Ολυμπιάδα, αφού πρώτα η ίδια μεταμφιέστηκε σε γυμναστή. Πράγματι, η Καλλιπάτειρα κατάφερε να μπει στο στάδιο και να παρακολουθήσει τους αγώνες του γιου της χωρίς να την υποψιαστούν. Όταν είδε ότι ο γιος της κέρδισε, η Καλλιπάτειρα γεμάτη ενθουσιασμό πήγε να πηδήξει από το περίφραγμα που υπήρχε στο χώρο για τους γυμναστές, για να μπει στο στίβο. Για κακή της, όμως, τύχη πιάστηκε κάπου ο χιτώνας που φορούσε και αποκαλύφτηκε ότι ήταν γυναίκα. Έκπληκτοι οι Ελλανοδίκες από την αποκάλυψη αυτή, δε θέλησαν ωστόσο να τιμωρήσουν την Καλλιπάτειρα και τη συγχώρησαν από σεβασμό και θαυμασμό προς την ίδια και προς την ένδοξη οικογένειά της. Από τότε, όμως, και μετά θεσπίστηκε στην αρχαία Ελλάδα κανονισμός, σύμφωνα με τον οποίο και οι γυμναστές θα έπρεπε να εισέρχονται γυμνοί στους αγώνες, για να βεβαιώνονται οι Ελλανοδίκες για το φύλο τους.

Καλλιπάτειρα

Οφέλη και κίνδυνοι των ολυμπιακών αγώνων Άμιλλα σημαίνει η προσπάθεια για υπεροχή, ο ανταγωνισμός για τα πρωτεία. Το επίθετο «ευγενής» προσδιορίζει τον άδολο, ανυστερόβουλο χαρακτήρα αυτής της προσπάθειας. Η άμιλλα, λοιπόν, προϋποθέτει τη συλλογική δραστηριότητα μέσα στην οποία μπορεί να υπάρξει ανταγωνισμός Σε ένα άθλημα, οι αθλούμενοι προφανώς ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τη νίκη. Παράλληλα, όμως, συναγωνίζονται. Αθλούνται μαζί, με κοινό σκοπό να ενισχύσουν το σώμα τους, την υγεία τους και τη νοητική τους διαύγεια, να ψυχαγωγηθούν (βλέπε προηγούμενο μέρος). Ο αγώνας και η προσπάθεια του κάθε αθλούμενου τροφοδοτεί τον αγώνα του άλλου, μια κατάσταση που αποδίδεται πιστά ως συναγωνισμός

ΕΥΓΕΝΗΣ ΑΜΙΛΛΑ Η ευγενής άμιλλα δύναται να επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας του αθλούμενου, γι' αυτό αποκτά και διάσταση λαϊκής κουλτούρας. Καθορίζει τον ευγενή, άδολο και ανιδιοτελή τρόπο με τον οποίο ο λαός και η νεολαία αθλούνται, συμμετέχουν σε αθλητικούς αγώνες, ψυχαγωγούνται. Με τη συμβολή και της φυσικής αγωγής, η ευγενής άμιλλα κατασταλάζει στην κουλτούρα της νεολαίας ως συνείδηση για κάθε άλλη δραστηριότητα Παρ’ όλες όμως τις θετικές επιρροές των Ολυμπιακών αγώνων υπάρχουν και αρνητικοί παράμετροι .Ειδικά στους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες όπου τα οικονομικά οφέλη από τη νίκη σε αυτούς είναι τεράστια ,πολλοί αθλητές παρασήρονται και χρησιμοποιούν διάφορους τρόπους για να κερδίσουν. Όλα αυτά βέβαια έχουν αρνητικό αντίκτυπο στο θεσμό αυτό.

ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ Ορισμένοι αθλητές υποκύπτουν στον πειρασμό και προσπαθούν να ενισχύσουν τον οργανισμό τους και να ανεβάσουν τις επιδόσεις τους με τη χρήση διαφόρων φαρμακευτικών σκευασμάτων. Εδώ να ξεκαθαρίσουμε πως δεν είναι όλες οι ουσίες που χρησιμοποιούνται στο ντόπινγκ ίδιες, ούτε και χρησιμοποιούνται για τον ίδιο σκοπό. Ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε αθλητή, υπάρχουν ουσίες που αυξάνουν το μυϊκό όγκο και τη δύναμη του αθλητή, διεγείρουν, χαλαρώνουν, προκαλούν απώλεια βάρους, καλύπτουν τον πόνο ή απλά κρύβουν τη χρήση άλλων ουσιών. Στη συνέχεια θα ρίξουμε μια ματιά στην κάθε κατηγορία αναβολικών, αναλύοντας τι ακριβώς κάνουν, ποια είναι τα αποτελέσματα αλλά και ποιές είναι οι βλάβες που προξενούν στον οργανισμό. 

