Συγκινήσεις Οι συγκινήσεις είναι εσωτερικά αισθήματα διαβαθμισμένης έντασης που προκαλούνται από ερεθίσματα του περιβάλλοντος και έχουν επίδραση στη συμπεριφορά μας. Οι συγκινήσεις μοιάζουν με τα κίνητρα διότι μπορεί να καθοδηγήσουν τη συμπεριφορά. Η διαφορά τους έγκειται στο ότι ενώ τα κίνητρα ενεργοποιούνται από εσωτερικούς παράγοντες (π.χ. ομοιόσταση), οι συγκινήσεις ενεργοποιούνται από εξωτερικά ερεθίσματα. Επίσης, ένα κίνητρο ενεργοποιείται συνήθως από συγκεκριμένες ανάγκες, ενώ η ίδια συγκίνηση μπορεί να προκληθεί από διαφορετικά ερεθίσματα. Η διάκριση αυτή δεν είναι απόλυτη καθώς και τα κίνητρα μπορεί κάποιες φορές να ενεργοποιηθούν από εξωτερικούς παράγοντες αλλά και οι συγκινήσεις μπορεί να είναι αντίδραση σε εσωτερικούς παράγοντες.

Συγκινήσεις Μία έντονη συγκίνηση περιλαμβάνει 6 στοιχεία: Α. Υποκειμενική εμπειρία Β. Αντίδραση του ΑΝΣ Γ. Σκέψεις για τη συγκίνηση Δ. Εκφράσεις του προσώπου Ε. Αντιδράσεις προς τη συγκίνηση ΣΤ. Τάση για δράση

Οι βασικές συγκινήσεις είναι οι εξής: Συγκινήσεις Οι βασικές συγκινήσεις είναι οι εξής: Α. φόβος Β. θυμός Γ. λύπη Δ. χαρά Ε. έκπληξη ΣΤ. αηδία

Συγκινήσεις Όταν συγκινούμαστε βιώνουμε κάποιες φυσιολογικές αλλαγές που προκαλούνται από το ΑΝΣ (συμπαθητικό). Κάποιες από αυτές είναι: Α. Αύξηση αρτηριακής πίεσης και παλμών Β. Αύξηση ρυθμού αναπνοής Γ. Διαστολή της κόρης των οφθαλμών Δ. Εφίδρωση Ε. Αύξηση του σακχάρου

Στη βάση αυτών των αλλαγών δημιουργήθηκε και ο «ανιχνευτής ψεύδους». Συγκινήσεις Στη βάση αυτών των αλλαγών δημιουργήθηκε και ο «ανιχνευτής ψεύδους». Ο ανιχνευτής ψεύδους συγκρίνει τις φυσιολογικές αντιδράσεις του ατόμου όταν απαντά μία σειρά ερωτήσεων. Οι ερωτήσεις που δείχνουν μεγάλη αύξηση στις παραμέτρους που αναφέραμε, εκλαμβάνεται ότι απαντήθηκαν ψευδώς. Η αξιοπιστία των ανιχνευτών έχει κλονισθεί σοβαρά, καθώς έχει αποδειχθεί ότι τα μηχανήματα αυτά δεν μπορούν να διακρίνουν πότε μια αυξημένη φυσιολογική αντίδραση δημιουργείται λόγω του ψεύδους του υποκειμένου, ή λόγω του άγχους που προκαλεί η όλη διαδικασία.

Διέγερση του ΑΝΣ και ένταση συγκίνησης Η διέγερση του ΑΝΣ φαίνεται να συμβάλλει στην αύξηση της υποκειμενικής έντασης της συγκίνησης. Δηλαδή, όσο περισσότερα φυσιολογικά συμπτώματα έχουμε από τη δράση του συμπαθητικού, τόσο εντονότερα βιώνουμε το συγκινησιακό επεισόδιο. Σε σχετικά πειράματα έχει βρεθεί ότι άτομα που έχουν τραυματισμό της σπονδυλικής στήλης, βιώνουν λιγότερο έντονα τις συγκινήσεις. Μάλιστα, όσο ψηλότερα εντοπίζεται το τραύμα, τόσο λιγότερο έντονες είναι οι συγκινήσεις.

