« ένα άλλο πιθανό … τέλος »

Την κρίσιμη μέρα τύλιξε τα παπούτσια, τα πήρε στο σπίτι και τα έκρυψε. Προς το απόγευμα έβαλε τα καλά του, ετοιμάστηκε και πήρε στα χέρια το κουτί με τα λουστρίνια. Μαζί με τη μητέρα του ξεκίνησαν για το σπίτι του δασκάλου. Όταν χτύπησαν, η κόρη του δασκάλου άνοιξε την πόρτα μ ’ ένα μεγάλο χαμόγελο, μα ο μικρός τσαγκάρης κατάλαβε αμέσως ότι για πολύ λίγο κοίταξε αυτούς, μιας και η προσοχή της ήταν στραμμένη σε κάποιον μέσα στο σπίτι, που φαινόταν από πίσω. Η μητέρα τον έσπρωξε απαλά, καθώς ο δάσκαλος τους καλούσε να μπουν μέσα. Δεν μπόρεσε, φυσικά, να δώσει το δώρο στην κοπέλα, μα πρόσεξε ότι ο κύριος που βρισκόταν πίσω του, ήταν μάλλον κάποιος συγγενής, και μάλιστα πολύ πλούσιος, όπως έδειχνε. Είχε κι αυτός στα χέρια του ένα δώρο για την κοπέλα. Όταν η κόρη του δασκάλου άνοιξε το δώρο να δει τι είναι, έδειξε έκπληκτη από τη χαρά της.

Ο μικρός τσαγκάρης πλησίασε διακριτικά να δει, και τι να δει ; Ένα πανέμορφο ζευγάρι κόκκινα λουστρίνια. Απογοητευμένος έτρεξε κατευθείαν για το σπίτι του, μαζί με τα κόκκινα λουστρίνια του ! Στενοχωρημένος, όλη την επόμενη μέρα αναρωτιόταν πώς βρήκε αυτά τα παπούτσια εκείνος ο άνθρωπος. Μα γιατί αυτή η ερώτηση ; Πλούσιος ήταν ∙ Ό, τι ήθελε θα μπορούσε να αγοράσει με τα λεφτά του. Τα παπούτσια τα έκρυψε στη θέση που τα είχε αποθηκευμένα πρώτα. Κάποια άλλη πιο κατάλληλη θα βρεθεί μια μέρα και γι αυτόν, σκέφτηκε, χαμογελώντας πικρά …

ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Την κρίσιμη μέρα τύλιξε τα παπούτσια, τα πήρε σπίτι του και τα έκρυψε. Ήθελε πρώτα να μιλήσει στη μάνα, να τα πούνε οι δυο τους και να τα συμφωνήσουν. Καθίσανε στο τραπέζι. Όταν τελείωσαν το συμμάζεψαν, συζήτησαν και πέσανε για ύπνο. Την επόμενη μέρα πήγε στην δουλειά, χαρούμενος γιατί μετά θα πήγαινε στο σπίτι της κοπέλας με την μάνα του, για να της δώσει τα παπούτσια … Έτσι και έγινε !

Όταν έφτασαν στο σπίτι η καρδιά του αγοριού ήταν έτοιμη να σπάσει. Η κοπέλα άνοιξε την πόρτα με ένα χαμόγελο πλατύ. Μπήκανε μέσα, η μητέρα του άρχισε τη δουλειά αμέσως, αλλά το αγόρι δεν έδωσε τα παπούτσια, περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Όταν αυτή ήρθε, της τα έδωσε χαμογελώντας εκείνη ξαφνιάστηκε, άνοιξε το δώρο με προσοχή και κατενθουσιάστηκε. Τον κοίταξε με τα μάτια της να λάμπουν. Φόρεσε τα λουστρίνια και τον φίλησε τρυφερά στο μάγουλο λέγοντας « ευχαριστώ, είναι ό, τι καλύτερο έχω δει ». Εκείνος έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του, ζαλίστηκε αλλά δεν κατάφερε να βγάλει άχνα. Τις επόμενες μέρες ήταν συνέχεια χαρούμενος και τραγουδούσε με μεγάλη χαρά !