ΧΟΡΗΓΟΙ Από τις εποχές της Αρχαίας Ολυμπίας, όπου το μόνο απτό έπαθλο ήταν ο κότινος από ελιά, η δόξα του νικητή ήταν υπέρλαμπρη. Τόσο, που να αναγκάσει, σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, ακόμη και τους προγόνους μας να καταφύγουν σε παράτυπες τεχνικές βελτίωσης των δυνατοτήτων τους. Ένα μείγμα κρασιού και στρυxvivns, ενός δηλητηρίου που σε μικρές δόσεις λειτουργεί σαν διεγερτικό, λέγεται πως ήταν το μυστικό μερικών νεαρών αθλητών στις αρχαίες Ολυμπιάδες. Τα χρόνια πέρασαν, τα μεγέθη έχουν μεγαλώσει πέρα από κάθε φαντασία, αλλά ο διακαής πόθος πολλών αθλητών για νίκη με οποιοδήποτε αντίτιμο έχει παραμείνει αναλλοίωτος μέσα στους αιώνες.  Σήμερα άλλωστε ο αθλητισμός έχει αλλάξει. Πέρα από τη δεδομένη δόξα του νικητή σε μια Ολυμπιάδα, υπάρχουν και πολλά συνεπακόλουθα που κάνουν το δέλεαρ τns επιτυχίας ακόμη μεγαλύτερο. Συναντήσεις στίβου με μεγάλα χρηματικά έπαθλα, χορηγοί, διαφημίσεις, όλα αυτά καταλήγουν στα κέρδη. Και όταν η ζωή ενός αθλητή είναι γεμάτη στερήσεις, συνεχή προσπάθεια, αλλά παράλληλα και αγώνα για επιβίωση με πενιχρά μέσα, αφού οι διακρίσεις απαιτούν πλήρη αφοσίωση στο άθλημα και κατά συνέπεια καμία άλλη επαγγελματική ενασχόληση, η καταξίωση και οι μεγάλες διακρίσεις γίνονται έως και αναγκαίες

Πρωταρχικοί λόγοι Για να αυξηθεί η αναγνωρισιμότητα της Εταιρείας ή κάποιων προιόντων της Για να αναπτύξει την αφοσίωση των καταναλωτών της Για να βελτιώσει την εικόνα/φήμη των προιόντων της αλλά και της ίδιας της εταιρείας ή του οργανισμού Δευτερεύοντες λόγοι Να ελκύσει καινούργιους καταναλωτές Nα αυξήσει το ενδειαφέρον και το ηθικό του προσωπικού της Να υποστηρίξει τους διανομείς και τους μεσάζοντες Αύξηση της αναγνωρισημότητας/κύρους ενός επιχειρηματία στην κοινωνία 1976  Για τους Αγώνες του Μόντρεαλ εισάγεται για πρώτη φορά ο έλεγχος στεροειδών  Ας θεωρήσουμε όμως ότι αυτοί οι παράγοντες δεν αποτελούν κανόνα αλλά εξαίρεση. Αν όλα αυτά ξεπεραστούν και οι αθλητές αντιληφθούν ότι το θέμα είναι να αγωνίζεται κανείς με στόχο την τυπική διάκριση και την τιμητική συμμετοχή τότε θα εκλείψουν όλα αυτά τα αρνητικά κρούσματα. Όσοι αγωνίζονται δίκαια και τελικά διακρίνονται έχουν απίστευτα οικονομικά κέρδη, ανάλογα βέβαια και με την χώρα από την οποία προέρχονται.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΕΡΔΗ Το 1896, ο Ολυμπιονίκης Σπύρος Λούης είχε ζητήσει ως αμοιβή «ένα γαϊδουράκι». Το 2004, ο όγδοος νικητής λάμβανε περίπου 30.000 ευρώ, ενώ ο πρώτος έπαιρνε 190.756, με το δεύτερο και τον τρίτο να εισπράττουν κι εκείνοι περισσότερα 132.062 και 102.715 ευρώ αντίστοιχα. Επιπρόσθετα, οι Ολυμπιονίκες λάμβαναν επιχορηγήσεις πολλών χιλιάδων ευρώ από τα Ελληνικά Ταχυδρομεία, άδειες για πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ, μισθούς από το Δημόσιο και τιμητικές θέσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις ή τα Σώματα Ασφαλείας. Επιπλέον, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία επιχορηγούσαν τους χρυσούς Ολυμπιονίκες με 100.000 ευρώ, τους αργυρούς με 50.000, και τους χάλκινους με 25.000. Συν τα πριμ από την ομοσπονδία κάθε αθλήματος. Συν τους μισθούς από το Δημόσιο, τις Ένοπλες Δυνάμεις ή τα Σώματα Ασφαλείας. Συν τις άδειες για πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ, και τα άλλα προνόμια.