Ποιοτική κωδικοποίηση Αν η δραστηριότητα του ΑΝΣ σχετίζεται με την ένταση των συγκινήσεων που βιώνουμε, ποιοι είναι οι παράγοντες που μας επιτρέπουν να ξεχωρίζουμε τη μία συγκίνηση από την άλλη; Μία πρώτη υπόθεση είναι να υπάρχουν διαφορετικές δραστηριότητες του ΑΝΣ που να αντιστοιχούν σε διαφορετικές συγκινήσεις. Αυτή η υπόθεση πρωτοδιατυπώθηκε από τον William James και τον Carl Lange. Σύμφωνα με τη θεωρία τους οι συγκινήσεις είναι ουσιαστικά οι «εκτιμήσεις» των διαφορετικών δραστηριοτήτων του ΑΝΣ. Δηλαδή το άμεσο αίτιο μιας συγκίνησης είναι η φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού σε ένα ερέθισμα.

Ποιοτική κωδικοποίηση Ο φυσιολόγος Walter Cannon διατύπωσε μία ισχυρή κριτική στη θεωρία των James-Lange η οποία συμπεριλάμβανε τρία σημεία. Α. Οι εσωτερικές αλλαγές του ΑΝΣ πραγματοποιούνται σχετικά αργά, ενώ το βίωμα μιας συγκίνησης είναι γρήγορο. Β. Αν προκαλέσουμε τεχνητά σωματικές αλλαγές διεγείροντας το ΑΝΣ, δεν προκαλούμε ταυτόχρονα και βίωμα κάποιας συγκίνησης. Γ. Δε φαίνεται να υπάρχει διαφορετική σωματική αντίδραση σε διαφορετικές συγκινήσεις.

Ποιοτική κωδικοποίηση Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι σωματικής διέγερσης για διαφορετικές συγκινήσεις; Levenson, Ekman, & Friesen (1990) Δόθηκαν οδηγίες στα υποκείμενα να βιώσουν τις 6 βασικές συγκινήσεις, κυρίως διατηρώντας την σχετική έκφραση προσώπου για κάθε συγκίνηση. Βρέθηκε ότι για κάποιες συγκινήσεις (φόβος, θυμός, λύπη) ο ρυθμός της καρδιάς ήταν ταχύτερος από ότι για τις υπόλοιπες (χαρά, αηδία, έκπληξη). Επίσης ο θυμός σχετιζόταν με υψηλότερη θερμοκρασία του δέρματος από ότι η λύπη και ο φόβος.

Ποιοτική κωδικοποίηση Παρότι τα αποτελέσματα της προηγούμενης έρευνας φαίνεται να δείχνουν ότι υπάρχει κάποια συσχέτιση μεταξύ διάκρισης των συγκινήσεων και λειτουργίας του ΑΝΣ, δεν παρέχουν ισχυρή στήριξη της θεωρίας των James-Lange για δύο λόγους: Α. Δεν απαντά στα δύο πρώτα επιχειρήματα της κριτικής του Cannon. Β. Για δευτερεύουσες κυρίως συγκινήσεις, δε φαίνεται να είναι πιθανό να υπάρχουν διαφορετικές σωματικές αντιδράσεις (π.χ. υπερηφάνεια, ικανοποίηση, κλπ.).

Β. είναι γρήγορη διεργασία, όπως και οι συγκινήσεις. Γνωστική εκτίμηση Η προσωπική ερμηνεία που δίνουμε σε διάφορα περιστατικά, θα μπορούσε να αποτελεί τη βάση των διαφορετικών συγκινήσεων που τα περιστατικά αυτά μας προκαλούν, τόσο σε ένταση όσο και σε ποιότητα. Η διεργασία αυτή ονομάζεται «γνωστική εκτίμηση». Η θέα ενός μεγάλου φιδιού στην εξοχή είναι πιθανό να μας προκαλέσει μεγάλο φόβο. Η θέα του ίδιου φιδιού σε ένα μουσείο φυσικής ιστορίας πιθανά δε θα προκαλέσει την ίδιο φόβο. Η γνωστική εκτίμηση έχει δύο πλεονεκτήματα σε σχέση με τη δράση του ΑΝΣ για την κωδικοποίηση των συγκινήσεων: Α. μπορεί να διαφέρει πολύ ώστε να παράγει πολλές διαφορετικές συγκινήσεις Β. είναι γρήγορη διεργασία, όπως και οι συγκινήσεις.

