9. Οι μεγάλοι διωγμοί των χριστιανών Δανάη Φιλιπποπούλου Γ’3

Ερώτηση: Να αναζητήσετε περισσότερες πληροφορίες για έναν από τους διωγμούς που περιλαμβάνονται στον πίνακα.

Απάντηση: Διωγμοί: οι διώξεις και η με βία προσπάθεια να σταματήσει η εξάπλωση της Εκκλησίας. Αρχικά οργανώνονταν από τους θρησκευτικούς άρχοντες του Ιουδαϊσμού και αργότερα από την κρατική εξουσία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι συστηματικοί διωγμοί των Χριστιανών σταμάτησαν το 313 μ.Χ. όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος εξέδωσε το Διάταγμα των Μεδιολάνων.

Αρχικά το ρωμαϊκό κράτος έδειξε αδιαφορία για το χριστιανισμό. Ωστόσο η αύξηση των χριστιανών και πιο συγκεκριμένα ο εκχριστιανισμός ανθρώπων που βρίσκονταν σε υψηλόβαθμες θέσεις προκάλεσε την αντίδραση των ρωμαίων. Ο Δομιτιανός, (81-96 μ.Χ.) ήταν ο πρώτος Ρωμαίος ηγεμόνας που απαίτησε να τον λατρεύουν ως θεό. Οι χριστιανοί αρνήθηκαν αυτή την λατρεία με αποτέλεσμα να οδηγούνται στο μαρτύριο.

Οι κατήγοροι του Χριστιανισμού ήταν: Οι πιστοί στα είδωλα απλοί άνθρωποι Οι επαγγελματίες της ειδωλολατρίας, αγαλματοποιοί, ζωοτρόφοι, οικοδόμοι ναών, στεφανοποιοί, θύτες κ.λ.π. Οι ιερείς και οι μάντεις Οι εθνικοί φιλόσοφοι Οι αυτοκράτορες που αξίωναν να τους τιμούν ως θεούς

Κατηγορούσαν τους χριστιανούς ότι ήταν: Άθεοι, ασεβείς, αφού δε λάτρευαν τα είδωλα Συνωμότες, επειδή έκαναν μυστικές συγκεντρώσεις Μισάνθρωποι, επειδή δεν έπαιρναν μέρος στις εορτές των εθνικών και στα άγρια θεάματά τους Ανήθικοι, γιατί έκαναν δήθεν αιμομιξίες και έτρωγαν σάρκες ανθρώπων (είχαν παρεξηγήσει το νόημα της αγάπης και το μυστήριο της θ. Ευχαριστίας)

Με τον Δέκιο αρχίζουν οι μεγάλοι διωγμοί… Γίνονται με Διάταγμα (νόμο του κράτους) και έχουν ισχύ σε όλη την αυτοκρατορία ενώ όλοι οι προηγούμενοι διωγμοί ήταν τοπικοί.

Ο διωγμός του Δέκιου(249-251) Από τους πιο σκληρούς και άγριους διωγμούς. Θεωρούσε τους Χριστιανούς αιτία τού ξεπεσμού της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τότε συλλάμβαναν και βασάνιζαν κυρίως τον κλήρο και τους Επισκόπους. Τους διωγμούς αυτούς συνέχισε ο διάδοχος τού Δεκίου, ο Βαλεριανός. Κατά την διάρκεια της διετούς βασιλείας του, θανάτωσε πάμπολλους αγίους, ανάμεσα σε αυτούς τον Άγιο Κυπριανό, την Άγια Ιουστίνα, τους εν Εφέσσω επτά παίδας και τον Φλαβιανό Πάπα Ρώμης.

