Δ/ΝΣΗ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΔΥΤ.ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Διαγωνισμός Έκφρασης και Δημιουργίας “Παιδικά μολύβια για το περιβάλλον” ΟΙΚΟΙΣΤΟΡΙΕΣ

Δ/ΝΣΗ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΔΥΤ.ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1 ο Δημ. Σχολείο Ελευθερίου Κορδελιού Το δεντροχρονομεταφοροδιαστημόπλοιο ΣΤ1 Υπεύθυνη εκπ/κός:Παμπουκίδου Α

Μια φορά και έναν καιρό σ’ ένα μικρό χωριό που βρισκόταν δίπλα σε ένα ποτάμι ζούσε ένα παιδί με την οικογένειά του, ο Σκουπ-οίκος. Όμως ο Σκουπ-οίκος ήταν ένα παιδί λίγο διαφορετικό απ’ τα άλλα παιδιά του χωριού. Πάντα έβρισκε τρόπο να δημιουργεί παράξενες καταστάσεις!!!

Πετούσε μπανανόφλουδες στους δρόμους για να γλιστρήσουν οι παππούδες την ώρα γύριζαν από το καφενείο, έβγαζε τα σκουπίδια έξω απ’ τους κάδους και έκανε άλλες τόσες ζαβολιές… Όλοι στο χωριό τον ξέρανε, αλλά κανένας δεν τον μάλωνε γιατί φοβόταν μη βρει τον μπελά του.

Μια μέρα λοιπόν, ο μικρός Σκουπ-οίκος έκανε τη βόλτα του στο διπλανό δάσος, προσπαθώντας να βρει μια καινούρια αταξία να κάνει. Την ώρα που περπατούσε αμέριμνος, προσπαθώντας να σκαρφιστεί την καινούρια του ζαβολιά, άκουσε μια βροντερή φωνή να του λέει: Γεια σου! Εκείνη την ώρα ο Σκουπ-οίκος τρόμαξε. Αναρωτήθηκε από που ακούστηκε εκείνη η φωνή.

- Εδώ, εδώ, εγώ είμαι…το δεντροχρονομεταφοροδιαστημόπλοιο! Μήπως θέλεις να γνωριστούμε; - Πως γίνεται να μιλάει ένα δέντρο; - Είμαι το μαγικό δέντρο που ταξιδεύει στο μέλλον. - Και πως γίνεται αυτό; - Είμαι ένα δέντρο που ζω στο μέλλον και έχω αποστολή να επιβλέπω την πορεία της Γης. - Και πως γίνεται αυτό το ταξίδι; Μέσα σ’ αυτή την κουφάλα υπάρχει μια παράξενη μηχανή η οποία σε ταξιδεύει από το σήμερα στο αύριο. Ξαφνικά η κουφάλα ανοίγει, βλέπει μια καρέκλα. Κάθεται και δένει τη ζώνη του.

Τότε ένοιωσε έναν δυνατό αέρα και ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ένιωσε, πως προσγειώθηκε κάπου, και ένα δυνατό φως τρύπωσε μέσα στην κουφάλα του δέντρου. Βγαίνοντας από την κουφάλα, βλέπει ένα φωτεινό δρομάκι που οδηγεί στο χωριό του.

Με αγωνία έτρεξε προς τα εκεί. Ήταν όμως όλα διαφορετικά. Τα σπίτια, οι αυλές και τα ποτάμια δεν είχαν άλλο ζωή. Με αγωνία έτρεξε να βρει το σπίτι του. Όμως δυσκολεύτηκε να το βρει, γιατί τα πάντα είχαν αλλάξει. Η μυρωδιά των λουλουδιών δεν υπήρχε άλλο και ο ήλιος ήταν κρυμμένος πίσω από τα λιγοστά δέντρα. Με δυσκολία μπορούσε να διακρίνει που πήγαινε. Τότε άκουσε τη φωνή του….. δεντροχρονομεταφοροδιαστημόπλοιου. -Μήπως θέλεις να γυρίσουμε; - Όχι, θέλω να πάω να βρω το σπίτι μου, τον κήπο της γιαγιάς μου που τον αγαπούσα τόσο πολύ. Τότε το δέντρο τον έπιασε από το χέρι και περνώντας δίπλα από το ποτάμι, που τώρα πλέον ήταν βάλτος, έφτασαν στο σπίτι του. -Ορίστε, του λέει το δέντρο. -Όχι, όχι δεν μπορεί, δεν είναι αυτό το σπίτι μου, δεν είναι δυνατόν. Θέλω να … Θέλω να φύγουμε τώρα! …και έτρεξε να κρυφτεί στην κουφάλα του δέντρου.

- Όχι, δεν τα έχεις δει όλα ακόμη, πάμε να δεις και το σχολείο σου. Όταν αντίκρισε το σχολείο του, έβαλε τα κλάματα, γιατί είδε όλα τα παιδιά θλιμμένα και βρώμικα!.

Τότε ο Σκουπ-οίκος χιλιοπαρακάλεσε το δέντρο να φύγουνε, λέγοντάς του πως πρέπει να γυρίσει στο σπίτι, γιατί για πρώτη φορά ένιωσε πως οι γονείς του μπορεί να ανησυχήσουν. Το δεντροχρονομεταφοροδιαστημόπλοιο αγκάλιασε τον Σκουπ-οίκο με τα κλαδιά του, τον έβαλε στην καρέκλα, του φόρεσε τη ζώνη και πήραν το δρόμο της επιστροφής. Σε όλη τη διαδρομή μια θλίψη στην ψυχή του Σκουπ-οίκου τον κατέβαλλε.

Ξαφνικά, ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε. Τρόμαξε, άνοιξε τα μάτια του, μα δε μπορούσε να δει τίποτα και από το φόβο του άρχισε να φωνάζει τους γονείς του. Τότε ένα φως φάνηκε από το βάθος. Ήταν η πόρτα του δωματίου του. Ναι, ήταν ένα όνειρο, ένα όνειρο που δε θα ήθελε να το ξαναζήσει! Ένα όνειρο που του έμαθε να εκτιμά ό,τι αναπνέει γύρω του!

…και ο Σκουπ-οίκος κατάφερε, όχι μόνο να αλλάξει τον εαυτό του μετά από όλα αυτά που έζησε, αν και συνέβησαν στο όνειρό του, αλλά έκανε το παν να δείξει στους ανθρώπους πως η ζωή πάνω στη Γη θα ήταν πιο ζωντανή, μόνο αν όλοι μαζί τής προσφέρουμε ΣΕΒΑΣΜΟ!!! Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!!!