Τι σημαίνουν τα αποτελέσματα; Γνωστική εκτίμηση Σε μία πολύ γνωστή έρευνα οι Schachter & Singer (1962), προσπάθησαν να δουν εάν είναι δυνατό η γνωστική εκτίμηση από μόνη της να δημιουργήσει διαφορετικές συγκινήσεις. Στο πείραμά τους χορήγησαν επινεφρίνη στους συμμετέχοντες. Η επινεφρίνη προκαλεί διέγερση του συμπαθητικού. Στη μία ομάδα δόθηκαν εξηγήσεις για τη δράση της επινεφρίνης και στην άλλη όχι. Στη δεύτερη φάση του πειράματος τα υποκείμενα όλων των ομάδων υποβλήθηκαν σε μία ευχάριστη ή δυσάρεστη κατάσταση. Βρέθηκε ότι τα υποκείμενα που είχαν γνώση για τη δράση της επινεφρίνης βίωσαν λιγότερο έντονες συγκινήσεις από ότι τα υποκείμενα της άλλης ομάδας. Τι σημαίνουν τα αποτελέσματα;

Γνωστική εκτίμηση Η έρευνα που αναφέραμε δεν πρόσφερε ισχυρές ενδείξεις ότι η γνωστική εκτίμηση μόνον μπορεί να δημιουργήσει διαφορετικές συγκινήσεις. Αφενός το επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας των διαφορών μεταξύ των ομάδων δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλό, και έρευνες που ακολούθησαν δυσκολεύτηκαν να επιβεβαιώσουν τα αποτελέσματα. Επίσης είναι δύσκολο να ισχυριστεί κανείς ότι η διέγερση του ΑΝΣ από την επινεφρίνη ήταν ουδέτερη. Σε άλλες μελέτες έχει βρεθεί π.χ. ότι η διέγερση που προκαλεί η επινεφρίνη βιώνεται ως δυσάρεστη.

Η δράση τους δε φαίνεται να είναι ανεξάρτητη. Γνωστική εκτίμηση Οι έρευνες λοιπόν μάλλον δείχνουν ότι τόσο η γνωστική εκτίμηση, όσο και η διέγερση του ΑΝΣ συμβάλλουν στην κωδικοποίηση της έντασης και της ποιότητας των συγκινήσεων. Η δράση τους δε φαίνεται να είναι ανεξάρτητη. Τις περισσότερες φορές φαίνεται ότι η γνωστική εκτίμηση βιώνεται σαν η ερμηνεία των σωματικών αλλαγών. «Το αίμα μου πάγωσε, καθώς αντιλήφθηκα ότι το πόδι μου είχε μπλεχτεί στο ξεχασμένο δίχτυ στο βυθό».

Θεωρίες της εκτίμησης Τόσο η θεωρία των James-Lange, όσο και η θεωρία των Schachter-Singer, υποθέτουν ότι η κύρια πηγή των συγκινήσεων είναι η σωματική διέγερση που προκαλείται από το ΑΝΣ. Η διαφορά τους είναι ότι η μεν πρώτη υποθέτει ότι η σωματική διέγερση προκαλεί άμεσα διάφορες συγκινήσεις, ενώ η δεύτερη υποθέτει ότι η γνωστική εκτίμηση ερμηνεύει τη σωματική διέγερση και προκαλεί τη συγκίνηση. Ένα διαφορετικό είδος θεωριών, οι θεωρίες της εκτίμησης, υποστηρίζουν αντίθετα, ότι η εκτίμηση της κατάστασης (και όχι της διέγερσης) ενεργοποιούν τις συγκινήσεις. Υπάρχουν δύο κύριες θεωρίες εκτίμησης: Α. θεωρίες πρωτογενών συγκινήσεων Β. θεωρίες διαστάσεων

