Πανεπιστήμιο Αιγαίου Σχολή Ανθρωπιστικών επιστημών Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Αισώπειοι Μύθοι

Tάξη: Δ’ Δημοτικού Μάθημα: Γλώσσα (γνωρίζω λογοτεχνικά είδη) Διδακτικές Ώρες: 8 Εποπτικά Μέσα: Προτζέκτορας, πίνακας, ηλεκτρονικός υπολογιστής, φύλλα δραστηριοτήτων

Στόχοι Διδασκαλίας Να έχουν τα παιδιά μια πρώτη επαφή με ιστορίες – μύθους, οι οποίοι αποσκοπούν την αποκόμιση ενός ηθικού διδάγματος Να γνωρίσουν ποιος είναι ο Αίσωπος και τους μύθους του Να κατανοήσουν τα ηθικά διδάγματα και να μπορούν να τα εφαρμόσουν στην πράξη Να δοθεί το ερέθισμα για φιλαναγνωσία

Αφόρμηση Με αφορμή τη διδασκαλία των παιδιών από το ανθολόγιο ενός μύθου του Αισώπου μας δόθηκε η ευκαιρία να επεκταθούμε και σ’ άλλους μύθους και στο ίδιο τον Αίσωπο Ερωτήσεις ως αφόρμηση: Ποιους μύθους του Αισώπου γνωρίζετε; Τι ήταν αυτό που σας έκανε περισσότερο εντύπωση; Γνωρίζετε ποιος είναι ο Αίσωπος;

Εισαγωγή Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός. Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός. Είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι όλους τους μύθους τους διηγιόταν προφορικά O Αίσωπος ήταν φτωχής καταγωγής αλλά πολύ έξυπνος. Παρ' ότι όσο ζούσε ήταν δούλος, οι Αθηναίοι του στήσανε αργότερα αγάλματα, για να δείξουν έτσι ότι κάθε άνθρωπος αξίας, πρέπει, ανεξάρτητα από τη καταγωγή του να τιμάται.

Ο Αίσωπος γεννήθηκε από οικογένεια δούλων, το 625 π. Χ Ο Αίσωπος γεννήθηκε από οικογένεια δούλων, το 625 π.Χ., στη Φρυγία, ήταν δούλος και ταξίδεψε σε διάφορα μέρη. Καταδικάστηκε σε θάνατο και τον έριξαν από την κορυφή του Παρνασσού.

Ενότητα 1: Μύθοι με ζώα Ο Γάιδαρος και το Αλάτι Το Λιοντάρι και το Ποντίκι Η Αλεπού με την Κομμένη Ουρά Ο Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας Ο Λαγός και η Χελώνα

Ο Γάιδαρος και το Αλάτι Ήτανε μια φορά ένας χωρικός που είχε ένα γάιδαρο και τον χρησιμοποιούσε για να κάνει τις διάφορες δουλειές του. Επειδή ο γάιδαρός του ήταν πολύ χρήσιμος, τον αγαπούσε και τον περιποιόταν και, πολλές φορές, του συγχωρούσε και τα γαϊδουρινά του πείσματα. Μια μέρα, ο χωρικός φόρτωσε κοφίνια με αλάτι το γάιδαρο, και κίνησε να τα πάει στο διπλανό χωριό, όπου θα μπορούσε να τα πουλήσει. Όμως, για να φτάσουν σ' αυτό το χωριό, έπρεπε να περάσουν ένα ποτάμι. Καθώς λοιπόν το περνούσαν, ο γάιδαρος παραπάτησε και βούλιαξε μέσα στο νερό. Το αλάτι, όμως, μόλις βρέθηκε μέσα στο νερό, έλιωσε κι έτσι ο γάιδαρος σηκώθηκε πιο αλαφρός από μέσα.

