Κώστας Βάρναλης

Πύργος – σημερινή Βουλγαρία « Ποιητής του προλεταριάτου » - Μ. Βίτι Περιοδικά Ηγησώ και Νουμάς « Το ξύλο, η καθαρεύουσα και η Μεγάλη Ιδέα, μας είχαν κάνει το μυαλό κουρκούτι » Κηρήθρες – 1905 ( συμβολιστικό κλίμα ) Η περίοδος που μεσολάβησε θεωρήθηκε παρνασσιακή Παρίσι – σπουδάζει φιλολογία και κοινωνιολογία, δέχεται τη μαρξιστική ιδεολογία

Κώστας Βάρναλης Προσκυνητής – 1919 ( αφιερωμένο στον Ν. Πολίτη ), δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μαύρος Γάτος Εγώ ’ μουν όλοι εσείς, εγώ ’ μουν η άχνα Που από τις μάζας έβγαινε τα σπλάχνα ( στ ) Συνδυασμός των παγανιστικών με τους χριστιανικούς μύθους ( Αθηνά και Παναγία, Ορφέας και Χριστός, κτλ ) Πού πάμε ; Ακούω πας άνοιξη τ ’ αηδόνι όλβια ζήση στο πάθος του να βρίσκει. Δεν έχει χτες και σήμερα. Η Δωδώνη και ο Άγιος Τάφος βαθιά μας όρθιος μνήσκει.

Κώστας Βάρναλης Ποίηση πριν και μετά το 1919 – ιδεολογική στροφή προς τον μαρξισμό Το φως που καίει – 1922 ( το πρώτο έργο της αριστερής, στρατευμένης λογοτεχνίας στην Ελλάδα ), τυπώθηκε στην Αλεξάνδρεια, υπό ψευδώνυμο. Αποτελείται από τρία μέρη : 1) Προμηθέας, Χριστός και Μώμος ( προσωποποίηση του ψόγου στην αρχαία παράδοση, σήμερα της ειρωνείας και του σαρκασμού )

Κώστας Βάρναλης 2) Ιντερμέδιο ( τέσσερεις θρήνοι ) - αποχαιρετισμός στην πίστη 3) Ανατρεπτικό μέρος – εμφανίζονται ο Άρχοντας και ο λαός, και ο ποιητής ως οδηγητής του λαού « Η Αριστέα και η Μαϊμού » - σατιρικό μέρος ( η πρώτη είναι η πόρνη της υψηλής κοινωνίας : εκκλησία, άρχουσα τάξη, ιδεαλιστική αντίληψη της τέχνης, ενώ η δεύτερη αποτελεί μία κωμική αναπαράσταση των αστών διανοουμένων ) « Οδηγητής » Προβολή της αταξικής κοινωνίας

Κώστας Βάρναλης Αρνητική υποδοχή του έργου από την ελληνική κοινωνία « Από τα βαρνάλια στα καρναβάλια » « Το κτήνος αυτό είναι βουλγαρικόν και κουφόν » Θετική στάση του Παλαμά και του Καβάφη Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική – 1925 ( ανταπάντηση στο βιβλίο του Γιάννη Αποστολάκη, Η ποίηση στη ζωή μας, για τον Σολωμό ) Σκλάβοι πολιορκημένοι – 1927 Η αληθινή απολογία του Σωκράτη – 1931

Κώστας Βάρναλης Πολιτικά και κοινωνικά θέματα και ζητήματα στην ποίηση Απεικονίζει τις αρνητικές πλευρές της κοινωνίας του Συνεχής σύγκρουση αφηρημένης ιδέας με την πραγματικότητα στα έργα του

Το φως που καίει – 1922/1933 « Δεν είμ ’ εγώ σπορά της Τύχης, Ο πλαστουργός της νιας ζωής Εγώ ’ μαι τέκνο της Ανάγκης και ώριμο τέκνο της Οργής ». « Και σένα χρυσοπάλατον ανύπαρχτης Ουσίας, Σένα εκκλησιά, ομορφοκκλησιά, λημέρ ’ Υποκρισίας. Τα πλάνα σου φαντάσματα σου βγάναμε από την κοιλιά : Ουράνιοι Χωροφύλακες δε μας χρειάζονται τώρα πλια ». « Το τραγούδι του λαού »