Θεωρία πρωτογενών συγκινήσεων Σύμφωνα με τη θεωρία των πρωτογενών συγκινήσεων, υπάρχουν κάποιες βασικές συγκινήσεις, οι οποίες μπορεί να προκληθούν από συγκεκριμένες εκτιμήσεις ενός γεγονότος. Οι βασικές συγκινήσεις φαίνεται να είναι οικουμενικές. Για παράδειγμα η εκτίμηση για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου προκαλεί πάντα θλίψη. Ωστόσο οι εκτιμήσεις για τα γεγονότα μπορεί να διαφέρουν τόσο από άτομο σε άτομο, όσο και από πολιτισμό σε πολιτισμό. Για παράδειγμα η ιδέα του να φάει κάποιος βατράχια, μπορεί να προκαλέσει αηδία στους περισσότερους Έλληνες, αλλά όχι στους Ιταλούς.

Θεωρία διαστάσεων Σύμφωνα με τη θεωρία των διαστάσεων, η εκτίμηση ενός γεγονότος προκύπτει από την εξέταση διάφορων διαστάσεων και των συνεπειών τους. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε δύο διαστάσεις του γεγονότος: το εάν είναι επιθυμητό και το εάν συμβαίνει. Συμβαίνει Δε συμβαίνει Επιθυμητό ΧΑΡΑ ΛΥΠΗ Μη επιθυμητό ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ

Θεωρία διαστάσεων Για την περιγραφή 15 διαφορετικών συγκινήσεων χρειάζονται να υπολογιστούν 6 διαστάσεις των γεγονότων. Αυτό σημαίνει ότι η γνωστική ερμηνεία του γεγονότος που οδηγεί σε κάποια συγκίνηση μπορεί να είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη. Κάποιες από τις διαστάσεις που εκτιμούμε σε γεγονότα είναι: Α. επιθυμητό του γεγονότος Β. προσπάθεια που απαιτείται στην κατάσταση Γ. βεβαιότητα της κατάστασης Δ. βαθμός ελέγχου στην κατάσταση

Ανάπτυξη και ατομικές διαφορές Τα αισθήματα που προκαλούν οι συγκινήσεις μας δε φαίνεται να αλλάζουν με την ανάπτυξή μας. Αυτό σημαίνει ότι η χαρά προκαλεί τα ίδια αισθήματα σε παιδιά και ενήλικες. Ωστόσο οι γνωστικές μας εκτιμήσεις διαφοροποιούνται με την ηλικία. Κάποιες καταστάσεις προκαλούν διαφορετικές συγκινήσεις στους ανθρώπους ανάλογα με τις εμπειρίες τους. Για παράδειγμα η ολισθοδρόμηση του αυτοκινήτου μας σε μία στροφή, θα προκαλούσε φόβο στους περισσότερους ανθρώπους, όχι όμως και σε έναν οδηγό αγώνων ταχύτητας.

Προ-γνωστικά συναισθήματα Υπάρχουν συγκινήσεις που τις νιώθουμε δίχως να έχουμε κάνει μία εκτίμηση της κατάστασης; Ένας δυνατός θόρυβος κοντά μας, θα προκαλέσει συνήθως έκπληξη ή φόβο. Ωστόσο είναι απίθανο να έχουμε προλάβει να εκτιμήσουμε το γεγονός, πριν αισθανθούμε τη συγκίνηση. Οι συγκινήσεις αυτές ονομάζονται «προ-γνωστικά συναισθήματα». Οι συγκινήσεις αυτές συνδέονται με την αντίδραση της αμυγδαλής σε κάποια ερεθίσματα, πριν αυτά επεξεργαστούν από τον εγκεφαλικό φλοιό.

Συγκίνηση και έκφραση Ένας ιδιαίτερα αποτελεσματικός τρόπος επικοινωνίας των συγκινήσεών μας είναι η έκφραση του προσώπου. Ο Δαρβίνος είχε ασχοληθεί εκτενέστατα με το θέμα της έκφρασης και των συγκινήσεων, και θεωρούσε τη δυνατότητα επικοινωνίας των συναισθημάτων μέσω των εκφράσεων, ως κρίσιμο παράγοντα στην επιβίωση των ειδών. Οι σχετικές έρευνες έχουν δείξει ότι οι εκφράσεις του προσώπου που αντιστοιχούν στις βασικές συγκινήσεις είναι ίδιες για σχεδόν όλους τους ανθρώπους. Επιπλέον η αναγνώριση της συγκίνησης μέσω της παρατήρησης της έκφρασης του προσώπου είναι πολύ ακριβής. Αυτά τα στοιχεία συνηγορούν στην εξελικτική κρισιμότητα της έκφρασης όπως τη διατύπωσε ο Δαρβίνος.

