Σχεδιάγραμμα Μαθήματος

‘Κοινωνιολογία της Παρέκκλισης’ Εγκληματολογικές Θεωρίες Ατομικός Θετικισμός Βιολογικοί Παράγοντες 1η Διάλεξη

Εισαγωγή

Κεντρικά Ερωτήματα: Τι είναι έγκλημα – παρεκκλίνουσα συμπεριφορά; Ποιος χαρακτηρίζεται ως εγκληματίας - παρεκκλίνων και από ποιους; Πώς αντιμετωπίζεται; Άρα Ποιος ή τι γεννάει το έγκλημα – την παρέκκλιση;

Κάτι μου θυμίζει; Κοινωνιολογικά ρεύματα. Κοινωνιολογία και κοινωνιολογία της παρέκκλισης. Η σχετικότητα της έννοιας. Παραδείγματα; Ποιο είναι το πραγματικό έγκλημα (οντολογία εγκλήματος); Ποινικοποίηση – αποποινικοποίηση. Παραδείγματα; Μέτρηση του εγκλήματος και σκοτεινός αριθμός εγκληματικότητας. Το έγκλημα ως ασθένεια.

Ελληνική Αστυνομία (παράδειγμα).

Ιστορικά – Παρέκκλιση Ανηλίκων. Μέχρι τον 17ο αιώνα (Θεοκρατική αντίληψη – Αμαρτία). Κλασικισμός (Έμφαση στην πράξη – το έγκλημα ως ελεύθερη βούληση) Θετικισμός (Έμφαση στον ‘Δράστη’ – το τέλος της ελεύθερης βούλησης) Βιολογικό Φύλο Ατομικός Θετικισμός Βιολογικοί Παράγοντες Φυσιογνωμία Κληρονομικότητα Γενετικές Ανωμαλίες Άλλες Οργανικές Δυσλειτουργίες Ψυχολογικοί Παράγοντες Κοινωνιολογικός Θετικισμός Συναινετικές Εγκληματολογικές Θεωρίες – Αιτιοκρατικές προσεγγίσεις – Εγκληματολογία του περάσματος στην πράξη. «Νέα» - Κριτική Εγκληματολογία/Συγκρουσιακές Εγκληματολογικές Θεωρίες/Εγκληματολογία της Κοινωνικής Αντίδρασης.

Εγκληματολογία – Κοινωνιολογία της Παρέκκλισης. Προσεγγίζοντας τα κοινωνικά φαινόμενα (συμπεριλαμβανομένου του εγκληματικού), ανάλογα με το κοινωνικό, ιστορικό, πολιτικό και πολιτισμικό πλαίσιο που ενυπάρχουν.

Θεωρητικό πλαίσιο

Κεντρικές έννοιες. Σημειωτική: Επικοινωνία – «Σύμβολα» - «Σημεία» και οριοθέτηση του πραγματικού στη σφαίρα της κοινωνικής αντίληψης. Το αντιληπτικό μοντέλο μεταξύ του πραγματικού αντικειμένου και της εικόνας του. Αλληλεπίδραση βιολογικών, ψυχολογικών, κοινωνικών και πολιτιστικών παραγόντων μέσω των οποίων ο άνθρωπος κατανοεί την πραγματικότητα και αναγνωρίζει τις εικονιστικές μεταγραφές της. Κοινωνιοσημειωτική μέθοδος, ανάλυση κοινωνικών αναπαραστάσεων και εγκληματολογικών θεωριών. Αναδόμηση της «εικόνας» του παρεκκλίνοντα ανηλίκου. Η έννοια της Κοινωνικής αναπαράστασης.

Ατομικός Θετικισμός. Συναινετικές εγκληματολογικές θεωρίες - Αιτιοκρατικές Προσεγγίσεις – Εγκληματολογία του περάσματος στην πράξη. Αίτια εγκλήματος ‘Μέσα’ στο άτομο Ως προδιαθέσεις Φαινοτυπικά – Γονοτυπικά χαρακτηριστικά Ως ασθένεια – θεραπεία.

