Μια εργασία από τις μαθήτριες του Β’2 Γυμνασίου: Ελένη Αγγελοπούλου, Άννα Συριοπούλου, Δανάη Τροκούδη, Εβίνα Μαρτινάκου

Δεν καθόμουν ποτέ στις πίσω θέσεις κοντά στην γαλαρία. Επέλεγα πάντα τις μποροστινές κοντά στη συνοδηγό. Τις ασφαλείς. Τις σίγουρες. Με τα παιδιά από το νηπιαγωγείο ή από την πρώτη δημοτικού. Εκει νόμιζα ότι θα περνούσα απαρατήρητη.

Ένα κίτρινο σχολικό με κόκκινα γράμματα και χαλασμένες αναρτήσεις με πήγαινε και με έφερνε. Τρομαγμένη, συρρικνωμένη κι αβοήθητη. Έτσι νιώθει ένα παιδί, έτσι ακριβώς, κι εγώ δεν ήμουν πια παιδί, είχα φτάσει μέχρι τις πρώτες τάξεις του λυκείου και ακόμη υπέφερα.

Τότε το όνομά μου γινόταν το μπαλάκι σε ένα παιχνίδι για 6. Στριγγλιές και γοερά γέλια, ευφάνταστοι χαρακτηρισμοί, συντονισμένες κινήσεις, ένα σωρό επινοήσεις, κριτική, ενίοτε βρισιές, ταπεινωτικές ιστορίες κι εγώ ή μούσα τους. Καταπληκτικό. Εγώ και πώς με βλέπουν, εγώ και πόσο με αντιπαθούν, εγώ και πώς είμαι έτσι. Πώς ήμουν;

Ο γενικός όρος της φράσης «Σχολικός Εκφοβισμός» είναι η επίθεση ενός δυνατού ατόμου απέναντι σε ένα αδύναμο. Προφανώς, αυτός ο ορισμός δεν είναι καθαρά εφεικτός. Πολλές φορές τα άτομα που δέχονται «bullying» είναι λόγω της διαφορετικότητά τους και των δυνατοτήτων τους. Σχόλιο:

Έτσι, το άτομο που δέχεται «bullying» καταλήγει να είναι στόχος, λόγω της ανασφάλειάς του και των φόβων του. Δεν έχει συνηδητοποιήσει ποσο σημαντικός είναι για τον κόσμο και αφήνει εκείνους που θεωρεί ανώτερούς του, να τον πειράζουν σε τέτοιο βαθμό, που ο ίδιος αρχίζει να αναρωτιέται εαν αξίζει πια.

Δεν θα έλεγα ότι είναι τραύμα, δεν θα έλεγα επίσης ότι είναι κάτι που δεν έχω ξεπεράσει. Είναι όμως μια συνήθεια. Συνήθισα να φοβάμαι. Έτσι μεγάλωσα μαζί τους. Από αυτή τη σκοπιά έβλεπα τον κόσμο του σχολείου και τους συνομήλικούς μου. Ανοχύρωτη σε μια κακή κρυψώνα. Στεκόμουν άοπλη και τους μελετούσα.

Τότε νόμιζα ότι ήταν η επιβολή του ισχυρού επάνω στον ανίσχυρο. Τώρα ξέρω ότι είναι η επιβολή του ανίσχυρου επάνω στον συνειδητοποιημένο, τον εσωστρεφή και τον ευαίσθητο. Αν ζητούσα βοήθεια τότε, θα ήταν για εκείνους. Γιατί ορμάνε; Γιατί στοχοποιούν; Γιατί μειώνουν; Τι προσπαθούν να πουν και τι χρειάζονται; Τίποτε άλλο!

Πώς ξέρεις αν το παιδί σας είναι θύμα εκφοβισμού; Ποια είναι τα συμπτώματα; 1. Ένας καλός μαθητης αποδίδει όλο και χειρότερα. 2. Μώλωπες ή σημάδια για τα οποία το παιδί σας δίνει δικαιολογίες που δεν στέκουν. 3. Μια γενική κατάθλιπτικη στάση στην καθημερινότητά του.

4. Μια ξαφνική ανεξήγητη αποστροφή για το σχολείο η λοιπές εκδηλώσεις. 5. Να κλείνεται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του. 6. Να μαθαίνεται οτι καυγαδίζει συνέχεια ενω ήταν γενικά ένα ήσυχο παιδί.

Τι μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε το παιδί σας αν πιστευετε πως εχει πεσει θύμα εκφοβισμού; Εάν έχετε να διαλέξετε ανάμεσα στην υποχώρηση ή στην επίθεση τότε είναι ζωτικής σημασίας να επιτεθούν. Θυμηθείτε η καλύτερη άμυνα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η επίθεση και το πρόβλημα πρέπει να σταματήσει αμέσως, πριν γίνει πιο σοβαρό. Μιλήστε στο παιδί σας για να μάθετε ποιός είναι ο νταής και τι ακριβώς συμβαινει. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο, γιατί τα περισσότερα παιδιά ντρεπονται να μαθουν οι γονείς τους τι φοβερά πράγματα τους έχουν συμβει.

Υποχρεώσεις δασκάλων και καθηγητών: Αν και οι δάσκαλοι γνωρίζουν ότι το bullying διαδραματίζεται σε τουαλέτες, παιδικές χαρές, λεωφορεία όπου εκείνοι είναι απόντες, πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπ΄όψιν τους. Αν ένας δάσκαλος, παρατηρήσει bullying σε μία τάξη, άμεσα πρέπει να παρέμβει για να το σταματήσει, να το καταγράψει και να ενημερώσει τη διοίκηση για να διερευνηθεί περαιτέρω το περιστατικό.

Να ειδοποιήσουν τους γονείς: μαθητές και γονείς χρειάζεται να είναι μέρος της λύσης και να δημιουργηθούν ομάδες που θα φροντίσουν για την καλλιέργεια της εξάλειψης του εκφοβισμού. Οι μαθητές μπορούν να ενημερώσουν τους γονείς για τις νέες τεχνολογικές μεθόδους που χρησιμοποιούνται για το bullying.

Ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας και ελπίζουμε να σας προκάλεσε ενδιαφέρον η δουλειά μας!