ΠολυπολιτισμικH Ενoτητα ΤΙΤΛΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ: «Η ΣΥΜΒΙΩΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» Συμμετοχή του 8ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ στο Β΄ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ   ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΕΣ: ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ, ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΣΙΩΝΑ ΑΝΝΑ, ΦΥΣΙΚΟΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: ΙΤΣΙΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ , ΜΑΘΗΤΡΙΑ Β΄ ΤΑΞΗΣ ΘΕΟΔΟΥΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ , ΜΑΘΗΤΡΙΑ Β΄ ΤΑΞΗΣ ΚΟΥΛΑΡΜΑΝΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ . ΜΑΘΗΤΡΙΑ Β΄ ΤΑΞΗΣ ΜΠΑΛΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ , ΜΑΘΗΤΡΙΑ Γ΄ ΤΑΞΗΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ , ΜΑΘΗΤΡΙΑ Β΄ΤΑΞΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΣΧΟΛΕΙΟΥ : ΑΜΠΟΤ 2 – ΜΕΓ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 49 Τ.Κ. 54643 ΤΗΛΕΦΩΝΟ – ΦΑΞ: 2310846204

ΠολυπολιτισμικH Ενoτητα 2

Στο σχολείο μας δεν υπάρχει χώρος για μυστικά «Εσύ πρέπει να γίνεις η αλλαγή που εύχεσαι να δεις στον κόσμο». Μαχάτμα Γκάντι Στο σχολείο μας δεν υπάρχει χώρος για μυστικά η αγάπη, η φιλία, η ισότητα, γκρεμίζουν τα τείχη της διαφορετικότητας και θεμελιώνουν έναν κόσμο που στηρίζεται στη δικαιοσύνη και στη συναδέλφωση…

Το θέμα της συμβίωσης σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία είναι ιδιαίτερα επίκαιρο για το σχολείο μας μιας και στο 8ο γυμνάσιο φοιτούν μαθητές από άλλες χώρες. Για το λόγο αυτό οι μαθητές του 8ου γυμνασίου ευαισθητοποιήθηκαν πάνω στο θέμα της αρμονικής συμβίωσης και προσπάθησαν να τους προσεγγίσουν δίνωντας τους την ευκαιρία να ανοίξουν την καρδιά τους, να εκμυστηρευτούν τους φόβους τους, να μιλήσουν για τις πατρίδες τους και να νιώσουν την ικανοποίηση πως η καινούρια πατρίδα τους τους αγκαλιάζει με αγάπη.  Για την εκπόνηση αυτού του έργου πάρθηκαν συνεντεύξεις από μαθητές άλλων χωρών, γράφτηκαν άρθρα για το θέμα της μετανάστευσης καθώς και της σχεσης ντόπιων – ξένων. Παράλληλα έγινε προσπάθεια να αναδειχθεί η πολιτισμική ιδιαιτερότητα των μαθητών από άλλες χώρες. Στο τέλος αυτής της προσπάθειάς τους οι μαθητές συνειδητοποίησαν πως πρέπει πίσω από τα προσωπεία να ψάχνουν να βρουν τα πρόσωπα να κοιτάζουν τους ανθρώπους στα μάτια και να αγωνίζονται για να επικρατήσει η αγάπη η φιλία η ανθρωπιά η συμπαράσταση η συναδέρφωση στις σχέσεις των ανθρώπων.

EIμαστε oλοι παιδia Πονάμε και αγαπάμε ζητάμε ζεστασιά και φροντίδα, μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο,μια επιβράβευση για να σταθούμε στα πόδια μας να πιστέψουμε στον ευατό μας να αγωνιστούμε να σβήσουμε από την μνήμη μας όλες τις άσχημες στιγμές της ζωής να μπορούμε και εμέις να oνειρευτούμε ένα σπίτι, δουλειά για τους γονείς μας σιγουριά για το μέλλον. Δεν είμαστε διαφορετικοί.Δεν είμαστε κατώτεροι. Μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί με αγάπη να δώσουμε και να πάρουμε σεβασμό ο ένας για τον άλλο χωρις προκαταλήψεις, χωρίς ενοχές χωρίς απαξίωση με την φιλία για πυξίδα στο ταξίδι της ζωής

Το κείμενο αυτό γράφτηκε από τους μαθητές της ομάδας μετά από την προσπάθεια προσέγγισης των συμμαθητών τους από άλλες χώρες και απηχεί τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες τους ενώ παράλληλα εκφράζει την ελπίδα για έναν κόσμο που θα καλλιεργεί τον σεβασμό για τον άνθρωπο.   Η ομάδα μέσα από τις πληροφορίες που οι συμμαθητές τους έφεραν για τις χώρες τους ταξίδεψαν νοερά στην Ρωσία , την Γεωργία , τον Παναμά , την Αίγυπτο , την Πολωνία , την Γερμανία , την Αλβανία , την Αρμενία και συνειδητοποίησαν πως όλη η γη μπορεί να γίνει μια αγκαλιά , όλη η γη μπορεί να γίνει μια στοργική πατρίδα φτάνει οι άνθρωποι να γκρεμίσουν τα τείχη των προκαταλήψεων.

