Αντικαρκινικά Φάρμακα

Παρουσίαση με θέμα: "Αντικαρκινικά Φάρμακα"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Αντικαρκινικά Φάρμακα

2 Υπολογίζεται ότι το 25% των κατοίκων των Η. Π. Α
Υπολογίζεται ότι το 25% των κατοίκων των Η.Π.Α. θα μάθουν κάποια στιγμή στη ζωή τους ότι πάσχουν από καρκίνο, αφού κάθε χρόνο τίθεται η διάγνωση σε ένα εκατομμύριο νέους καρκινοπαθείς. Οι ασθενείς που θα θεραπευτούν μόνο με χειρουργική επέμβαση ή και τοπική ακτινοθεραπεία είναι λιγότεροι από το ένα τέταρτο του συνόλου των καρκινοπαθών. Σ' ένα μικρό ποσοστό καρκινοπαθών (περίπου 10%), που πάσχουν από συγκεκριμένες νεοπλασίες, η χημειοθεραπεία θα οδηγήσει σε ίαση ή παρατεταμένη ύφεση. Ωστόσο, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η χημειοθεραπεία προκαλεί απλώς μια υποχώρηση της νόσου, και οι επιπλοκές ή η υποτροπή της νόσου μπορούν τελικά να οδηγήσουν στο θάνατο. Η ολική πενταετής επιβίωση των καρκινοπαθών είναι περίπου 40%, γεγονός που κατατάσσει τον καρκίνο στη δεύτερη θέση των αιτίων θνησιμότητας μετά τις καρδιαγγειακές παθήσεις.

3 ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ
Στόχος της αντικαρκινικής χημειοθεραπείας είναι η πρόκληση θανατηφόρας κυτταροτοξικής βλάβης στα κύτταρα του όγκου, που μπορεί να αναχαιτίσει την αύξησή του. Αυτή η "επίθεση" κατευθύνεται σε γενικές γραμμές εναντίον κάποιων στρατηγικών σημείων του μεταβολισμού, που είναι ζωτικής σημασίας για την κυτταρική αναπαραγωγή, όπως λ.χ. η παροχή προδρόμων ουσιών των πουρινών και πυριμιδινών, που χρειάζονται για τη σύνθεση του DΝΑ ή του RNA. Τα αντικαρκινικά φάρμακα που διαθέτουμε σήμερα δεν προσβάλλουν ειδικά μόνο τα νεοπλασματικά κύτταρα, αλλά όλα γενικά τα κύτταρα που πολλαπλασιάζονται, τόσο τα φυσιολογικά όσο και τα παθολογικά. Συνεπώς, η καμπύλη δόσης-δράσης όλων σχεδόν των αντικαρκινικών φαρμάκων, τόσο για τη θεραπευτική όσο και για την τοξική τους δράση, έχει απότομη κλίση, γι' αυτό, η δοσολογία τους πρέπει να προσαρμόζεται στη φυσική κατάσταση του εκάστοτε ασθενούς.

4 Στρατηγικές της θεραπευτικής αγωγής
Στόχος της αγωγής: Η ίαση, δηλαδή η μακροχρόνια επιβίωση χωρίς νόσο. Αν η ίαση είναι αδύνατη, τότε στόχος της αγωγής γίνεται η ανακούφιση του ασθενούς, η οποία του επιτρέπει να διατηρήσει ένα "φυσιολογικό" τρόπο ζωής. Και στις δύο περιπτώσεις, ελαττώνεται αρχικά η μάζα των νεοπλασματικών κυττάρων χειρουργικά ή/και με ακτινοβολία και ακολουθεί χημειοθεραπεία, ανοσοθεραπεία ή συνδυασμός αυτών των θεραπευτικών μεθόδων. Ενδείξεις της θεραπείας: Η χημειοθεραπεία ενδείκνυται όταν τα νεοπλάσματα είναι διάσπαρτα και δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν χειρουργικώς. Η χημειοθεραπεία χρησιμοποιείται επίσης συμπληρωματικά της χειρουργικής θεραπείας και της ακτινοθεραπείας, για την αντιμετώπιση των μικρομεταστάσεων. Ευαισθησία του όγκου και κύκλος ανάπτυξής του: Εξαρτάται από το ποσοστό των κυττάρων τους που βρίσκεται στο στάδιο αναδιπλασιασμού ("αυξητικό κλάσμα"). Τα ταχέως διαιρούμενα κύτταρα είναι γενικά πιο ευαίσθητα στα αντικαρκινικά φάρμακα, ενώ τα μη πολλαπλασιαζόμενα κύτταρα (αυτά που βρίσκονται στη φάση Go) συνήθως επιβιώνουν της τοξικής δράσης αυτών των ουσιών.

