ΑΡΧΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΕΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ Ο Όμηρος και ο Τειρεσίας, φαίνεται ότι δεν χρησιμοποιούσαν κάποιο σύστημα γραφής. Ο τυφλός Ιάκωβος αντί για χαρακτήρες χρησιμοποιούσε έντεχνα πελεκημένες ράβδους που αντιστοιχούσαν στα γράμματα του αλφαβήτου. (Στυλιανόπουλος, 1963). Ο Δίδυμος από την Αλεξάνδρεια (4ος αι. μ.Χ.) είναι το πρώτο σημαντικό καταγεγραμμένο παράδειγμα ενός τυφλού προσώπου, που χρησιμοποιούσε μια απτή μορφή ανάγνωσης (French, 1932). Ήταν γνωστός για τη χρήση ενός αλφάβητου χαραγμένου σε ξύλο, που στόχευε στην εκμάθηση της ανάγνωσης.

Ο Nicholas Saunderson (1682-1739) Διαπρεπής μαθηματικός από το Cambridge, Έμαθε να διαβάζει με την αφή του τις λέξεις που ήταν χαραγμένες πάνω σε μνημεία Με την άδεια του καθηγητή William Whiston του επιτράπηκε να διδάξει Μαθηματικά , Αστρονομία και Οπτική. αν και δεν "γνώρισε" ποτέ το φως, δίδασκε τους νόμους της οπτικής και τη θεωρία της όρασης, ενώ έγραψε και ένα σύγγραμμα για την άλγεβρα. Έγινε ένας πολύ ικανός καθηγητής, αναπτύσσοντας συγκεκριμένα τις νέες θεωρίες του Sir Isaac Newton και, ανάμεσα στις υπόλοιπες, και τη θεωρία του Newton για το φως και το χρώμα.

Ο John Metcalf (1717-1810) Τυφλώθηκε στα έξι του χρόνια από ευλογιά, αφού είχε λάβει κάποια στοιχειώδη σχολική εκπαίδευση. Στην παιδική του ηλικία έμαθε να παίζει βιολί έτσι ώστε να εξασφαλίσει τα προς το ζην όταν μεγαλώσει. Κολυμπούσε, έκανε καταδύσεις, έπαιζε χαρτιά, έκανε ιππασία και ακόμη κυνηγούσε. Ήταν ο πρώτος επαγγελματίας κατασκευαστής δρόμων κατά τη βιομηχανική επανάσταση. Κατά το διάστημα από το 1765 μέχρι το 1792 έφτιαξε πάνω από 300 χιλιόμετρα δρόμων.

Η Melanie de Salignac Καταγόταν από τη Γαλλία. Καταγόταν από τη Γαλλία. είχε μάθει να διαβάζει με γράμματα κομμένα από χαρτόνι αντιλαμβανόταν τις βασικές αρχές της άλγεβρας, της γεωμετρίας, και της αστρονομίας

Ο Jacob of Netra Έζησε στα μέσα του δέκατου-όγδοου αιώνα στη Νέτρα, σε ένα χωριό στην Έσση της Γερμανίας Τυφλώθηκε σε πολύ μικρή ηλικία Καταλαβαίνοντας πως τα παιδιά με φυσιολογική όραση είχαν μέσα γραπτής επικοινωνίας, ο Jacob άρχισε να επινοεί το δικό του σύστημα Έγραφε τη μουσική του κάνοντας εγκοπές με μαχαίρι σε ξύλινες ράβδους ή περνώντας σε κλωστή κομμάτια από ξύλο, δέρμα και άλλα αντικείμενα μαζί. Πριν από το θάνατό του, είχε φτιάξει την προσωπική του βιβλιοθήκη από βιβλία που ουσιαστικά ήταν δεσμίδες από χαραγμένα ξυλαράκια

Ο Ισπανός Francisco Luces (αρχές16ου αι Ο Γερμανός George Harsdorffer (1651) σύστησε τη χρήση γραμμάτων, χαραγμένων με μια χαρακτική γραφίδα σε ταμπλέτες καλυμμένες με κερί. Ο Μ. Diderot, στο έργο "Ενα Δοκίμιο στην Τύφλωση" που γράφτηκε πριν από το 1773, σχετικά με μια επίσκεψη του σε ένα τυφλό άτομο, αναφέρει: «ήταν περίπου πέντε το απόγευμα όταν ήρθαμε στο σπίτι του τυφλού άνδρα και τον βρήκαμε να ακούει τον τυφλό γιο του να διαβάζει με τους ανάγλυφους χαρακτήρες».