Ο χωρικός στενοχωρήθηκε πολύ που έχασε το αλάτι, αλλά ο γάιδαρος ήταν πολύ ευχαριστημένος. Μια άλλη μέρα, ο χωρικός φόρτωνε ξανά κοφίνια το γάιδαρο, αλλά, αυτή τη φορά, τα κοφίνια είχαν μέσα σφουγγάρια. Ο γάιδαρος νόμιζε πως θα μπορούσε να γλιτώσει και τώρα από το φορτίο του και έτσι, την ώρα που περνούσαν ξανά από το ποτάμι, έκανε πως γλίστρησε και βούλιαξε ξανά μες το νερό. Όμως τα σφουγγάρια ήπιαν νερό και βάρυναν, κι έτσι ο γάιδαρος δεν μπόρεσε να βγει στην επιφάνεια και πνίγηκε.

Ανάλυση Ο γάιδαρος προσπαθεί να ξεγελάσει το αφεντικό του με κουτοπονηριές και να απαλλαγεί από τη δουλειά του Η πονηριά του όμως τον οδηγεί στο θάνατο Ηθικό Δίδαγμα: Πρέπει να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και όχι μόνο να απολαμβάνουμε τις ανέσεις μας. Η πονηριά δε βγαίνει πάντα σε καλό αλλά αντιθέτως κάποια στιγμή θα στραφεί εις βάρος μας

Το Λιοντάρι και το Ποντίκι Μια φορά ένα λιοντάρι κοιμότανε στη σπηλιά του. Είχε φάει αποβραδίς, ένα βόδι ολόκληρο, είχε πιεί μπόλικο νερό και τώρα είχε βυθιστεί στον ύπνο κι έβλεπε όνειρα λιονταρίσια. Ξαφνικά, ένιωσε στον ύπνο του πως κάτι το γαργαλούσε, σαν να περπατούσε κάποιος - πολύ ελαφρά είν' αλήθεια - πάνω στο κορμί του. Άνοιξε τα μάτια του και τι να δει: ήταν ένα ποντίκι! Θύμωσε τότε το ποντίκι που ένα τόσο ταπεινό και μικρούλικο ζωάκι τόλμησε να του χαλάσει την ησυχία του κι αρπάζοντάς το με το πόδι του, ετοιμάστηκε να το χάψει. Αλλά το ποντίκι άρχισε να το παρακαλάει κλαίγοντας: - Άφησέ με βασιλιά μου να ζήσω κι εγώ μπορεί μια μέρα να σου ξεπληρώσω την καλοσύνη που θα μου κάνεις.

Το λιοντάρι, που ήτανε πια χορτάτο και δεν μπορούσε να φάει ούτε έναν ποντικό, γέλασε με τα λόγια που άκουσε και είπε: - Σου χαρίζω τη ζωή, μόλο που ποτέ δε θα μπορούσες εσύ να με βοηθήσεις! Κάποτε όμως το λιοντάρι έπεσε σ' ένα λάκκο - παγίδα που είχαν ανοίξει κάποιοι κυνηγοί, κι εκείνοι του έδεσαν τα πόδια με χοντρά σκοινιά και το άφησαν για να πάνε στο χωριό τους να φέρουν κι άλλους ανθρώπους, να τους βοηθήσουν, για να το κουβαλήσουν, επειδή ήταν πολύ βαρύ. Ύστερα από λίγη ώρα, έτυχε να περνάει από εκεί ο ποντικός και άκουσε βογκητά. Κατέβηκε τότε στο λάκκο, είδε το δεμένο λιοντάρι και το γνώρισε. - Κάποτε μου χάρισες τη ζωή, του είπε. Τώρα θα σου ξεπληρώσω την καλοσύνη σου και θα σε ελευθερώσω.

