ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΜΕ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΨΥΧΟΓΕΝΕΙΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΜΕ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ή ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ Ψυχοσωματικά φαινόμενα δηλώνονται ως: Η υπερβολή του όρου ψυχοσωματική διαταραχή και Η υπερβολή του όρου ψυχοσωματική διαταραχή και Περιλαμβάνονται διαταραχές άμεσα συνδεδεμένες στο πεδίο της Περιλαμβάνονται διαταραχές άμεσα συνδεδεμένες στο πεδίο της αρρώστιας με έναν παράγοντα «Ψ» αιτιατό ή αντιδραστικό. αρρώστιας με έναν παράγοντα «Ψ» αιτιατό ή αντιδραστικό. Οι Ψυχοσωματικές εκδηλώσεις στα παιδιά έχουν «ειδικό χαρακτήρα» συνδεδεμένο με τη διαδικασία της ωρίμανσης και της ανάπτυξης. Η συμπτωματολογία των ψυχοσωματικών φαινομένων παρουσιάζει κάποια ιδιαιτερότητα σε σχέση με αυτή των ενηλίκων. κάποια ιδιαιτερότητα σε σχέση με αυτή των ενηλίκων.

Οι διαταραχές για τις οποίες μπορεί κανείς να επικαλεστεί μια σχέση ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα είναι, μια σχέση ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα είναι, πραγματικά, πολυάριθμες και ανήκουν σε διάφορες κατηγορίες. Αναφερόμενοι στο ψυχοσωματικό φαινόμενο, που αφορά το παιδί, σκοντάφτουμε σε δυο υφάλους: σε αυτόν που επεκτείνεται σε μια υπερβολή του όρου ψυχοσωματικό Και στον οποίον περιλαμβάνονται διαταραχές οι πλέον άμεσα συνδεδεμένες στο πεδίο μιας αρρώστιας με έναν παράγοντα ψυχολογικό, αιτιατό ή αντιδραστικό, με έναν παράγοντα ψυχολογικό, αιτιατό ή αντιδραστικό,δηλαδή, μέσα σε μια αιτία πραγματική ή σε μια εκφρασμένη σωματικά αντίδραση. μέσα σε μια αιτία πραγματική ή σε μια εκφρασμένη σωματικά αντίδραση. Αυτή η θέση κινδυνεύει να δώσει μέσα από την προέκτασή της όλο το περιεχόμενο αυτής της ίδιας της έννοιας όλο το περιεχόμενο αυτής της ίδιας της έννοιας της ψυχοσωματικής διαταραχής.

Από την άλλη μεριά, υπάρχει ο κίνδυνος να πραγματοποιηθούν πρόωρες γενικότητες για τα ψυχοσωματικά φαινόμενα των ενηλίκων, ξεχνώντας τον ειδικό χαρακτήρα των σωματικών εκδηλώσεων στο παιδί, ιδιαίτερα μέσα από τη διαπιστωμένη σύνδεση που έχει το ψυχοσωματικό κατά τη διαδικασία της ωρίμανσης ξεχνώντας τον ειδικό χαρακτήρα των σωματικών εκδηλώσεων στο παιδί, ιδιαίτερα μέσα από τη διαπιστωμένη σύνδεση που έχει το ψυχοσωματικό κατά τη διαδικασία της ωρίμανσης και της ανάπτυξης.

Δεν υπάρχει τίποτε πιο «ψυχοσωματικό» Δεν υπάρχει τίποτε πιο «ψυχοσωματικό» παρά αυτό της βρεφικότητας, αφού το σώμα καταλαμβάνει μια προνομιακή θέση μέσα στο εκτεταμένο πεδίο της αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον, το «αδιαφοροποίητον» σώματος-νου, γιατί, οι φυσιολογικές λειτουργίες υπηρετούνται άμεσα από το σώμα και «διανοείται» αυτή τη συμπεριφορά.

Από μια Ψ/Α θεώρηση… Από μια Ψ/Α θεώρηση… τα ψυχοσωματικά συμπτώματα του ενήλικα είναι η ερμηνεία μιας αναταραχής είναι η ερμηνεία μιας αναταραχής της φαντασιωτικής οργανοποίησης: Η σκέψη λειτουργώντας με έναν τρόπο επεμβατικό, απαγορεύει να γίνεται διάλογος με τις ενδόμυχες φαντασιωτικές εικόνες (αναπαραστάσεις), ενώ στο παιδί ο διάλογος εγκαθίσταται πολύ νωρίς, με τρόπο πραγματικό, του περιβάλλοντός του: Το ψυχοσωματικό φαινόμενο παίρνει μια θέση προνομιακή μέσα στο σύστημα της αλληλεπίδρασης, μέσα στη σχέση μητέρας-παιδιού,  μητέρας – σώματος - παιδιού. μέσα στο σύστημα της αλληλεπίδρασης, μέσα στη σχέση μητέρας-παιδιού,  μητέρας – σώματος - παιδιού.

