ΤΟ 1821 ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟ 1821 ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

ΠΙΝΑΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΛΛΗΜΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ

Θ. Βρυζάκης Ο Θεόδωρος Π. Βρυζάκης (Θήβα, 19 Οκτωβρίου 1814 – Μόναχο, 6 Δεκεμβρίου 1878) θεωρείται ο πρώτος ζωγράφος της μεταοθωμανικής Ελλάδας και ο θεμελιωτής της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου».Ο Θεόδωρος Βρυζάκης έζησε τα σκληρά χρόνια της Επανάστασης του 1821 μέχρι την ίδρυση του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Σε ηλικία 18 ετών μετανάστευσε στο Μόναχο της Βαυαρίας, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό του. Στο Μόναχο άρχισε να ασχολείται με την ζωγραφική, απεικονίζοντας σχεδόν αποκλειστικά θέματα από την Επανάσταση του 1821. Πέθανε στο Μόναχο το 1878 και κηδεύτηκε στο τότε Α’ Νεκροταφείο της πόλης.

Η μάχη στα στενά των Δερβενακίων Η πατρίς ευγνωμονούσα

Καραούλι Θεόδωρος Βρυζάκης Θ. Βρυζάκη, Τυφλός τραυματίας Θ. Βρυζάκης, Η υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα

Πολεμική Σκηνή.

Ο Παναγιώτης Ζωγράφος (κατά άλλους Δημήτρης Ζωγράφος) ήταν αγωνιστής του 1821, τον οποίο εξέλεξε ο Μακρυγιάννης αναθέτοντάς του την αναπαράσταση σημαντικών ιστορικών σκηνών. Ο Μακρυγιάννης έμαθε γράμματα στα γεράματά του για να γράψει τα απομνημονεύματά του. Πίστευε όμως, ότι εκτός από τον γραπτό λόγο, χρειάζονταν και εικόνες, αφού το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων ήταν αγράμματοι. Αρχικά ανάθεσε σε έναν Ευρωπαίο να του ζωγραφίσει, γρήγορα όμως κατάλαβε ότι δεν χρειάζονταν καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις, αλλά εικόνες περιγραφικές με όλα τα απαραίτητα στοιχεία που θα ήταν ικανά να εξιστορήσουν με ακρίβεια το θέμα που απεικόνιζαν. Έτσι στράφηκε στον Ζωγράφο, παλαίμαχο αγωνιστή από την Βαρδώνια της Λακωνίας. Ο Παναγιώτης ήταν αυτοδίδακτος λαϊκός ζωγράφος, αγιογράφος της μεταβυζαντινής λαϊκής παράδοσης και ως αγωνιστής είχε δει με τα ίδια του τα μάτια όλα αυτά που ο Μακρυγιάννης του ανέθετε να περιγράψει. Ο Παναγιώτης φιλοτέχνησε εικοσιπέντε πίνακες. Αντίγραφα των πινάκων φτιάχτηκαν από τους γιους και από τον ίδιο τον Παναγιώτη και μοιράστηκαν όπως ήθελε ο Μακρυγιάννης στον βασιλιά Όθωνα, στον Τσάρο της Ρωσίας, τον βασιλιά της Γαλλίας και την βασίλισσα της Αγγλίας.

Ο πόλεμος της Τριπολιτσάς Η Μάχη των Βασιλικών Η πολιορκία των Αθηνών Η μάχη της Αλαμάνας Ο πόλεμος της Τριπολιτσάς

Η μάχη στο χάνι της Γραβιάς Η Μάχη στο Πέτα Η μάχη στο χάνι της Γραβιάς Μάχη την γέφυρα της Αλαμάνας. Οι ναυμαχίες

Μάχες στο Καρπενήσι και Καλιακούδα

Mάχη των Mύλων της Ναυπλίας Μάχη Άργους Αγιονορίου Κορίνθου."

Διονύσιος Τσόκος Ο όρκος των φιλικών Bάρκα Ελλήνων (1820-1862)

Αποχωρισμός αγωνιστή από την οικογένειά του(1820-1862) Η δολοφονία του Καποδίστρια

Ν. Λύτρας, Πυρπόληση τουρκικής ναυαρχίδας από Κανάρη Kωνσταντίνος Bολανάκης (1837-1907): H Nαυμαχία του Nαβαρίνου (20/10/1827)

Νικόλαος Γύζης Το Κρυφό Σχολείο

Μετά την καταστροφή των Ψαρών ο παιδομάζωμα

Άλλοι έλληνες ζωγράφοι Nαυμαχία της Mεθώνης, A. Σ. Kριεζής 1932

Η μάχη της Αλαμάνας Αλέξανδρος Ησαΐας Άγιος Αθανάσιος Διάκος Φώτης Κόντογλου

ΤΟ 1821 ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΞΕΝΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ

Ευγένιος Ντελακρουά Καταστροφή της Χίου Η Ελλάδα ξεψυχά στα ερείπια του Μεσολογγίου - Έφιππος Έλληνας αγωνιστής

Ary Scheffer Σουλιώτισσες Γυναίκες O υιός υπερασπίζεται τον θνήσκοντα πατέρα εις την μάχην

Martin Verdiot Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου

E. de Lunsac Η έξοδος του Μεσολογγίου

Η ναυμαχία του Ναβαρίνου, ελαιογραφία του 1827 Carneray Η ναυμαχία του Ναβαρίνου, ελαιογραφία του 1827

Καρλ Κρατςαϊζεν (Karl Krazeisen 1794-1878) Κωνσταντίνος Κανάρης

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης Μακρυγιάννης

Peter Von Hess(1792-1871)

Adam Friedel

Francois-Emile de Lansac(1803-1890) "Το επεισόδιο του Μεσολογγίου".