- Εσύ θα με ελευθερώσεις; Ρώτησε απορώντας το λιοντάρι - Εσύ θα με ελευθερώσεις; Ρώτησε απορώντας το λιοντάρι. Πώς είναι δυνατό; - Τώρα θα δεις είπε το ποντίκι. Κι άρχισε, με τα σουβλερά του δόντια, να ροκανίζει τα χοντρά σκοινιά, που έδεναν τα πόδια του λιονταριού. Ύστερα από τρεις-τέσσερις ώρες, τα σκοινιά ήταν κομμένα και το λιοντάρι μπόρεσε, μ' ένα πήδημα, να βγει από το λάκκο - παγίδα. Δεν έφυγε όμως αμέσως, γιατί περίμενε να σκαρφαλώσει και το ποντίκι απάνω, μια που κι αυτό δεν μπορούσε να βγει μ' ένα πήδημα. -Σ' ευχαριστώ πολύ! Του είπε συγκινημένο το λιοντάρι. -Σου είχα υποσχεθεί πως θα ξεπλήρωνα την καλοσύνη που μου έκανες, και κράτησα την υπόσχεσή μου, αποκρίθηκε το ποντίκι. Τότε γέλασες μαζί μου, γιατί δεν πίστευες πως εγώ, ένα μικρό και αδύνατο ποντίκι, θα μπορούσα να βοηθήσω εσένα, το βασιλιά των αγριμιών. Πρέπει να ξέρεις, όμως, πως κι οι πιο αδύνατοι μπορούν να ξεπληρώσουν το καλό που κάνουν οι δυνατότεροί τους.

Ανάλυση Το λιοντάρι θολωμένο από την εξουσία και τη δύναμη του υποτιμά κάθε ζώο πιο μικρό και αδύναμο από αυτό Στη συνέχεια όμως η ζωή του τα φέρνει έτσι ώστε να χρειαστεί τη βοήθεια του ποντικού για να σώσει τη ζωή του Ηθικό Δίδαγμα: Ποτέ δεν υποτιμάμε κανένα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και μοναδικός και έχει τα δικά του χαρίσματα και δυνατότητες. Ο ένας πρέπει να βοηθά και να στηρίζει τον άλλο

Η Aλεπού με την Κομμένη Ουρά

Ανάλυση Η αλεπού πιάστηκε στην παγίδα που είχαν στήσει κυνηγοί Η αλεπού πιάστηκε στην παγίδα που είχαν στήσει κυνηγοί Στην προσπάθεια της να ελευθερωθεί από το δόκανο που είχε πιαστεί έκοψε την ουρά της Με την πονηρία της σκέφτηκε ότι έπρεπε να πείσε και τις άλλες αλεπούδες να κόψουν τις δικές τους ουρές για να μην ντρέπεται η ίδια Ηθικό δίδαγμα: Επειδή έτυχε κάτι σε εμάς δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμβεί και στους άλλους. Πρέπει να δεχόμαστε αυτό μας συμβαίνει. ’’Ότι δεν θέλουμε να μας κάνουν δεν το κάνουμε και εμείς στους άλλους’’ Ποτέ να μην υποτιμάμαι την εξυπνάδα και την πονηριά και των γύρω μας.

Ο Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας

Ανάλυση Ο τζίτζικας αμέριμνος τραγούδαγε και χαιρότανε το σήμερα, χωρίς να σκέφτεται για το αύριο. Αντίθετα ο μέρμηγκας νοιαζότανε για το τι θα συνέβαινε όταν θα χειμώνιαζε. Έτσι ετοιμαζόταν όλο το καλοκαίρι, φτιάχνοντας τη φωλιά του και μαζεύοντας τροφή για τις δύσκολες μέρες του χειμώνα Όταν χειμώνιασε όμως ο τζίτζικας βρήκε τα δύσκολα και ζήλευε το μέρμηγκα που απολάμβανε τους κόπους του Ηθικό δίδαγμα: Να φροντίζεις πάντα για το μέλλον ειδικά αν γνωρίζεις τις ανάγκες που θα σου προκύψουν . ΄΄ Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν΄΄

Ο Λαγός και η Χελώνα

Ανάλυση Ο λαγός συνάντησε την χελώνα και άρχισε να την κοροϊδεύει για τον τρόπο που περπατούσε Η χελώνα προτείνει στον λαγό έναν αγώνα δρόμου Ο λαγός γελώντας και σίγουρος ότι θα κέρδιζε δέχτηκε Σίγουρος για την νίκη του είπε να κοιμηθεί και όταν ξυπνήσει να τρέξει όμως την νίκη πήρε η χελώνα Ηθικό δίδαγμα: Ποτέ δεν υποτιμάμαι τις ικανότητες του άλλου Δεν κοροϊδεύουμε κανέναν Όταν είμαστε δίκαιοι και όχι ανταγωνιστικοί έρχεται η δικαίωση όπως την χελώνα όπου με επιμονή και υπομονή κατάφερε να νικήσει τον λαγό

