ΠΡΩΙΜΟ ΨΥΧΙΚΟ ΤΡΑΥΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟΤΗΤΑ: ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΠΡΩΙΜΟ ΨΥΧΙΚΟ ΤΡΑΥΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟΤΗΤΑ: ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ E-poster Τσίμπρη Π.1, Παπαδοπούλου Α.1,2, Ευσταθίου Β.1, Θεοδωρίδου Ι.1,2, Γραμματικάκη Δ.1, Κλεισούρα Α.2, Μαρούδα Ε.2, Γκίκας Χ.2, Καρβούνη Α.2, Κωτσιούμπα Ι.2, Ρίζος Ε.1,2, Δουζένης Α.2, Χριστοδούλου Χ.1,2 1. ΠΜΣ «Διασυνδετική Ψυχιατρική: Απαρτιωμένη Φροντίδα Σωματικής & Ψυχικής Υγείας», Ιατρική Σχολή Αθηνών, ΕΚΠΑ 2. Β’ Ψυχιατρική Κλινική ΕΚΠΑ, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικόν» Εισαγωγή: Το παιδικό ψυχικό τραύμα έχει συνδεθεί στενά με αυξημένη συχνότητα εμφάνισης ψυχικών και σωματικών προβλημάτων κατά την ενήλικη ζωή (Beitchman et al., 1992; Norman et al., 2012). Θεωρίες επικεντρωμένες στην αυτοκτονικότητα τονίζουν τον πιθανό του ρόλο ως αιτιολογικό παράγοντα, υποστηρίζοντας πως οι τραυματικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας παράγουν συναισθήματα και σκέψεις που καθιστούν μια μόνιμη ευαλωττότητα ως προς την εκδήλωση αυτοκτονικών συμπεριφορών (SMT; Rudd, 2006; IPTS; Joiner, 2005; Van Orden et al., 2010). Σκοπός: Η εξέταση των διαθέσιμων ερευνητικών δεδομένων αναφορικά με την επίδραση του παιδικού ψυχικού τραύματος στην εκδήλωση της αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς κατά την ενήλικη ζωή. Μέθοδος: Η ερευνητική βιβλιογραφία αναζητήθηκε στις βάσεις δεδομένων των σελίδων PubMed, Medline και PsycINFO. Αποτελέσματα: Τα επιστημονικά ευρήματα συσχετίζουν το πρώιμο ψυχικό τραύμα με τη μελλοντική εμφάνιση αυτοκτονικού ιδεασμού, σχεδιασμού και αποπειρών αυτοκαταστροφής, μολονότι οι υποκείμενοι μηχανισμοί παραμένουν ακόμα άγνωστοι. Πληθώρα εμπειρικών ερευνών τεκμηριώνει αυτήν τη σχέση, είτε μελετώντας τις μακροχρόνιες επιπτώσεις διαφόρων τύπων παιδικής κακοποίησης (Briere & Scott, 2014; Brown et al., 1999; Rogers, 2003), είτε προτείνοντας πως η πρώιμη έκθεση σε ψυχοτραυματισμό έχει δραματικές βιολογικές, γνωστικές και ψυχολογικές επιδράσεις που εμμένουν στο χρόνο και σχετίζονται ακολούθως με την εκδήλωση αυτοκτονικών συμπεριφορών κατά την ενήλικη ζωή (Bryan et al., 2013; Feiring, 2005; Puzia et al., 2014). Συμπεράσματα: Πολλά και σύμπλοκα μονοπάτια οδηγούν από το παιδικό τραύμα στην αυτοκτονικότητα και το καθένα από αυτά καθορίζεται ή διακόπτεται από πλήθος αρνητικών και προστατευτικών παραγόντων που δρουν πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά από την έκθεση στο τραύμα. Επιπρόσθετες διεπιστημονικές μελέτες που να συνθέτουν τις βιολογικές, γνωστικές και ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις του παιδικού ψυχικού τραύματος θα μπορούσαν μελλοντικά να διαφωτίσουν αυτήν την πολυπαραγοντική σχέση.