Στις 17 Ιανουαρίου 1991 πραγματοποιήθηκε αιφνιδιαστική αεροπορική επίθεση των συμμαχικών δυνάμεων εναντίον του Ιράκ με τη Βαγδάτη να βομβαρδίζεται ανελέητα.

Παρουσίαση με θέμα: "Στις 17 Ιανουαρίου 1991 πραγματοποιήθηκε αιφνιδιαστική αεροπορική επίθεση των συμμαχικών δυνάμεων εναντίον του Ιράκ με τη Βαγδάτη να βομβαρδίζεται ανελέητα."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1

2 Στις 17 Ιανουαρίου 1991 πραγματοποιήθηκε αιφνιδιαστική αεροπορική επίθεση των συμμαχικών δυνάμεων εναντίον του Ιράκ με τη Βαγδάτη να βομβαρδίζεται ανελέητα. Το Ιράκ προσπάθησε ανεπιτυχώς να αντεπιτεθεί με τους ξεπερασμένης τεχνολογία πυραύλους "Σκουντ", που τους εκτόξευε κυρίως ενάντια στη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, προσπαθώντας ταυτόχρονα να προκαλέσει την αντίδραση του Ισραήλ και την είσοδο στον πόλεμο αραβικών κρατών από μίσος για το Ισραήλ, κλιμακώνοντας έτσι τη σύγκρουση. Η Τουρκία μπλέχτηκε στον πόλεμο έμμεσα παραχωρώντας στους συμμάχους την αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ, ενώ οι Ιρακινοί για λόγους τακτικής ανατίναζαν πετρελαιοπαραγωγικές εγκαταστάσεις στο Κουβέιτ. Λίγες μέρες αργότερα κατάφεραν να καταλάβουν την πόλη Χάφτζι στην Σαουδική Αραβία. Στη συνέχεια οι Ιρακινοί, αφού απέρριψαν το ιρανικό ειρηνευτικό σχέδιο, αποδέχθηκαν το σχέδιο ειρήνης που παρουσίασε η Μόσχα αλλά παράλληλα πυρπόλησαν πάνω από 500 πετρελαιοπηγές στο Κουβέιτ. Τις επόμενες ημέρες οι σύμμαχοι εισέβαλαν στο Νότιο Ιράκ και στο Κουβέιτ, ενώ ο Χουσεΐν αποδέχθηκε όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και επιτεύχθηκε τελικά εκεχειρία. Παράλληλα το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επέβαλε εμπάργκο στην πώληση όπλων στο Ιράκ για όσο ο Χουσεΐν θα βρισκόταν στην εξουσία του Ιράκ. Ακολούθως, στο εσωτερικό της χώρας ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος, αλλά τελικά ο Χουσεΐν επανέκτησε τον έλεγχο του Νότιου Ιράκ από τους σιίτες και ανακατέλαβε το Κιρκούκ. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ πρότεινε τη συγκρότηση και ανάπτυξη ειδικής

3 ειρηνευτικής δύναμης 1.440 ανδρών κατά μήκος των συνόρων Ιράκ-Κουβέιτ και το Συμβούλιο Ασφαλείας ενέκρινε ομόφωνα την πρόταση αυτή. Παράλληλα η Διεθνής Αμνηστία κατήγγειλε βασανιστήρια στη διάρκεια της κατοχής του Κουβέιτ. Ο Σαντάμ Χουσεΐν διέταξε την πλήρη συνεργασία με τους ειδικούς πραγματογνώμονες για τον έλεγχο των πυρηνικών εγκαταστάσεων της χώρας. Όμως το Σεπτέμβριο του 1991 το Ιράκ συνέλαβε 44 επιθεωρητές του ΟΗΕ, γεγονός που καταγγέλθηκε από τον Αμερικανό Πρόεδρο στο Συμβούλιο Ασφαλείας και τελικά ανάγκασε το Ιράκ να τους απελευθερώσει. Με την προτροπή των ΗΠΑ και το ψήφισμα 687 του ΟΗΕ εφαρμόστηκαν οικονομικές κυρώσεις, ως μέτρο πίεσης για την εγκατάλειψη σχεδίων για κατασκευή όπλων μαζικής καταστροφής. Εξαιτίας αυτού ο πληθυσμός αντιμετώπισε τρομερή έλλειψη τροφίμων και φαρμάκων και γνώρισε εξαθλίωση, φτώχεια και πλήθος ασθενειών. Σαντάμ Χουσεΐν