Α. Φύλο (βιολογικό) Το βιολογικό φύλο ως σημειωτικός κώδικας εγκληματογένεσης. Οι έννοιες του βιολογικού φύλου και της κοινωνικής κατασκευής. «Παραβατικός/η» ή αντικοινωνικός/η ανήλικος/η – Γλωσσικός κώδικας,Σεξισμός, Κοινωνικές Αναπαραστάσεις και οριοθέτηση παραβατικότητας – αντικοινωνικότητας ανηλίκων. Πολιτισμικό πλαίσιο σημασιολόγησης διάκρισης των φύλων – πολιτισμικά στερεότυπα π.χ. γυναικεία κατωτερότητα (ανατροφή – διαπαιδαγώγηση κοριτσιών και αγοριών). Ποια η γνώμη σας;

1. Κοινωνικός Ρόλος, Φύλο και θεσμοί 1. Κοινωνικός Ρόλος, Φύλο και θεσμοί. Η έννοια της βίας, το φύλο και η σημειωτική σημασιολόγηση, π.χ. θηλυκή φύση και παιχνίδια. Αντικοινωνικές ανήλικες. Η έννοια της ηθικής. «Ανήθικες συμπεριφορές».

2. Κοινωνικές αλλαγές, Φεμινιστικά κινήματα και αλλαγή στάσεων και αναπαραστάσεων. Η διεκδίκηση της ταυτότητας του βίαιου ατόμου – έρευνες στο βιολογικό τομέα και στον σκοτεινό αριθμό εγκληματικότητας. Κλασική εγκληματολογική σκέψη (Beccaria, Bentham). Η έννοια της αρρενωπότητας: Γιατί περισσότεροι άνδρες διαπράττουν εγκλήματα από τις γυναίκες; α) οι «Κοινωνικοί ρόλοι», β) η πολιτισμική αναπαραγωγή διάκρισης των φύλων, γ) η σημασία της ηγεμονίας και της εξουσίας του ανδρικού φύλου, δ) μη καταγεγραμμένη βίαιη συμπεριφορά σε βάρος των γυναικών. Η έννοια της θηλυκότητας: α) φιλελεύθερες φεμινιστικές προσεγγίσεις: οι γυναίκες έχουν περιορισμένες δυνατότητες να κάνουν τα ίδια πράγματα με τους άνδρες (ακόμα και στο έγκλημα), β) κριτικές φεμινιστικές θεωρίες: ανδρική κυριαρχία, ενδοοικογενειακή βία και σχέση γυναικών με τους φορείς επίσημου κοινωνικού ελέγχου.

Δύο «κώδικες» ανάλυσης ανάλογα με τη δόμηση της κοινωνικής αναπαράστασης του παρεκκλίνοντα ανηλίκου. 1ος. Συντηρητική οπτική: ανήλικο αγόρι (εν δυνάμει βίαιος χαρακτήρας) – ανήλικο κορίτσι (ανήθικο). 2ος. Δίνει το δικαίωμα στο κορίτσι να διεκδικήσει το «βίαιο» ρόλο μιας οποιαδήποτε αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Μέσω: α) «μύθος» θηλυκής κατωτερότητας (βιολογικές και επιδημιολογικές μελέτες για γυναικεία αντοχή), β) αιτιολογικές εξηγήσεις και ανάλυση προεγκληματικών καταστάσεων ( π.χ. ορμονικές διαταραχές και βιολογικές ιδιαιτερότητες) και γ) στατιστικές και μεγάλος σκοτεινός αριθμός εγκληματικότητας – μη «ευάλωτες» στον επίσημο κοινωνικό έλεγχο διότι στηρίζονται στη συντηρητική οπτική. Νεότερες έρευνες: φύλο και εγκληματικότητα, ρόλος και θέση της γυναίκας στην κοινωνία και αύξηση των ποσοστών.

Β. Φυσιογνωμία του παρεκκλίνοντα ανηλίκου.