Σήμερα δεν ισχύει σχεδόν τίποτα από τα παραπάνω Σήμερα δεν ισχύει σχεδόν τίποτα από τα παραπάνω. Το κύμα των περικοπών στα Ολυμπιακά bonus, ξεκίνησε μετά από τις ντροπιαστικές περιπέτειες των Κώστα Κεντέρη – Κατερίνα Θάνου – Λεωνίδα Σαμπάνη το 2004 και ολοκληρώθηκε από τις μνημονιακές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Πλέον, η τιμητική απονομή βαθμού Αξιωματικού στα στρατό, γίνεται εφόσον ο κάθε Ολυμπιονίκης έχει αποσυρθεί από τον αθλητισμό και αφού περάσει από τις προβλεπόμενες εξετάσεις, ενώ ακόμα και η άδεια πρακτορείου ΠΡΟ-ΠΟ, σύμφωνα με επικοινωνία που είχαμε με τον ΟΠΑΠ, έχει σταματήσει να δίνεται από το 2012. Όσο για χρηματικά bonus; Τουλάχιστον έχουν κερδίσει τη δόξα του νικητή… Ένας αθλητής που κάνει ή επιθυμεί να κάνει πρωταθλητισμό χρειάζεται να είναι προσηλωμένος σε αυτόν τον σκοπό. Συνεπώς είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσει πλήρη εργασιακή απασχόληση και πρωταθλητισμό. Συνεπώς χρειάζεται να βρει οικονομικούς πόρους για να μπορεί να συντηρηθεί. Οι Ελληνικές Αθλητικές Ομοσπονδίες παρέχουν οικονομική βοήθεια σ’έναν μικρό αριθμό «εκλεκτών» αθλητών ανά άθλημα. Αυτή η οικονομική βοήθεια δεν επαρκεί πάντοτε και συνεπώς χρειάζεται να βρουν οι αθλητές ένα τρόπο να λάβουν οικονομική βοήθεια. Πέρα από αυτό οι αθλητές υψηλού επιπέδου έχουν σημαντικά έξοδα, εκτός από αυτά που έχει ένας άνθρωπος Χρειάζεται να αγοράσουν συντηρήσουν αθλητικό εξοπλισμό, να αγοράσουν συμπληρώματα διατροφής, να κάνουν φυσικοθεραπείες, να έχουν υποστήριξη από επιστημονικό προσωπικό, να προπονηθούν σε μέρη μακριά από τον χώρο κατοικίας τους κ.τ.λ.

Ολα αυτά δεν αφορούν τον Χορηγό και είναι καλό να μην περιμένει ο αθλητής ότι θα βρει κατανόηση σε αυτά. Το μόνο που μπορεί να του χρησιμεύσουν είναι ώστε να καταννοήσει ο Χορηγός τον τρόπο που θα χησιμοποιήσει ο αθλητής την Χορηγία. O αθλητής θα πρέπει να καταγράψει τις ανάγκες του και τα τις ιεραρχήσει ώστε να ξέρει σε ποιες εταιρείες πρέπει να στοχεύσει. Ο αθλητής μπορεί να λάβει ένα από τα παρακάτω μέσω μίας αθλητικής Χορηγίας:  Χρήματα :  π.χ.Χρήματα συνήθως δίνουν οι Τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες, εταιρείες κινητής και σταθερής τηλεφωνίας. Πρέπει να διευκρινήσουμε ότι όλες οι Εταιρείες που δίνουν χρηματικές Χορηγίες στους αθλητές υποχρεώνουν τους αθλητές να χρησιμοποιούν τα προιόντα ή τις υπηρεσίες του και φυσικά να το προβάλλουν κατάλληλα αυτό. Ετσι ο αθλητής μετά το τέλος του αγώνα θα χρησιμοποιήσει το κινητό τηλέφωνο συγκεκριμένης εταιρείας μπροστά στις κάμερες για να πάρει τηλέφωνο τους γονείς του για να μοιραστεί την επιτυχία του. Αθλητικό Εξοπλισμό – Συμπληρώματα Διατροφής- Υλικό: π.χ.Oι εταιρείες Αθλητικού Εξοπλισμού έχουν ως πολιτική να μην δίνουν Χρήματα στους αθλητές και έτσι προσφέρουν μόνο υλικό. Οι εταιρείες Συμπληρωμάτων Διατροφής παρέχουν Δωρεάν Συμπληρώματα Διατροφής αλλά συνήθως δίνουν και κάποια Οικονομική βοήθεια. Αλλα παραδείγματα  είναι οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων που προσφέρουν  αυτοκίνητα.

