Γεώργιος Βιζυηνός Γέννηση Θάνατος Υπηκοότητα Ιδιότητα 8 Μαρτίου 1849 Βιζύη 15 Απριλίου 1896 (47 ετών) Αθήνα Ελλάδα Συγγραφέας, μυθιστοριογράφος, ποιητής

Το Αμάρτημα της Μητρός μου Συγγραφέας Ημεομηνία σύνταξης Πρώτη δημοσίευση Πρόσωπο Γεώριγιος Βιζυηνός 1883 1883 περιοδικό «Εστια» Πρώτο

Ο Βιζυηνός εμφανίζεται ως διηγηματογράφος το 1883, αλλά τα διηγήματά του δεν μοιάζουν να  βρίσκονται απόλυτα μέσα στα πλαίσια της καινούργιας νομιμότητας, του εκλαογραφισμού δηλαδή της λογοτεχνίας. Το έργο του κλείνει ένα πλήθος από λαογραφικά στοιχεία, αλλά βρίσκεται μακριά από τους απλοϊκούς “ηθογράφους” της γενιάς του. Δεν είναι ο αφελής παραμυθάς που ανασκαλεύει τη μνήμη του· είναι ο λόγιος που έχει παρακολουθήσει την πορεία του θετικισμού, του νατουραλισμού, την εξέλιξη της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας.

Τα χαρακτηριστικά του έργου: Τα διηγήματά του τα σημαδεύει ένα παρελθόν σφραγισμένο με την εμπειρία του θανάτου. Οι ήρωες συνήθως βρίσκονται σε πλάνη αναφορικά με την πραγματικότητα, δε γνωρίζουν ακριβώς τα γεγονότα Οι τίτλοι είναι σαν να θέτουν ένα ερώτημα που απαντάται στην πορεία. Υπάρχει έντονο το δραματικό στοιχείο. Αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο

Τα χαρακτηριστικά του έργου: Ο συγγραφέας δεν κάνει προσπάθεια να διαφοροποιηθεί από τον αφηγητή. Είναι αυτόπτης μάρτυρας των ιστοριών του, αλλά ποτέ πρωταγωνιστής. Έχει βλέμμα μυθιστοριογράφου. Οι περιγραφές του αποτελούν οργανικά μέρη του κειμένου και της αφήγησης. Ο κόσμος του λειτουργεί ανθρωποκεντρικά και ανθρωπομορφικά Οδηγεί στη λύση του δράματος. Η δράση και η εξέλιξη της ιστορίας λειτουργούν ως πρόσχημα για να αναλυθούν οι ψυχικές, κοινωνικές, εθνικές δυνάμεις που κινούν τους χαρακτήρες.

«Το τάμα» 1890, έργο του Εμμανουήλ Λαμπάκη. «Η προσμονή» έργο του Νικηφόρου Λύτρα

Η κοινωνική καταπίεση της γυναίκας στο διήγημα Οι χήρες δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν εκτός σπιτιού, με εξαίρεση τις πολύτεκνες μητέρες Παιδιά ονομάζονται τα αγόρια Η παντρεμένη γυναίκα παίρνει το επίθετο του άντρα της και προσδιορίζεται από το όνομά του Οι θρήνοι των γυναικών που χηρεύουν πρέπει να είναι μέσα στα όρια της σεμνότητας Η νέα γυναίκα λόγω του φύλου της χαρακτηρίζεται από ατολμία

Η κοινωνική καταπίεση της γυναίκας στο διήγημα Ο θεσμός της προίκας Το αίσθημα της συζύγου προς τον σύζυγο είναι ο φόβος Ένα ατύχημα που προξενείται από γυναίκα αντιμετωπίζει μεγαλύτερη κοινωνική κατακραυγή Τα ανύπαντρα κορίτσια καταπιέζονται από τους γονείς τους Η εξωτερική εμφάνιση της γυναίκας (βεβαρυμμένη από επαρχιακά φορέματα)

Το Αμάρτημα της Μητρός μου Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό "Εστία" 1883 Αυτή η έκδοση: Λέσχη του Βιβλίου 4 Δεκ. 2014 Επιμέλεια κειμένου: Ασημένια, Φαροφύλακας Εισαγωγικό κείμενο: Κόρτο Μαλτέζε Μορφοποίηση, εξώφυλλο: Φαροφύλακας Αριθμός σελίδων: 39 