Η Maria Theresa von Paradis (1759-1821) Ήταν πιανίστρια από τη Βιέννη και η δασκάλα μουσικής για την οποία ο Mozart έγραψε το Concerto for Piano and Orchestra in B-Flat. έχασε την όρασή της σε ηλικία μεταξύ 2 και 5 ετών. Σε ηλικία περίπου είκοσι χρονών, παίζοντας πιάνο στην αυλή της εκκλησίας της Βιέννης προκάλεσε τέτοιο ενθουσιασμό που κλήθηκε να παίξει μπροστά στην αυτοκράτειρα, Μαρία Τερέζα. Αυτοκράτειρα εντυπωσιάστηκε τόσο με την εκτέλεσή της που κανόνισε να δίνει σύνταξη στο νεαρό κορίτσι προκειμένου να την βοηθήσει να εξασφαλίσει μία πιο ολοκληρωμένη μουσική εκπαίδευση. H Maria ήταν γνωστή για το ότι σημάδευε τις τραπουλόχαρτα με πινέζες, αισθητές στην αφή. Επίσης απεικόνιζε γράμματα με το να καρφώνει καρφίτσες σε μεγάλα μαξιλάρια.

Ο Valentine Hauy Το αρχικό σημείο της σύγχρονης εκπαίδευσης των τυφλών ατόμων τοποθετείται στο 1771. Ο Valentine Hauy (1784) άρχισε να διδάσκει στον πρώτο του μαθητή, Francois Lesueur, την ανάγνωση του αλφαβήτου, χρησιμοποιώντας γράμματα που ήταν χαραγμένα σε λεπτές ξύλινες ταμπλέτες. Tο 1784 ο Hauy, οδηγήθηκε στην ανακάλυψη της "αναγλυπτογραφίας", δηλαδή της εκτύπωσης των χαρακτήρων σε χαρτί, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να προεξέχουν και να διακρίνονται μέσω της αφής.

(New York Institute for Special Education, 1996a). Ο Hauy το 1786, στο βιβλίο του "Μια έκθεση στη μόρφωση των τυφλών", που αφιερώθηκε στο βασιλιά της Γαλλίας, αναφέρει: «επιδιώξαμε, η μορφή των τυπογραφικών χαρακτήρων που γίνονται αισθητοί, να είναι όμοια με το σχήμα που γίνεται αντιληπτό από τα μάτια μας και απλώνοντας πάνω στους χαρακτήρες ένα υγρό χαρτί, όπως κάνουν οι τυπογράφοι, φτιάξαμε το πρώτο αποτύπωμα των γραμμάτων» (New York Institute for Special Education, 1996a).

Το 1784 ξεκινά επίσημα η εκπαίδευση των ατόμων με οπτική εξασθένιση, όταν ο Valentine Hauy ίδρυσε το πρώτο σχολείο για τυφλούς στο Παρίσι. Πριν από τον Hauy, η εκμάθηση των δεξιοτήτων επικοινωνίας σχετιζόταν περισσότερο με την εκμάθηση της χρήσης των ακουστικών δεξιοτήτων ή την αυτοεκπαίδευση, χρησιμοποιώντας έναν απτικό κώδικα που επινοούσε ο ίδιος ο τυφλός.

Ο Hauy χρησιμοποίησε ένα γραμμικό, πλάγιο (italic) τύπο γραμμάτων, τα οποία είχαν αρκετά μεγάλο μέγεθος. Τα ανάγλυφα γραμμικά γράμματα, που χρησιμοποιήθηκαν από τον Valentine Hauy, εισήχθησαν σε διάφορα σχολεία τυφλών και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Τύπος με ακίδες «Τύπος με ακίδες» ήταν μια άλλη μέθοδος εκτύπωσης ανάγλυφων βιβλίων, η οποία είχε εφαρμοστεί στη Γερμανία για κάμποσα χρόνια. Έμπηγαν καρφίτσες στις άκρες μικρών ξύλων και σχημάτιζαν λατινικά γράμματα, που διαβάζονταν ίσια. Εκείνα τα καρφιά μπορούσαν μετά να πιεσθούν στο χαρτί σ' ένα τυπογραφείο, ή να χρησιμοποιηθούν από κάποιο τυφλό άτομο για να γράφει ο ίδιος ό,τι θέλει γράμμα-γράμμα.