4 Σύγχρονο Ιράκ Οι ΗΠΑ με την ολοκλήρωση της εισβολής όρισαν προσωρινή Συμμαχική Αρχή υπό τον Πωλ Μπρέμερ για τη διακυβέρνηση της χώρας, ενώ από τον Ιούλιο του 2004 ανέλαβε κυβέρνηση αποτελούμενη από ιρακινούς εκπροσώπους, οι οποίοι ήταν φιλικά προσκείμενη προς τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών. Σύντομα πάντως μετά τη νίκη κατά τη φάση της εισβολής, άρχισε στο Ιράκ σφοδρός ανταρτοπόλεμος. Το 2006, ο Νούρι αλ-Μαλίκι εκλέχτηκε πρωθυπουργός και διαδέχτηκε τον Ιμπραήμ αλ- Τζααφάρι. Στις 15 Δεκεμβρίου 2011, ολοκληρώθηκε έπειτα από εννέα χρόνια, η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο Ιράκ αφήνοντας ολοκληρωτικά την ευθύνη της ασφάλειας στις Αρχές του Ιράκ. Αποχώρησαν σχεδόν όλοι οι Αμερικανοί στρατιώτες, αφήνοντας πίσω μόνο 200 άτομα σε συμβουλευτικό ρόλο. Ο ανηλεής ανταρτοπόλεμος κόστισε στις Η.Π.Α. 4.500 νεκρούς και 30.000 τραυματίες στρατιώτες. Μια ποιοτική αλλαγή σημειώθηκε τον τελευταίο μήνα στον ιρακινό πόλεμο. Πρόκειται για την έναρξη του θρησκευτικού εμφύλιου που τη βασική του ευθύνη έχουν οι ισλαμοναζήδες του Ιράν και μετά οι επεμβασίες αμερικανοί ιμπεριαλιστές. Μετά τις τελευταίες εκλογές οι ισλαμοναζήδες πράκτορες του Ιράν, που δεν έχουν την πλειοψηφία στη νέα Βουλή, προσπάθησαν να σχηματίσουν κυβέρνηση

5 στην οποία θα κυριαρχούσαν στα βασικά υπουργεία, ιδιαίτερα στο κρίσιμο υπουργείο Εσωτερικών, που έχει την ευθύνη της αστυνόμευσης. Μέχρι σήμερα αυτό το υπουργείο είναι στα χέρια των ισλαμοναζιστών που καθοδηγούν δύο μεγάλες δολοφονικές συμμορίες, τις «Ταξιαρχίες Μπαντρ» του δήθεν ενδιαμέσου κόμματος ΑΣΙΕΙ και το «Στρατό του Μαχντί» του ανοιχτά ιρανόφιλου και κτηνώδους Σαντρ. Το υπουργείο Εσωτερικών φροντίζει αυτές οι συμμορίες, να δρουν και μέσα στην αστυνομία Οι δύο συμμορίες έχουν αναλάβει να δολοφονούν με φριχτά βασανιστήρια τους σουνίτες που αντιστέκονται στην κυριαρχία τους, να τους διώχνουν από τις σιίτικες περιοχές ώστε αυτές να είναι εθνικά καθαρές. Στα ίδια τα κρατητήρια του υπουργείου εσωτερικών σουνίτες βασανίζονται κατά εκατοντάδες. Αλ Κάιντα