Ενότητα 2: Μύθοι με ανθρώπους Ο Γεωργός και τα Παιδιά του Η Γυναίκα και οι Δουλειές Οι Οδοιπόροι και το Τσεκούρι Ο Δουλευτάρης και ο Ακαμάτης Ο Βοσκός ο Ψεύτης

Ο Γεωργός και τα Παιδιά του Κάποτε ένας γεωργός αρρώστησε βαριά. Κάθε μέρα που περνούσε όλο και χειροτέρευε. Τότε κατάλαβε ότι πλησιάζει το τέλος του και κάλεσε κοντά του τους δύο γιους του , που ήταν δυνατά και γεροδεμένα παλικάρια , αλλά είχαν ένα μεγάλο ελάττωμα : την τεμπελιά. Έτσι με αδύνατη και κουρασμένη φωνή τους είπε : - Παιδιά μου εγώ τώρα φεύγω απ' αυτόν τον κόσμο και αφήνω στα χέρια σας ότι έχω. Εγώ δούλεψα όσο μπορούσα. Τώρα είναι η σειρά σας να δουλέψετε για να μη χαθούν όλα αυτά που θα σας αφήσω. Μέσα στο αμπέλι λοιπόν σας έχω αφήσει όλη μου την περιουσία. Τον θησαυρό τον έχω κρύψει πολύ καλά αλλά αξίζει τον κόπο που θα κάνετε για να τον βρείτε γιατί θα σας κάνει πλούσιους. Προσέξτε όμως καλά. Θα είναι δικός σας μόνο αν τον βρείτε χωρίς να χαλάσετε τα κλήματα από το αμπέλι. Και κάτι ακόμα : να τον μοιράσετε δίκαια....

Και μ' αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε τα παιδιά του Και μ' αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε τα παιδιά του. Τα παιδιά πέρασαν μέρες λύπης . Τα τελευταία λόγια του πατέρα τους ερχόταν συνέχεια στο μυαλό τους. Έτσι ένα ωραίο πρωινό στις αρχές της άνοιξης πήραν από ένα τσαπί κι από ένα κλαδευτήρι και τράβηξαν κατά το αμπέλι. Όταν έφτασαν λοιπόν στο αμπέλι κοίταξαν ολόγυρα πολλή ώρα. Κανένα όμως σημάδι δεν έδειχνε πως εκεί μπορούσε να είναι ο θησαυρός. -Νομίζω ότι πρέπει να σκάψουμε βαθιά όλο το αμπέλι. Έτσι όπου και να βρίσκεται θα τον βρούμε είπε ο ένας. -Να μη χάνουμε λοιπόν καιρό , είπε ο δεύτερος. Με τις τσάπες τους έσκαβαν βαθιά στο χώμα και το αναποδογύριζαν. -Τα κλαδιά μας εμποδίζουν , είπε ο ένας. -Ας τα κλαδέψουμε είπε ο άλλος.

Συνεχίζοντας έτσι έφτασαν στο τέλος Συνεχίζοντας έτσι έφτασαν στο τέλος. Έσκαψαν και την τελευταία πιθαμή αλλά ο θησαυρός πουθενά ! Απογοητευμένοι γύρισαν στο σπίτι τους... Πέρασε καιρός ήρθε το Καλοκαίρι και στη συνέχεια το Φθινόπωρο . Ήταν η εποχή να τρυγήσουν και τα δύο αδέλφια ξεκίνησαν πάλι για τ' αμπέλι . Μα εκεί , με μεγάλη έκπληξη είδαν τις βέργες με τόσα πολλά σταφύλια που ακουμπούσαν τη γη ! Άρχισαν με χαρά να κόβουν τα σταφύλια , να γεμίζουν τα κοφίνια και να τα σωριάζουν στα πατητήρια. Η σοδιά του αυτό το χρόνο ήταν... θησαυρός! Πουλούσαν τα σταφύλια και άλλα τα έκαναν κρασί και το πουλούσαν κι αυτό. Κι έπαιρναν χρήματα , τα σώριαζαν πάνω στο τραπέζι και τα μοίραζαν δίκαια, όπως τους είχε πει ο πατέρας τους. Έτσι θησαυρό μπορεί να μη βρήκαν, όμως οι κόποι τους ξεπληρώθηκαν με το παραπάνω!