Το αλφάβητο του Σκωτσέζου κληρικού Gall Χρησιμοποιήθηκε για κάποιο χρονικό διάστημα στα άσυλα τυφλών του Εδιμβούργου, της Γλασκόβης και του Λονδίνου. Υπήρχε σε τρία μεγέθη. Το 1834 τυπώθηκε με το συγκεκριμένο αλφάβητο το "Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο“. Επινόησε δικό του καλούπι εξ’ αιτίας της άρνησης των κατασκευαστών εκτυπωτών.

Το τριγωνικό αλφάβητο του Gall

Η ιδέα ότι "κάθε τι που εμφανιζόταν ωραίο στο μάτι είναι και το καλύτερο για τους τυφλούς", είχε πολλούς οπαδούς. Ωστόσο, ο James Gall υποστήριξε ότι: "...κάθε προσπάθεια για τη δημιουργία αναγνωστικού υλικού για τους τυφλούς θα καταστραφεί, εάν αυτή στηριχτεί σε ένα αυθαίρετο αλφάβητο. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να δείξει ενδιαφέρον για κάτι το οποίο πρέπει πρώτα να μάθει και μετά να καταλάβει, όπως δείχνει για κάτι που είναι ξεκάθαρο στα μάτια του και στη νόηση του"

Ο Alston, που ήταν ταμίας στο άσυλο του Εδιμβούργου, δημιούργησε ένα πιεστήριο και παρήγαγε μερικά έργα χρησιμοποιώντας το αλφάβητο που παρουσιάζεται στο σχήμα.

ο Samuel Gridley Howe To 1832, χρησιμοποίησε ανάγλυφα γραμμικά γράμματα στο ίδρυμα για τυφλούς "Perkins" έγινε γνωστός ως ο δημιουργός του "γραμμικού τύπου της Βοστόνης" Το σύστημα του αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από μικρά γράμματα (δεν υπήρχαν κεφαλαία) γωνιακού τύπου Εγκρίθηκε το 1853 και συστήθηκε από την "Αμερικανική Ένωση των Εκπαιδευτικών (American Association of Instructors for the Blind, 1875), για χρήση στα σχολεία τυφλών Ο Howe τύπωσε το "Βιβλίο της Νομοθεσίας" και το 1836 ολόκληρη την Καινή Διαθήκη

ο J. Η. Frere Το 1837, ο J. Η. Frere από το Λονδίνο, χρησιμοποίησε ένα φωνητικό σύστημα στενογραφικών και γωνιακών μορφών, που ήταν αυστηρά καθορισμένο για απτική χρήση (Best, 1919). Αυτό το σύστημα ανάγλυφων γραμμικών γραμμάτων έγινε δημοφιλές στη Μεγάλη Βρετανία.

Η γραφή του Lucas Το 1838 παρουσιάστηκε ο τύπος γραφής του Lucas. To σύστημα του είναι ένα είδος στενογραφίας, στο οποίο δεν φαίνεται να έχει γίνει σημαντική προσπάθεια για τη διατήρηση του σχήματος της λατινικής γραφής. Τα γράμματα είναι όλα αυθαίρετα επιλεγμένα και αποτελούνται από γραμμές με ή χωρίς τελεία, στη μία από τις δύο άκρες κάθε γραμμής.

Τα χαρακτηριστικά του συστήματος Moon Έγινε πολύ δημοφιλές στους πρόσφατα τυφλωμένους ενήλικες. Έχει μερικά εγγενή πλεονεκτήματα για τα παιδιά που πρέπει να μάθουν να διαβάζουν με τη χρήση της αφής, αλλά είναι ανίκανα να χρησιμοποιήσουν την μπράιγ. Στα αρχικά στάδια της εκπαίδευσης οι χαρακτήρες μπορούν να διευρυνθούν χωρίς αρνητική επιρροή στο ευανάγνωστο τους. Η διδασκαλία της είναι σχετικά εύκολη, καθώς ο κώδικας περιλαμβάνει ένα μικρό αριθμό συντομεύσεων. Αποτελείται από έναν μικρό αριθμό βασικών σχημάτων που περιστρέφονται για να παρέχουν τους διαφορετικούς χαρακτήρες.

Τα χαρακτηριστικά του συστήματος Moon Έχει μερικά εγγενή πλεονεκτήματα για τα παιδιά που πρέπει να μάθουν να διαβάζουν με τη χρήση της αφής, αλλά είναι ανίκανα να χρησιμοποιήσουν την μπράιγ. οι χαρακτήρες μπορούν να διευρυνθούν χωρίς αρνητική επιρροή στο ευανάγνωστο τους. Η διδασκαλία της είναι σχετικά εύκολη, καθώς ο κώδικας περιλαμβάνει ένα μικρό αριθμό συντομεύσεων, που δεν είναι σχετικά δύσκολο για τους ενηλίκους με όραση να τις μάθουν. Όμως, αποτελείται από έναν μικρό αριθμό βασικών σχημάτων που περιστρέφονται για να παρέχουν τους διαφορετικούς χαρακτήρες.

