Ποιος θα φανταζόταν ότι σήμερα, ως μαθήτρια της έκτης τάξης θα μπορούσα να παρουσιάσω τον εαυτό μου. Με λένε Ιωάννα Αγγελάτου, είμαι 12 ετών και.

Παρουσίαση με θέμα: "Ποιος θα φανταζόταν ότι σήμερα, ως μαθήτρια της έκτης τάξης θα μπορούσα να παρουσιάσω τον εαυτό μου. Με λένε Ιωάννα Αγγελάτου, είμαι 12 ετών και."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1

2

3

4

5 Ποιος θα φανταζόταν ότι σήμερα, ως μαθήτρια της έκτης τάξης θα μπορούσα να παρουσιάσω τον εαυτό μου. Με λένε Ιωάννα Αγγελάτου, είμαι 12 ετών και είμαι ένας ξεχωριστός χαρακτήρας. Στη Λακωνική ήρθα από μικρή ηλικία, στα 4 μου χρόνια. Όταν πέρασα το κατώφλι του σχολείου, μέσα μου κυριαρχούσε ο φόβος. Αλλά όταν ένιωσα τη ζεστασιά των δασκάλων και το οικογενειακό περιβάλλον που κυριαρχούσε, αισθάνθηκα σαν το σπίτι μου. Η εικόνα που έπλασα στα τόσα χρόνια παραμονής μου, είναι εξαιρετική, επειδή το σχολείο μας καλλιέργησε πνευματικά. Στη Λακωνική μπόρεσα να κάνω πολλές φιλίες σχεδόν με όλα τα παιδιά. Οι καλύτεροί μου φίλοι που μου συμπαραστάθηκαν σε καλές και δύσκολες στιγμές είναι ο Σωτήρης, η Έλσα, ο Χρήστος και η Μανταλένα, με τους οποίους είχαμε κοινά ενδιαφέροντα. Όλοι με φωνάζουν «έξυπνη», αφού είμαι καλή μαθήτρια. Εγώ υπήρξα «η τραγουδίστρια» της παρέας, αφού από τα τέσσερά μου είναι το όνειρό μου. Ακόμα, ασχολούμαι με το κολύμπι από τα 7 μου και έχω νικήσει σε πολλούς αγώνες και στο σχολείο και στη Ραφήνα, όπου πηγαίνω κολυμβητήριο. Τα όνειρά μου και οι φιλοδοξίες μου είναι πολλές. Θα ήθελα στο μέλλον να πετύχω και σαν τραγουδίστρια αλλά και σαν κολυμβήτρια, μα θα ήθελα να γίνω και δασκάλα αλλά και να κρατήσω επαφές με τους συμμαθητές μου. Θα μου λείψουν όλοι και φυσικά θα νιώσω μεγάλη λύπη όταν τους αποχωριστώ.

6 Δεν είναι και τόσο εύκολο να παρουσιάσω τον εαυτό μου … Ποιος να ΄ξερε πως μια μέρα θα βρισκόμουν στη Λακωνική Σχολή και θα μιλούσα για μένα! Ονομάζομαι Μαριτίνα Αθανασοπούλου και είμαι 12 χρονών. Πηγαίνω στη ΣΤ΄ άξη Δημοτικού. Βρίσκομαι εδώ από το προνήπιο και τώρα φτάνω στο τέλος της σχολικής διαδρομής. Αισθάνομαι πολύ άσχημα που φεύγω απ΄ το σχολείο. Όμως θα μου μείνουν μόνο ευχάριστες αναμνήσεις. Εκδρομές, εκδηλώσεις κ.ά. Πόσο θα ΄θελα να μεγαλώσω και να έρχομαι σ΄ αυτό το σχολείο … Θα μου άρεσε να βλέπω τις τάξεις, τους πίνακες, τα θρανία που κάθισα, αλλά και φυσικά τους δασκάλους μου. Μου έμαθαν να συνεργάζομαι με όλα τα παιδιά και να έχω καλούς τρόπους. Επίσης μου έμαθαν να φτιάχνω ωραίες παραγράφους. Μου έμαθαν να μην παγιδεύομαι από διάφορα λόγια. Σ΄ αυτό το σχολείο έκανα παρέα με όλα τα παιδιά. Αλλά περισσότερο με την Πένυ, την Αναστασία, δύο πολύ καλές μου φίλες. Εύχομαι να διατηρηθούν οι φιλίες μου για πολλά χρόνια με αυτά τα δύο κορίτσια. Δεν έχω ενδιαφέροντα, αλλά θα μου άρεσε πολύ να ασχολούμαι με το τένις. Όταν μεγαλώσω θα ήθελα να γίνω νηπιαγωγός, ίδια με τις νηπιαγωγούς που είχα και εγώ μικρή.