5 Ειδικότητα των φαρμάκων επί του κυτταρικού κύκλου: Τόσο τα φυσιολογικά όσο και τα καρκινικά κύτταρα ακολουθούν έναν κύκλο ανάπτυξης. Ωστόσο, ο φυσιολογικός και ο νεοπλασματικός ιστός μπορεί να διαφέρουν στον αριθμό των κυττάρων που βρίσκονται στα διάφορα στάδια του κύκλου. Οι χημειοθεραπευτικές ουσίες που επιδρούν αποτελεσματικά μόνο στα κύτταρα που αναπαράγονται, δηλαδή σ' αυτά που ακολουθούν τον κύκλο ανάπτυξης, λέγονται ειδικές για τον κυτταρικό κύκλο, ενώ οι άλλες ουσίες είναι μη ειδικές για τον κυτταρικό κύκλο. Τα μη ειδικά φάρμακα, όπως οι αλκυλιούντες παράγοντες, αν και είναι πιο τοξικά για τα αναπαραγόμενα κύτταρα, είναι επίσης χρήσιμα για την αντιμετώπιση όγκων με χαμηλό ποσοστό αναπαραγομένων κυττάρων. Ρυθμός ανάπτυξης του όγκου: Ο ρυθμός ανάπτυξης των περισσότερων όγκων in νίνο είναι αρχικά γρήγορος, αλλά επιβραδύνεται όσο αυξάνεται το μέγεθος του όγκου, διότι η αιμάτωση του όγκου γίνεται ανεπαρκής και η παροχή οξυγόνου και θρεπτικών ουσιών στα κύτταρά του ελαττώνεται. Η χειρουργική ή ακτινοθεραπευτική ελάττωση της μάζας του όγκου εξωθεί τα εναπομένοντα κύτταρα σε ενεργό πολλαπλασιασμό και αυξάνει, έτσι, την ευαισθησία τους στις χημειοθεραπευτικές ουσίες.

6

7

8 Τα θεραπευτικά σχήματα και ο προγραμματισμός τους.
Λογαριθμική φάση καταστροφής (1og kill): Η καταστροφή των καρκινικών κυττάρων από τις χημειοθεραπευτικές ουσίες ακολουθεί κινητική πρώτης τάξεως δηλαδή, μια συγκεκριμένη δόση του φαρμάκου καταστρέφει ένα σταθερό ποσοστό κυττάρων. Φαρμακευτικά καταφύγια: Τα λευχαιμικά και τα άλλα νεοπλασματικά κύτταρα βρίσκουν συχνά άσυλο σε ορισμένους ιστούς, όπως για παράδειγμα στο κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ), στο οποίο ορισμένες χημειοθεραπευτικές ουσίες δεν μπορούν να εισέλθουν λόγω περιορισμών στη μεταφορά τους. Ομοίως, τα φάρμακα μπορεί να αδυνατούν να διεισδύσουν σε ορισμένες περιοχές συμπαγών όγκων. Θεραπευτικά πρωτόκολλα: Η χορήγηση συνδυασμού χημειοθεραπευτικών είναι αποτελεσματικότερη από την αγωγή με ένα μόνο φάρμακο.Οι συνδυασμοί: α) επιτρέπουν τη μέγιστη δυνατή καταστροφή κυττάρων μέσα σε ανεκτά όρια τοξικότητας, β) είναι αποτελεσματικοί εναντίον ενός ευρύτερου φάσματος κυτταρικών κλώνων μέσα στον ετερογενή πληθυσμό του όγκου, και γ) μπορεί να επιβραδύνουν ή και να αποτρέψουν την εμφάνιση ανθεκτικών κυτταρικών κλώνων.

