ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (2008) 78fb-48f4-bd82-bbba28ca1ef5/SYNTAGMA.pdf

Σύνταγμα Ελλάδας Άρθρο 59 «Οι βουλευτές πριν αναλάβουν τα καθήκοντά τους δίνουν στο Βουλευτήριο και σε δημόσια συνεδρίαση τον ακόλουθο όρκο: «Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να είμαι πιστός στην Πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου». Αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι βουλευτές δίνουν τον ίδιο όρκο σύμφωνα με τον τύπο της δικής τους θρησκείας ή του δικού τους δόγματος. Βουλευτές που ανακηρύσσονται όταν η Βουλή απουσιάζει δίνουν τον όρκο στο Τμήμα της που λειτουργεί».

Σύνταγμα Κυπριακής Δημοκρατίας ΑΡΘΡΟΝ 42 «1. Ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας εγκαθίστανται υπό της Βουλής, ενώπιον της οποίας δίδουσι την κάτωθι διαβεβαίωσιν: «Διαβεβαιώ επισήμως πίστιν και σεβασμόν εις το Σύνταγμα και τους συνάδοντας αυτώ νόμους και εις την διατήρησιν της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητος της Δημοκρατίας της Κύπρου». 2. Προς τον σκοπόν τούτον η Βουλή θα συνεδριάζη κατά την ημέραν, καθ’ ην λήγει η πενταετής θητεία του απερχομένου Προέδρου και Αντιπροέδρου της Δημοκρατίας, εν περιπτώσει δε αναπληρωματικής εκλογής συμφώνως τη τετάρτη παραγράφω του άρθρου 44 κατά την τρίτην ημέραν από της ημερομηνίας της τοιαύτης εκλογής».

Μια χρήσιμη σύνοψη για το θέμα του όρκου- Μ.Σταθόπουλος-εφημ.ΒΗΜΑ (δικαστήρια) «...Σωστότερη είναι η λύση που προβλέφθηκε από το 2001 (με εισήγηση στη Βουλή της σχετικής τροποποίησης της νομοθεσίας από τον γράφοντα) για την όρκιση μαρτύρων στα πολιτικά δικαστήρια: να ερωτάται, δηλαδή, ευθύς εξαρχής ο μάρτυρας από τον δικαστή (ο οποίος δεν θα ασχολείται με τις όποιες θρησκευτικές πεποιθήσεις του μάρτυρα) αν προτιμά να δώσει θρησκευτικό ή πολιτικό όρκο και ο μάρτυρας ελεύθερα να επιλέγει, χωρίς η επιλογή του να αποκαλύπτει το τι πιστεύει. Οπως είπαμε, υπάρχουν και χριστιανοί που, αντί του θρησκευτικού όρκου, προτιμούν τη διαβεβαίωση στην τιμή και στη συνείδησή τους... Γι΄ αυτό η καλύτερη λύση είναι η γενίκευση του πολιτικού όρκου για όλους... »

(συνεχ.) (Βουλή) Η παραπάνω λύση μπορεί να θεσπισθεί με απλό νόμο, εκτός από την περίπτωση του όρκου του Προέδρου της Δημοκρατίας και των βουλευτών, για την οποία υπάρχει συνταγματική πρόβλεψη και επομένως χρειάζεται αναθεώρηση του Συντάγματος. (Σημειωτέον ότι για τους υπουργούς το Σύνταγμα δεν προβλέπει όρκιση.) Πάντως και υπό το ισχύον Σύνταγμα η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης επιτρέπει τόσο στον εκλεγόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας όσο και στους βουλευτές να αρνηθούν τον θρησκευτικό όρκο (όπως, άλλωστε, τα τελευταία χρόνια αρκετοί βουλευτές πράττουν).

(συνεχ.) «...Για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το ισχύον Σύνταγμα χαλάρωσε μεν σαφώς την κατά το προηγούμενο Σύνταγμα (του 1952) σύνδεση Κράτους και Εκκλησίας και δεν επανέλαβε την παλαιά συνταγματική διάταξη ότι ο αρχηγός του κράτους πρέπει να πρεσβεύει τη θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας· προβλέπει όμως μόνο τον χριστιανοορθόδοξο θρησκευτικό τύπο όρκου. Αλλά, αφού συνειδητά κατήργησε την απαγόρευση ανάληψης καθηκόντων Προέδρου της Δημοκρατίας από έλληνες μη χριστιανούς ορθοδόξους, θα πρέπει για την (έστω, μη πιθανή) περίπτωση αυτή να καλυφθεί το (συγκαλυμμένο) κενό της μη πρόβλεψης άλλου τύπου όρκου...»