6 Η σουνίτικη αντιαμερικάνικη αντίσταση που είτε συμμετέχει, είτε δεν συμμετέχει στο κοινοβούλιο, δεν απαντούσε ως τώρα με αυτές τις μέθοδες. Η μόνη σουνίτικη συμμορία που από την αρχή έσφαζε άοπλους σιίτες κατά χιλιάδες με ανατινάξεις καμικάζι ήταν η προβοκατόρικη ισλαμοναζιστική συμμορία της Αλ Κάιντα στην υπηρεσία του Ιράν και της Ρωσίας, που στο Ιράκ δουλεύει με τον αποκεφαλιστή Ζαρκάουι. Όμως τα μέλη της δεν ήταν ιρακινοί. Οι προβοκατόρικες σφαγές των σιιτών είχαν ένα στόχο: να επιτρέψουν στις σιίτικες συμμορίες των ΑΣΙΕΙ και Σαντρ να κάνουν σαν απάντηση μαζική εθνοκάθαρση των σουνιτών. Η διαφορά ανάμεσα στους Αλ Κάιντα προβοκάτορες ισλαμοναζιστές και τους ισλαμοναζιστές των συμμοριών του ΑΣΙΕΙ και του Σαντρ είναι η εξής. Οι σουνίτες καταδικάζουν σύσσωμοι τη συμμορία του Ζαρκάουι και της επιτίθενται ένοπλα και βέβαια δεν της επιτρέπουν να είναι στο κοινοβούλιο. Αντίθετα τα σιίτικα κόμματα στη βουλή υποστηρίζουν ανοιχτά τις σιίτικες συμμορίες αφού είναι δικές τους κομματικές συμμορίες. Ο πρωθυπουργός μάλιστα βγήκε πρωθυπουργός χάρη στις ψήφους του Σαντρ και δεν διστάζει να υποστηρίζει ανοιχτά το «Στρατό του Μαχντί». Αν κανείς προσθέσει σε αυτά ότι ο υπουργός επί της αστυνόμευσης ανήκει σε ένα από τα κόμματα αυτών των μακελλάρηδων, το ΑΣΙΕΙ, και μάλιστα ότι είναι οργανωτής βασανιστηρίων στα υπόγεια των κτιρίων που ελέγχει καταλαβαίνει κανείς ότι δεν φταίνε όλοι το ίδιο γι αυτήν την κατάσταση. Έτσι τα σουνίτικα κόμματα στη Βουλή και τα κουρδικά που ακόμα δεν έχουν υποστεί σφαγές από τους σιίτες ζήτησαν την απομάκρυνση του πρωθυπουργού Τζααφαρί και την αντικατάσταση του από έναν άλλο που θα μπορούσε να σχηματίσει μια κυβέρνηση στην οποία θα μπορούσαν να συμμετέχουν όλες οι θρησκευτικές και εθνικές ομάδες. Οι αμερικανοί πήραν και αυτοί δραστήρια θέση υπέρ της απομάκρυνσης του Τζααφαρί και για το σχηματισμό αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης.

7 Τζααφαρί Μόλις όμως οι ιρανόφιλοι στριμώχτηκαν κάποιοι προβοκάτορες πήγαν και καταστρέψανε ένα ιστορικό σιίτικο τζαμί τους στη Σαμάρα. Αυτό έγινε στις 22 του Φλεβάρη. Τις επόμενες μέρες οι ισλαμοναζιστικές συμμορίες ξαμολύθηκαν χωρίς να εμποδιστούν από τους σιίτες μουλάδες και καταστρέψανε εκατοντάδες σουνίτικα τζαμιά σε όλο το Ιράκ και σφάξανε παραδειγματικά πολύ κόσμο. Συνεχίζουν να σφάζουν ακόμα σε μικρότερη κλίμακα, αλλά τις περισσότερες φορές με φρικιαστικό τρόπο. Συνολικά μέχρι της 26 Μάρτη είχαν μετρηθεί από το γραφείο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του μεγαλύτερου σουνιστικού κόμματος, του Ιρακινού Ισλαμικού Κόμματος 540 δολοφονημένοι άντρες και γυναίκες (Τάιμς Νέας Υόρκης, 26 Μάρτη). Οι περισσότεροι δολοφονημένοι προηγούμενα είχαν απαχθεί για να βασανιστούν με άνεση. Τα θύματα είχαν υποστεί ακρωτηριασμό όλων των δαχτύλων, βγάλσιμο νυχιών, βγάλσιμο ματιών πριν αποκεφαλιστούν ή στραγγαλιστούν και τα πτώματα τους βρέθηκαν πεταμένα σε κάδους απορριμμάτων και φρεάτια υπονόμων.