Τι περιλαμβάνει το φυσιογνωμικό ρεύμα;

Οι έννοιες του φόβου και του τρόμου και η κοινωνική αναπαράσταση του παρεκκλίνοντα ως «τέρας». Οι πρώτες θεωρήσεις: Αρχαία Ελλάδα: Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης - ανατομία του εγκεφάλου. 17ος αιώνας: Della Porta - φυσιογνωμία εγκληματιών και κεφαλή άγριων θηρίων. J. G. Lavater – το φυσιογνωμικό ρεύμα ως ιδιαίτερος κλάδος.

C. Lombroso (1835 – 1909) - Εγκληματοβιολογία. Η «φυσιογνωμία» ως σημειωτικός κώδικας ενός παρεκκλίνοντα για το πέρασμα στην πράξη. Η επίδραση του Δαρβίνου (εξέλιξη των ειδών και θεωρία φυσικής επιλογής). Η αταβιστική εξήγηση της εγκληματικότητας - Ανθρωπολογικό είδος με μη ομαλή εξέλιξη. Στίγματα – σωματικά γνωρίσματα από πιθηκοειδή. «Εκ – γενετής» εγκληματίας (προ-εγκληματικά επικίνδυνος, βιολογικά κατώτερος).

Στερεότυπο επικινδυνότητας – «διαφορετικότητας» παρεκκλίνοντα ανηλίκου. Έρευνες για τη σωματική κατασκευή: Goring (1913): σε 3.000 φυλακισμένους και σε μη, Λονδίνο «τάξη εγκληματιών» με διακριτά φυσιογνωμικά (πιο κοντοί και λεπτοί) και ψυχολογικά χαρακτηριστικά. Kretschmer (1925): τρείς τύποι σωματικής δομής με ανάλογες ψυχικές διαθέσεις ( 1. αθλητική δομή με ψυχική διάθεση επιλεπτοειδή – Βίαια εγκλήματα, 2. ασθενικής δομής με ψυχική διάθεση σχιζοθυμική – Μικρές κλοπές και λαθρεμπόριο και 3. στρογγυλοπής δομής (πυκνόμορφοι) – Απάτες και εγκλήματα σεξουαλικής μορφής.

Hooton (1939) και Sheldon (1949): φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά και α) «μέση» φυσιογνωμία - ομαλοί, β) ψηλοί και λεπτοί άνδρες διαπράττουν απάτες και γ) κοντοί και χοντροί σεξουαλικά εγκλήματα σε δείγμα 17.000 εγκληματίες και μη. Eleanor και Sheldon (1950): πίνακες πρόβλεψης εγκληματικής συμπεριφοράς (σε 1.000 αγόρια – 60,1% μεσομορφία στους εγκληματίες και 30,7% στους μη).

Άρα η «φυσιογνωμία» του παρεκκλίνοντα ανηλίκου. Δύο ειδών σημειωτικούς κώδικες από τις δύο σχολές του λεγόμενου φυσιογνωμικού ρεύματος: Α) (Κυρίως από τον 19ο αιώνα) Αταβιστική εξήγηση της εγκληματικότητας - Λομπροζιανός μύθος του «εκ γενετής» εγκληματία. Φυσιογνωμική διαφορετικότητα ως «τερατόμορφου». Σημάδια βιολογικής «κατωτερότητας» - φόβος θυματοποίησης «ομαλών». Ένας παρεκκλίνοντας ανήλικος με σημάδια «ανώμαλης» σωματικής διάπλασης – αναγνωρίσιμη προεγκληματική κατάσταση. Β) (Κυρίως από τον 20ο αιώνα) επικινδυνότητα ανηλίκου με βάση το σωματότυπο του. «Μεσόμορφος» σύμφωνα με Clueck και Sheldon ή αθλητικόμορφος σύμφωνα με Kretschmer. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα: εξωστρεφής, επιθετικός, με έντονη σωματική δύναμη – «διαφορετικός» από τον μέσο όρο των ενδόμορφων ή εξώμορφων.

Έννοια κλειδί: βία. Μεσόμορφος: Η σωματική διάπλαση σχετίζεται με μια ενδεχόμενη χρήση βίας. Φόβος θυματοποίησης των άλλων.