7 Ονομάζομαι Άνθιμος Άνθης
Ονομάζομαι Άνθιμος Άνθης. Είμαι 12 χρονών και είμαι μαθητής της ΣΤ΄ δημοτικού. Βρίσκομαι σε αυτό το σχολείο από τη Β΄ δημοτικού και πραγματικά όλες μου οι στιγμές εδώ, είναι στιγμές χαράς και απόλαυσης. Φέτος είναι η τελευταία μου χρονιά που σημαίνει ότι θα φύγω. Μακάρι να υπήρχε γυμνάσιο εδώ. Πραγματικά θα συνέχιζα σε αυτό το σχολείο ως το λύκειο. Μου είναι πολύ δύσκολο να αποχωριστώ τους συμμαθητές μου και όλες τις δασκάλες και τους δασκάλους μου που είχα και με βοήθησαν σε όλα τα μαθήματα. Το αγαπημένο μου μάθημα είναι η φυσική. Θα ήθελα να γίνω φυσικός όταν μεγαλώσω. Όλους τους συμμαθητές μου τους έχω στην καρδιά μου, αλλά με κάποιους δέθηκα περισσότερο. Μακάρι όλοι μου οι συμμαθητές να συνεχίσουν το ίδιο καλά στο γυμνάσιο και οι δάσκαλοί μου να συνεχίσουν με δύναμη και κουράγιο!

8 Ονομάζομαι Νίκος Αρχοντάκης και είμαι 11 χρονών
Ονομάζομαι Νίκος Αρχοντάκης και είμαι 11 χρονών. Νιώθω αμήχανα με τη σκέψη ότι, μετά από 9 χρόνια στο ξεχωριστό αυτό σχολείο, θα το αποχωριστώ. Έχω φτάσει στην έκτη δημοτικού και δυστυχώς το σχολείο μου δεν έχει γυμνάσιο. Όλα αυτά τα χρόνια σ΄ αυτό το χώρο έχω ζήσει στιγμές χαράς, ενθουσιασμού, λύπης αλλά και περηφάνιας. Όλοι οι δάσκαλοι που είχα, μου έμαθαν πολλά. Αυτό που με εντυπωσίασε, σε αυτό το σχολείο είναι η καθαριότητα των χώρων και το οικογενειακό περιβάλλον. Ακόμη αξίζει να σας αναφέρω ότι όλους τους συμμαθητές μου, τους έχω στην καρδιά μου. Αλλά κάποιος τους ξεχώρισα περισσότερο. Αυτοί είναι, ο Χρήστος Δημητρόπουλος, ο Δημήτρης Φίλης, ο Πάνος Κουμπής, ο Ηλίας και ο Πάνος Μερτζάνης. Τα ενδιαφέροντά μου είναι το μπάσκετ, η κολύμβηση και το πινγκ πονγκ. Αγαπώ τα μαθηματικά, τη φυσική αλλά και την ιστορία. Για το μέλλον έχω όνειρα και προσδοκίες. Και αυτό γιατί το σχολείο μου, μου έχει δώσει πολλά εφόδια, που πιστεύω ότι χρησιμοποιώντας τα, θα πετύχω τους στόχους μου. Από αυτό το σχολείο θα φύγω ευχαριστημένος και χαρούμενος. Όμως θα μου λείψουν οι φίλοι μου. Εύχομαι όλοι οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές μου να είναι πάντα υγιείς και να έχουν καλή τύχη στο μέλλον.