8 Αυτή η προβοκάτσια της Σαμάρα και οι σφαγές των σουνιτών που την ακολούθησαν είχαν σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσει σε πιο δραστήρια κλίμακα ο διαχωρισμός των θρησκευτικών κοινοτήτων στο Ιράκ. Οι σιίτικες περιοχές αδειάζουν πια από σουνίτες, οι σουνίτικες από σιίτες. Οι απλοί άνθρωποι στις γειτονιές δεν μισιούνται ακόμα αλλά φεύγουν γιατί φοβούνται τις τρομοκρατικές συμμορίες που μοιραία πια εμφανίζονται αν και πολύ λιγότερο και χωρίς πολιτική κάλυψη από τη σουνίτικη πλευρά (αν δεν πρόκειται πάντα για τους προβοκάτορες της Αλ Κάιντα). Μετά από αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο που οι ίδιοι και με αυτόν το σκοπό εξαπέλυσαν, οι ισλαμοναζήδες πάγωσαν και τις συζητήσεις για σχηματισμό κυβέρνησης πράγμα που τους ευνοεί αφού αυτοί έχουν την εξουσία. Έτσι δεν βιάζονται. Όσο για την αποτυχία, τη ρίχνουν στους Αμερικάνους πράγμα πάντως που για πρώτη φορά μετά την εισβολή αντιμετωπίζεται με δυσπιστία από το μη σιίτικο κομμάτι του πληθυσμού. Άλλωστε ποιος πιστεύει τώρα τους σιίτες μουλάδες όταν απαιτούν μη επέμβαση από τους Αμερικανούς στα εσωτερικά του Ιράκ; Αυτοί δεν ενθάρρυναν την αμερικανική εισβολή για να πάρουν την θέση του Σαντάμ; Αυτοί οι μεγαλύτεροι υποκριτές και φαρισαίοι δεν ήρθαν στην εξουσία ουσιαστικά πάνω στα αμερικανικά τανκς; Στην πραγματικότητα ούτε τώρα θέλουν να διώξουν τους Αμερικανούς γιατί χωρίς αυτούς δεν θα μπορέσουν να κάνουν καλά τους σουνίτες. Οι τελευταίοι πάντως κάπως αρχίζουν να καταλαβαίνουν τελευταία το σιίτικο διπλό παιχνίδι και συνομιλούν και αυτοί με τους Αμερικανούς για μια συμμετοχή τους στην πολιτική διαδικασία. Όλο και περισσότερο φαίνεται στον ιρακινό λαό ότι ο στρατηγικός του εχθρός είναι το Ιράν. Εκείνο που έκαναν ως τώρα οι Αμερικανοί ήταν ακριβώς να βοηθάνε την ιρανική κατοχή της χώρας. Ήδη έκπληκτοι διαπιστώνουν ότι οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί που κατατάσσονταν πρόθυμα στους δύο αυτούς οργανισμούς κρατικής βίας εδώ και τρία χρόνια ήταν σιίτες προφανώς με εκ των άνω υπόδειξη.

9 Όσο γρηγορότερα φύγουν αυτοί οι ηλίθιοι γίγαντες από εκεί τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να σωθεί το Ιράκ από τη βαρβαρότητα και τους μουλάδες και η ανθρωπότητα από ένα πετρέλαιο στα 150 δολάρια το βαρέλι.Guardian: Έξι σκληρά μαθήματα από την εισβολή στο Ιράκ Δέκα χρόνια μετά την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, η Βρετανίδα δημοσιογράφος Εμα Σκάι, επιχειρεί με άρθρο της στην εφημερίδα Guardian να κάνει έναν απολογισμό. Καταγράφει τα κατά τη γνώμη της έξι σκληρά «μαθήματα» που πήραν οι ΗΠΑ και οι Βρετανοί σύμμαχοί τους το 2003 από την αλήστου μνήμης «συμμαχία των προθύμων» η οποία,με επικεφαλής των Τζορτζ Μπους και τον Τόνι Μπλερ αιματοκύλισαν την πλούσια σε πετρέλαιο αραβική χώρα, χωρίς εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Τζορτζ Μπους Μάθημα πρώτο: οι επεμβάσεις απαιτούν νομιμότητα Μπορεί το σκεπτικό μιας επέμβασης να βασίζεται πάντα σε μια διαφορετική «ερμηνεία», από το κάθε κράτος, του τί εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά του, όμως αυτό έχει ως αποτέλεσμα η διεθνής και τοπική υποστήριξη να μην είναι πάντα η αναμενόμενη - ή να επηρεάζει την έκβαση των επιχειρήσεων. Η νομιμότητα της επέμβασης στο Ιράκ αμφισβητήθηκε από τη πρώτη κιόλας στιγμή και ως πράξη μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο λόγω του αυξανόμενου, την εποχή εκείνη, αμερικανικού φόβου για τυχόν επανάληψη, σε αμερικανικό έδαφος, των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη.