Frere - Moon Τόσο ο Frere όσο και ο Moon, χρησιμοποίησαν το σύστημα ανάγνωσης της "επιστρεφόμενης γραμμής", δηλαδή, η μια γραμμή διαβάζονταν από τα αριστερά προς τα δεξιά και η επόμενη από τα δεξιά προς τα αριστερά. Ο Frere αναθεώρησε τους χαρακτήρες του στην επιστρέφουσα γραμμή, αντιστρέφοντας τους, σε αντίθεση με τον Moon που δεν χρησιμοποίησε αντιστροφές (Illingworth, 1910). Αν και ο αριθμός των ενήλικων αναγνωστών της Moon δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος, η παραγωγή της συνεχίζει να υποστηρίζεται στη Μεγάλη Βρετανία. Τελευταία, έχει υπάρξει μια αναγέννηση του ενδιαφέροντος για τη Moon, αφορμή της οποίας ήταν η παρουσίαση ενός μηχανικού γραφέα της (Moonwriter) (Tobin & Hill, 1984). Ένα παράδειγμα σχετικά πρόσφατης χρήσης του αποτελεί η προσαρμογή του συστήματος για τη μουσική σημειογραφία (Jackson, 1987).

Οι τάσεις της εποχής Μερικοί από τους κώδικες, όπως του Alston, βασίστηκαν στο συμβατικό αλφάβητο, του οποίου οι χαρακτήρες παρουσιαζόταν σε ανάγλυφη μορφή, ενώ άλλοι, όπως του Frere και του Lucas, είχαν ένα αυθαίρετο σχέδιο.

Η περίοδος από το 1825 έως το 1850, φαίνεται να είναι μια περίοδος εντατικής εργασίας σε θέματα που σχετίζονται με την ανάγλυφη λογοτεχνία και εκτύπωση. Στη Βρετανία οι Gall, Alston, Moon, Fry, Frere και Lucas ανακάλυψαν κώδικες τυφλικής γραφής, που ο καθένας είχε τους δικούς του θιασώτες. Στην Αμερική υπήρχαν ο Howe, ο Friedlander και άλλοι. Μεταξύ των υπερασπιστών των διάφορων κωδίκων υπήρξε ένας έντονος ανταγωνισμός. Σ' αυτήν την περίοδο κάνει την εμφάνιση του ο Λουδοβίκος Μπράιγ (Louis Braille), ο οποίος έφερε μια ριζική μεταρρύθμιση στη γραφή και την έντυπη γλώσσα των τυφλών.

Η διαμάχη για τον τύπο του κώδικα Η μορφή που θα έπαιρνε τελικά η γραφή, αποτέλεσαν αντικείμενο "διαμάχης" για περίπου έναν αιώνα. Μεταξύ του 1830 και 1870 δημιουργήθηκε μια σύγχυση, η οποία προέκυψε από την ποικιλία των κωδίκων που δημιουργήθηκαν για τη διδασκαλία της απτικής ανάγνωσης. η συνήθης πρακτική ήταν να κατασκευάζει κάποιος ένα κώδικα, χωρίς να γνωρίζει τους κώδικες που έχουν ήδη προταθεί. Το Φεβρουάριο του 1832 η Βασιλική Σκωτική Εταιρεία Καλών Τεχνών στο Εδιμβούργο προκήρυξε ένα διαγωνισμό για να βρει το «καλύτερο αλφάβητο και μέθοδο τυπογραφίας για τους τυφλούς». Ο διαγωνισμός κατέληξε να γίνει ένας θαυμάσιος δρόμος πόλωσης των διαφορετικών φιλοσοφιών.

Ποιο ήταν το κατάλληλο είδος αλφάβητου; Η διαμάχη αφορούσε στην επιλογή μεταξύ ενός συστήματος βασισμένου στο λατινικό αλφάβητο - σαν εκείνο του Gall - ή ενός «αυθαίρετου» συστήματος, δίχως καμιά σχέση με το λατινικό αλφάβητο - σαν το σύστημα του Lucas.

Το αυθαίρετο αλφάβητο To αυθαίρετο ήταν ο πιο συναρπαστικός δρόμος. Το επικαλέσθηκε μια πλατιά ομάδα επαγγελματιών και διανοουμένων, και οι δεκαπέντε από τους είκοσι διαγωνιζομένους (συμπεριλαμβανομένων και δύο τυφλών ανδρών).