Υπηρεσίες : π.χ.Oι αεροπορικές εταιρείες παρέχουν δωρεάν εισητήρια/μετακίνηση για τους αθλητές και τον εξοπλισμό τους , νοσοκομειακά συγκροτήματα μπορούν να προσφέρουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική βοήθεια, ξενοδοχειακά συγκροτήματα προσφέρουν δωρεάν διαμονή. Συνδυασμό κάποιων από τα  παραπάνω: Όλες οι Χορηγίες είναι συνδυασμός κάποιων από τα παραπάνω, όμως αυτό που μας κάνει να τις εντάξουμε σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες είναι το ποσοστό βαρύτητας που έχει αυτή στην συνολική Χορηγία.

Παραολυμπιακοί Αγώνες Οι πρώτοι αγώνες για αθλητές με αναπηρία έγιναν το 1948 στο Στόουκ Mάντεβιλ στην Αγγλία. Την ημέρα της τελετής έναρξης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 στο Λονδίνο, ξεκίνησαν και θεσμοθετήθηκαν οι αγώνες του Στόουκ Mάντεβιλ και πραγματοποιήθηκε η πρώτη αθλητική διοργάνωση για αθλητές με αμαξίδιο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, αθλητές από την Ολλανδία συμμετείχαν σε αυτούς τους αγώνες και έτσι γεννήθηκε το διεθνές κίνημα που είναι γνωστό πλέον ως Παραολυμπιακό κίνημα. Οι πρώτοι Αγώνες Ολυμπιακού χαρακτήρα για αθλητές με αναπηρία οργανώθηκαν το 1960 στην Ρώμη, ύστερα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην ίδια πόλη. Θεωρούνται ως οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Περίπου 400 αθλητές από 23 χώρες συμμετείχαν σε 8 αθλήματα, 6 από τα οποία εξακολουθούν να περιλαμβάνονται στο αγωνιστικό πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων (Τοξοβολία, Κολύμβηση, Ξιφασκία, Καλαθοσφαίριση, Επιτραπέζια Αντισφαίριση, Στίβος).

Από τότε, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται κάθε 4 χρόνια, πάντα την ίδια χρονιά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 1976 στο Τορόντο, προστέθηκαν και άλλες κατηγορίες αναπηρίας και γεννήθηκε η ιδέα της συγχώνευσης διαφορετικών κατηγοριών αθλητών με αναπηρία για τη συμμετοχή τους σε διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις. Την ίδια χρονιά έγιναν και οι πρώτοι Χειμερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες στην Σουηδία. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες της Σεούλ (1988) ξεχώρισαν και από το γεγονός ότι οι Ολυμπιακοί και Παραολυμπιακοί Αγώνες φιλοξενήθηκαν στην ίδια χώρα, στην ίδια πόλη και χρησιμοποιήθηκαν οι ίδιες εγκαταστάσεις με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έκτοτε, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες γίνονται πάντα στην ίδια πόλη με τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Από το 1960, έχουν διοργανωθεί δώδεκα (12) Θερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες και εννέα (9) Χειμερινοί. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες έχουν εξελιχθεί πλέον στο δεύτερο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός μετά τους Ολυμπιακούς. Η συμμετοχή της Έλληνες αθλητές συμμετέχουν στους Παραολυμπιακούς Αγώνες από το 1976. Από το 1988, η Ελλάδα συμμετέχει στους Αγώνες με επίσημες Εθνικές Αποστολές. Όλα αυτά τα χρόνια, οι Έλληνες αθλητές πέτυχαν καλές επιδόσεις και κέρδισαν πολλά μετάλλια. Οι Έλληνες αθλητές κέρδισαν τα πρώτα μετάλλια στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988 κατακτώντας 1 αργυρό και 3 χάλκινα μετάλλια. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 κέρδισαν 2 αργυρά και ένα χάλκινο μετάλλιο. Ενώ στους Αγώνες της Ατλάντα το 1996 κέρδισαν 1 χρυσό, 1 αργυρό και 3 χάλκινα μετάλλια

