Ο Καψοκαλύβας (ξανά)
Τον είχαμε προσκαλέσει τώρα στις γιορτές αλλά δεν πίστευα ότι τελικά θα ερχόταν. Το κλίμα οικογενειακό, ζευγάρια, παιδιά... Εκείνος αυτοκαταστροφικός, μονήρης: ήταν πάντα ξένος. Ξένος για τους ανθρώπους που μοιράζονταν τις μικρές ευτυχείς επαναλήψεις τους, ξένος και για τον εαυτό του. Φαινόταν να έρχεται από αλλού, από κάπου μακριά.
Εντούτοις, αν τον πρόσεχες, καταλάβαινες πως οι λέξεις σπίτι, πατρίδα, φωλιά, του ’φερναν έναν κόμπο στο λαιμό. Άκουγε για ανθρώπους που νοσταλγούσαν το χωριό τους, το σπίτι τους, την παιδική τους ηλικία και χαμογελούσε με συγκατάβαση.
Νομίζω πως σκεφτόταν πώς είναι να μην έχει τίποτε να νοσταλγήσει – τίποτε εκτός από κάποιον μακρινό, άγνωστο και στον ίδιο, πλανήτη. Πού ήταν ο δικός του τόπος; Εκεί όπου αυτά που αγαπούσε είχαν κάποια θέση; Εδώ, όσα μίσησε και όσα κατά καιρούς πολέμησε θριάμβευαν το ένα μετά το άλλο.
Μιλούσε κάποιες φορές για το κέρδος του: τα ταξίδια του Μιλούσε κάποιες φορές για το κέρδος του: τα ταξίδια του. Ταξίδια εντός του, και εκτός. Σε ανθρώπους, τοπία, γυναικείες καρδιές και κορμιά. Οικεία και ξένα. Σε μυαλά, έννοιες και λέξεις. Όποτε, όμως, προσπάθησε να χτίσει ένα σπίτι και να πει «Καλά είμαι ’δω», έπεφτε κεραυνός. Πλημμύρα. Ακρίδα. Και του βγήκε τ’ όνομα: Ο Καψοκαλύβας...
Θύμιζε κάποια σκυλιά που γυρίζουν καμπουριασμένα λοξά γύρω – γύρω στο ίδιο σημείο μέχρι να βρουν το... κατάλληλο σημείο για να ξαπλώσουν. Μόνον η επιθυμία του παρέμενε ακέραιη. Όλα τα άλλα τραυματισμένα.
Τελικά, όμως, ήρθε. Τον κοίταζα, καθισμένον στον καναπέ, και σκεφτόμουν πως ίσως, τελικά, όλες οι ζωές να αξίζουν να τις ζεις. Για κάθε τι που κερδίζεις, χάνεις κάτι άλλο. Στο σαλόνι έπαιζε ένα cd του Van Morrison αλλά δεν το πρόσεχε κανείς: «Μερικές φορές νοιώθω σαν ορφανό χωρίς μητέρα. Μερικές φορές θα ’θελα να μπορούσα να πετάξω, σαν πουλί, λίγο πιο κοντά στο σπίτι μου».