Richard P. Bonington Sir Charles L. Eastlake (1793-1865): (1801-1828) Έλληνας αρματολός, 1825-26. Ελαιογραφία. Έλληνες φυγάδες μετά την καταστροφή της Xίου την 1η Σεπτεμβρίου 1822.

O όρκος νεαρού πολεμιστή Kοέκ Kοέκ M. Ph. Genod H μάχη των Δερβενακίων O όρκος νεαρού πολεμιστή

O Αλέξανδρος Υψηλάντης διέρχεται τον Προύθο Peter von Hess Jean Pelissier O Αλέξανδρος Υψηλάντης διέρχεται τον Προύθο Σκηνή από τη σφαγή της Xίου

Δημοτικα τραγουδια Το δημοτικό τραγούδι εξέφρασε αυθεντικά τους αγώνες των Ελλήνων, να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό. Μέσα από τους στίχους, τους παραδοσιακούς ρυθμούς, προερχόμενους από το βυζαντινό μέλος, διαδίδουν την ιστορία από στόμα σε στόμα.

Έχε γεια, καημένε κόσμε Έχε γεια, καημένε κόσμε Έχε γεια, γλυκιά ζωή, έχε γεια γλυκιά ζωή Κι εσύ, δύστυχη πατρίδα Έχε γεια παντοτινή, έχε γεια παντοτινή Έχετε γεια, βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες (δίς) Στη στεριά δε ζει το ψάρι Ουτ΄ άνθος στην αμμουδιά, ούτε άνθος στην αμμουδιά Και οι Σουλιώτισσες δε ζούνε Δίχως την ελευθερία, δίχως την ελευθερία Έχετε γεια... Σαν να πάν σε πανηγύρι Σ΄ ανθισμένη πασχαλιά, σ΄ ανθισμένη πασχαλιά Μες τον άδη κατεβαίνουν Με τραγούδια με χα Διαβάστε Περισσότερα:

Του Δράμαλη Φύσα, μαΐστρο δροσερέ κι αέρα του πελάγου, να πας τα χαιρετίσματα στου Δράμαλη τη μάνα. Της Ρούμελης οι μπέηδες, του Δράμαλη οι αγάδες στο Δερβενάκι κείτονται, στο χώμα ξαπλωμένοι. Στρώμα 'χουνε τη μαύρη γης, προσκέφαλο λιθάρια και για απανωσκεπάσματα του φεγγαριού τη λάμψη. κι ένα πουλάκι πέρασε και το συχνορωτάνε; «Πουλί, πώς πάει ο πόλεμος, το κλέφτικο ντουφέκι;» «Μπροστά πάει ο Νικηταράς, πίσω ο Κολοκοτρώνης, και παραπίσω οι Έλληνες με τα σπαθιά στα χέρια». Γράμματα πάνε κι έρχονται στων μπέηδων τα σπίτια. Κλαίνε τ' αχούρια γι' άλογα και τα τζαμιά για Τούρκους, κλαίνε μανούλες για παιδιά, γυναίκες για τους άντρες. Διαβάστε Περισσότερα:

της Λένως Μπότσαρη Όλες οι καπετάνισσες από το Κακοσούλι, όλες την Άρτα πέρασαν, στα Γιάννενα τις πάνε, σκλαβώθηκαν ορφανές, σκλαβώθηκαν οι μαύρες. Κι η Λένω δεν επέρασε, δεν την επήραν σκλάβα, μόν' πήρε δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια. Σέρνει τουφέκι σισανέ κι εγγλέζικα κουμπούρια, έχει και στη μεσούλα της σπαθί μαλαματένιο. Πέντε Τούρκοι την κυνηγούν, πέντε τζοχανταραίοι. «Τούρκοι, για μην παιδεύεστε, μην έρχεστε σιμά μου! Σέρνω τουφέκια στην ποδιά και βόλια στις μπαλάσκες». «Κόρη για ρίξε τ' άρματα, γλίτωσε τη ζωή σου». «Τι λέτε, μωρ' παλιότουρκοι και σεις παλιοζαγάρια; εγώ είμαι η Λένω Μπότσαρη, η αδερφή του Γιάννη, και ζωντανή δεν πιάνουμε εις των Τούρκων τα χέρια». Διαβάστε Περισσότερα:

Θούριος Ώς πότε παλικάρια να ζούμε στα στενά, Mονάχοι σα λιοντάρια, σταις ράχαις στα βουνά; Σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά, Nα φεύγωμ' απ' τον Kόσμον, για την πικρή σκλαβιά. Nα χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα, και Γονείς, Tους φίλους, τα παιδιά μας, κι' όλους τους συγγενείς. Καλλιώναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, Παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά, και φυλακή. Τι σ' ωφελεί αν ζήσης, και είσαι στη σκλαβιά, Στοχάσου πως σε ψένουν καθ' ώραν στη φωτιά. Βεζύρης, Δραγουμάνος, Aφέντης κι' αν σταθής,

ΤΕΛΟΣ Μυρτώ Μπακάλη Τσαμπίκα Σταματίου