10 Μάθημα δεύτερο: οι επεμβάσεις πρέπει να έχουν περιορισμένους, ξεκάθαρους και ρεαλιστικούς στόχους Μετά το φιάσκο με τα ανύπαρκτα «όπλα μαζικής καταστροφής» του Σαντάμ Χουσείν, η δικαιολογία των εισβολέων για τον πόλεμο άλλαξε. Μετατράπηκε σε «προσπάθεια εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας». Ανέκαθεν υπήρχε μια ασυνέχεια μεταξύ στόχων, σχεδιασμού, οργάνωσης και χρηματοδότησης. Μάθημα τρίτο: η κατάρρευση ενός κράτους οδηγεί στη βία Σε κάθε κοινωνία, το κράτος είναι αυτό που παρέχει το πλαίσιο εντός του οποίου συνυπάρχουν οι διάφορες κοινωνικές ομάδες. Η πρόκληση είναι να καταφέρεις να ξεφορτωθείς ένα καθεστώς με αρνητικά στοιχεία, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσεις το κράτος που λειτουργεί ως συνεκτικός αρμός. Οι αποφάσεις που πάρθηκαν από την αμερικανοβρετανική συμμαχία ώστε να γίνει κατοχή της χώρας, να διαλυθούν οι Ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας και να επιβληθεί η πλήρης από-Μπααθοποίηση του Ιράκ [σ.σ: το Μπάαθ είναι το κόμμα του Σαντάμ], αντι απλώς να απομακρυνθούν όσοι Μπααθικοί είχαν κάνει εγκλήματα εναντίον του λαού της χώρας, οδήγησε στην κατάρρευση του κράτους και την ανεξέλεγκτη βία. Μάθημα τέταρτο: μια «ειδική» συμφωνία με την τοπική ελίτ είναι κρίσιμη για την υποστήριξη μιας νέας τάξης πραγμάτων Η «προνομιούχος» συνθήκη που επικράτησε στο Ιράκ προέβλεπε την κυριαρχία των ισλαμιστών Σιιτών, με την υποστήριξη των Κούρδων εθνικιστών. Το βάρος έπεφτε πάνω στους εξόριστους Ιρακινούς που είχαν έρθει αντιμέτωποι με τον Σαντάμ Χουσέιν και που χρησιμοποίησαν τη σχέση τους με την συμμαχία αυτή προσκειμένου να αφήσουν «εκτός νυμφώνος» ολόκληρες ομάδες της ιρακινής κοινωνίας. Έτσι, η μετάβαση έγινε δίχως τη συμμετοχή κάποιων ομάδων που έμειναν απ' έξω από τη νέα τάξη πραγμάτων. Το γεγονός αυτό αντί για σταθερότητα οδήγησε σε ακόμη περισσότερη βία.