ΑΠΌ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΜΑΝΔΑΛΑΚΗ

Ήρθε η μεγάλη μέρα … Τα γοβάκια που έφτιαχνε ο μικρός τσαγκάρης ήταν επιτέλους έτοιμα να τα δωρίσει στην κόρη του δασκάλου. Ήταν ενθουσιασμένος, περίμενε πώς και πώς αυτήν την ημέρα. Ετοιμάστηκε και ξεκίνησε για το σπίτι της κοπέλας.

Καθώς περπατούσε με βιαστικό βήμα συνάντησε την αδερφή του. Την κοίταξε και του πέρασε από το νου η σκέψη να δώσει τα γοβάκια σ ’ αυτήν. Αγνόησε όμως τη σκέψη του και συνέχισε το δρόμο του. Έφτασε επιτέλους στον προορισμό του. Χτύπησε το κουδούνι και άνοιξε την πόρτα η κόρη του δασκάλου. Ο τσαγκάρης, τότε, της πρόσφερε τα κόκκινα γοβάκια. Αυτή το σκέφτηκε λίγο και του είπε : - ευχαριστώ, αλλά δε μου χρειάζονται. Έχω πολλά παπούτσια.

Εκείνη μόλις τη στιγμή κατάλαβε πως έκανε λάθος να χαρίσει τα όμορφα γοβάκια στην κόρη του δασκάλου κι όχι στη φτωχή αδερφή του. Η κοπέλα δεν τα εκτίμησε κι εκείνος πλημμυρισμένος από λύπη κι απογοήτευση έφυγε, παίρνοντας μαζί του τα κόκκινα λουστρίνια. Γύρισε πίσω στο σπίτι και δώρισε τα γοβάκια με αγάπη και χαρά στην αδερφή του. Το ευτυχισμένο βλέμμα της τον γέμισε χαρά, σβήνοντας την απογοήτευση που πριν λίγο αισθάνθηκε.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΡΤΑΛΑΚΗ

Μόλις τέλειωσαν το φαγητό πήγε να μιλήσει στη μητέρα του για την κόρη του δασκάλου και όσα σκεφτόταν. Είχε ερωτευτεί και θα έκανε τα πάντα γι αυτήν. Η μητέρα του όμως του είπε :- παιδί μου αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν στην υψηλή κοινωνία. Η κόρη του δασκάλου δε θα σε κοίταζε ποτέ. Δε θέλω να σε στενοχωρήσω, αλλά να σου θυμίσω ότι είμαστε πολύ φτωχοί άνθρωποι κι αυτοί η οικογένεια θέλει μεγαλεία.

Τότε ο νεαρός τσαγκάρης σκέφτηκε : η κόρη του δασκάλου ποτέ δε θα με αγαπήσει, ακόμα κι αν της χαρίσω τα κόκκινα λουστρίνια. Γι αυτήν δε θα ‘ χουν σημασία αλλά για την οικογένειά μου θα έχουν, και μάλιστα μεγάλη.

Την άλλη μέρα πήγε και έδωσε τα κόκκινα λουστρίνα στον πατέρα του, αφού του εκμυστηρεύτηκε τις σκέψεις του. Ο πατέρας του πέταξε από τη χαρά του. Πούλησε τα κόκκινα λουστρίνια στην οικογένεια του δασκάλου για το αστρονομικό ποσό των εκατό χιλιάδων δραχμών. Η χαρά της οικογένειας του φτωχού τσαγκάρη ήταν μεγάλη. Την επόμενη μέρα πήγαν οικογενειακώς και αγόρασαν ένα λαχείο. Δε θα το πιστέψετε. Το λαχείο κέρδισε πενήντα εκατομμύρια δραχμές ! Όλοι πετούσαν από τη χαρά τους. Κι αυτή η χαρά προερχόταν από το γιο τους. Στην οικογένεια άστραψε ένα μεγάλο λαμπερό χαμόγελο !