Τίθεται το ερώτημα: Η ψυχοσωματική συμπτωματολογία που παρουσιάζει ένα βρέφος ή ένα μικρό παιδί σχετίζεται με τα αυτή κατά την ενηλικίωση; Η ψυχοσωματική συμπτωματολογία που παρουσιάζει ένα βρέφος ή ένα μικρό παιδί σχετίζεται με τα αυτή κατά την ενηλικίωση; Η απάντηση δεν διασφαλίζεται πάντοτε μέσα από τις έρευνες και τις μελέτες, δεδομένου Η απάντηση δεν διασφαλίζεται πάντοτε μέσα από τις έρευνες και τις μελέτες, δεδομένου ότι το σύμπτωμα προτρέπεται στον ενδοψυχικό χώρο με διαφορετικό «σημαίνον» ή εκτρέπεται από τον ενδοψυχικό χώρο στο παράδοξο των συμβολισμών.

Η ύπαρξη σοβαρών ψυχοσωματικών διαταραχών Η ύπαρξη σοβαρών ψυχοσωματικών διαταραχών στη βρεφική, νηπιακή και πρώτη παιδική ηλικία είναι κάτι σαν «στρώμα» πάνω στο οποίο οργανώνονται και «κοιμούνται» διάφορες διαταραχές με απώτερο το «ξύπνημά» τους στην ενηλικίωση …και, ως ένα ακραίο «ξύπνημα», ο εκτραχηλισμός, η εκδραμάτιση  η ψύχωση, η ψυχοπάθεια. Υπάρχει μια σημαντική διαφορά με τον ενήλικα όσον αφορά: Τον παράγοντα ανάπτυξη γενικά (ψυχοκινητική ανάπτυξη) Τον παράγοντα ανάπτυξη γενικά (ψυχοκινητική ανάπτυξη) Τον παράγοντα ανάπτυξης των οργάνων Τον παράγοντα ανάπτυξης των οργάνων Τα χαρακτηριστικά της ψυχολογικής ανάπτυξης Τα χαρακτηριστικά της ψυχολογικής ανάπτυξης

Θα μπορούσε κανείς να τακτοποιήσει σχηματικά, σε ένα «ημερολόγιο», τις ψυχοσωματικές εκδηλώσεις στην πορεία της ηλικιακής ανάπτυξης: –Ιδιοπαθείς κολικοί του πρώτου τριμήνου –Οι έμετοι του πρώτου εξαμήνου –Η ανορεξία του δεύτερου εξαμήνου –Το έκζεμα της βρεφικής και νηπιακής ηλικίας μέσα στους 8 και 24 μήνες –Τα μη εντοπισμένα άλγη προς τα 3 και 4 χρόνια –Το άσθμα στα παιδιά των 5 χρόνων –Η κεφαλαλγία στα παιδιά των 6 και 7 χρόνων.

Αξιολογείται η χαρακτηρολογική δομή της σχέσης «μητέρας-παιδιού» και ίσως εκεί διακρίνει κανείς ένα μοντέλο χαρακτηριστικής αλληλεπίδρασης με μια σαφή παθολογία στη σχέση επάρκειας ή μη μητέρας-παιδιού. Πηγαίνοντας περισσότερο βαθιά μέσα σε αυτή τη σχέση αξιολογείται όχι μόνο μια απήχηση της μητρικής στάσης απέναντι στις ψυχοσωματικές εκδηλώσεις του παιδιού, αλλά και το αποτέλεσμα.

Έτσι, όταν η μητέρα γίνεται ευαίσθητη απέναντι στις «ψ» εκδηλώσεις, παρακινούνται νέες στάσεις και συμπεριφορές απέναντι στο παιδί και εκείνο τις καταγράφει, φτιάχνει τα μνημονικά του ίχνη, τις αναπαραστάσεις οι οποίες και δηλώνονται ισχυρά στο ασυνείδητο. στο ασυνείδητο.