Το Σχολείο μας ανοίγει μια ζεστή. αγκαλιά και τυλίγει στοργικά μαθητές Το Σχολείο μας ανοίγει μια ζεστή αγκαλιά και τυλίγει στοργικά μαθητές από πολλές χώρες του κόσμου… Ελλάδα Αλβανία Πολωνία Γεωργία Ρωσία Παναμάς Αίγυπτος Γερμανία Αρμενία

Περασε ο καιρος... Πέρασε καιρος από τότε που σε είδα να διασχίζεις, για πρώτη φορά την αυλή του σχολείου με θλιμμένο , αμήχανο βλέμμα, με δειλό , διστακτικό βήμα... Στάθηκες απόμερα...Κοιτούσες με παράπονο τα παιδιά που παίζανε που μιλάγανε, που γελούσανε. Θα ΄ρχόταν, άραγε , ποτέ η μέρα , που θα γινόσουν κι εσύ ένα μ’αυτή τη μεγάλη παρέα; Όπως, πίσω στο σχολείο που αναγκάστηκες να αφήσεις τους φίλους , που χωρίς να πολυκαταλαβαίνεις την αιτία σε υποχρέωσαν να εγκαταλείψεις. Πέρασε καιρός από τότε που τα μεσημέρια με το χτύπημα του κουδουνιού , έβλεπα το λυπημένο βλέμμα σου. Να κοιτάζεις μ’αυτά τα μεγάλα μαύρα μάτια σου...Να’σαι ανέκφραστη σαν μια κούκλα καθισμένη στα σκαλοπάτια της αυλής , θέλοντας να κρύψεις τα δάκρυα της ψυχής σου.

Περασε ο καιρος... Μίλα μου...Κατάλαβα πως έζησες τόσα πολλά που σε πνίγουν .Μίλα μου...πες μου γιατί κλαις.Μίλα μου...μην απομακρύνεσαι...ειμαι κοντά σου.Έλα όλοι μαζί θα διώξουμε το σκοτάδι της μοναξιάς. Η αγάπη και η φιλία θα φέρουν φως . Έλα , μαζί θα λιώσουμε τον πάγο και θα φέρουμε τη ζεστασιά στις καρδιές μας.Έλα πλησίασε.Εμείς τα παιδιά έχουμε το δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Έχουμε μια κοινή παγκόσμια γλώσσα. Μπες στη συντροφιά μας , παίξε μαζί μας, άφησε την καρδιά σου ελέυθερη. Δεν είσαι μόνη .... Σ’αγαπάω. Θα μ’έχεις πάντα κοντά σου. Δεν θ’αφήσω ποτέ να φύγει το τρένο της φιλίας , της αγάπης , της ζωής. Πέρασε καιρός από τότε...Οι χαρούμενες φωνές τα παιδικά παιχνίδια , έδιωξαν τα σύννεφα... Σταμάτησε η βροχή.... Βγήκε ο ήλιος. Είμαστε όλοι μια αγκαλιά, όλοι μια συντροφιά , καταργήσαμε τα σύνορα , είμαστε όλοι μια πατρίδα....

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Σπουργίτια του κόσμου με μάτια βρόχινα κενά στη σιωπή ενός ανελέητου κόσμου, Παιδιά αδικημένα μιας σκληρής κοινωνίας πουλιά κυνηγημένα απ’το χείμαρρο της αγάπης.  Όταν ονειρεύεστε, δε σας ακούει κανείς η ομίχλη του φόβου κατεβαίνει να σας τυλίξει Ακινητούν τα βλέμματα, δε συναντιούνται η μοίρα σας έβαλε σ’αλλους ουρανούς.  Τρυφερά κλωνάρια , σας τσακίζει ο άνεμος των ισχυρών , των άπληστων Η πείνα σας θερίζει , οι βόμβες σας τρομοκρατούν , λες κι ο Θεός δε νοιάζεται για σας, Δε σας ακούει!  Μάταιο, βουβό παράπονο ανείπωτης πικρίας, ονειρεύεστε μα δε σας ακούν, Ζητάτε μα δε σας δίνουν. Είναι τόσο σκληρός ο κόσμος των ανθρώπων για σας ή ο Θεός σας θέλει πια κοντά του;  Ζητάτε μα δε σας δίνουν είναι κλειστές οι θύρες της χαράς Κι ο κόσμος δεν γρικά , δε νοιώθει , δεν ακούει!   Θεοδούλη Ευαγγελία

Το ποίημα αυτό αφιερώνεται στα παιδιά του κόσμου που υποφέρουν Το ποίημα αυτό αφιερώνεται στα παιδιά του κόσμου που υποφέρουν. Πίσω από τις σκληρές εικόνες που με τα λόγια ζωγραφίζονται κρύβεται η επιθυμία των μαθητών της ομάδας τα παιδιά αυτά να ζήσουν σε έναν καλύτερο κόσμο τα βρόχινα μάτια τους να γεμίσουν φως με την ευχή ο κόσμος να τους ακούσει !....   Πιστεύουμε πως η ευχή αυτή μπορεί να γίνει πράξη φτάνει μόνο να υπάρχει η βούληση και η ανάλογη παιδεία. Γι’ αυτό θεωρούμε πως το σχολείο πρέπει να είναι το φυτώριο ανθρώπων που διακατέχονται από ανθρωπισμό,άλλωστε προς αυτη την κατεύθυνση στοχεύσαμε με την εργασία μας και ελπίζουμε πως πετύχαμε να αφυπνίσουμε τους μαθητές του 8ου γυμνασίου πάνω στο θέμα της αρμονικής συμβίωσης σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Ευχαριστούμε.