είχε λιγότερη γοητεία για τους διαγωνιζομένους, αλλά Το λατινικό αλφάβητο είχε λιγότερη γοητεία για τους διαγωνιζομένους, αλλά είχε περισσότερη γοητεία για: τους κριτές και τους ειδικούς που τους συμβούλευαν, τους δασκάλους και τους διευθυντές των σχολών για τυφλούς. Υπήρξε διαφωνία για το αν ήταν κατάλληλο για απτική ανάγνωση,

Τα επιχειρήματα υπέρ του λατινικού αλφάβητου Υπήρχε το επιχείρημα ότι, επειδή η τυφλότητα έτεινε στο να απομονώνει τα θύματα της, κάθε εκπαιδευτική προσπάθεια θα 'πρεπε να τα προσελκύει στον πολιτισμό του κόσμου των βλεπόντων. Επιπλέον, ο τυφλός μαθητής δε θα χρειαζόταν ειδικό δάσκαλο για ένα σύστημα ανάγλυφων λατινικών γραμμάτων. Η τύφλωση στους ενήλικες από βιομηχανικά ατυχήματα όλο και αυξανόταν. Αυτός ο καινούριος πληθυσμός τυφλών ήταν ήδη εγγράμματος, και μπορούσε να μάθει ένα απτικό λατινικό γράμμα ευκολότερα παρά ένα τελείως καινούριο σύστημα.

Από τον καιρό του Διδύμου χρησιμοποιήθηκαν τα ακόλουθα συστήματα επικοινωνίας: κόμποι σε μια αλληλουχία, κομμένα χάρτινα γράμματα, τοποθετημένα στη σειρά υπό τη μορφή λέξεων, χαραγμένα ξύλινα γράμματα, κινητά καλούπια γραμμάτων σε μόλυβδο ή σε κασσίτερο, γράμματα χαραγμένα με ένα αμβλύ εργαλείο σε ταμπλέτες καλυμμένες με κερί, γράμματα από χαρτόνι, γράμματα που σχηματίζονται με τρυπήματα καρφίτσας σε χαρτί και ανάγλυφα τυπωμένα γράμματα σε χαρτί (Harley, Truan & Sanford, 1997). Όμως, για την εκπαίδευση του συνόλου των τυφλών, ήταν απαραίτητο να επινοηθεί ένα σύστημα γραφής, το οποίο θα ήταν εύχρηστο και απλό.

Ο Λούι Μπράιγ (Louis Braille) 1809-1852 Γεννήθηκε το 1809, στο χωριό Κουπρβέ, έξω από το Παρίσι. Τυφλώθηκε καθώς περιεργαζόταν ένα σουβλί ραψίματος που είχε ο πατέρας του στο εργαστήρι του. Παρά το πρόβλημα της όρασής του παρακολουθούσε τα μαθήματα του σχολείου με την υποστήριξη των γονέων του. 'Όταν έγινε 10 χρόνων, οι γονείς του τον έστειλαν στο Βασιλικό Ινστιτούτο των Τυφλών στο Παρίσι. Στα χρόνια που παρέμεινε στο σχολείο έγινε ένας ταλαντούχος μουσικός στο όργανο και στο βιολοντσέλο.

Διδάχτηκε να διαβάζει με την αφή του ανάγλυφα γράμματα με το σύστημα που είχε επινοήσει ο ιδρυτής του σχολείου Valentin Haüy. Το 1821, ο Charles Barbier, ένας πρώην αξιωματικός του στρατού, επισκέφτηκε το σχολείο και παρουσίασε τον κώδικά του. Πέντε ολόκληρα χρόνια (1831-1836) χρειάστηκαν στον Μπράιγ να φτιάξει το ειδικό αλφάβητο για τυφλούς. Το σύστημά του χρησιμοποιεί έξι κουκίδες σε αντίθεση με του Barbier που χρησιμοποιούσε δώδεκα.

Η Γαλλική Ακαδημία, αντί να βραβεύσει την εφεύρεση του Μπράιγ, αποφάνθηκε πως δεν ήταν τόση ανάγκη να μορφώνονται οι τυφλοί και πως μια επαγγελματική διδασκαλία τους ήταν αρκετή. Ο Μπράιγ εξακολούθησε τις προσπάθειες του και βρήκε τον τρόπο να διδάσκονται οι τυφλοί και μουσική. Ο Μπράιγ και ο φίλος του Pierre Foucault εφηύραν μια γραφομηχανή για τυφλούς που μ’ αυτή μπορούσαν να γράφουν διατυπώνοντας τις ιδέες τους. Η σημασία του συστήματος Braille αναγνωρίστηκε το 1868, δηλαδή δεκαέξι χρόνια μετά το θάνατό του.