9 Προβλήματα που σχετίζονται με τη χημειοθεραπεία
Ανθεκτικότητα: Ορισμένα νεοπλασματικά κύτταρα, όπως λ.χ. αυτά του μελανώματος, έχουν έμφυτη ανθεκτικότητα προς τα περισσότερα αντικαρκινικά φάρμακα. Πολυφαρμακευτική ανθεκτικότητα: Οφείλεται στη σταδιακή επιλογή ενός γονιδίου με ενισχυμένη έκφραση, το οποίο κωδικοποιεί μία διαμεμβρανική πρωτεΐνη. Η ανθεκτικότητα οφείλεται στην άντληση και αποκομιδή του φαρμάκου εκτός του κυττάρου, που γίνεται με τη βοήθεια της γλυκοπρωτείνης-Ρ και με κατανάλωση ΑΤΡ. Τοξικότητα: Η θεραπεία που αποσκοπεί στην εξόντωση ταχέως αναπαραγόμενων κυττάρων προσβάλλει επίσης τα φυσιολογικά κύτταρα που πολλαπλασιάζονται γρήγορα. Συνήθεις ανεπιθύμητες ενέργειες:. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας εμφανίζονται σοβαροί έμετοι, στοματίτιδα και αλωπεκία, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό. Όγκοι που δημιουργεί η θεραπευτική αγωγή: Επειδή τα περισσότερα αντινεοπλασματικά φάρμακα είναι μεταλλαξογόνα, είναι πιθανό να αναπτυχθούν νεοπλάσματα (όπως λ.χ. οξεία μη λεμφοκυτταρική λευχαιμία) 1Ο ή και περισσότερα χρόνια μετά την ίαση από τον αρχικό καρκίνο.

10 ΑΝΤΙΜΕΤΑΒΟΛIΤΕΣ Σχετίζονται δομικά με φυσιολογικά συστατικά του κυττάρου. Σε γενικές γραμμές παρακωλύουν την παροχή των φυσιολογικών προδρόμων ουσιών των πουρινικών ή πυριμιδινικών νουκλεοτιδίων είτε εμποδίζοντας τη σύνθεσή τους είτε συναγωνιζόμενοι μ’ αυτές στη σύνθεση DΝΑ ή RNA.

11 Μεθοτρεξάτη Σχετίζεται δομικά με το φυλλικό οξύ και δρα σαν ανταγωνιστής αυτής της βιταμίνης. Θεραπευτικές εφαρμογές: Σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα, είναι αποτελεσματική για την οξεία λεμφοκυτταρική λευχαιμία, το χοριοκαρκίνωμα, το λέμφωμα Burkitt των παιδιών, τον καρκίνο του μαστού και τους καρκίνους της κεφαλής και του τραχήλου. Ανεπιθύμητες ενέργειες: Συχνά παρατηρούμενες τοξικές δράσεις, νεφρική βλάβη, ηπατική λειτουργία, πνευμονική τοξικότητα, τοξικότητα στο νευρικό σύστημα.

12 6-Μερκαπτοπουρίνη Χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο για τη διατήρηση της ύφεσης στην οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία (ΟΜ). 6-Θειογουανίνη Χρησιμοποιείται κυρίως για τη θεραπεία της οξείας μη λεμφοκυτταρικής λευχαιμίας σε συνδυασμό με δαουνορουβικίνη και κυταραβίνη. 5-Φθοριοουρακίλη Χρησιμοποιείται κυρίως για την αντιμετώπιση συμπαγών όγκων που αναπτύσσονται αργά (π.χ. καρκινώματα παχέος εντέρου και ορθού, μαστού, ωοθηκών, παγκρέατος και στομάχου). Κυταραβίνη Χρησιμοποιείται στην κλινική πράξη κυρίως για την αντιμετώπιση της οξείας μη λεμφοκυτταρικής (μυελογενούς) λευχαιμίας, σε συνδυασμό με 6-TG και δαουνορουβικίνη. Φθοριοαραβίνη Είναι χρήσιμη για την αντιμετώπιση της χρόνιας λεμφοκυτταρικής λευχαιμίας.

13 ΑΝΤΙΒIΟΤΙΚΑ Οφείλουν την κυτταροτοξική τους δράση στις αλληλεπιδράσεις τους με το DΝΑ, οι οποίες αποδιοργανώνουν τη λειτουργία του. Δακτινομυκίνη Γνωστή ως ακτινομυκίνη D, ήταν το πρώτο αντιβιοτικό που βρήκε εφαρμογή στη χημειοθεραπεία των όγκων (ανοσοκατασταλτικό). Δοξορουβικίνη και δαουνορουβικίνη Παρεμβολή στο DNA, πρόσδεση σε κυτταρικές μεμβράνες, σχηματισμός ριζών οξυγόνου από υπεροξείδωση λιπιδίων Μπλεομυκίνη Χρησιμοποιείται κυρίως στη θεραπεία όγκων των όρχεων. Πλικαμυκίνη Παρουσιάζει μία σχετικά επιλεκτική τοξικότητα για τους οστεοκλάστες, παρεμποδίζοντας την απορροφητική τους δραστηριότητα και ελαττώνοντας έτσι τη συγκέντρωση του ασβεστίου στο πλάσμα των υπερασβεστιαιμικών ασθενών-ειδικά αυτών με όγκους των οστών.