Ανάλυση Ο ετοιμοθάνατος πατέρας λέει στους γιούς του για ένα θησαυρό… με την προϋπόθεση να γίνει δίκαιος χωρισμός Τα παιδιά παρ’ ότι ποτέ δεν είχαν δουλέψει ακούνε τα λόγια του πατέρα τους και ψάχνουν Ανακαλύπτουν στο τέλος όμως ότι ο θησαυρός είναι οι κόποι των πράξεων τους Ηθικό Δίδαγμα: Όταν κοπιάσεις για κάτι πάντα ανταμείβεσαι και νιώθεις εσωτερική ευχαρίστηση για την δουλειά σου Όταν είσαι δίκαιος όλα σου έρχονται καλά, αλλιώς αν είσαι άδικος η αδικία στρέφεται εναντίον σου Πάντα πρέπει να ακούμε τις συμβουλές των μεγαλύτερων μας

Η Γυναίκα και οι Δουλειές Ζούσε κάποτε μια χήρα, που ήτανε πλούσια κι είχε δούλες. Είχε σπίτι μεγάλο και χωράφια κι ήτανε τόσο εργατική ώστε μόλις λαλούσε ο πετεινός της, σηκωνότανε από το κρεβάτι της, ξυπνούσε και τις δούλες κι άρχιζε αμέσως τις δουλειές. Έπρεπε να συγυρίσουν το σπίτι, να ζυμώσουν, να ψήσουν ψωμί, να μαγειρέψουν, να ταΐσουν και τις κότες, να βγάλουν και την κατσίκα και τη γελάδα στο λιβάδι για να βοσκήσουν, να κουβαλήσουν το ψωμί και το φαγητό σε εκείνους που δούλευαν στα χωράφια. Οι δουλειές ήταν αμέτρητες κάθε μέρα κι οι δούλες βαρυγκωμούσαν, - Δεν είναι κατάσταση αυτή, έλεγαν. - Θα πεθάνουμε στα πόδια μας. - Μας ξυπνάει προτού καλά-καλά χαράξει. - Μόλις λαλήσει εκείνος ο καταραμένος ο πετεινός της.

Μια δούλη είπε τότε στις άλλες. - Εκείνος ο πετεινός της τα φταίει όλα Μια δούλη είπε τότε στις άλλες. - Εκείνος ο πετεινός της τα φταίει όλα. Αν δεν λαλούσε, νύχτα ακόμα, εμείς θα κοιμόμαστε ως το πρωί. - Πετεινός είναι, θα λαλήσει. Πώς θα τον εμποδίσουμε; - Να τον πνίξουμε, πρότεινε μια δούλα. Οι άλλες βρήκαν σωστή τη συμβουλή της και, το ίδιο βράδυ μπήκαν κρυφά στο κοτέτσι κι έπνιξαν τον πετεινό. Αλλά βγήκε χειρότερα γι' αυτές. Γιατί, η χήρα, τώρα που δεν είχε τον πετεινό της να την ξυπνάει με το λάλημά του ξυπνούσε πολύ πιο νωρίς, γιατί φοβότανε μήπως δεν προφτάσει τις δουλείες της και ξυπνούσε, από εκείνη την ώρα και τις δούλες της.

Ανάλυση Η πλούσια γυναίκα δούλευε και με το κόπο της έκανε την περιουσία της Οι δούλες που πληρώνονταν για την δουλειά του βαριούνταν να ξυπνήσουν νωρίς το πρωί Έτσι λόγω της κακίας τους και της ζήλεια τους προς την αφεντικίνα τους με ύπουλο τρόπο προσπαθούν να απαλλαγούν από τον πετεινό γιατί θεωρούν ότι αυτός φταίει για το πρωινό ξύπνημα Ηθικό Δίδαγμα: Η υπουλία και η ζήλεια είναι κακά συναισθήματα και φέρνουν πάντα αρνητικά αποτελέσματα Η κακιά πράξη που έκαναν είχε ως αποτέλεσμα την τιμωρία τους αφού τώρα πλέον ξυπνούσαν ακόμα πιο νωρίς τα πρωινά