Νεότερες έρευνες. J. Cortes και F. Gatti (1972): επιβεβαίωση της μεσομορφίας (57%) σε 100 νέους εγκληματίες και 100 μη. Wilson και Herrnstein (1985): φυσιογνωμική «διαφορετικότητα» των εγκληματιών από τους μη. 1986 σύνδεση με αντεγκληματικές πολιτικές. Στο «διεθνές μάθημα εγκληματολογίας» της Διεθνής Εταιρίας Εγκληματολογίας εξετάζεται η χρήση των φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών στην πρόβλεψη της εγκληματικότητας του ατόμου.

Σύγχρονες απεικονίσεις : Digital Physiognomy. Νέες τεχνικές π. χ

Κριτική για το Φυσιογνωμικό ρεύμα. Φαινοτυπικά – εξωτερικά χαρακτηριστικά. Ήδη στιγματισμένοι. Ο εγκληματικός πληθυσμός έχει επιλεχθεί ήδη εφόσον προέρχεται από ιδρύματα αναμορφωτικά για νέους κτλ. Χαμηλοί (ή και ανύπαρκτοι) συσχετισμοί μεταξύ φυσικών χαρακτηριστικών και παραβατικής συμπεριφοράς. Μικρά δείγματα. Ακατάλληλη επιλογή ομάδων ελέγχου (ή και καθόλου σύγκριση). κ.α.

Άρα Δεν μπορεί να μιλάμε για παρέκκλιση και πέρασμα στην πράξη όταν η πράξη έχει ήδη συντελεστεί, όπως και το στίγμα έχει ήδη δοθεί. Μη γενικευμένα συμπεράσματα. Οι ίδιοι οι ερευνητές τονίζουν την μη απόλυτη αιτιολογική σύνδεση της φυσικής μορφολογίας με την εγκληματική και προεγκληματική συμπεριφορά. Κίνδυνος σχηματισμού αρνητικής προκατάληψης από την σύνδεση της μεσομορφίας με την πρόβλεψη μελλοντικής (παρεκκλίνουσας) συμπεριφοράς.

Γ. Κληρονομικότητα και άλλοι βιολογικοί παράγοντες.

Ι. Όταν το «στίγμα» της παραβατικότητας είναι κληρονομικό. Όταν ο παππούς ήταν ή είναι αλκοολικός, ο ανήλικος εγγονός θα πρέπει να οριοθετηθεί ως επικίνδυνος να διαπράξει μελλοντικά παράβαση του νόμου; Όταν ο φυσικός πατέρας ενός υιοθετημένου ανηλίκου είναι έγκλειστος στη φυλακή, αρκεί να χαρακτηριστεί ο ανήλικος αυτός παρεκκλίνοντας; Μπορεί να θεωρηθεί η κληρονομικότητα ένας από τους παράγοντες για το πέρασμα στην πράξη;

G. Mendel (1822 – 1884) – Κληρονομικότητα στα φυτά.

Επιθετικότητα στα ζώα.

Πώς λειτουργεί το σημείο «κληρονομικότητα» στη δόμηση της αναπαράστασης του παρεκκλίνοντα ανηλίκου; Εγκληματολογικές θεωρίες. Ζώα, Φυτά, Άνθρωπος (κατά τη διαδικασία της γονιμοποίησης και μέσω της λειτουργίας των χρωμοσωμάτων). Δύο πλάνα δράσης: Α) «Κάθετη» λειτουργία της κληρονομικότητας, (μελέτη πάνω στη μεταβίβαση μιας παραβατικής «κληρονομιάς» από τους γονείς στα παιδιά, από γενιά σε γενιά. Β) Μελέτες σε διδύμους (ο παράγοντας κληρονομικότητας με όσο το δυνατό λιγότερη επίδραση των περιβαλλοντικών παραγόντων.

Μελέτες απογόνων και γενεαλογικών δέντρων. Dugdale (1910) ανασυγκρότηση γενεαλογικού δέντρου οικογένειας Jukes (μιας κακόφημης οικογένειας της Νέας Υόρκης). Ανάμεσα σε πάνω από 1.000 βρήκε κοινό πρόγονο: αλκοολικό, 280 μαστροπούς, 60 κλέφτες, 50 πόρνες, 7 δολοφόνους κτλ. Κριτική: άμεση επίδραση της μεταβλητής οικογενειακό περιβάλλον.