9 Γεια σας. Με λένε Χρύσα Βρεττάκη και είμαι 12 χρονών
Γεια σας! Με λένε Χρύσα Βρεττάκη και είμαι 12 χρονών. Φέτος είναι η τελευταία μου χρονιά σ΄ αυτό το σχολείο και στενοχωριέμαι πολύ. Θα έχω να θυμάμαι πολλές όμορφες αναμνήσεις. Το κατώφλι αυτού του σχολείου του πέρασα όταν ήμουν 6 χρονών στην πρώτη δημοτικού. Στην αρχή ήταν όλα ψυχρά και αυτό δε μου άρεσε, αλλά μετά από λίγη ώρα έκανα φιλίες με όλη την τάξη. Οι χρονιές περνούσαν κι εγώ γινόμουνα φίλη και με άλλα παιδιά από άλλες τάξεις. Σήμερα λοιπόν που πάω στην ΣΤ΄ Δημοτικού οι κολλητές μου φίλες είναι η Έλσα, η Ζέτα, η Ρένια, η Μαρία, η Δανάη, η Ξανθή, η Έλενα, η Αναστασία και η Γεωργία. Θα ήθελα να προσθέσω πως από τη Δ΄ Δημοτικού άρχισαν να μας πηγαίνουν κάποιες εκδρομές διήμερες και τετραήμερες. Ήταν φοβερά και δεν θα ξεχάσω καμία από αυτές. Τα όνειρά μου για το μέλλον σχετίζονται πρώτα απ΄ όλα με τους φίλους μου, αλλά και με την επιθυμία μου να ασχοληθώ με το χορό. Τέλος αυτό που μου πρόσφερε το σχολείο ήταν οι δυνατές φιλίες που πιστεύω πως θα κρατήσουν, αλλά και σημαντικές γνώσεις που θα με ωφελήσουν στο γυμνάσιο. Δε μου αρέσει καθόλου που θα φύγω από εδώ, γιατί αυτό το σχολείο το νιώθω σαν το δεύτερο σπίτι μου και τη δεύτερη οικογένειά μου.

10 Γειά σας. Ελπίζω να με θυμάστε, είμαι η Γεωργία Γκιωνάκη
Γειά σας! Ελπίζω να με θυμάστε, είμαι η Γεωργία Γκιωνάκη. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου και να πω τι πραγματικά νιώθω. Αυτό το σχολείο θα μείνει στην καρδιά μου για πάντα. Είμαι εδώ από το προνήπιο, όπως και τα περισσότερα παιδιά της τάξης μου. Έτσι θα είναι δύσκολο να τους αποχωριστώ. Όσο κι αν τσακωνόμαστε, τους αγαπώ όλους. Βέβαια κάποιοι ξεχώρισαν μέσα μου, όπως η Βικτωρία Χάλαρη, η Ραφαηλία Στουραΐτη, η Αναστασία Γκοτσοπούλου, η Χρύσα Βρεττάκη, η Έλσα Καλαντζή, η Ζέτα Σταθοπούλου και οι αγαπημένοι μου δάσκαλοι, κύριος Πάνος και κα Κατερίνα. Επίσης όπως ξέρετε αγαπώ πολύ και το κολύμπι, που είναι κάτι ξεχωριστό για μένα. Τα όνειρά μου είναι να κρατήσω την αγνότητά μου και να είμαι ευτυχισμένη. Όσο για τη δουλειά που θέλω να κάνω δεν είναι τίποτα φανταστικό, απλά θέλω να κάτω κάτι που να με χαρακτηρίζει απόλυτα. Ό, τι κι αν γίνω στη ζωή μου θα το χρωστώ σ΄ αυτό το σχολείο γιατί αυτό κατάφερε με πολύ κόπο να μου βάλει γερές βάσεις για μια ζωή γεμάτη από μάθηση. Δε θα ξεχάσω αυτές τις μέρες της ξενοιασιάς και αθωότητας Σας ευχαριστώ πολύ, όλους μέσα από την καρδιά μου. Θα σας θυμάμαι πάντα με αγάπη, Γεωργία – Ευφραιμία.