Οι Οδοιπόροι και το Τσεκούρι Κάποτε, δυο φίλοι ξεκίνησαν για κάποια δουλειά τους και περπατούσαν συζητώντας. Εκεί που βάδιζαν, μέσα σ' ένα δάσος, ο ένας απ' αυτούς πρόσεξε πως κάτι γυάλιζε ανάμεσα στα χόρτα. Έσκυψε να δει τι ήτανε και σήκωσε ένα τσεκούρι ολοκαίνουριο. - Βρήκαμε ένα τσεκούρι! φώναξε χαρούμενος ο σύντροφός του. Εκείνος όμως, που είχε βρει το τσεκούρι ταράχτηκε και λέει: - Να μη λες βρήκαμε ένα τσεκούρι, μόνο να λες: βρήκες ένα τσεκούρι. Αλλά, καθώς προχωρούσαν, αντάμωσαν τρεις-τέσσερις ξυλοκόπους, που είχανε χάσει το καινούργιο τους τσεκούρι κι έψαχναν να το βρουν. Όταν είδαν τους δυο οδοιπόρους, που ο ένας τους κρατούσε το τσεκούρι, έπεσαν πάνω τους θυμωμένοι. - Χαθήκαμε! φώναξε εκείνος που είχε βρει το κρατούσε στα χέρια του. Γυρίζει τότε ο φίλος του και του λέει: - Να μη λες χαθήκαμε, να λες: χάθηκα! Ούτε όταν βρήκες το τσεκούρι με ήθελες για σύντροφό σου, ούτε τώρα που θα σου το πάρουν και θα φας και ξύλο θέλω να μ' έχεις σύντροφό σου!

Ανάλυση Δύο φίλοι ξεκινούν μια βόλτα Στο δρόμο τους βρίσκουν ένα χρυσό τσεκούρι Ανακαλύπτουν τον κάτοχο του τσεκουριού και καλούνται να το επιστρέψουν Ηθικό δίδαγμα: Η φιλία δεν είναι μόνο για τις καλές στιγμές Φιλία σημαίνει να μοιράζομαι Αναλαμβάνω τις συνέπειες των πράξεων μου και δεν ψάχνω να τις ρίξω αλλού

Ο Δουλευτάρης και ο Ακαμάτης Κάποτε, στα παλιά τα χρόνια, ζούσανε στην Αίγυπτο δυο άνθρωποι, που τα σπίτια τους και τα χωράφια τους γειτόνευαν. Ο ένας όμως ήτανε δουλευτάρης και ο άλλος ακαμάτης. Από το πρωί ως το βράδυ ο Δουλευτάρης όργωνε τα χωράφια του, έσπερνε, σκάλιζε, πότιζε, θέριζε, ανάλογα με την εποχή που ήτανε, κι όταν τέλειωνε τη δουλεία του στα χωράφια και γυρνούσε στο σπίτι του, κάτι έβρισκε κι εκεί να κάνει. Πότε διόρθωνε το αλέτρι του, πότε κάρφωνε κανένα παράθυρο που είχε σπάσει, πότε περιποιότανε τις κότες του, πότε σκάλιζε τα λαχανικά του. Όλο δούλευε κι όλο πρόκοβε και, σιγά - σιγά, έγινε ο πιο πλούσιος τους τόπου.