(συνεχ.) «...Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι, ενώ τα προηγούμενα του ισχύοντος Συντάγματα (πλην του δημοκρατικού Συντάγματος του 1927) προέβλεπαν ότι ο όρκος του αρχηγού του κράτους έπρεπε να δίνεται ενώπιον της Βουλής, της κυβέρνησης και της Ιεράς Συνόδου, το ισχύον Σύνταγμα του 1975 ενσυνείδητα απήλειψε την παρουσία της Ιεράς Συνόδου ορίζοντας ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ορκίζεται μόνο «ενώπιον της Βουλής». Η σαφής θέληση του συνταγματικού νομοθέτη του 1975 να αποθρησκευτικοποιήσει την καθαρά πολιτειακή από τη φύση της τελετή της ορκωμοσίας του επικεφαλής της Πολιτείας (όχι της Εκκλησίας) υπονομεύεται όμως στην πράξη όταν αναλαμβάνουν αναρμοδίως αρχιερείς να ορκίσουν τον Πρόεδρο υπό την ανοχή της Βουλής αλλά και του ίδιου του ορκιζόμενου Προέδρου και σε αντίθεση με το πνεύμα της παραπάνω νέας συνταγματικής ρύθμισης...»

ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ *ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ* ΤΟΥ ΟΡΚΟΥ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ tou-thriskeftikou-orkou-apo-tin-orthodoxi-ekklisia/ tou-thriskeftikou-orkou-apo-tin-orthodoxi-ekklisia/ argolidas-kala-ekane-o-tsipras-kai-den-orkistike-na- katargithei-o argolidas-kala-ekane-o-tsipras-kai-den-orkistike-na- katargithei-o «εγώ δε λέγω υμίν, μη ομόσαι όλως» (ευαγγελική ρήση, Ματθ. ε', 34)

(συνεχ.) «Εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως (…) έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ού ού, το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστί…» («εγώ, όμως, σας λέω να μην ορκίζεστε καθόλου (…) να λέτε μόνο ναι ή όχι, καθετί πέρα απ’ αυτά προέρχεται από τον πονηρό» (Ματθ. 5, 33 – 37). « Προ πάντων δε, αδελφοί μου, μη ομνύετε μήτε τον ουρανόν, μήτε την γήν, μήτε άλλον τινά όρκον. Ητω δε υμών το ναί, ναί, και το ού, ού, ίνα μη υπό κρίσιν πέσητε» («Προ παντός, αδελφοί μου, να μην ορκίζεσθε ούτε στον ουρανό, ούτε στη γή, ούτε να κάνετε άλλον όρκο. Ας είναι το «ναί» σας πραγματικό ναί, και το «όχι» σας πραγματικό όχι, για να μη βρεθείτε κατηγορούμενοι στη τελική κρίση») (αδελφόθεος Ιάκωβος, Επιστολή 5, 12)

(συνεχ.) Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ Ή ΑΛΛΟΥ ΟΡΚΟΥ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΛΕΥΡΑ Υπ’ αριθμ. 2601/1998 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ): έχει κάθε νόμιμο δικαίωμα να αρνηθεί να ορκισθεί εκείνος που επικαλείται κώλυμα για λόγους θρησκευτικής συνείδησης. Με την απόφαση αυτή δικαιώθηκε απόφοιτος του τμήματος Θεολογίας του παν/μίου Αθηνών ο οποίος προσέφυγε κατά της πράξεως του προέδρου του τμήματος που επέβαλλε υποχρεωτικά θρησκευτικό όρκο (καθομολόγηση). Ο απόφοιτος αρνήθηκε να ορκισθεί διότι ο όρκος είναι απαράδεκτος για το ορθόδοξο δόγμα το οποίο πρεσβεύει – και το ΣτΕ δεχόμενο τη προσφυγή του, ακύρωσε τη πράξη του προέδρου του τμήματος.