11 Με λένε Αναστασία Γκοτσοπούλου και τελειώνω την έκτη τάξη στη Λακωνική Σχολή. Είμαι εδώ από την πρώτη τάξη, με τους ίδιους συμμαθητές, αλλά με διαφορετικούς δασκάλους, που ο καθένας έχει τα δικά του προτερήματα. Τώρα πια οι δάσκαλοι αλλά και οι συμμαθητές μου είναι ένα κομμάτι της καρδιά μου. Όλα τα παιδιά είναι φίλοι μου, αλλά οι 4 πιο καλύτερές μου φίλες είναι η Χρύσα, η Γεωργία, η Μαριτίνα και η Πένυ. Αυτές μου συμπαραστέκονται και με αγαπούν. Το αγαπημένο μου μάθημα είναι η ιστορία, αλλά πολύ καλή είμαι και στα μαθηματικά. Είμαι άριστη μαθήτρια, γιατί θέλω να ευχαριστώ τους γονείς και τους δασκάλους μου. Όλη τη γνώση που έχω κατακτήσει αυτό το χρόνο τη χρωστάω σε έναν δάσκαλο που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, τον κύριο Πάνο. Έχει πίστη και πείσμα σε αυτό που κάνει και αγαπάει τη δουλειά του. Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω μια λαμπρή δικηγόρος που να υπερασπίζεται το δίκιο. Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Απ΄ την μια χαιρόμαστε που μεγαλώνουμε και ανοίγουμε τα φτερά μας στη ζωή, αλλά απ΄ την άλλη έχουμε εκπαιδευτεί να συνυπάρχουμε και να συνεργαζόμαστε αρμονικά. Αυτό θέλω να επιδιώξω στη ζωή μου.

12 Γεια σας με λένε Νίκο Δεδάκη και είμαι 12 χρονών
Γεια σας με λένε Νίκο Δεδάκη και είμαι 12 χρονών. Ποιος θα το φανταζόταν εκείνη τη μέρα που ήρθα στον παιδικό σταθμό, ότι θα έφτανα στην έκτη δημοτικού! Θυμάμαι από τότε που πρωτοήρθα στο σχολείο, ότι ένιωσα μια ζεστή και φιλική σχέση μαζί του. Γιγαντιαίο το έβλεπα το μολύβι, ενώ τώρα που τελειώνω το αισθάνομαι σαν εργαλείο. Στο σχολείο αυτό έκανα πολλούς φίλους, μα αυτοί που πραγματικά ξεχώρισαν, ήταν ο Ηλίας και ο Παναγιώτης. Δύο υπερεκπληκτικά παιδιά που η γλώσσα τους έτρεχε χωρίς σταματημό. Ακόμα δε θα ξεχάσω ποτέ τον Αντρέα και τον Παναγιώτη τον Κουμπή που και οι δύο ξεχώριζαν στην μπάλα και με βοηθούσαν στο παιχνίδι μας. Για το μέλλον έχω κάνει αρκετά όνειρα που θέλω να πραγματοποιηθούν. Μέσα από αυτό το σχολείο διδάχτηκα να εργάζομαι ομαδικά αλλά και ατομικά. Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό το σχολείο μου έχει δώσει τόσα εφόδια, ώστε να μπορώ να πολεμήσω για την κατάκτηση της γνώσης και της ζωής. Σίγουρα θα συγκινηθώ όταν αποχωριστώ την τελευταία μέρα αυτό το σχολείο.