Συγκίνηση και έκφραση Οι εκφράσεις του προσώπου δεν είναι φυσικά ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας των συναισθημάτων μας. Ωστόσο φαίνεται ότι οι υπόλοιποι τρόποι επικοινωνίας συγκινήσεων διαφέρουν τόσο ανάμεσα στα άτομα όσο και στους πολιτισμούς. Για παράδειγμα ο θρήνος για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου διαφέρει ανάλογα με τις κοινωνικές νόρμες του κάθε λαού. Επίσης, παρότι το βίωμα των συγκινήσεων δε φαίνεται να διαφέρει ανάμεσα στα δύο φύλα, οι γυναίκες σε γενικές γραμμές είναι περισσότερο πιθανό να προσπαθούν να επικοινωνούν τα συναισθήματά τους από ότι οι άνδρες.

Εγκεφαλική λειτουργία της έκφρασης Φαίνεται ότι η αναγνώριση ενός συναισθήματος μέσω της έκφρασης του προσώπου είναι μία λειτουργία εντοπισμένη σε περιοχές του δεξιού ημισφαιρίου. Για παράδειγμα αντιλαμβανόμαστε πιο γρήγορα το συναίσθημα μιας έκφρασης όταν η εικόνα προβάλλεται στο δεξί από ότι στο αριστερό μας ημισφαίριο. Επίσης φαίνεται ότι το σύστημα αναγνώρισης της έκφρασης του προσώπου είναι ξεχωριστό από το σύστημα αναγνώρισης προσώπων. Άτομα με προσωπαγνωσία, μπορούν να αναγνωρίζουν σωστά τις εκφράσεις παρότι δεν μπορούν να αναγνωρίζουν τα πρόσωπα αυτά καθαυτά.

Έκφραση και κωδικοποίηση των συγκινήσεων Εκτός του επικοινωνιακού ρόλου των εκφράσεών μας, έχει επίσης βρεθεί ότι η έκφραση του προσώπου μπορεί να επιδράσει στην ένταση της συγκίνησης. Σε μία μελέτη τα υποκείμενα έπρεπε να κρίνουν πόσο ευχάριστες ήταν διάφορες οσμές. Η μία ομάδα αντιλαμβανόταν τα ερεθίσματα χαμογελώντας και η άλλη όντας συνοφρυωμένη. Τα υποκείμενα της πρώτης ομάδας έκριναν τα ερεθίσματα ως πιο ευχάριστα από ότι τα υποκείμενα της δεύτερης ομάδας. Σε μία άλλη μελέτη, τα υποκείμενα έπρεπε να χαρακτηρίσουν κάποια καρτούν ως αστεία ή αδιάφορα. Η πρώτη ομάδα έβλεπε τα καρτούν κρατώντας ένα μολύβι ανάμεσα στα δόντια, ενώ η δεύτερη ανάμεσα στα χείλη. Τα υποκείμενα της πρώτης ομάδας έκριναν τα καρτούν πιο αστεία από ότι τα υποκείμενα της δεύτερης ομάδας.

Έκφραση και κωδικοποίηση των συγκινήσεων Κάποιοι ερευνητές θεωρούν ότι οι εκφράσεις του προσώπου ίσως είναι υπεύθυνες και για την ποιοτική κωδικοποίηση των συγκινήσεων. Σε αυτή την υπόθεση συνηγορούν τρία χαρακτηριστικά των εκφράσεων του προσώπου: Α. φαίνεται να έχουν ειδικό κέντρο ελέγχου στον εγκέφαλο Β. είναι γρήγορες αντιδράσεις Γ. έχουμε ξεχωριστές εκφράσεις για κάθε βασική συγκίνηση

Έκφραση Συνεπώς φαίνεται ότι ο ρόλος της έκφρασης στις συγκινήσεις είναι τριπλός: Α. επικοινωνία συγκινήσεων Β. ένταση συγκινήσεων Γ. ποιότητα συγκινήσεων