Ο Charles Barbier "Ecriture Nocturne“. Το σύστημα γραφής "Sonographie” «ονομάστηκε, έτσι γιατί παριστάνει τις λέξεις περισσότερο σύμφωνα με τον ήχο τους παρά με το συλλαβισμό τους, αποτελούνταν από χαρακτήρες, οι οποίοι δημιουργούνταν από το συνδυασμό 12 κουκίδων. Παρόλο, που λόγω του μεγέθους τους ήταν κάπως μεγάλοι και μη χρηστικοί, έδιναν τη δυνατότητα απεριόριστου αριθμού συνδυασμών. To σύστημα του Barbier εκτέθηκε στο "Σχολείο για Τυφλούς" στο Παρίσι και εφαρμόστηκε δοκιμαστικά. ο Louis Braille, μαθητής στο συγκεκριμένο σχολείο, καταπιάστηκε μ' αυτό το σύστημα, χρησιμοποιώντας το και μελετώντας το με μεγάλη επιμονή.

Το σύστημα του Barbier 1 2 3 4 5 6 a i o u é è an in on un eu ou b d g   1 2 3 4 5 6 a i o u é è an in on un eu ou b d g j v z p t q ch f s l m n r gn ll oi oin ian ien ion ieu

Ο Louis Braille διαπίστωσε ότι: Το σύστημα των κουκίδων ήταν κατά πολύ καλύτερο από τα ανάγλυφα γράμματα. Ήταν καλύτερο να χρησιμοποιήσει την κουκίδα ως βάση για τη δημιουργία των απτικών χαρακτήρων. Το σχήμα της γραμμής είναι ευδιάκριτο στο μάτι, αλλά δυσδιάκριτο στην αφή. Αντίθετα, η κουκίδα διακρίνεται εύκολα από την αφή, ακόμη και όταν είναι λεπτή, φθαρμένη και βρίσκεται σε κοντινή απόσταση με άλλες κουκίδες. Το κελί των δώδεκα κουκίδων ήταν πάρα πολύ μακρύ για να μπορέσει να προσαρμοστεί κάτω από τα άκρα των δαχτύλων. Επίσης, στήριξε το δικό του σύστημα στο φυσικό συλλαβισμό.

Το 1829, ο Louis Braille δημοσίευσε τον κώδικα κουκίδων, που είναι παρόμοιος με την ιδιαίτερα οργανωμένη και συστηματική μορφή του κώδικα μπράιγ που χρησιμοποιείται σήμερα (French, 1932). Στα 1836, όντας καθηγητής στο σχολείο τυφλών, όταν διάβασε μερικά από τα κείμενα του σε συναδέλφους του τα σχόλια ήταν ανάμικτα.

Ο κώδικας της Νέας Υόρκης

Η πρώτη συσκευή γραφής Braille Η πρώτη πινακίδα (slate) γραφής σχεδιάστηκε από Charles Barbier. Οι χαρακτήρες αποτελούνταν από κελιά δώδεκα κουκίδων. Ο Louis Braille χρησιμοποίησε την πινακίδα του Barbier, προσαρμόζοντας την στο δικό του κελί των έξι κουκίδων, καλύπτοντας τις έξι κάτω κουκίδες από το κελί του Barbier. Η πινακίδα γραφής του Barbier αποτελούνταν από δύο μέρη μεταξύ των οποίων τοποθετούνταν το χαρτί (French, 1932). Τα βαθουλώματα για τις κουκίδες ήταν χαραγμένα σε μια ξύλινη πινακίδα. Ένας ξύλινος ή μεταλλικός οδηγός ήταν τοποθετημένος πάνω από τη ξύλινη πινακίδα και το χαρτί τρυπιόταν με ένα αμβλύ χαλύβδινο εργαλείο.

Η αναγνώριση της αξίας του κώδικα Braille Tο σύστημα ανάγνωσης και γραφής που ανακάλυψε ο L. Braille δεν έγινε ευρύτερα γνωστό κατά τα χρόνια που ζούσε. Ενώ ο Louis Braille είχε δημοσιεύσει ήδη από το 1829 το πρώτο σχέδιο του κώδικα του, σε ηλικία μόλις 20 ετών, ωστόσο, ο κώδικας μπράιγ δεν χρησιμοποιήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία μέχρι το 1870. Δεν είχε υιοθετηθεί πουθενά κάποιο παρόμοιο σύστημα. Το 1860, ο Δρ. Simon Pollak, μέλος της επιτροπής του Missouri School for the Blind, που είχε παρατηρήσει τη χρήση του συστήματος στην Ευρώπη, το μετέφερε στην Αμερική και εξανάγκασε το συγκεκριμένο σχολείο να το υιοθετήσει επίσημα.