Μετατόπιση του ενδιαφέροντος στις έρευνες σε υιοθετημένους. Μετατόπιση του ενδιαφέροντος στις έρευνες σε υιοθετημένους. Υπόθεση εργασίας: «Εγκληματίας φυσικός γονιός – εγκληματικότητα υιοθετημένου παιδιού». Mednick et. al. (1987) σε 14.427 υιοθεσίες από μη συγγενείς από το 1924 - 47 στη Δανία. Αυτά που είχαν φυσικούς πατέρες με κάποιο βεβαρημένο παρελθόν, χωρίς να τους έχουν γνωρίσει, είχαν περισσότερες πιθανότητες να διαπράξουν κάποιο αδίκημα, απ’ όσους οι θετοί γονείς είχαν ποινικό μητρώο, χωρίς να έχουν οι φυσικοί γονείς. Κύρια Κριτική: οι αρμόδιες υπηρεσίας υιοθεσίας προσπαθούν να βρουν για τα προς υιοθεσία παιδία οικογένειες παρόμοιες με τη φυσική – Οι κοινωνικοί παράγοντες παραμένουν πάντα ενεργοί.

Έρευνες σε μονοζυγωτικούς και διζυγωτικούς διδύμους. Mednick και Volanka (1980) ανασκόπηση ερευνών από το 1929-1961 – το 60% των μονοζυγωτικών διδύμων μοιράζεται την ίδια εγκληματική συμπεριφορά σε σχέση με το 30% των διζυγωτικών. Αντίστοιχα Christiansen (1977) σε 3.586 ζευγάρια διδύμων, βρίσκει μεγαλύτερη σύνδεση στην ανάπτυξη εγκληματικότητας μεταξύ μονοζυγωτικών έναντι διζυγωτικών διδύμων.

Παράδειγμα στατιστικής απεικόνισης.

Κριτική Μη απόλυτη συσχέτιση – Επίδραση άλλων παραγόντων π.χ. περιβάλλοντος. Μικρά Δείγμα και συσχετισμοί. Έρευνες με αντίθετα αποτελέσματα. Έρευνες με αλλαγή του περιβάλλοντος όπου μεγαλώνουν οι δίδυμοι και διαφορετικά αποτελέσματα. Μονοζυγωτικοί δίδυμοι προκύπτουν από το ίδιο ωάριο άρα είναι ίδιοι. κ.α.

Αναζητώντας τον «Γενετικό Κώδικα του Εγκλήματος». Έρευνες με υψηλή δημοσιότητα και χρηματοδότηση. 1994: Νοσοκομείο Maudsley – Κέντρο για την Κοινωνική, Γενετική και Αναπτυξιακή Ψυχιατρική για την εξέταση Των γενετικών κωδίκων στη συμπεριφορά (και την εγκληματική). 1995: συνέδριο κεκλεισμένων των θυρών για να βρεθεί το «εγκληματικό Γονίδιο».

Κριτική Εκτός από τις προηγούμενες κριτικές Πολιτικές: κίνημα ευγονισμού τον 20ο αιώνα που κατέληξε σε πολιτικές που χαρακτηρίστηκαν τελικά και από τα ναζιστικά ολοκαυτώματα. Απόρριψη ύπαρξης «εγκληματικού γονιδίου» από κοινωνιοβιολόγους. (Bock and Goode, 1996). Μήπως οι εξειδικευμένες και εκλεπτυσμένες αναφορές σε ειδικά βιολογικά στοιχεία ανοίγουν την κερκόπορτα;

ΙΙ. Γενετικές ανωμαλίες. Βασισμένες στον «εκ γενετής» εγκληματία του Λομπροζιανού μύθου οι έρευνες στρέφονται στις οργανικές δυσλειτουργίες. Ο ανήλικος απεικονίζεται ως: βιολογικό «τέρας», «υπάνθρωπος» ή με διαφορετική οργανική φύση, δομώντας την εικόνα του εγκλήματος «ως ασθένειας». Δόμηση μιας προεγκληματικής κατάστασης του εγκληματία και προσπάθεια νομικής απόδειξης του ακαταλόγιστου. Έρευνες στις «ανωμαλίες» του γενετικού υλικού εστιάζουν στα χρωμοσώματα και ειδικότερα στο φυλετικό ζεύγος του άνδρα.