14 ΑΛΚΥΛΙΟΥΝΤΕΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ
Χρησιμοποιούνται στην αντιμετώπιση ποικιλίας λεμφικών και συμπαγών καρκίνων, σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα. Εκτός από κυτταροτοξικοί, είναι και μεταλλαξιογόνοι και καρκινογόνοι. Μεχλωραιθαμίνη Χάρη στην ιδιότητά της να προκαλεί λεμφοκυτταροπενία χρησιμοποιήθηκε στους καρκίνους του λεμφικού ιστού. Επειδή μπορεί να προσδεθεί και να ενεργήσει σε δύο διαφορετικές θέσεις, ονομάζεται "παράγοντας με διπλή λειτουργία«. Κυκλοφωσφαμίδη και ιφωσφαμίδη Έχουν ευρύ φάσμα κλινικών εφαρμογών και χρησιμοποιούνται είτε μόνες τους είτε ως τμήμα χημειοθεραπευτικού σχήματος για την αντιμετώπιση ευρείας ποικιλίας νεοπλασιών, όπως το λέμφωμα Burkitt και ο καρκίνος του μαστού. Νιτροζουρίες Λόγω της ικανότητάς τους να διεισδύουν στο ΚΝΣ χρησιμοποιούνται κατά κύριο λόγο στη θεραπεία εγκεφαλικών όγκων. Η χρήση τους σε άλλους καρκίνους είναι περιορισμένη.

15 ΑΝΑΣΤΟΛΕΙΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΣΩΛΗΝΙΣΚΩΝ
Η μιτωτική άτρακτος αποτελεί τμήμα του ευρύτερου ενδοκυττάριου σκελετού (κυτταροσκελετού) και είναι απαραίτητη για την ισοκατανομή του DΝΑ στα δύο θυγατρικά κύτταρα που σχηματίζονται όταν διαιρείται ένα ευκαρυωτικό κύτταρο. Βινκριστίνη και βινμπλαστίνη Σταματούν τη μίτωση στη φάση της μετάφασης. Η βινκριστίνη χρησιμοποιείται στη θεραπεία της οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας των παιδιών, του όγκου του Wilm, του σαρκώματος Ewing των μαλακών μορίων και των λεμφωμάτων Hodgkin και μη Hodgkin. Η βινμπλαστίνη χορηγείται μαζί με μπλεομυκίνη και σισπλατίνη για τη θεραπεία του μεταστατικού καρκινώματος του όρχεως και των συστηματικών λεμφωμάτων Hodgkin και μη Hodgkin. Πακλιταξέλη Καλύτερα γνωστή ως ταξόλη, είναι το πρώτο μέλος της οικογένειας των ταξανών που χρησιμοποιήθηκε στη χημειοθεραπεία του καρκίνου. Σήμερα κυκλοφορεί μία ημισυνθετική μορφή, που παράγεται με χημική τροποποίηση μιας πρόδρομης ουσίας που βρίσκεται στις βελόνες ενός είδους ακακίας.Έχει αποδειχθεί αποτελεσματική εναντίον του προχωρημένου καρκίνου των ωοθηκών και του μεταστατικού καρκίνου του μαστού.