11 Μάθημα πέμπτο: οι εκλογές δεν αποτελούν απαραίτητα εχέγγυο νομιμότητας του νέου καθεστώτος Οι εκλογές του 2005 θεωρήθηκαν «σημαντικές για την πορεία της χώρας προς την δημοκρατία». Αλλά στην ουσία δυναμίτισαν και υποδαύλισαν ακόμη περισσότερο τα δημόσια πάθη, καθώς οι πολιτικοί του Ιράκ χρησιμοποίησαν κατά κόρον την τακτική του σεκταρισμού για να εξασφαλίσουν την υποστήριξη του πληθυσμού. Οι νέες πολιτικές ελίτ ήταν περισσότερο διατεθειμένες να αποκτήσουν την εξουσία προς ίδιον όφελος, παρά για να την εκχωρήσουν στο λαό του Ιράκ. Η επέμβαση στο Ιράκ οδήγησε σε εμφύλιο με πάνω από 100.000 νεκρούς Ιρακινούς, μετατρέποντας τη χώρα σε ένα απέραντο πεδίο μάχης. Κάπως έτσι, από την αδυναμία του «νέου» Ιράκ, ενισχύθηκε ο γείτονας του, το Ιράν, γεγονός που οδήγησε σε μια αντιπαράθεση στην ευρύτερη Μέση Ανατολή: από τη μια η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία κι από την άλλη το Ιράν. Το αποτέλεσμα είναι η Συρία, που βρίσκεται στη μέση, να πληρώνει ακριβά εδώ και δύο χρόνια τις συνέπειες αυτής της συνεχιζόμενης αντιπαλότητας. Δέκα χρόνια μετά την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, η Βρετανίδα δημοσιογράφος Εμα Σκάι, επιχειρεί με άρθρο της στην εφημερίδα Guardian να κάνει έναν απολογισμό. Καταγράφει τα κατά τη γνώμη της έξι σκληρά «μαθήματα» που πήραν οι ΗΠΑ και οι Βρετανοί σύμμαχοί τους το 2003 από την αλήστου μνήμης «συμμαχία των προθύμων» η οποία,με επικεφαλής των Τζορτζ Μπους και τον Τόνι Μπλερ αιματοκύλισαν την πλούσια σε πετρέλαιο αραβική χώρα, χωρίς εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.

12 Μπορεί το σκεπτικό μιας επέμβασης να βασίζεται πάντα σε μια διαφορετική «ερμηνεία», από το κάθε κράτος, του τί εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά του, όμως αυτό έχει ως αποτέλεσμα η διεθνής και τοπική υποστήριξη να μην είναι πάντα η αναμενόμενη - ή να επηρεάζει την έκβαση των επιχειρήσεων. Η νομιμότητα της επέμβασης στο Ιράκ αμφισβητήθηκε από τη πρώτη κιόλας στιγμή και ως πράξη μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο λόγω του αυξανόμενου, την εποχή εκείνη, αμερικανικού φόβου για τυχόν επανάληψη, σε αμερικανικό έδαφος, των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη. Μετά το φιάσκο με τα ανύπαρκτα «όπλα μαζικής καταστροφής» του Σαντάμ Χουσείν, η δικαιολογία των εισβολέων για τον πόλεμο άλλαξε. Μετατράπηκε σε «προσπάθεια εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας». Ανέκαθεν υπήρχε μια ασυνέχεια μεταξύ στόχων, σχεδιασμού, οργάνωσης και χρηματοδότησης. Σε κάθε κοινωνία, το κράτος είναι αυτό που παρέχει το πλαίσιο εντός του οποίου συνυπάρχουν οι διάφορες κοινωνικές ομάδες. Η πρόκληση είναι να καταφέρεις να ξεφορτωθείς ένα καθεστώς με αρνητικά στοιχεία, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσεις το κράτος που λειτουργεί ως συνεκτικός αρμός. Οι αποφάσεις που πάρθηκαν από την αμερικανοβρετανική συμμαχία ώστε να γίνει κατοχή της χώρας, να διαλυθούν οι Ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας και να επιβληθεί η πλήρης από-Μπααθοποίηση του Ιράκ [σ.σ: το Μπάαθ είναι το κόμμα του Σαντάμ], αντι απλώς να απομακρυνθούν όσοι Μπααθικοί είχαν κάνει εγκλήματα εναντίον του λαού της χώρας, οδήγησε στην κατάρρευση του κράτους και την ανεξέλεγκτη βία.