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΠΡΑΙΓ Είναι η καθολικά χρησιμοποιούμενη και η αποτελεσματικότερη μέθοδος γραφής για τους τυφλούς. Επέζησε από μία λεκτική και οικονομική διαμάχη, που δόθηκε για την υποστήριξη του, τον "πόλεμο των κουκίδων“. Αρχικά υπήρξε απόρριψή του από τους εκπαιδευτικούς της εποχής, με τη "φτηνή" δικαιολογία ότι οι δάσκαλοι χωρίς προβλήματα όρασης δε θα μπορούσαν να διαβάζουν τα βιβλία. Αντέδρασαν, επίσης οι διευθυντές των σχολείων και οι χορηγοί επειδή ήταν περισσότερο εξοικειωμένοι με τους "οπτικούς" χαρακτήρες.

Τα πλεονεκτήματα της Μπράιγ Μπορούσε να παραχθεί εύκολα, χρησιμοποιώντας Χαμηλού κόστους μέσα, με αποτέλεσμα να δίνεται στους τυφλούς η δυνατότητα τόσο της ανάγνωσης όσο και της γραφής, σε αντίθεση με την εκτύπωση των ανάγλυφων κοινών χαρακτήρων, στην οποία δεν μπορούσαν να συμμετέχουν οι τυφλοί. Ήταν αποτελεσματικότερη και ταχύτερη.

Ο αρχικός κώδικας Μπράιγ

Το εξάστιγμο Το βασικό στοιχείο της γραφής είναι το εξάστιγμο, το οποίο αποτελείται από 6 κουκίδες ανά τρεις σε δύο στήλες. Για ευκολία οι κουκίδες της αριστερής στήλης αριθμούνται από το 1 ως το 3 και της δεξιάς από το 4 ως το 6. Οι χαρακτήρες του κώδικα μπράιγ είναι φόρμες από κουκίδες. Ο κώδικας αποτελείται από εκείνες τις φόρμες, που σχηματίζονται από τους συνδυασμούς των κουκίδων του εξάστιγμου. Ως κελί (cell) αναφέρεται το "πλαίσιο" μέσα στο οποίο σχηματίζονται οι φόρμες.

Η αρχιτεκτονική του κελιού Τα κέντρα των κάθετων και οριζόντιων γειτονικών κουκίδων σε ένα κελί (cell) απέχουν μεταξύ τους 0,23 εκατοστά. Τα κέντρα των κουκίδων των γειτονικών κελιών στην ίδια σειρά απέχουν μεταξύ τους 0,64 εκατοστά. ενώ τα κέντρα των κουκίδων των γειτονικών κελιών σε γειτονικές γραμμές απέχουν μεταξύ τους 1,02 εκατοστά. To ύψος κάθε μπράιγ κουκίδας κυμαίνεται μεταξύ 0,02 και 0,05 εκατοστά. Η οριζόντια και κατακόρυφη απόσταση μεταξύ των κέντρων των κουκίδων στο ίδιο κελί είναι 0,25 εκατοστά.

Η διάταξη των κελιών στο κείμενο Η τοποθέτηση των μπράιγ χαρακτήρων σε μια τυπική σελίδα είναι ανάλογη με αυτή των κοινών χαρακτήρων στη γραφή των βλεπόντων. Οι χαρακτήρες στην μπράιγ γραφή είναι τοποθετημένοι σε οριζόντιες γραμμές και διαβάζονται από τα αριστερά προς τα δεξιά. Οι γραμμές αποτελούν τις σειρές που παρουσιάζονται σε μια τυπική σελίδα, από την κορυφή προς το κάτω μέρος αυτής. Η παρουσίαση της μπράιγ, όμοια με τη γραφή των βλεπόντων, παρέχει στους αναγνώστες του κώδικα τα πλεονεκτήματα που κατέχουν και οι βλέποντες αναγνώστες. Έτσι, μπορεί ο αναγνώστης να έχει μια ποικιλία στην ανάγνωση κάποιου κειμένου, ανατρέχοντας εύκολα σε διάφορα μέρη του. Επίσης, μπορεί να χρησιμοποιήσει χαρακτηριστικά του κειμένου, όπως τις παραγράφους, τις επικεφαλίδες και τους αριθμούς των σελίδων, για να καθοδηγηθεί στην αναζήτηση διαφόρων πληροφοριών.