Το 2000, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Σύδνεϋ, η Ελληνική ομάδα συμμετείχε με 71 άτομα (42 αθλητές). Οι Έλληνες αθλητές αγωνίστηκαν στο στίβο, την κολύμβηση, την άρση βαρών, την καλαθοσφαίριση και το τζούντο. Η Ελληνική ομάδα που συμμετείχε στο Σύδνεϋ κέρδισε 11 μετάλλια (4 χρυσά, 4 ασημένια, 3 χάλκινα). Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η Ελλάδα συμμετείχε με την πολυπληθέστερη μέχρι στιγμής Παραολυμπιακής Ομάδα, με 137 αθλητές, η οποία κατέδειξε την ανοδική πορεία του Παραολυμπιακού κινήματος στην Ελλάδα και κίνησε το ενδιαφέρον της Ελληνικής Κοινωνίας. Οι Έλληνες αθλητές και οι Ελληνίδες αθλήτριες κατάφεραν να κατακτήσουν συνολικά 20 μετάλλια (3 χρυσά, 13 αργυρά, 4 χάλκινα). Εννέα περισσότερα από αυτά που είχαν κερδίσει στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Σύδνεϋ. Επίσης σημειώθηκαν συνολικά 58 πλασαρίσματα στις πρώτες οχτώ θέσεις. Οι Αγώνες της Αθήνας ανέδειξαν τον αθλητισμό των ατόμων με αναπηρία και τον τοποθέτησαν στη θέση που του αρμόζει στην Παγκόσμια αθλητική οικογένεια και ιδιαίτερα στην Ελληνική αθλητική οικογένεια.

Η πρώτη συμμετοχή Έλληνα Αθλητή σε Χειμερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες έγινε το 2002 στο Σολτ Λέικ Σίτι. Οι Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τορίνο το 2006 ήταν οι δεύτεροι Χειμερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες όπου συμμετείχε Ελληνική Αποστολή. Οι Χειμερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες του Βανκούβερ αποτελούν τους τρίτους Χειμερινούς Αγώνες που θα συμμετάσχει η Ελλάδα με τη συμμετοχή μάλιστα και της πρώτης αθλήτριας. Θερινά αθλήματα Αναλυτικά τα Παραολυμπιακά αθλήματα είναι: Αντισφαίριση με αμαξίδιο Άρση βαρών σε πάγκο Γκόλμπολ (Goalball)

Επιτραπέζια Αντισφαίριση Ιππασία Ιστιοπλοΐα Καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο Κολύμβηση Μπότσια (Boccia) Ξιφασκία με αμαξίδιο Πετοσφαίριση (Καθιστών) Ποδηλασία Ποδόσφαιρο 5x5 Ποδόσφαιρο 7x7 Ράγκμπυ με αμαξίδιο Σκοποβολή Στίβος Τζούντο Τοξοβολί Κωπηλασία (νέο άθλημα στο Πεκίνο) Τρίαθλο (νέο άθλημα στο Ριο) Κανόε (νέο άθλημα στο Ριο)

Χειμερινά Αθλήματα Αλπικό σκι Δίαθλο Κέρλινγκ με αμαξίδιο Σκι αντοχής Χόκεϊ επί πάγου με έλκηθρο Παραολυμπιακοί σε διαφορετική διαφάνεια

Σταδιακή εξέλιξη των αγωνισμάτων

Αρχικά, το αγωνιστικό πρόγραμμα περιελάμβανε μόνο το «στάδιο», τον αγώνα δρόμου, και περιοριζόταν σε μια μόνο ημέρα. Στη 14η Ολυμπιάδα (724 π.Χ.) προστέθηκε ο «δίαυλος» (διπλός αγώνας δρόμου). Στη 15η Ολυμπιάδα (720 π.Χ.) καθιερώθηκε ο «δόλιχος» (αγώνας δρόμου μεγάλου μήκους), ενώ οι 18οι Ολυμπιακοί αγώνες (708 π.Χ.) διευρύνονται με το «Πένταθλο» και την πάλη. Είκοσι χρόνια αργότερα (23η Ολυμπιάδα, 688 π.Χ.) προστέθηκε η «πυγμή», και αργότερα (25η Ολυμπιάδα, 680 π.Χ.) η αρματοδρομία του τέθριππου (ζυγός τεσσάρων ίππων). Τριάντα δύο χρόνια αργότερα (33η Ολυμπιάδα, 648 π.Χ.) προστέθηκαν οι ιπποδρομίες και το «Παγκράτιο» που συνδυάζει πάλη και πυγμαχία. Τα αγωνίσματα εφήβων περιορίζονταν στον αγώνα δρόμου, το Πένταθλο και την πάλη.