16 ΣΤΕΡΟΕΙΔΕΙΣ ΟΡΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ
Οι όγκοι που είναι ευαίσθητοι στις στεροειδείς ορμόνες μπορεί: να ανταποκρίνονται στις ορμόνες, όταν ο όγκος υποχωρεί μετά τη θεραπεία με συγκεκριμένη ορμόνη ή να εξαρτώνται από ορμόνες, όταν η αφαίρεση ενός ορμονικού ερεθίσματος προκαλεί υποχώρηση του όγκου ή να συμβαίνουν αμφότερα. Η ορμονοθεραπεία των ανταποκρινόμενων όγκων είναι συνήθως μόνο ανακουφιστική, με εξαίρεση την κυτταροτοξική επίδραση των γλυκοκορτικοειδών (π.χ. της πρεδνιζόνης) στα λεμφώματα. Η στέρηση των ορμονοεξαρτώμενων όγκων από τα ορμονικά ερεθίσματα μπορεί να επιτευχθεί είτε εγχειρητικά - π-χ. με ορχεκτομή σε ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο του προστάτη-είτε φαρμακευτικά, π-χ. στην περίπτωση του καρκίνου του μαστού με χορήγηση ταμοξιφαίνης, ενός αντιοιστρογόνου που εμποδίζει τη διέγερση των καρκινικών κυττάρων του μαστού από τα οιστρογόνα. Για να επιδράσει μία στεροειδής ορμόνη σ' ένα κύτταρο, πρέπει αυτό να διαθέτει κυτταροπλασματικούς υποδοχείς που είναι ειδικοί γι' αυτή την ορμόνη.

17 Πρεδνιζόνη Ισχυρό συνθετικό αντιφλεγμονώδες κορτικοστεροειδές με ασθενέστερη αλατοκορτικοειδή δράση από την κορτιζόλη. Η χρήση αυτής της ουσίας στη θεραπεία των λεμφωμάτων άρχισε όταν παρατηρήθηκε ότι οι ασθενείς με σύνδρομο Cushing (σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από υπερέκκριση κορτιζόλης) έχουν λεμφοκυτταροπενία και ελαττωμένη μάζα λεμφικού ιστού (αποτέλεσμα της δράσης των κορτικοστεροειδών στο σχηματισμό και την κατανομή των λεμφοκυττάρων) Μηχανισμός δράσης: Ο ακριβής μηχανισμός για τη λεμφοκυτταροπενική δράση της μετά την αλληλεπίδρασή της με DΝΑ δεν έχει ακόμα διευκρινιστεί. Θεραπευτικές εφαρμογές: Χρησιμοποιείται πρωταρχικά για να επιτευχθεί ύφεση σε ασθενείς με οξεία λεμφοκυτταρική λευχαιμία και για τη θεραπεία τόσο των Hodgkin όσο και των μη Hodgkin λεμφωμάτων.

18 Ταμοξιφαίνη Ανταγωνιστής οιστρογόνων, δομικά συγγενής με το συνθετικό οιστρογόνο διαιθυλοστιλβεστρόλη, και αποτελεσματική για τη θεραπεία του καρκίνου του μαστού που είναι θετικός σε υποδοχείς οιστρογόνων. Έχει ασθενή οιστρογονική δράση. Μηχανισμός δράσης: Συνδέεται με τον οιστρογονικό υποδοχέα, αλλά το σύμπλεγμα που προκύπτει δεν είναι παραγωγικό, δηλαδή δεν επιτυγχάνει να ενεργοποιήσει τα γονίδια που ανταποκρίνονται στα οιστρογόνα. Θεραπευτικές εφαρμογές: Η κλινική χρήση της περιορίζεται στη θεραπεία των οιστρογονοεξαρτώμενων καρκίνων του μαστού. Ανεπιθύμητες ενέργειες: Είναι παρόμοιες μ' αυτές των φυσικών οιστρογόνων, δηλ. εξάψεις, ναυτία, έμετος, εξάνθημα, κολπική αιμορραγία και έκκριση. Μπορεί επίσης να εμφανιστεί υπερασβεστιαιμία που καθιστά αναγκαία τη διακοπή του φαρμάκου.

19 Λευπρολίδη και γοσερελίνη
Ανάλογα της εκλυτικής ορμόνης γοναδοτροπινών (GnRH, LHRH). Ως αγωνιστές της LHRH, καταλαμβάνουν τον υποδοχέα της LHRH στην υπόφυση, προκαλώντας απευαισθητοποίησή του και επακόλουθη αναστολή της έκλυσης FSH και LH (ελαττώνεται η σύνθεση ανδρογόνων και οιστρογόνων). Η ανταπόκριση των ασθενών με καρκίνο του προστάτη στη λευπρολίδη ισοδυναμεί με ορχεκτομή, ο όγκος υποχωρεί και ο οστικός πόνος αμβλύνεται σε ποσοστό 40%. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες αυτών των φαρμάκων, που περιλαμβάνουν σεξουαλική ανικανότητα, εξάψεις και ερύθημα (tumor flare), είναι ελάχιστες σε σχέση μ' αυτές που εμφανίζονται κατά τη θεραπεία με οιστρογόνα.