Τα βιβλία Μπράιγ Οι διαστάσεις μιας συνηθισμένης μπράιγ σελίδας είναι περίπου 28 εκ. πλάτος και 28-30 εκ ύψος. Κάθε σελίδα χωράει 25 γραμμές και κάθε γραμμή αποτελείται από 40-42 χαρακτήρες. Σε μια συνηθισμένη μπράιγ σελίδα παρουσιάζονται περίπου 1000 χαρακτήρες σε αντίθεση με τη συνηθισμένη τυπωμένη σελίδα (για άτομα με όραση), στην οποία παρουσιάζονται περίπου 3500 χαρακτήρες. Η σελίδα εκτύπωσης της μπράιγ πρέπει να είναι μεγαλύτερου πάχους και βαρύτερη από την κοινή σελίδα, για να μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ανάγλυφης εκτύπωσης των χαρακτήρων. Οι ανάγλυφες κουκίδες αυξάνουν το πάχος της μπράιγ σελίδας, με αποτέλεσμα τα βιβλία να είναι ογκώδη. Για παράδειγμα, κάποιο λεξικό μπορεί να καταλαμβάνει τεράστιο χώρο σε μια "μπράιγ" βιβλιοθήκη.

Τα διάφορα μεγέθη της Μπράιγ Η μπράιγ μπορεί να παραχθεί σε τρία μεγέθη, Στο βασικό της μέγεθος. Αυτό της "jumbo" μπράιγ το οποίο χρησιμοποιεί μεγαλύτερου μεγέθους κουκίδες και Το μέγεθος της μπράιγ "μεγάλου κελιού" (large cell)το οποίο χρησιμοποιεί το τυπικό μέγεθος κουκίδων σε ένα μεγενθυμένο κελί, ταυτόχρονα με ένα αυξανόμενο διάστημα μεταξύ των κουκίδων, των κελιών και των γραμμών. Οι διευρυμένες μορφές αναπτύχθηκαν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των αρχαρίων με τη μειωμένη ευαισθησία στην αφή. Η μπράιγ "μεγάλου κελιού" παρέχει έναν υψηλό βαθμό απτικής αίσθησης και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη σταδιακή απόσυρση της jumbo μπράιγ, στα άτομα με εξασθενισμένη δυνατότητα αφής, λόγω του ότι είναι πιο ευανάγνωστη.

Οι 63 συνδυασμοί

Το Γαλλικό αλφάβητο

Ο αμερικάνικος κώδικας Μπράιγ επινοήθηκε από τον τυφλό δάσκαλο J. W Ο αμερικάνικος κώδικας Μπράιγ επινοήθηκε από τον τυφλό δάσκαλο J.W. Smith το 1878

Η ελληνική Μπράιγ Η εφαρμογή της στην ελληνική γλώσσα πραγματοποιήθηκε από Έλληνες και ξένους φιλότυφλους. Απ' όλα τα υπάρχοντα συστήματα, αυτό που εφαρμόστηκε στη Λειψία το 1948 από Έλληνες και ξένους ειδικούς, θεωρείται το καλύτερο, τόσο από επιστημονική άποψη όσο και για τη σχέση του μεγαλύτερου αριθμού των γραμμάτων του με τα αντίστοιχα διεθνή. Το αλφάβητο αυτό, λίγο αργότερα, τέθηκε υπό την κρίση μιας πενταμελούς επιτροπής, που σχηματίστηκε ειδικά για το σκοπό αυτό. Έγιναν κάποιες τροποποιήσεις, αντικαθιστώντας δύο γράμματα του αλφαβήτου, ορισμένους διφθόγγους και κάποια σημεία στίξης. Με την έγκριση του από το Υπουργείο Παιδείας, καθιερώθηκε ως το επίσημο αλφάβητο για την εκπαίδευση των Ελλήνων τυφλών και είσήχθηκε στη "Στέγη Τυφλών" για τη διδασκαλία των τυφλών.

Το Ελληνικό αλφάβητο

Οι ομοιότητες του ελληνικού αλφάβητου Μπράιγ με το γαλλικό

Τα Σημεία στίξης Ομοιότητες στα σημεία στίξης, στα ορθογραφικά σημεία και στους δείκτες ανάμεσα στον ελληνικό και τον αγγλικό μπράιγ κώδικα

Παραδείγματα