Λογική-Σκέψη-Παράλογο Μπουρνού-Παναγάκη

Σκέψη Η σκέψη στον Φωστιέρη είναι ο φωτεινός πίνακας του σύμπαντος, όπου ο διαλογισμός που πραγματοποιείται, με τον ποιητή ενώπιον-ενωπίω, φτάνει στο άκρον του στοχασμού. Κρίσεις και ιδέες, διανοήματα και ανησυχίες φιλτράρονται, γίνονται η περιπέτεια του νου. Ο Φωστιέρης ασκείται με τις λέξεις – αλλά η άσκηση αυτή ματώνει το σώμα, αιφνιδιάζει το μυαλό, γιατί κάτω από τις λέξεις κυλάει αθόρυβο το ποτάμι της φθοράς, θολό και μαυρισμένο. Γιατί να δεις Να ξαναδείς, σα να μην έχεις ξαναδεί, Το ιδωμένο; Προσποιούμενος συχνά συγκινήσεις Κατάντησα ευαίσθητος.

Ο Φωστιέρης ζει με πάθος την εσωστρέφεια: «κάτω από το κέλυφος θάλασσα ταραγμένη η φόρτιση» Η αίσθηση του μάταιου, ο σαρκασμός του απραγματοποίητου κεντρίζουν «Το απρόσιτο μένει συχνά στο ράφι. Κι ας το ορέγονται.» Ο ποιητής, εραστής της καθαρότητας, συχνά συνομιλεί με τον αναγνώστη και σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν ξεχνά να συμβουλεύει καλοπροαίρετα : «Ξέρετε Η σκολιά οδός προς την προφάνεια Με τι γυαλάκια λογικής είναι σπαρμένη. Ξέρετε Χωρίς παιδεία Τι παθαίνει Ο ανυπόδητος.»

Ο Φωστιέρης, φίλος των καθαρών λύσεων, ξεκαθαρίζει τα αυτονόητα : «Ούτε θα ήτανε πρωτότυπο Να υπονομεύω την πρωτοτυπία πιστεύοντας Ότι πρωτοτυπώ.»   Ο ποιητής πιστεύει στο έργο του. Αυτό μένει, ανίκητο απ’ το χρόνο, το φθόνο, την υστεροβουλία : «Όμως σοφό, σοφό το κτίσμα πιο πολύ Απ’ το μάστορη Γιατί με απόγνωση κερδίζεται η γνώση.» Ο ποιητής παραμένει ψύχραιμος εκτιμητής μέσα από το γυάλινο πύργο των οραμάτων του. Ζυγίζοντας, καταχωρεί, στο αόρατο τετράδιο του μυαλού, τις συγκρίσεις του : «Η προσδοκία ταιριάζει στην ανάμνηση Κι οι δυο παραχαράζουν όσο δύνανται Την ατυχή πραγματικότητα. Το βλέπεις.»

BOÎTE À MUSIQUE ‘Ανοίγοντάς μου το κεφάλι Βγαίνει από μέσα μουσική καί μιά χορεύτρια Γυρνάει περί τόν άξονα της σκέψης μου Φιλοσοφεί ποιητικά Σημασία για τον ποιητή έχει η αίσθηση, συγκίνηση των εικόνων,των χρωμάτων, της μουσικής,ο στοχασμός τους και η εμβάθυνση. Πιό λυγερή πιό εύστροφη απ’ τη σκέψη μου Γύρω καθρέφτες πολλαπλασιάζοντάς την Λουλούδια εξωτικά ή νάυλον· Αναζητάει το «γιατί» της ζωής Φαίνεται η προσπάθεια που κάνει, ανοίγοντας δρόμους προς την ανακάλυψη της προσωπικής του αλήθειας. Διακρίνονται εδώ στοιχεία χιούμορ και ειρωνείας, καθώς συνταιριάζεται ο σαρκασμός αλλά και η ροπή προς τη μελαγχολία.

ΑΠΟΨΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ Aυτούς που βασανίζονται κλεισμένοι, στο καβούκι τους —Ν’ ακούνε μουσική και να καπνίζουν— Αυτούς που αποπειράθηκαν ν’ αυτοκτονήσουν με ομορφιά —Ρούφηξαν το βιτριόλι της και κάηκαν— Αυτούς που ο φόβος τούς φυτεύει στις ερμιές Αυτούς που άυπνοι αιωρούνται στον αέρα Αυτούς που κάναν έρωτα και μείνανε πιο μόνοι Αυτούς που ανέκφραστοι ακολουθούν μια νεκροφόρα μνήμη Αυτούς που λιώνουν βουτηγμένοι στα χαρτιά Αυτούς που βλέπουν τ’ όνομά τους στο κουδούνι Και το χτυπούν δαιμονισμένα να ξυπνήσει ο ένοικος. Στο συγκεκριμένο ποίημα ο Φωστιέρης πραγματεύεται περίτεχνα το νόημα της ύπαρξης ενός ανθρώπου. Μέσα σε λίγους στίχους μας δίνει εικόνες αλλά και μας παραθέτει συναισθήματα τα οποία σηματοδοτούνται με λέξεις όπως φόβος, θάνατος, έρωτας, ζωή. Απ’ότι φαίνεται ο άνθρωπος αυτός ασφυκτιά στα καθιερωμένα της ζωής όπως η μουσική και ο έρωτας. Στην συνέχεια πραγματοποιεί τη ρήξη, αισθητικά και ουσιαστικά (αυτοκτονία, μοναξιά, απουσία ελπίδας). Ο Φωστιέρης σκάβει στα έγκατα της ψυχής του αναγνώστη χωρίς να δίνει όμως λύτρωση. Κασταλήγει με μία επιθυμία ίσως για υπαρξιακή περισυλλογή.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ Πίσω απ' τα μάτια μας Κουλουριασμένοι κι άφωνοι κοιτάζουμε Τον κόσμο έξω Σαν από φεγγίτες φυλακής. Πίσω απ' τα μάτια μας Στρώνουμε σχέδια μυστικά Με τ' όπλο σημαδεύουμε και πυροβολούμε Σαν από πολεμίστρες Κι όταν βραδιάζει Καθώς σε παραθύρια Τραβάμε τις κουρτίνες βιαστικά Κι ανάβουμε στο εσωτερικό τα φώτα. Μέσα από αυτό το ποίημα μας γεννιούνται ποικίλα συναισθήματα όπως φόβος, οργή , μοναξιά , απαισιοδοξία . Κάνει λόγο για τους ανθρώπους που έχουν κλειστεί στον εαυτό τους και διστάζουν να κοιτάξουν τον κόσμο κατάματα και να δουν το σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας . Βέβαια διαφαίνεται μία σπιθαμή ελπίδας για το αύριο, αφού καταστρώνονται σχέδια μυστικά θέλοντας ενδόμυχα να επιτύχουν την αλλαγή. Όμως έπειτα από αυτά τα όνειρα το σκοτάδι της ψυχής που συμβολίζεται με τη νύχτα τους ξανασκεπάζει και πάλι οι άνθρωποι κλείνουν τις κουρτίνες και κρύβονται από το φώς της αλήθειας. Και έτσι ως λύση ανάβουν τα φώτα τα ψεύτικα για να φωτίσουν τις απελπισμένες ψυχές τους.