ΠΕ Μακρής, ΜΠ Μακρής ΑΠΘ

Η μελέτη της λειτουργίας των αιμοπεταλίων μέχρι σήμερα από την εποχή του Born (1962) στηρίχθηκε σε καταγραφή φωτομετρικής μεταβολής του ομογενοποιημένου με ανακίνηση εναιωρήματος αιμοπεταλίων, που έχουν συλλεγεί στο πλάσμα πλούσιο σε αιμοπετάλια, (PRP) ύστερα από την προσθήκη ειδικών διεγερτών.

Η καταγραφή μάλιστα μπορεί να είναι αριθμητική (ποσοστιαία ή χρονική μεταβολή), ή ακόμη και σχηματική. Έγινε επίσης επιτυχής προσπάθεια να εμφανιστεί η διαδικασία της συσσώρευσης και σε in vivo πειραματικές δοκιμές με καταγραφή των μεταβολών σε σύστημα ηλεκτρονικού υπολογιστή από τον Furie BC 2002.

Εμείς επιχειρούμε να καταγράψουμε (χρονικά) αλλά και σε video τις μεταβολές στη λειτουργία των αιμοπεταλίων με το σχηματισμό των αρχικών μικροσυσσωματωμάτων (microaggregattes), φάση που αντιστοιχεί στην velocity του aggregometer και καταγραφή του τέλους της συσσώρευσης, που αντιστοιχεί στην μέγιστη συσσώρευση.

Έτσι οπτικοποιήσαμε τη λειτουργία των αιμοπεταλίων με τη βοήθεια κάμερας και μεγεθυντικού φακού σε εναιώρημα πλάσματος πλούσιου σε αιμοπετάλια σε γυάλινο σωληνάριο και με την προσθήκη ανάλογου διεγέρτη. Με τον τρόπο αυτό έχουμε στη διάθεσή μας μια νέα μέθοδο μελέτης της συσσώρευσης (video).

Μελετήθηκαν 55 ασθενείς (υπό αντιαιμοπεταλιακή αγωγή, 19 άνδρες και 36 γυναίκες από ετών) και 20 φυσιολογικά άτομα (άνδρες ηλικίας από ετών που επί 7 μέρες δεν έχουν πάρει κανένα φάρμακο).

Σε 250μl PRP προσθέτουμε 10μl διεγέρτη (αδρεναλίνη, ADP, ριστοσετίνη, θρομβίνη ή κολλαγόνο). Το μίγμα ανακινείται σε γυάλινο σωληνάριο (ria) και όλη η διαδικασία καταγράφεται σε video. Ως θετικό μάρτυρα που επιβεβαιώνει την παρουσία των αιμοπεταλίων χρησιμοποιείται το CaCl 2 (250 μl). Ενώ ως παθολογικό control χρησιμοποιήθηκαν δείγματα από ασθενείς που παίρνουν ασπιρίνη, κλοπιδογρέλη ή άλλο φάρμακο.

Με σκοπό την διασφάλιση των φυσιολογικών ορίων καταμετρήσαμε τους χρόνους έναρξης και περάτωσης της συσσώρευσης 20 φορές στο ίδιο άτομο. και τα φυσιολογικά όρια της σε 20 φυσιολογικούς άνδρες με κάθε διεγέρτη.

Η δοκιμασία επαναληψιμότητας (CV=2%) έδωσε τα ακόλουθα ευρήματα. CaCl 2 =50,05±9,9 sec και 150,1±28,4, για το ADP =64±13,1 και 135±25,2, για τη Ριστοσετίνη 71,2± 12 και 135,1±17.

Με βάση τα ευρήματα από τα φυσιολογικά άτομα έχουμε Αδρεναλίνη=51,1± 14,2 και 77,3±11,2, ADP=65,2±8,9 και 140±16,2 Ριστοσετίνη=69,5±9,5 και 129±19,1. Όλοι οι ασθενείς που παρακολουθούνται στην μελέτη αυτή βρίσκονται εντός των θεραπευτικών ορίων που έχουν οριστεί από τα ευρήματά μας και εφόσον ξεπερνούν το μέσο όρο + 2 τυπικές αποκλίσεις κάθε διεγέρτη (π.χ. ADP ή αδρεναλίνης)

Συνεπώς με την μέθοδο αυτή μπορούμε 1)να εξηγήσουμε την αποτελεσματικότητα της αντιαιμοπεταλιακής αγωγής, 2)την αντίσταση στην αγωγή και 3)την ύπαρξη ή όχι αιμορραγικής ή θρομβοφιλικής διάθεσης