Συγκίνηση και γνωστικές διεργασίες Η διάθεσή μας φαίνεται να επηρεάζει: Α. τι είδους πληροφορίες προσέχουμε Β. τι είδους κρίσεις κάνουμε για γεγονότα

Συγκίνηση και γνωστικές διεργασίες Σε γενικές γραμμές προσέχουμε πληροφορίες που εναρμονίζονται με τη συναισθηματική μας κατάσταση, έτσι είναι πιο πιθανό να μάθουμε περισσότερα πράγματα για γεγονότα που ταιριάζουν με τη διάθεσή μας. Bower, 1981 Τα υποκείμενα υπνωτίστηκαν και υποβλήθηκαν είτε σε ευχάριστη είτε σε δυσάρεστη διάθεση. Έπειτα διάβασαν την ιστορία συνάντησης δύο ανδρών εκ των οποίων ο ένας ήταν χαρούμενος και ο άλλος θλιμμένος. Στην ερώτηση για το ποιος ήταν ο κύριος ήρωας της ιστορίας και με ποιον χαρακτήρα ταυτίστηκαν, τα υποκείμενα επέλεξαν τον χαρακτήρα που συμφωνούσε με τη διάθεσή τους. Επίσης θυμόταν περισσότερες λεπτομέρειες από την ιστορία αυτού του χαρακτήρα σε τεστ ανάκλησης.

Συγκίνηση και γνωστικές διεργασίες Μία πιθανή ερμηνεία του φαινομένου που περιγράψαμε είναι η εξής: Σε γενικές γραμμές φαίνεται ότι μαθαίνουμε καλύτερα μία πληροφορία όταν τη συνδέσουμε με όσο το δυνατόν περισσότερες σχετικές πληροφορίες υπάρχουν ήδη στη μνήμη μας. Αυτό μπορεί να συμβαίνει τόσο λόγω καλύτερης κωδικοποίησης της πληροφορίας, όσο και λόγω καλύτερης πιθανότητας ανάσυρσης των σχετικών στοιχείων. Συνεπώς, όταν είμαστε σε μία συγκεκριμένη διάθεση, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μνήμες που προκαλεί αυτή η διάθεση για να κωδικοποιήσουμε μια πληροφορία ανάλογου συγκινησιακού περιεχομένου.

Συγκίνηση και γνωστικές διεργασίες Όλοι μας γνωρίζουμε εμπειρικά ότι η διάθεσή μας μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που κρίνουμε μία κατάσταση. Όταν είμαστε εκνευρισμένοι, είναι πιο πιθανό να εκλάβουμε μία παρατήρηση του εργοδότη μας ως προσβλητική, παρά όταν είμαστε ευδιάθετοι. Η διάθεσή μας μπορεί ακόμη και να επηρεάσει την κρίση μας για αντικείμενα. Σε μία σχετική μελέτη (Isen et al., 1978), τα υποκείμενα που είχαν ευχάριστη διάθεση, έκριναν πιο θετικά τα υπάρχοντά τους, από ότι τα υποκείμενα που ήταν σε μία ουδέτερη διάθεση.

Συγκίνηση και γνωστικές διεργασίες Ένας ιδιαίτερος τομέας κρίσεων ο οποίος έχει απασχολήσει τους ερευνητές είναι η εκτίμηση που κάνουμε για την ύπαρξη ή όχι πιθανότητας κάποιου κινδύνου. Αυτό που έχει βρεθεί είναι ότι όταν είμαστε σε ευχάριστη διάθεση τείνουμε να υποτιμούμε την πιθανότητα κινδύνου, ενώ όταν είμαστε σε κακή διάθεση τείνουμε να την υπερεκτιμούμε. Το φαινόμενο αυτό τείνει να συντηρεί την ευχάριστη ή δυσάρεστη συγκινησιακή κατάσταση των ανθρώπων. Έτσι κάποιος που είναι σε ευχάριστη διάθεση θα προσέχει ευχάριστες πλευρές της καθημερινότητας, κάτι που θα τον οδηγεί σε ακόμη πιο ευχάριστη διάθεση.