Η εστίαση στην τρισωμία. Κατά τη διαδικασία της γονιμοποίησης - 46 χρωμοσώματα, 50% από μητέρα και 50% από πατέρα, το 23ο χρωμόσωμα προσδιοριστικό του φύλου (XX θηλυκό και ΧΥ αρσενικό). Η ύπαρξη ενός επιπλέον χρωμοσώματος (τρισωμία) σε σύνδεση με την ανάπτυξη παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς. 1. Σύνδρομο Klinefelter (XXY): παρουσιάζεται συχνότερα στους εγκλείστους σε σχέση με το γενικό πληθυσμό. Τα άτομα που το φέρουν είναι επιρρεπή στον αλκοολισμό και την ομοφυλοφιλία εξαιτίας της ύπαρξης ενός επιπλέον «θηλυκού» χρωμοσώματος Χ. Όχι όμως ενδείξεις για αυξημένη επιθετικότητα. Η αναπαράσταση ενός «θηλυπρεπούς» ατόμου σημειωτικά δεν συνδέεται με τις βίαιες συμπεριφορές. Αντίθετα 2. Σύνδρομο (ΧΥΥ): η ύπαρξη ενός επιπλέον «αρσενικού» χρωμοσώματος – «υπεράρρενες». Έρευνες των P. Jacobs, L. Moor και Ματσανιώτη δείχνουν μεγαλύτερα ποσοστά υιοθέτησης παραβατικής συμπεριφοράς στους ανήλικους παραβάτες έναντι των ομάδων ελέγχου.

Παράδειγμα απεικόνισης τρισωμίας (ΧΥΥ).

Κριτική α) Στο μικρό δείγμα των ερευνών, κυρίως άνδρες. β) Στο μικρό ποσοστό συσχετίσεων. γ) Στο ότι οι συμμετέχοντες στις έρευνες ήταν άτομα που κρατούνταν σε ειδικά νοσοκομεία. δ) Υπάρχουν άτομα στον γενικό πληθυσμό που φέρουν ένα επιπλέον χρωμόσωμα (τρισωμία), είτε Χ είτε Υ, χωρίς αυτό να συνδέεται με τις άνω δυσλειτουργίας, ειδικά με την ανάπτυξη εγκληματικότητας. ε) Στο ότι ενυπάρχει ο κίνδυνος οι έρευνες να στηρίζονται στην προκατάληψη λόγω των φαινοτυπικών χαρακτηριστικών που ενδεχομένως να αποτελούν απόρροια της χρωματικής ανωμαλίας, χωρίς όμως να συνδέεται και με την εγκληματικότητας, καθώς και στ) «δεν υπάρχει κανένα σταθερό και ταυτοποιήσιμο ΧΥΥ σύνδρομο και επομένως, η έννοια αυτή δεν είναι δόκιμη για την πρόγνωση της εγκληματικής συμπεριφοράς. κ.α.

ΙΙΙ. Ενδοκρινικές και άλλες Οργανικές Δυσλειτουργίες. ΙΙΙ. Ενδοκρινικές και άλλες Οργανικές Δυσλειτουργίες. Schlapp και Smith, Bermon κ.α. στατιστικά σημαντικό ποσοστό δυσλειτουργίας ενδοκρινών αδένων εγκληματιών σε σχέση με μη. Loeb και Mednick (1977), Siddle, Nicol και Foggit (1973) συνδέουν τα χαμηλά ποσοστά δερμικής αγωγιμότητας ή αργότερης ανάπτυξης μεταξύ παραβατών και μη. Υπερέκκριση ορμονών ή μη ομαλή παραγωγή των κεντρικών και περιφερειακών βιογενετικών αμινών (π.χ. αδρεναλίνη, νοραδρεναλίνη, επινεφρίνη). Περιπτώσεις όπως η υπογλυκαιμία εφόσον η λειτουργία του οργανισμού εξαρτάται από μία συγκεκριμένη ποσότητα σακχάρου. Κριτική: μικρό δείγμα και μη γενικευμένα συμπεράσματα καθώς και εμπλοκή άλλων μη βιολογικών παραγόντων. Παροδική παραβατικότητα. Βιοχημικές θεραπείες.