13 Η «προνομιούχος» συνθήκη που επικράτησε στο Ιράκ προέβλεπε την κυριαρχία των ισλαμιστών Σιιτών, με την υποστήριξη των Κούρδων εθνικιστών. Το βάρος έπεφτε πάνω στους εξόριστους Ιρακινούς που είχαν έρθει αντιμέτωποι με τον Σαντάμ Χουσέιν και που χρησιμοποίησαν τη σχέση τους με την συμμαχία αυτή προσκειμένου να αφήσουν «εκτός νυμφώνος» ολόκληρες ομάδες της ιρακινής κοινωνίας. Έτσι, η μετάβαση έγινε δίχως τη συμμετοχή κάποιων ομάδων που έμειναν απ' έξω από τη νέα τάξη πραγμάτων. Το γεγονός αυτό αντί για σταθερότητα οδήγησε σε ακόμη περισσότερη βία. Οι εκλογές του 2005 θεωρήθηκαν «σημαντικές για την πορεία της χώρας προς την δημοκρατία». Αλλά στην ουσία δυναμίτισαν και υποδαύλισαν ακόμη περισσότερο τα δημόσια πάθη, καθώς οι πολιτικοί του Ιράκ χρησιμοποίησαν κατά κόρον την τακτική του σεκταρισμού για να εξασφαλίσουν την υποστήριξη του πληθυσμού. Οι νέες πολιτικές ελίτ ήταν περισσότερο διατεθειμένες να αποκτήσουν την εξουσία προς ίδιον όφελος, παρά για να την εκχωρήσουν στο λαό του Ιράκ. Η επέμβαση στο Ιράκ οδήγησε σε εμφύλιο με πάνω από 100.000 νεκρούς Ιρακινούς, μετατρέποντας τη χώρα σε ένα απέραντο πεδίο μάχης. Κάπως έτσι, από την αδυναμία του «νέου» Ιράκ, ενισχύθηκε ο γείτονας του, το Ιράν, γεγονός που οδήγησε σε μια αντιπαράθεση στην ευρύτερη Μέση Ανατολή: από τη μια η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία κι από την άλλη το Ιράν. Το αποτέλεσμα είναι η Συρία, που βρίσκεται στη μέση, να πληρώνει ακριβά εδώ και δύο χρόνια τις συνέπειες αυτής της συνεχιζόμενης αντιπαλότητας.

14 ΠΑΝΩ ΑΠΟ 100.000 ΝΕΚΡΟΥΣ ΙΡΑΚΙΝΟΥΣ Μάχες και φονικές ενέδρες πολύ κοντά στα σύνορα της Συρίας με το Ιράκ και μέσα στο ιρακινό έδαφος σημειώθηκαν τη Δευτέρα, απειλώντας με διάχυση του φονικού εμφύλιου που μαίνεται εδώ και δύο χρόνια. Τουλάχιστον 40 Σύροι στρατιώτες και κυβερνητικοί αξιωματούχοι σκοτώθηκαν όταν άγνωστοι άνοιξαν πυρ σε ενέδρα εναντίον τους ενώ επρόκειτο να διασχίσουν τα σύνορα με το Ιράκ, επιστρέφοντας στη Συρία. Την ίδια ώρα οι αντάρτες κατέλαβαν σημαντικής πόλης επί του Ευφράτη. Όπως δήλωσε τη Δευτέρα αντιπρόσωπος του Συριακού Εθνικού Συνασπισμού, οι αντάρτες κατέλαβαν την πόλη Ράκα της βορειοανατολικής Συρίας. Εάν επιβεβαιωθεί η πτώση της επαρχιακής πρωτεύουσας, μιας πόλης στρατηγικής σημασίας στον Ευφράτη ποταμό 160 χλμ. ανατολικά του Χαλεπιού, θα πρόκειται για την πρώτη πλήρη κατάληψη από τους αντάρτες μιας μεγάλης πόλης αφότου ξέσπασε η εξέγερση εναντίον του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, πριν από δύο χρόνια.