Από όταν ανέβηκε ο Δέκιος στο θρόνο και ύστερα, στην τρίτη περίοδο των διωγμών η Ρωμαϊκή Πολιτεία κατέβαλε αγωνιώδεις προσπάθειες με σκοπό την εξόντωση του Χριστιανισμού. ο Δέκιος έγινε αυτοκράτορας μόνο για ένα πράγμα, για να καταδιώξει τους Χριστιανούς και έτσι εξέβρασε τη λύσσα του εναντίον των Χριστιανών. Δεν είχε συμπληρώσει ακόμη ένα τρίμηνο και στα τέλη του 249 εξέδωσε γενικό νόμο κατά των Χριστιανών, που θα εφαρμοζόταν για πρώτη φορά σ' όλη την αυτοκρατορία. Με το διάταγμα αυτό κηρυσσόταν γενικός διωγμός με σκοπό την ολοκληρωτική εξαφάνιση του Χριστιανισμού. Σύμφωνα με το αυτοκρατορικό διάταγμα ορίστηκε ημέρα κατά την οποία όλοι οι Χριστιανοί σ' όλη την επικράτεια όφειλαν να εμφανιστούν στις αρμόδιες αρχές και να δηλώσουν αν μένουν πιστοί στο Χριστιανισμό ή επιθυμούν να επανέλθουν στη ρωμαϊκή θρησκεία. Καθένας Χριστιανός καλούνταν ονομαστικά στην επιτροπή και υποχρεωνόταν να προσφέρει θυσία ή να κάψει θυμίαμα, να λοιδορήσει το Χριστό και να ομολογήσει εγγράφως ότι είναι ειδωλολάτρης.

Όσοι πάλι Χριστιανοί δε δέχονταν να αρνηθούν την πίστη τους συνήθως υποβάλλονταν σε φρικτά βασανιστήρια: Τους μαστίγωναν σε τέτοιο βαθμό ώστε οι δερμάτινοι ιμάντες καταξέσχιζαν το σώμα των μαρτύρων· πολλές φορές τα ρόπαλα αντικαθιστούσαν τους ιμάντες. Έκλειναν τους ομολογητές Χριστιανούς στη φυλακή, τους έδεναν με αλυσίδες, τέντωναν τα χέρια τους και τα άλλα μέλη του σώματος τους αντίστροφα πάνω στο κορμί τους, διαπερνούσαν το κορμί τους με καρφιά ή άγκυστρα και το στροβίλιζαν στον τροχό ή στη σχάρα. Σπανίως, κατά το διωγμό του Δεκίου, οι ομολογητές της πίστης τους καταδικάζονταν σε θάνατο. Ο διωγμός του Δεκίου δε σκόπευε να μειώσει τον αριθμό των Χριστιανών με την καταδίκη τους σε θάνατο αλλά ήθελε την επιστροφή των Χριστιανών στην ειδωλολατρεία.

Η πτώση μιας μεγάλης μερίδας Χριστιανών είχε συγκλονίσει την Εκκλησία Η πτώση μιας μεγάλης μερίδας Χριστιανών είχε συγκλονίσει την Εκκλησία. Μια μερίδα όμως στην Εκκλησία, αποσχίστηκαν και απέκρουσαν τελείως την παραδοχή των πεπτωκότων στην Εκκλησία ενώ μια άλλη τους δεχόταν με μετάνοια και θεωρούσε ενόχους αυτούς που αρνήθηκαν το Χριστό εκουσίως και χωρίς ανάγκη, ενώ λιγότερο ενόχους θεωρούσε εκείνους που από ανθρώπινη αδυναμία δεν μπόρεσαν να αντέξουν μέχρι το τέλος τα βασανιστήρια και υπέκυψαν. Ένα έτος ύστερα από την έναρξη του διωγμού έγινε αισθητό ότι τα μέτρα του Δεκίου δεν έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ούτε ανανεώθηκε η παλιά ειδωλολατρική πίστη, οι πεπτωκότες Χριστιανοί ζητούσαν επίμονα να επανέλθουν στην Εκκλησία, ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ύστερα από την πτώση τους ζητούσαν να επανορθώσουν το σφάλμα τους με θαρραλέα ομολογία της Χριστιανικής πίστης τους. Ο Δέκιος είχε, φαίνεται, αντιληφθεί ότι δεν μπόρεσε να κερδίσει τους Χριστιανούς στην παλιά πίστη και περισσότερο όσους από αυτούς θεωρούσε ως ικανούς ανθρώπους στην κοινωνία. Η εμπλοκή του στα πολιτικά πράγματα, η αποστασία της Μακεδονίας και ο πόλεμος προς τους Γότθους έθεσαν οριστικό τέρμα στους διωγμούς. Το 251 πέθανε ο Δέκιος στη Δοβρουτσά, στον πόλεμο εναντίον των Γότθων.