20 Φλουταμίδη Συνθετικό μη στεροειδές αντιανδρογόνο που χρησιμοποιείται στη θεραπεία του καρκίνου του προστάτη. Μεταβολίζεται προς ένα ενεργό υδροξυλιωμένο παράγωγο που συνδέεται με τον υποδοχέα των ανδρογόνων. Αποκλείει την ανασταλτική επίδραση της τεστοστερόνης στην έκκριση γοναδοτροπινών κι προκαλεί αύξηση των επιπέδων της LΗ και της τεστοστερόνης στο πλάσμα. Χορηγείται από το στόμα και αποβάλλεται από το νεφρό. Οι παρενέργειές της περιλαμβάνουν γυναικομαστία και γαστρεντερικά ενοχλήματα. Αμινογλουταιθιμίδη Χρήσιμη ως θεραπεία δεύτερης γραμμής για το μεταστατικό καρκίνο του μαστού. Αναστέλλει στα επινεφρίδια τη σύνθεση της πρεγνενολόνης από τη χοληστερόλη και, εκτός των επινεφριδίων, την αντίδραση της αρωματάσης που ευθύνεται για τη σύνθεση οιστρογόνων από την ανδροστενδιόνη.

21

22 ΑΛΛΕΣ ΧΗΜΕIΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΟΥΣΙΕΣ
Σισπλατίνη και Καρβοπλατίνη Έχει συνεργική κυτταροτοξικότητα με την ακτινοβολία και άλλα χημειοθεραπευτικά φάρμακα. Χρησιμοποιείται ευρέως στη θεραπεία συμπαγών όγκων. Προκαρβαζίνη Είναι νευροτοξική και προκαλεί συμπτώματα που κυμαίνονται από νύστα έως ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις. Είναι μεταλλαξιογόνος και καρκινογόνος. Σε ασθενείς που έλαβαν αυτό το φάρμακο έχει εμφανιστεί μη λεμφοκυτταρική λευχαιμία. L-Ασπαραγινάση Ορισμένα νεοπλασματικά κύτταρα χρειάζονται μια εξωτερική πηγή ασπαραγίνης, λόγω της περιορισμένης ικανότητάς τους να συνθέτουν αρκετή ασπαραγίνη για την ανάπτυξη και τη λειτουργία τους. Χρησιμοποιείται στη θεραπεία της οξείας λεμφοκυτταρικής λευχαιμίας των παιδιών, σε συνδυασμό με βινκριστίνη και πρεδνιζόνη.

23 Ιντερφερόνες Ταξινόμηση: Οι ανθρώπινες ιντερφερόνες ταξινομούνται ανάλογα με την αντιγονικότητά τους στους τρεις τύπους, α, β και γ. Οι α ιντερφερόνες είναι κατά κύριο λόγο λευκοκυτταρικές, ενώ οι β και γ ιντερφερόνες παράγονται, αντίστοιχα, από ινοβλάστες του συνδετικού ιστού και από Τ λεμφοκύτταρα. Θέση δράσης: Ο ακριβής μηχανισμός της κυτταροτοξικότητας είναι άγνωστος, αλλά γνωρίζουμε ότι έχουν την ικανότητα να διεγείρουν τα κύτταρα "φυσικοί Φονείς" (natural killer). Θεραπευτικές ενδείξεις: Η α2(Α) ιντερφερόνη χρησιμοποιείται σήμερα για την αντιμετώπιση της λευχαιμίας από τριχωτά κύτταρα. Πάνω από το 90% των ασθενών που θεραπεύονται με α ιντερφερόνη εμφανίζουν άρση της κυτταροπενίας και ελάττωση της επίπτωσης σοβαρών λοιμώξεων και της ανάγκης για μεταγγίσεις. Άλλες ιντερφερόνες δοκιμάζονται στη θεραπεία διαφόρων όγκων, όπως μεταξύ άλλων ο καρκίνος εκ πλακωδών κυττάρων, το μελάνωμα και το πολλαπλό μυέλωμα. Ανεπιθύμητες ενέργειες: Κατά τις πρώτες ημέρες της θεραπείας εμφανίζεται πυρετός με ρίγη. Η δοσοεξαρτώμενη τοξικότητα περιλαμβάνει λευκοπενία και πιθανώς θρομβοπενία.