Κριτικές Δείγμα και συσχετισμοί και ομάδες ελέγχου. Εμπλοκή και άλλων παραγόντων. Πουθενά δεν διαφαίνεται ότι τα επίπεδα π.χ. των ορμονών ήταν ίδια και κατά τη διάπραξη του εγκλήματος. Υπάρχουν άτομα στο γενικό πληθυσμό που έχουν τέτοιου τύπου ορμονολογικές «δυσλειτουργίες» και δεν έχουν κάνει κανένα έγκλημα. Πολιτικές π.χ. ευνουχισμός Κοινωνικές αναπαραστάσεις και «σημεία» σε σύνδεση με το βιολογικό φύλο. Παροδική παραβατικότητα - Βιοχημικές θεραπείες. κ.α.

Εγκέφαλος.

Ήδη από το 1840 και τον Lauvergne σχέσης αιτιότητας στη σύνδεση ροπής στην εγκληματικότητα και ανώμαλης ανάπτυξης της παρεγκεφαλίτιδας. N. Bende σύνδεση εγκεφαλικών αλλοιώσεων και ενδοκρινικών διαταραχών με την εκδήλωση παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς. Gibbs, Bagchi, Bloomberg, Hill, Pond και ειδικά για τους ανηλίκους Ellenberger, Mednick, Volanka κ.α καταγράφουν μέσω του εγκεφαλογραφήματος και ηλεκτροεγκεφαλογράφου την εγκεφαλική δραστηριότητα συνδέοντας δυσλειτουργίες με την παρεκκλίνουσα συμπεριφορά σε δείγμα εγκληματιών και μη. Χαμηλό νοητικό επίπεδο, εκφυλιστικές παθήσεις κ.α. Σήμερα: εγκεφαλικές αλλοιώσεις σε περιοχές του εγκεφάλου π.χ. αμυγδαλή και ενδοκρινικές διαταραχές (κεντρικό και περιφερειακό νευρικό σύστημα – σεροτονίνη, ντοπαμίνη και νορεπινεφρίνη) ως «σημεία» καθορισμού της «σύστασης» του παρεκκλίνοντα ανηλίκου.

Κριτική Δόμηση της μη φυσιολογικής εγκεφαλικής λειτουργίας ως ένα «σημείο» σύστασης σημειωτικού κώδικα του παρεκκλίνοντα ανηλίκου. Μονοδιάστατη ανάλυση. Δεν αποδεικνύεται η μοναδικότητα της μεταβλητής μέσω μιας βιολογικής ντετερμινιστικής θεωρίας. Οι «δυσλειτουργίες» ως στίγματα ανασύνθεσης του παρεκκλίνοντα ανηλίκου – «σημάδια» ενός βιολογικά «διαφορετικού», ακόμη και στις περιπτώσεις σύνδεσης βιολογικού ντετερμινισμού και ελεύθερης βούλησης Wilson και Herrnstein (1985) ή στην αλληλεπίδραση βιολογικών «ανωμαλιών» και περιβάλλοντος Jeffery (1978). Μικρά δείγματα και συσχετισμοί, ανύπαρκτες ή μικρές ομάδες ελέγχου, τέτοιες «δυσλειτουργίες» φέρουν και άτομα από το γενικό πληθυσμό χωρίς να έχουν κάνει κανένα έγκλημα, στατιστική απεικόνιση, ήδη στιγματισμένα άτομα (π.χ. κρατούμενοι). κ.α.

Δημοσίευμα Η βία γεννιέται στο DNA;

Ανακεφαλαίωση Ερωτήσεις; Συζήτηση!

Πηγή Γεωργούλας, Σ. (2009). Παρέκκλιση Ανηλίκων. Θεωρητική, Ερευνητική Προσέγγιση και Πολιτικές. Αθήνα: ΚΨΜ.