Ο γείτονάς του, ο Ακαμάτης, έβρισκε πάντοτε προφάσεις για να μη δουλέψει. Το πρωί δεν ξυπνούσε χαράματα, όπως ο Δουλευτάρης, αλλά κοιμόταν ώσπου ο ήλιος ανέβαινε ένα κοντάρι στον ουρανό, γιατί έλεγε πως, όσο περισσότερο κοιμότανε, τόσο ξεκούραστος θα' ταν και τόσο πιο καλά θα δούλευε στο χωράφι του. Αλλά όταν έφτανε στο χωράφι, κόντευε πια μεσημέρι, κι έτσι, δεν του έμεναν και πολλές ώρες δουλειάς. Χρόνο με το χρόνο γινότανε φτωχότερος, ώσπου έγινε ο πιο φτωχός του χωριού. Ζήλευε λοιπόν το γείτονά του τον Δουλευτάρη κι έλεγε πως εκείνος ήτανε μάγος κι έκανε μάγια στα δικά του τα χωράφια να δίνουν πολύ καρπό, και στο χωράφι του γείτονά του να μη δίνει καθόλου. Μια μέρα, οι δυο γείτονες συζητούσαν για τις σοδειές τους, κι επειδή ο Δουλευτάρης είπε ότι μόνο με τη δουλειά προκόβει κανείς, ο Ακαμάτης θύμωσε και σηκώνοντας το τσεκούρι του, τον χτύπησε στο κεφάλι και τον σκότωσε.

Οι συγγενείς του Δουλευτάρη έτρεξαν να τον σηκώσουν κι όταν είδαν πως ήταν πια πεθαμένος, άρχισαν να κυνηγούνε το φονιά. Αλλ' ο Ακαμάτης είχε προχωρήσει πολύ και τους ξέφυγε, τρέχοντας προς το Νείλο. Στρέφοντας πίσω του είδε πως οι συγγενείς του σκοτωμένου ήταν ακόμη μακριά, αλλά έτρεχαν κι αυτοί προς το ποτάμι. θέλησε τότε να εξακολουθήσει το δρόμο του αλλά, ξαφνικά, είδε να παρουσιάζεται ένας λύκος. Φοβήθηκε πως ο λύκος θα τον φάει, γιατί δεν είχε κανένα όπλο μαζί του να τον χτυπήσει. Καθώς κοιτούσε γύρω του με απελπισία, για να βρει τρόπο να σωθεί, πρόσεξε μια ψηλή χουρμαδιά που βρισκότανε στην όχθη του ποταμού και που τα μεγάλα , πλατύφυλλα κλαδιά της έγερναν πάνω από τον ποταμό.

-Σώθηκα! Μουρμούρισε. Τώρα θα γλιτώσω κι από το λύκο και από τους ανθρώπους. Κι έτρεξε προς τη χουρμαδιά, σκαρφάλωσε στον κορμό της και , σιγά-σιγά, ανέβηκε ως τα πρώτα κλαδιά και κρύφτηκε στα πλατιά φυλλώματα. Ο λύκος, βλέποντας πως του ξέφυγε ο άνθρωπος, έτρεξε κι αυτός να φύγει, για να βρει κάποιο άλλο κυνήγι. Ξαφνικά ο φονιάς άκουσε κάτι να σέρνεται μέσα στα κλαδιά πάνω από το κεφάλι του. Κοιτάζει και τι να δει: ένα θεόρατο φίδι σερνόταν ανάμεσα στα κλαδιά, σφυρίζοντας. Κοίταξε κάτω τρομαγμένος, ο λύκος είχε φύγει, αλλ' οι συγγενείς του σκοτωμένου πλησίαζαν τρέχοντας κι ασφαλώς θα τον έβλεπαν, όταν κατέβαινε από το δέντρο, και θα τον έπιαναν. Κι ήξερε πως άμα έπεφτε στα χέρια τους, ήταν χαμένος!

Μη έχοντας τι άλλο να κάνει σκέφτηκε: -Θα πηδήσω στο νερό, και θα βγω κολυμπώντας στην αντικρινή όχθη του ποταμού. Και πήδησε αμέσως στο νερό. Αλλά ο Νείλος είναι γεμάτος κροκόδειλους κι ένας από αυτούς, μόλις είδε τον άνθρωπο να πέφτει, όρμησε απάνω του, άνοιξε το τεράστιο στόμα του και τον έκοψε στη μέση. Κι έτσι, ο φονιάς βρήκε την τιμωρία του.

Ανάλυση Ήταν δυο γείτονες που είχαν γειτονικά χωράφια Ο ένας δούλευε και με κόπο έγινε πλούσιος ενώ ο άλλος πάντα έβρισκε δικαιολογίες για να μην δουλεύει Θολωμένος από την ζήλια του σκοτώνει τον γείτονα του και οι συγγενείς του θέλουν να τον τιμωρήσουν Στην προσπάθεια του να γλιτώσει τον τρώνε οι κροκόδειλοι Ηθικό δίδαγμα: Μόνο με κόπο και μόχθο μπορούμε να ανταμειφθούμε Η Τεμπελιά μας οδηγεί σε κακές σκέψεις Πρέπει να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και όχι να το βάζουμε στα πόδια.