15 Την πληροφορία επιβεβαίωσε ένας κάτοικος της πόλης, που είπε πως ένα κτιριακό συγκρότημα της υπηρεσίας πληροφοριών στο κέντρο της πόλης έχει περικυκλωθεί από αντάρτες και πρόσθεσε ότι πλήθη κατέστρεψαν ένα άγαλμα αφιερωμένο στον πατέρα του προέδρου Άσαντ, τον Χάφεζ αλ Άσαντ, στην κεντρική πλατεία, σε μικρή απόσταση. Νωρίτερα, το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχε κάνει λόγο για «σχεδόν πλήρη» κατάληψη της πόλης, αν και συνεχίζονταν το απόγευμα της Δευτέρας οι μάχες στην πόλη και σημειώνονταν επιδρομές της πολεμικής αεροπορίας του καθεστώτος. Ακόμη, πληροφορίες έκαναν λόγο περί του θανάτου του επικεφαλής της αστυνομίας στην Ράκα και περί σύλληψης δύο ακόμα ανώτατων αξιωματικών των υπηρεσιών ασφαλείας. Κυβερνητικές δυνάμεις εξαπέλυσαν τη Δευτέρα ευρείας κλίμακας επιχειρήσεις για να ανακαταλάβουν τμήματα της πόλης Χομς που ελέγχουν οι αντάρτες. Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο, υπάρχουν «δεκάδες νεκροί και τραυματίες στις τάξεις των επιτιθεμένων». Η ΜΚΟ δεν έδωσε ένα συγκεκριμένο απολογισμό. Νεκροί είναι ακόμη και επτά Ιρακινοί στρατιώτες που συνόδευαν το κομβόι. Σύμφωνα με τις ιρακινές Αρχές, η επίθεση έγινε μέσα στο έδαφος της χώρας τους, κοντά στο Ακασάτ, στην επαρχία Ανμπάρ. Συνολικά 65 άτομα, μεταξύ τους και τα θύματα της επίθεσης, είχαν περάσει την Παρασκευή στο Ιράκ και παραδόθηκαν στις ιρακινές Αρχές. Λίγο νωρίτερα, Σύροι αντάρτες είχαν καταλάβει το συνοριακό πέρασμα Γιαραμπίγια και η ομάδα των 65 πέρασε τα σύνορα ακριβώς για να αποφύγει τους αντάρτες. Οι ένοπλοι –παραμένει άγνωστοι ποιοι ήταν– έστησαν την ενέδρα ενώ οι Σύροι μεταφέρονταν ξανά στη χώρα τους από διαφορετικό συνοριακό πέρασμα. Όπως φαίνεται ήταν μία καλά οργανωμένη επίθεση, με τους δράστες να χρησιμοποιούν βόμβες και ρουκέτες πριν ανοίξουν πυρ.

16 Ιρανός αξιωματούχος επέρριψε την ευθύνη για την επίθεση στην Αλ Κάιντα που είναι γνωστό ότι δρα στο δυτικό Ιράκ. Πρόσθεσε ότι είναι απίθανο να πρόκειται για Σύρους αντάρτες που πέρασαν τα σύνορα. Εδώ και δύο μήνες, όπως σημειώνει το Reuters, σημειώνονται στην επαρχία Ανμπάρ συνεχείς διαδηλώσεις σουνιτών που ζουν εκεί κατά της σιιτικής κυβέρνησης του Ιράκ, λέγοντας ότι περιθωριοποιείται η θρησκευτική τους ομάδα. Υπενθυμίζεται ότι σουνίτες είναι κατά κύριο λόγο και οι Σύροι αντάρτες, όπως η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας. Ο Μπασάρ αλ Άσαντ και ο ηγετικός πυρήνας ανήκει στη μειονότητα των αλαουιτών. Σε κάθε περίπτωση, το Ιράκ παρατηρεί με ανησυχία τον εμφύλιο πόλεμο στα δυτικά σύνορά του και έχει προειδοποιήσει για το κίνδυνο διάχυσης. Επιπλέον φιλοξενεί έναν αριθμό προσφύγων, μικρότερο πάντως σε σχέση με άλλες χώρες, γιατί τα σύνορά του με τη Συρία είναι μέσα στην έρημο και οι παραμεθόριες συριακές επαρχίες είναι αραιοκατοικημένες.