Συχνά τον μαγικό ουρανό κοιτώ και αναρωτιέμαι πώς με του καιρού τ΄ αλλάγματα γαλήνιος παραμένει … Σαν τον κοιτώ…
Και για τον άνθρωπο, αυτός άπιαστος παραμένει…
Κι΄όλα του τα στολίδια του, σαν μάτια τα προσέχει…
Και πίστεψέ με… Ειν΄ το καθένα του μοναδικό… Μονάχο του στον ουρανό…
Κι΄ όλα μαζί … Μια θεσπέσια γιορτή… Με μια ουσία μυστική….
Βλέπουμε μάλλον μόνο την αρχή... Ή και το τέλος μιας αόριστης παράστασης…..
Με χαρακτήρες δίχως αφορμή…
…που μάλλον ψάχνουν για ένα τέλος, μιαν αρχή…. Βασιλεία Παπακώστα Γ3