Ο Βοσκός ο Ψεύτης Ένας μικρός βοσκός έβοσκε το κοπάδι του έξω από το χωριό. Μια μέρα, για να διασκεδάσει, άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Ο λύκος! Ο λύκος!» Οι χωρικοί νόμισαν ότι έρχεται και έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Κατάλαβαν, όμως, ότι τους κορόιδευε. Ο βοσκός έκανε και ξανάκανε το ίδιο κι άλλες φορές, ώσπου οι χωρικοί σταμάτησαν να του δίνουν σημασία. Μια μέρα ήρθε στ’ αλήθεια ο λύκος. Το παιδί άρχισε να φωνάζει βοήθεια αλλά κανείς δεν ήρθε να το βοηθήσει. Έτσι ο λύκος του έφαγε όλα τα αρνιά.

Ανάλυση Ο βοσκός είχε ένα κοπάδι και καθημερινά τα έπαιρνε για να βοσκήσουν Επειδή βαριόταν είχε βρει ένα ΄΄ παιχνίδι΄΄ να φωνάζει ότι οι λύκοι του τρώνε τα πρόβατα και να ζητάει βοήθεια Οι χωριανοί έτρεχαν να βοηθήσουν και ανακάλυπταν το ψέμα του βοσκού Έτσι μια μέρα που έγινε στα αλήθεια αυτό και φώναζε για βοήθεια κανένας δεν τον βοήθησε Ηθικό δίδαγμα: Δεν είναι σωστό να λέμε ψέματα γιατί στο τέλος κανείς δεν θα μας πιστεύει

Συμπεράσματα Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Οι Μύθοι αυτοί είχαν τη μοναδική ικανότητα να δίνουν στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί.

Ιδεολογία τους είναι η αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της απάτης, της αυθαιρεσίας, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Ο Αίσωπος έλεγε τους μύθους μόνο προφορικά και στη συνέχεια γράφτηκαν σε πεζό λόγο Μέσα από τους μύθους διδάσκει με μικρές, απλές ιστορίες, όπου πάντα έχουν στο τέλος κάποιο ηθικό δίδαγμα.

Δραστηριότητα 1 Να γράψετε σε ποιό μύθο αντιστοιχεί η κάθε εικόνα

………………………………………………

………………………………………………

………………………………………………

………………………………………………

Δραστηριότητα 2 Στο σπίτι να ψάξετε στο διαδίκτυο ή από εγκυκλοπαίδειες και βρείτε άλλους μύθους του Αισώπου και καταγράψτε τους

Δραστηριότητα 3 Βάλτε τη φαντασίας σας και γράψτε ένα δικό σας μύθο με ηθικό δίδαγμα στο τέλος, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε είτε ζώα είτε ανθρώπους ως χαρακτήρες. Στη συνέχεια ως τάξη θα φτιάξουμε το δικό μας βιβλίο μύθων.

Δραστηριότητα 4 Μαζί με την ομάδα σας μετατρέψτε ένα μύθο του Αισώπου της επιλογή σας σε κόμικς

Δραστηριότητα 5 Μαζί με την ομάδα σας να δραματοποιήσετε ένα μύθο του Αισώπου δίνοντας το δικό σας τέλος.

Δραστηριότητα 6 Ανατρέξτε σε προηγούμενα παραμύθια σας ή μύθους που γνωρίζετε και καταγράψτε εάν το καθένα έχει ηθικό δίδαγμα στο τέλος ή εάν απλά έχουν ένα ευτυχισμένο τέλος

Δραστηριότητα 7 Να χωριστείτε σε 3 ομάδες των τεσσάρων ατόμων και η κάθε ομάδα να φτιάξει τη δική της αφίσα με τη χρήση κολλάζ για ένα μύθο χρησιμοποιώντας τις παρακάτω εικόνες