Μέσα στη φύση ο Θεός έχει φυτέψει ένα μυστήριο το οποίο μπορεί να μας ανεβάσει από τα υλικά και τα επίγεια στα πνευματικά και τα ουράνια. Κάθε χρόνο η φύση, μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας επαναλαμβάνει την διδασκαλία της αναστάσεως, ζωγραφίζοντάς την ακόμα και μέσα στον κήπο ή το χωράφι μας.

Αν μπορούσαμε να βρούμε έναν άνθρωπο που να μην γνώριζε τις αλλαγές των εποχών, θα τον φέρναμε για πρώτη φορά το χειμώνα μπροστά στον κήπο μας και θα του λέγαμε. – Βλέπεις αυτά τα γυμνά δέντρα, τα ξερά φυτά και τα άχρωμα λουλούδια, ξέρεις σε 3 μήνες αυτό το άχαρο τοπίο θα μετατραπεί σε μία φαντασμαγορία.

Τα δέντρα θα δώσουν καρπούς, τα φυτά θα ξυπνήσουν, η γη θα στολιστεί με όμορφα λουλούδια που τα χρώματα τους θα ξεπερνούν σε δόξα τη λαμπρότητα της πορφύρας που φορούσε ο βασιλιάς Σολομώντας, η ευωδία θα μοσκοβολάει σαν θυμίαμα. Ο άνθρωπος αυτός που θα άκουγε για πρώτη φορά αυτή τη θεωρία θα μας κοίταζε και θα χαμογελούσε, θα τα θεωρούσε μύθο απραγματοποίητο.

Έτσι και η Ανάσταση των νεκρών φαίνεται μύθος απραγματοποίητος στους ανθρώπους. Για τον Θεό όλα είναι δυνατά. Κοιτάζοντας την Άνοιξη τα κλαδιά των δέντρων ας ακούσουμε την μυστική τους γλώσσα. Θα έρθει και η δική μας άνοιξη, η δική μας Ανάσταση, θα αναζωογονηθούν τα ξερά κόκκαλα των ανθρώπων, θα ντυθούν με σάρκα, με νέα μορφή, θα μπουν στη νέα ζωή, στον νέο κόσμο.

Ωστόσο όπως τα δέντρα που δεν άντεξαν τη χειμωνιάτικη παγωνιά και έχασαν τους χυμούς της ζωής, όταν μπει η άνοιξη κόβονται και πετάγονται έξω από τον κήπο και χρησιμοποιούνται για καυσόξυλα στη φωτιά. Έτσι και οι αμαρτωλοί που δεν έχουν Θεό μέσα τους, θα συναχθούν την τελευταία ημέρα του τωρινού κόσμου και θα ριχθούν στην φωτιά την άσβεστη…(Αγ. Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ)

Στην ζωή των χριστιανών συχνά συναντάς πνευματικούς χειμώνες από πειρασμούς και δοκιμασίες, διαζύγια, αρρώστιες, ατυχήματα θάνατο, πείνα… Όταν είμαστε ευτυχισμένοι σπάνια στρεφόμαστε προς το Θεό. Μόλις όμως μία συμφορά χτυπήσει την πόρτα μας, αμέσως γονατίζουμε και προσφέρουμε παρακλήσεις και θερμές ικεσίες στο Θεό, στην Παναγία και στους Αγίους.

π.χ. Ευλαβής ιερέας είχε μία θυγατέρα 11 ετών που αρρώστησε βαριά. Ξενύχτησε ο παππούλης, τελώντας το μυστήριο του ευχελαίου και διαβάζοντας προσευχές. Ξημέρωνε Κυριακή και έπρεπε να πάει στο ναό να λειτουργήσει. Στο ‘’εξαιρέτως της Παναγίας’’ είπε:- Παναγία μου, επειδή έγινες μάνα πόνεσες, πιστεύω ότι με ακούς. Είσαι εδώ, καταλαβαίνεις το δικό μου πόνο, κάνε το θαύμα σου στο παιδάκι μου. Τότε συνέβη κάτι παράδοξο, ο μικρός ιερός ναός πλημμύρισε λευκότατο φως που γινόταν πιο λαμπερό, μια ευωδία τύλιξε το θυσιαστήριο, αυτό το αισθάνθηκε αμυδρά το εκκλησίασμα και αναρωτιόταν που βρέθηκε τόσο ωραίο λιβάνι. Ο ιερέας γονάτισε από το δέος και είπε. – Παναγία μου είσαι εδώ! Σε ευχαριστώ, ναι το κοριτσάκι μου είναι καλά, το πιστεύω. Σιγά – σιγά συνήλθε νοιώθοντας να φεύγουν από την καρδιά του οι πλάκες της στενοχώριας… (από το βιβλ. Αναβαθμοί)

Ο περιούσιος λαός του Θεού, όταν οικοδόμησε για πρώτη φορά το ναό του Σολομώντος στα Ιεροσόλυμα, είχε πλήθος αγαθά και πλούτη. Αντί να ευγνωμονεί το Θεό για τις δωρεές που του πρόσφερε και να συμμορφώνεται με τα προστάγματα του Μωσαϊκού νόμου, ξέφυγε και παραδόθηκε στην ειδωλολατρία.

Ο Θεός όμως για να παιδαγωγήσει τους Ιουδαίους επέτρεψε να αιχμαλωτιστούν από τους Βαβυλωνίους 70 χρόνια. Μετά αφού κατάλαβαν τα λάθη τους και απομάκρυνσή τους από το Θεό στράφηκαν πάλι για βοήθεια προς Αυτόν και ελευθερώθηκαν. Έτσι έψαλλαν τον 119 ο ψαλμό του Δαυίδ: ‘’Προς Κύριον εν τω θλίβεσθαί με εκέκραξα και εισήκουσέ μου.’’ Έτσι ο κάθε χριστιανός με τα ίδια λόγια μπορεί να καταφύγει στην παντοδύναμη βοήθεια του Αγίου Θεού και να σωθεί.

Η αμαρτία είναι ο χειμώνας της ψυχής, την καταστρέφει, γυαλίζει σαν πολύτιμος λίθος, αλλά ‘’ότι γυαλίζει δεν είναι χρυσός’’. Είναι ένα ωραίο γλυκό που μέσα του κρύβει δηλητήριο. Άραγε έχουμε δει ποτέ γκρεμισμένα σπίτια από σεισμό, κατεστραμμένες πόλεις από πολέμους, καμένα δάση; Πως ήταν πρώτα σπίτια νοικοκυρεμένα, πόλεις γεμάτες ζωή, δάση φυλλωμένα και τώρα πως κατάντησαν. Μαυρίλα παντού. Έχουμε δει ποτέ πρόσωπο αλλοιωμένο από την αμαρτία, από θυμό, κατάρες, αισχρές ηδονές, εγωισμό, χωρίς πίστη, αγάπη...

Εάν δεν προσευχόμαστε, δεν νηστεύουμε, δεν εξομολογούμαστε, δεν έχουμε μυστηριακή ζωή τότε θα πέσουμε στα δίχτυα της αμαρτίας ‘’τα οψώνια της… θάνατος’’. Ας μη φοβόμαστε διότι υπάρχει το παντοδύναμο χέρι Του, πάντοτε μας σκεπάζει, γι αυτό πρέπει να νήφουμε, να προσευχόμαστε, να είμαστε άγρυπνοι.

Τότε θα γίνει η πνευματική ανάβαση, το θαύμα, η εσωτερική άνοιξη και Ανάσταση.