Η επιθετικότητα (παιδιού-μάνας) υποβόσκει και ταυτόχρονα ακυρώνεται από τη στιγμή της εμφάνισης των συμπτωμάτων. της εμφάνισης των συμπτωμάτων. Η επιθετικότητα μετατίθεται πάνω στη σχέση μητέρας-γιατρού. Ως αρχή για το παιδί εγκαθίσταται το «φροντίζομαι» από τη μητέρα και για τη μητέρα το βίωμα από τη μητέρα και για τη μητέρα το βίωμα επάρκειας-ανεπάρκειας του «φροντίζειν»… Φαύλος κύκλος. Στο όνομα αυτής της φροντίδας γίνεται η «ίδρυση», ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί, μιας ψυχοσωματικής παθολογίας η οποία είναι ουσιαστική για την «οικοδόμηση» του ψυχοσωματικού φαινομένου. για την «οικοδόμηση» του ψυχοσωματικού φαινομένου.

Ξαναβρίσκουμε, λοιπόν, λοιπόν, στον ενήλικα γεγονότα τα οποία μοιάζουν να εμφανίζονται μέσα από μια μακρόχρονη ψυχοσωματική παθολογία οργανωμένα και περισσότερο ή λιγότερο μεταμφιεσμένα.

Πάνω στο πλάνο της πρακτικής, Πάνω στο πλάνο της πρακτικής, αντιμετωπίζοντας ένα παιδί με ψυχοσωματικές διαταραχές το βήμα που θα κάνουμε είναι διπλό: από τη μια μεριά, επιχειρούμε να τοποθετήσουμε από τη μια μεριά, επιχειρούμε να τοποθετήσουμε τον «ψυχοσωματικό δεσμό», το σύμπτωμα με έναν εξωτερικό παράγοντα, το σύμπτωμα μέσα στην εξελικτική πορεία ανάπτυξης του παιδιού, τον «ψυχοσωματικό δεσμό», το σύμπτωμα με έναν εξωτερικό παράγοντα, το σύμπτωμα μέσα στην εξελικτική πορεία ανάπτυξης του παιδιού, από την άλλη μεριά, επιχειρούμε την «αίσθηση» από την άλλη μεριά, επιχειρούμε την «αίσθηση» που παίρνει το σύμπτωμα μέσα στο πνεύμα της αλληλεπίδρασης της σχέσης μάνας-παιδιού, το ρόλο και την οικονομία που κατέχει μέσα εκεί που εμφανίζεται.

Οι ψυχοσωματικές διαταραχές διακρίνονται σε: Δευτερογενείς ψυχικές διαταραχές μετά από βλάβη, νόσο, κλπ. Δευτερογενείς ψυχικές διαταραχές μετά από βλάβη, νόσο, κλπ. Διαταραχές σωματικές μέσα στη γέννηση και την ανάπτυξη των οποίων μπορεί να προκληθεί ένας παράγοντας ψυχολογικός, άλλοτε υπερέχων και άλλοτε μεροληπτών: Διαταραχές σωματικές μέσα στη γέννηση και την ανάπτυξη των οποίων μπορεί να προκληθεί ένας παράγοντας ψυχολογικός, άλλοτε υπερέχων και άλλοτε μεροληπτών: α) σωματικές στάσεις και συμπεριφορές, και β) συμπτώματα υστερικής μετατροπής. β) συμπτώματα υστερικής μετατροπής. Διαταραχές που έχουν σχέση με την καθαρή λειτουργία του σώματος: Διαταραχές που έχουν σχέση με την καθαρή λειτουργία του σώματος: α) Διαταραχές λειτουργίας, β) διαταραχές σωματικής έκφρασης, γ) διαταραχές αμιγούς λειτουργίας συνδεδεμένες με δυσκολίες ή συγκινησιακές αναταραχές. α) Διαταραχές λειτουργίας, β) διαταραχές σωματικής έκφρασης, γ) διαταραχές αμιγούς λειτουργίας συνδεδεμένες με δυσκολίες ή συγκινησιακές αναταραχές. Αρρώστιες ονομαζόμενες ψυχοσωματικές ή με ψυχοσωματική συμμετοχή Αρρώστιες ονομαζόμενες ψυχοσωματικές ή με ψυχοσωματική συμμετοχή

Σημειώνονται δύο ουσιαστικά στοιχεία Σημειώνονται δύο ουσιαστικά στοιχεία τα οποία αφορούν την συμπτωματολογία τα οποία αφορούν την συμπτωματολογία της ψυχο-λειτουργίας: της ψυχο-λειτουργίας: –Δεν παρουσιάζουν πάντα μια καθαρή συμπτωματολογία –Δεν είναι άλλο παρά μια συμπεριφορά-αντίδραση. Έτσι, λοιπόν, Έτσι, λοιπόν, δεν είναι δυνατό να προτείνει κανείς ένα συγκεκριμένο και μοναδικό μοντέλο αξιολόγησης, αλλά και παρέμβασης, ώστε να γίνει αντιληπτή στο σύνολό της αυτή η ψυχοπαθολογία.