Ο ΟΙΝΟΣ Oι αρχαίοι μας πρόγονοι εύχονταν : Ζήσειας, χαίρε, χαίρε και πίε !

Σύμφωνα με τον Θεόπομπο, πρώτοι οι Χιώτες φύτεψαν και καλλιέργησαν αμπέλι παράγοντας το μαύρο κρασί. Έμαθαν την τέχνη από τον Οινοποίωνα, γιο του Διονύσου, ο οποίος είχε κατοικήσει στο νησί και μετέδωσε την ανάλογη γνώση στους ανθρώπους

Ιδού και μια ετυμολογία του ονόματος του θεού από τον Πλάτωνα στον «Κρατύλο» (406c) : Διόνυσος είναι ο «διδούς τον οίνον»(αυτός που προσφέρει κρασί), «Διδοίνυσος», όπως τον λένε στ’ αστεία, επειδή κάνει τους περισσότερους από όσους πίνουν «οίεσθαι νουν έχειν»(να νομίζουν πως έχουν τα λογικά τους), ενώ δεν τα έχουν, ώστε θα ήταν πολύ σωστό ν’ αποκληθεί «οιόνους».

Προς χάρη του θεού τελούνταν πολλές γιορτές: τα Κατ’ αγρούς Διονύσια τα Λήναια τα Ανθεστήρια τα Μεγάλα Διονύσια

Την άνοιξη την ανθισμένη που έρχεται κατάλαβα, όσο μπορείτε πιο γοργά νερώστε μου κρατήρα απ’ το κρασί γλυκό που ’ναι σα μέλι. (Αλκαίος)

Ο περίφημος δειπνοσοφιστής Αρχέστρατος υμνεί το κρασί της Λέσβου, γιατί οι Μυτιληναίοι έδιναν γλυκιά γεύση στα κρασιά τους, που τα ονόμαζαν πρόδρομα (τα πρώιμα) και πρότροπα (από απάτητα σταφύλια). Τα κρασιά της Μένδης έκανε πασίγνωστα ο Έρμιππος και ο φιλόσοφος Φαινίας ο Ερέσιος, ενώ ο Αλκμάν μιλά για τα κρασιά της Καρύστου, όπως και για τα κρασιά της Οινούντας, των Ονόγλων και των Σταθμών. Έτσι τα ονόμαζε : «οίνον οινουντιάδην ή μένδην ή καρύστιον ή ονογλίτην ή σταθμίτην». Σε σπουδαία εκτίμηση ήταν τα κρασιά της Ικαρίας με πιο ξεχωριστό το περίφημο «πράμνιο», που δεν ήταν ούτε γλυκό μήτε παχύ, αλλά στυφό και άγριο, με ιδιαίτερα εξαιρετική οσμή !

Τα σκεύη του κρασιού Αμφορείς Κρατήρες Κύλικες Κάνθαροι Κοτύλες Κύαθοι Οινοχόες Στάμνοι Φιάλες Υδρίες

Ο Εύβουλος βάζει τον Διόνυσο να λέει : « … Μόνο τρία ποτήρια κερνάω τους φρόνιμους κρασί : το πρώτο κάνει καλό στην υγεία. Το δεύτερο ευνοεί τον έρωτα. Το τρίτο διευκολύνει τον ύπνο κι αυτό το πίνουν οι σοφοί καλεσμένοι και γυρνάνε σπίτι τους. Το τέταρτο δεν είναι πια δικό μας, αλλά της ύβρεως. Το πέμπτο της οχλαγωγίας. Το έκτο των κωμών. Το έβδομο των τραυματισμών. Το όγδοο του δικαστικού κλητήρα. Το ένατο της οργής. Το δέκατο της μανίας […], γιατί πολύ κρασί αν χυθεί σε μικρό αγγείο, εύκολα σωριάζονται καταγής οι πιωμένοι».

Όσο για την αναλογία, από την Ομηρική εποχή ακόμα είχε επικρατήσει η συνήθεια να αναμειγνύουν το κρασί με νερό, για λόγους υγείας, τάξης και κοινωνικής ευπρέπειας. Ο Αθήναιος αναφέρει ότι η ανάμειξη του κρασιού με νερό νομοθετήθηκε από τον βασιλιά της Αθήνας Αμφικτύωνα, ο οποίος τη διδάχτηκε από τον Διόνυσο. Τον νόμο αυτό είχε επικυρώσει και ο Σόλων, με στόχο να παρεμποδίζονται τα άσχημα επακόλουθα της μέθης, που θεωρούνταν βαρβαρότητα. Η συνήθης αναλογία ήταν 3:1 (τρία μέρη νερό προς ένα μέρος κρασί), ή 2:1 (δύο μέρη νερό προς ένα μέρος κρασί ), ή 1:1. Καλύτερη βέβαια αναλογία θεωρούσαν την ανάμειξη 2:3 (δύο μέρη κρασί προς τρία νερό), όπως μαρτυρά και ο Πλούταρχος.

Τι βάζουμε: 1 πεπόνι 2 ροδάκινα 2 αχλάδια 1 σταφύλι 2 ποτήρια κρασί γλυκό 1/2 φλιτζάνι φιστίκια Αιγίνης 1/2 φλιτζάνι ξεφλουδισμένα και κομμένα αμύγδαλα 1/2 φλιτζάνι μαύρα σταφύλια 1/2 φλιτζάνι μέλι Αμβροσία, αρχαία σαλάτα φρούτων

Τι κάνουμε Κόβουμε το πεπόνι στη μέση και κατόπιν το κόβουμε σε μικρά κομμάτια. Ανακατεύουμε το πεπόνι με τα υπόλοιπα φρούτα, κομμένα σε κομματάκια μικρά και αυτά, τα αμύγδαλα και τα σταφύλια. Σε χαμηλή φωτιά βράζουμε σε ένα κατσαρολάκι το κρασί με το μέλι ανακατεύοντας καλά. Με αυτό το μείγμα περιχύνουμε τα φρούτα που πρέπει να παραμείνουν στο ψυγείο για μια ώρα τουλάχιστον πριν τα σερβίρουμε.