Οι γυναίκες εκείνη την εποχή Οι γυναίκες εκείνη την εποχή όφειλαν να φροντίζουν την οικογένειά τους, απασχολούμενες με μια σειρά οικιακών εργασιών παράλληλα όφειλαν να προστατεύουν την τιμή και το όνομά τους. Μια γυναίκα δεν μπορούσε να βγαίνει από το σπίτι χωρίς να συνοδεύεται από τον άντρα της, καθώς υπήρχε πάντοτε κίνδυνος να θεωρηθεί από την τοπική κοινωνία ότι δε σέβεται το σύζυγό της. Όπως μας αναφέρει ο Βιζυηνός, οι γυναίκες που ήταν πολύτεκνες, αν έχαναν το σύζυγό τους, μπορούσαν να βγαίνουν από το σπίτι χωρίς να φοβούνται μήπως τις κατακρίνουν. Η κοινωνία δεν μπορούσε παρά να αναγνωρίσει σε μια μητέρα το δικαίωμα να εργαστεί, εφόσον δεν υπήρχαν άλλοι οικονομικοί πόροι για την επιβίωση της οικογένειάς της. Εντούτοις, η Δεσποινιώ παρά την απώλεια του συζύγου της και παρά το γεγονός ότι είχε τέσσερα παιδιά να μεγαλώσει ντρεπόταν να αξιοποιήσει την ελευθερία που της προσέφερε η χηρεία της. Η Δεσποινιώ έχοντας μεγαλώσει στα κοινωνικά αυτά πλαίσια γνωρίζει καλά ποιες είναι οι υποχρεώσεις της και γνωρίζει πόσο εύκολο είναι να σχηματιστεί αρνητική εντύπωση για μια γυναίκα, γι’ αυτό και διστάζει να βγει από το σπίτι. Όταν η ασθένεια της Αννιώς επιδεινώθηκε, η μητέρα δεν έμεινε άλλο άπραγη μέσα στο σπίτι, έβαλε κατά μέρος τη ντροπή και τους ενδοιασμούς και ξεκίνησε την εναγώνια αναζήτηση μιας θεραπείας για το παιδί της

Ο αφηγητής Ο αφηγητής μας τονίζει πως η μητέρα του ακόμη και στις στιγμές του πένθους της, ανησυχούσε για το πως θα κρίνει ο κόσμος της συμπεριφοράς της, γι’ αυτό και προσπαθούσε να μην υπερβεί τα όρια και θρηνούσε όσο μπορούσε πιο σιωπηλά. Η μητέρα έχασε τον άντρα της όταν ήταν ακόμη νέα και δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τη νέα αυτή κατάσταση στη ζωή της, καθώς μέχρι τότε είχε ή τον πατέρα της ή τον άντρα της κοντά της. Τώρα που μένει για πρώτη φορά μόνη της, δε γνωρίζει ποια είναι η ενδεδειγμένη στάση και πώς θα έπρεπε να φέρεται μπροστά στον κόσμο. Στοιχείο που δείχνει πως η Δεσποινιώ προσπαθούσε πάντοτε να σέβεται τους κανόνες συμπεριφοράς του φύλου της και δεν ήθελε για κανένα λόγο να δώσει δικαίωμα στους συγχωριανούς της να την κρίνουν αρνητικά. Η ανάγκη της Δεσποινιώς να τηρεί πάντοτε τους κανόνες και να μη δίνει δικαιώματα στον κόσμο, οφειλόταν προφανώς στην αυστηρή αγωγή που της είχε δώσει η μητέρα της. Η γιαγιά του αφηγητή, όπως φαίνεται από το χωρίο αυτό, κρατούσε την κόρη της περιορισμένη και δεν της επέτρεπε να διασκεδάζει.

Οι γυναίκες στην εποχή μας Οι γυναίκες στην εποχή μας είναι πιο ελεύθερες από παλιά. Μπορούν να επιλέγουν μόνες τους ποιον θέλουν να παντρευτούν, χωρίς να είναι υποχρεωμένες να παίρνουν αυτόν που θέλει ο πατέρας. Είναι ελεύθερες και μπορούν να βγαίνουν από το σπίτι χωρίς να τους το απαγορεύει κάποιος και να τις ελέγχει. Έχουν τη δυνατότητα να πηγαίνουν σχολείο, να φοιτούν σε κάποιο πανεπιστήμιο της επιλογής τους και αργότερα να εργάζονται όπου τους αρέσει. Επίσης πολλές γυναίκες κάνουν οικογένεια και δεν έχουν παντρευτεί, γιατί αυτό είναι επιλογή τους. Ένα ακόμα στοιχείο είναι ότι, άμα αρρωστήσει κάποιο παιδί στην οικογένεια το πιο πιθανό είναι να το πάνε σε έναν καλό γιατρό, εκτός και άμα έχουν σοβαρό οικονομικό πρόβλημα όπου σπανίως δεν τα πηγαίνουν. Σε μια σχέση δεν κάνει ο άντρας ότι θέλει αλλά έχει και η γυναίκα τα ίδια δικαιώματα με αυτόν.

Η τραγικότητα στο “Αμάρτημα της μητρός μου” Στο έργο του Βιζυηνού κυριαρχεί μια τραγική, σκοτεινή μοίρα. Κανένα κείμενό του δεν έχει happy end, κανένας ήρωάς του δεν είναι ευτυχισμένος.Το στοιχείο της τραγικότητας είναι εντονότατο στο διήγημα, ένα διήγημα το οποίο χαρακτηρίζεται για το ψυχογραφικό του χαρακτήρα, την έντονη δραματικότητα την σχεδόν επιστημονική διείσδυση στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.  Ο ακούσιος φόνος του μωρού της  Δεσποινώς Απώλεια του δεύτερου κοριτσιού Στο μικρό Γιωργή Ο μικρός Γιωργής και η προσευχή του

Ομάδα πρώτη Ονόμα ομάδας: Ατίθασοι Μέλη ομάδας: Απέργη Νάνσυ Απέργης Άκης Αραβαντινού Ελένη Αργυρού Ανδριάνα Μάστορας Νικόλας Ρούσης Θανάσης