Στην 65η Ολυμπιάδα (520 π.Χ.) καθιερώνονται ο «οπλιτόδρομος» (αγώνας δρόμου ανδρών με πολεμική στολή) και στην 66η Ολυμπιάδα (516 π.Χ.) ο δρόμος και η πάλη παιδιών. Στην 93η Ολυμπιάδα (408 π.Χ.) καθιερώθηκε και η αρματοδρομία με ζυγό δύο αλόγων. Για μια μικρή περίοδο (70ή - 71η Ολυμπιάδα) έγινε πειραματικά καθιέρωση αρματοδρομίας με φοράδες και μουλάρια, ενώ την 99η Ολυμπιάδα (384 π.Χ.) εμφανίζονται αρματοδρομίες τεσσάρων και αργότερα (128η Ολυμπιάδα, 268 π.Χ.) δύο πουλαριών, και δώδεκα έτη αργότερα (256 π.Χ.) ιππασία σε πουλάρι. Οι Ολυμπιάδες πέρασαν τις δύο, τις τρεις ημέρες και τελικά έφτασαν να διαρκούν πέντε ημέρες.

Τα αγωνίσματα της παλαιάς εποχής Αγώνες δρόμου Ο απλός αγώνας δρόμου, το «στάδιον» ήταν το πρώτο αγώνισμα που καθιερώθηκε. Οι αθλητές ανταγωνίζονταν σε ομάδες τεσσάρων. Οι επί μέρους νικητές ανταγωνίζονταν μεταξύ τους, επίσης σε ομάδες τεσσάρων. Στον «δίαυλο» οι αθλητές έτρεχαν την διπλή διαδρομή επιστρέφοντας στο σημείο της αφετηρίας, ενώ στον «δόλιχο» η διαδρομή ήταν δώδεκα «δίαυλοι», δηλαδή 24 «στάδια». Πάλη Η πάλη ήταν πολύ δημοφιλές άθλημα. Στην πάλη διακρίνουμε δύο αγωνίσματα. Στο πρώτο ο αθλητής είχε σκοπό να ρίξει τον αντίπαλο τρεις φορές με τους ώμους στο χώμα, ενώ στο δεύτερο ο αγώνας συνεχιζόταν ακόμα και στο έδαφος, μέχρι που ο νικημένος αναγκαζόταν να παραδεχτεί την ήττα του σηκώνοντας το χέρι.

Πυγμαχία Η πυγμαχία ήταν βίαιο και συχνά θανατηφόρο αγώνισμα Πυγμαχία Η πυγμαχία ήταν βίαιο και συχνά θανατηφόρο αγώνισμα. Οι πυγμάχοι στέκονταν ακίνητοι χωρίς να αμύνονται ή να αποφεύγουν το χτύπημα, ενώ εναλλακτικά αντάλλασσαν χτυπήματα μέχρι που ένας από τους δυο κατέρρεε. Αν και πολλές μαρτυρίες έχουμε για τα φοβερά και αιματηρά τραύματα του αγωνίσματος, η τέχνη της πυγμαχίας ήταν άλλη. Νικητής ήταν αυτός που κατόρθωνε να μην χτυπηθεί. Ακόμα καλύτερα ήταν αυτός που κατόρθωνε να μην χτυπηθεί αλλά ούτε και να χτυπήσει τον αντίπαλο, κάνοντάς τον απλά να καταρρεύσει εξουθενωμένος από τις άκαρπες επιθετικές προσπάθειές του.

Παγκράτιo Το δυσκολότερο άθλημα στους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν αναμφισβήτητα το παγκράτιο. Ήταν συνδυασμός της πάλης και της πυγμαχίας. Ο νικητής έπρεπε να νικήσει συνδυάζοντας την ευελιξία αλλά και την δύναμη της γροθιάς, συμβολίζοντας έτσι τον ηρωικό αγώνα του άοπλου πολεμιστή στην μάχη. Πένταθλο Το πένταθλο αποτελείται από πέντε επί μέρους αγωνίσματα, τροχάδην, άλμα, πάλη, δισκοβολία και ακόντιο. Οι αθλητές πένταθλου ήταν φημισμένοι για την καλαισθησία του αρμονικά γυμνασμένου σώματός τους. Η διεξαγωγή του πένταθλου άρχιζε με την ρίψη δίσκου ή με το άλμα, του και συνέχιζε με την ρίψη ακοντίου, τον αγώνα δρόμου και την πάλη. Άλμα μήκους και άλμα βάθους, ενώ στους Ολυμπιακούς αγώνες μνημονεύεται μόνο το άλμα μήκους. Ο κανονισμός του αθλήματος επέβαλε στον αθλητή να προσγειωθεί όρθιος και να σταθεί ακίνητος ακριβώς στο σημείο της επαφής του με το έδαφος. Το σημείο της πιθανής προσγείωσης ήταν ανασκαμμένο για να είναι το χώμα λίγο πιο μαλακό. Συχνά συναντάμε σε σχετικές αγγειογραφίες την αξίνα η οποία χρησίμευε για την εκσκαφή του σκληρού από την ξηρασία καλοκαιρινού εδάφους, ή για να σημαδεύουν στο χώμα την επίδοση.

ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ Η δισκοβολία ήταν αγώνισμα βολής που εξελίχτηκε από την ρίψη πέτρας στην μάχη, και διεξάγονταν αρχικά με απλές πέτρες κάπως μεγάλων διαστάσεων. Το ακόντιο ήταν επίσης εμπνευσμένο από το αντίστοιχο πολεμικό ή κυνηγετικό όπλο, αν και στην προκειμένη μορφή ήταν ειδικά κατασκευασμένο για αποκλειστική αθλητική χρήση. Ήταν κοντύτερο, λεπτότερο και ελαφρότερο, ενώ κατέληγε σε μακρύ μυτερό άκρο. Στην μέση του κονταριού ήταν προσαρμοσμένη η «αγκύλη», που ήταν λουράκι ή θηλιά για να υποβοηθάει τον αθλητή στην εξακόντισή του, χωρίς όμως να είναι εξακριβωμένη η ακριβής λειτουργία της αγκύλης. Επίσης δεν είναι γνωστό αν το ακόντιο ήταν άθλημα βολής ή σκοποβολής.

Τα αγωνίσματα της σύγχρονης εποχής ΣΤΙΒΟΣ Ο κλασικός αθλητισμός περιλαμβάνει μία ομάδα αγωνισμάτων με τρία βασικά είδη δραστηριοτήτων: δρόμους (τρέξιμο), άλματα και ρίψεις. Το τρέξιμο είναι αγώνισμα στίβου, ενώ τα άλματα και οι ρίψεις είναι αγωνίσματα γηπέδου. Εξαρτώνται από τη φυσική δύναμη, την ταχύτητα και την αντοχή τού αθλητή, ο οποίος χρησιμοποιεί ελάχιστο εξοπλισμό και μία τεχνητή βοήθεια. Άνδρες και γυναίκες μετέχουν στα αγωνίσματα ως άτομα και όχι ως ομάδες. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες διεξάγονται περίπου 30 αγωνίσματα κλασικού αθλητισμού. Πιο συγκεκριμένα, οι δρόμοι διακρίνονται στις εξής κατηγορίες: Δρόμοι ταχύτητας (100μ. – 200μ.-400μ) Δρόμοι με εμπόδια (110μ – 400 ανδρών & 100μ 400μ γυναικών) Δρόμοι μεσαίων αποστάσεων (800μ – 1.500μ) 3000 μέτρα με φυσικά εμπόδια (στιπλ) Δρόμοι μεγάλων αποστάσεων (5.000μ – 10.000μ – μαραθώνιος: 42.195μ ) Βάδην Σκυταλοδρομίες (4χ 100μ και 4χ 400 μ)

ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ Τα άλματα, με τη σειρά τους, διακρίνονται στις εξής κατηγορίες: Οριζόντια άλματα (άλμα σε μήκος και άλμα τριπλούν) Κάθετα άλματα (άλμα σε ύψος και άλμα επί κοντώ) τα οποία βαθμολογούνται με 6 προσπάθειες στα οριζόντια και νικά ο αθλητής που έχει την υψηλότερη βαθμολογία, ενώ στα κάθετα οι αθλητές πραγματοποιούν συνεχώς άλματα μέχρι κάποιος να κάνει τρία άκυρα όπου και ολοκληρώνει τις προσπάθειές του. Εν τέλει, οι ρίψεις περιλαμβάνουν τη σφαιροβολία, τη σφυροβολία, τη δισκοβολία και τον ακοντισμό.

ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ Η ποδηλασία είναι η χρήση του ποδηλάτου για μεταφορά, ψυχαγωγία και άσκηση, ιδιαίτερα διαδεδομένη σε όλο τον κόσμο. Επίσης, με τον όρο ποδηλασία εννοείται και η κίνηση με ανθρώπινη δύναμη κάθε μορφής τρίκυκλων, τετράκυκλων, μονόκυκλων ή άλλων οχημάτων. Η αγωνιστική ποδηλασία περιλαμβάνει αρκετά αγωνίσματα, αρκετά εκ των οποίων είναι ή υπήρξαν αγωνίσματα των Ολυμπιακών Αγώνων. Η αγωνιστική ποδηλασία διαιρείται επίσημα σε: Ποδηλασία Δρόμου, πολύ απαιτητικό, επίπονο και δύσκολο άθλημα. (Αγώνες ανοιχτής οδού και ομαδική χρονομέτρηση). Ποδηλασία Πίστας (Ταχύτητα, Χρονομέτρηση, Καταδίωξη, Αγώνας Πόντων, Μάντισον, Σκρατς κ.α) Ορεινή Ποδηλασία (Κρος Κάντρυ, Μαραθώνιοι, Κατάβαση, Τετραπλό 4Χ)kj Χωμάτινο ΒΜΧ Συκλοκρός (CX) Τράιαλ Καλλιτεχνική Ποδηλασία

ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ Η γυμναστική περιλαμβάνεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες από την Α΄ Ολυμπιάδα του 1896 στην Αθήνα και αποτελεί ένα από τα βασικά ολυμπιακά αθλήματα . Το 1928 στην Ολυμπιάδα του Άμστερνταμ προστέθηκαν και τα γυναικεία αγωνίσματα γυμναστικής. Ως το 1980 στις Ολυμπιάδες γινόταν μόνο η ενόργανη γυμναστική. Από το 1984 στο Λος Άντζελες προστέθηκε και η ρυθμική γυμναστική που είναι καθαρά γυναικείο άθλημα. Το 2000 στο Σίδνεϊ μπήκε το τραμπολίνο.

ΥΓΡΟΣ ΣΤΙΒΟΣ O υγρός στίβος διαιρείται: α) στη κολύμβηση β) στην καλλιτεχνική κολύμβηση γ) στην υδατοσφαίριση δ) στις καταδύσεις. Αρχικά, στην κολύμβηση έγκειται το ελεύθερο, το ύπτιο, το πρόσθιο και η πεταλούδα. Ακολουθεί η καλλιτεχνική κολύμβηση, η οποία αποτελείται από την ομαδική και την διπλή άσκηση.

ΙΠΠΙΚΑ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ Στα ιππικά αγωνίσματα ο άνθρωπος και το άλογο πρέπει να αποτελούν ομάδα, κάτι που δεν είναι εύκολο. Χρειάζονται πολλά χρόνια εκπαίδευσης μέχρι ο αναβάτης να καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του αλόγου, έτσι ώστε να μπορέσουν να μετάσχουν σε διοργανώσεις διεθνούς επιπέδου, όπως η δεξιοτεχνία (ντρεσάζ), το άλμα και το σύνθετο. ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ Τα αγωνίσματα ακριβείας αποτελούνται από τη τοξοβολία, το κέρλινγκ, το μπόουλινγκ και το γκολφ.

ΠΑΓΟΔΡΟΜΙΕΣ ΚΑΙ ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΕΣ Οι δύο αυτές κατηγορίες συμπεριλαμβάνουν το χόκεϊ, το καλλιτεχνικό πατινάζ, τις ταχύτητες, το τόμπογκαν, ο σκελετός, το έλκηθρο, το αλπικό σκι, το ελεύθερο σκι, η κατάβαση, το άλμα, ο μαραθώνιος και η χιονοσανίδα. ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΜΕ ΜΠΑΛΑ Στα αγωνίσματα με μπάλα εμπεριέχονται το μπέιζμπολ, το σόφτμπολ, τον λάκρο, το κρίκετ, το χόκεΪ επί χόρτου, το ποδόσφαιρο (αυστραλιανό και αμερικάνικο), το χάντμπολ, το μπάσκετ, το ράγκμπι, το νέτμπολ, το βόλεΪ και τέλος το μπιτς βόλεΪ.

ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΜΕ ΡΑΚΕΤΕΣ Τα αγωνίσματα αυτά συμπεριλαμβάνουν το τένις, το μπάντμιντον, το πινγκ-πονγκ, το σκουός και το ράκετμπολ. Εντέλει, στα αγωνίσματα της σύγχρονης εποχής έγκειται τα πολεμικά αθλήματα, ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε το καράτε, το τζούντο, το τάε-κβον-ντο, η ξιφασκία, η πάλη και η πυγμαχία.

ΤΕΛΟΣ