13 Ονομάζομαι Χρήστος Δημητρόπουλος και είμαι 11 ετών
Ονομάζομαι Χρήστος Δημητρόπουλος και είμαι 11 ετών. Τα ενδιαφέροντά μου είναι το ποδόσφαιρο και το τένις. Ήρθα στη Λακωνική στα τέσσερά μου χρόνια. Τη στιγμή που πήγα στην πρώτη δημοτικού ένιωσα συγκίνηση. Ταυτόχρονα όμως και άγχος για το πώς θα ενταχθώ στην κοινωνική ζωή του σχολείου. Εδώ έχτισα φιλίες, που θα με συνοδεύουν και στις όμορφες, αλλά και στις άσχημες στιγμές μου. Βέβαια, με όλα τα παιδιά είχαμε δεθεί σαν οικογένεια, μα με κάποιους είχαμε δεθεί πιο στενά. Με το Δημήτρη Φίλη, το Θοδωρή Ζαγλάρα και το Νίκο Αρχοντάκη κάναμε τρέλες και διάφορα πράγματα, που έχουν χαραχτεί στις καρδιές μας και δεν τα ξεχνούμε ποτέ! Το κάθε αντικείμενο που είχαν μέσα οι τάξεις απ΄ τις οποίες πέρασα, συμβόλιζε μια διαφορετική στιγμή. Πόσες φορές είχαμε κλάψει σ΄ αυτά για ένα λάθος διαγώνισμα ή πόσες φορές ο κύριος τα χτυπούσε επειδή νευρίαζε με εμάς λόγω κάποιων λαθών στα μαθηματικά. Μεσ΄ απ΄ τη Λακωνική Σχολή μάθαμε για το πόσο ένδοξη ιστορία έχει ο τόπος μας, αλλά και γνώσεις που θα μας λύσουν τα χέρια στα επόμενα χρόνια. Πιστεύω πως η Λακωνική είναι το καλύτερο σχολείο που έχω περάσει.

14 Το όνομά μου είναι Θοδωρής Ζαγλάρας
Το όνομά μου είναι Θοδωρής Ζαγλάρας. Είμαι στην έκτη τάξη και αυτή η χρονιά είναι η τελευταία. Όλοι είμαστε στενοχωρημένοι που θα φύγουμε από αυτό το ωραίο σχολείο. Ξεκίνησα από το προνήπιο. Είδα πολλά πράγματα και έμαθα πολλά πράγματα, αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ αυτές τις εικόνες και τις στιγμές, που περάσαμε στην τάξη. Μακάρι να ξαναπηγαίναμε πάλι από τις μικρές τάξεις. Όλο το σχολείο είμαστε μια οικογένεια, αλλά και πάντα θα είμαστε ο ένας για τον άλλον. Τώρα που θα πάμε σε ένα άλλο περιβάλλον, συγκινούμαι. Ποτέ δε θα ξεχάσω το σχολείο μου και σε όλες τις γιορτές θα έρχομαι και θα τους επισκέπτομαι. Περάσαμε ωραίες στιγμές μαζί με τα παιδιά, ιδιαίτερα στις εκδρομές, όπως στην Sport Camp που ξεδίπλωνα το ταλέντο μου στο ποδόσφαιρο. Όπως μας λέει και ο κύριος Πάνος, έχουμε γνώση και εφόδια, οπότε στο γυμνάσιο θα πάμε με σβηστές τις μηχανές. Έμαθα πολλά σε αυτό το σχολείο, πήρα τις γνώσεις που μου έδωσε ο κύριος Πάνος και οι άλλοι δάσκαλοι. Όταν θα μεγαλώσω θα γίνω μηχανικός. Θα ακολουθήσω τη δουλειά του πατέρα μου που τόσο αγαπάω.

15 Δεν είναι τόσο εύκολο να παρουσιάσεις τον εαυτό σου και αυτό είναι σίγουρο. Το όνομά μου είναι Σωτήρης Θεοχάρης και είμαι 12 ετών. Ήρθα σ΄ αυτό το σχολείο στο προπρονήπιο και από τότε που ήρθα, τους ένιωσα όλους να με καλοδέχονται. Έκανα πολλούς φίλους και πέρασα μαζί τους φανταστικά! Από αυτό το σχολείο έχω μόνο καλές αναμνήσεις. Το όνειρό μου είναι να πετύχω στη ζωή μου όπως μου έμαθαν οι δάσκαλοί μου και να μην χάσω τους κολλητούς μου.

16 Ποιος θα φανταζόταν ότι σήμερα θα είμαι εδώ και θα παρουσιάζω τον εαυτό μου; Είναι λίγο δύσκολο, αλλά και πολύ ευχάριστο. Ονομάζομαι Έλσα Καλαντζή και είμαι 12 χρονών. Είμαι στην Έκτη τάξη και βρίσκομαι εδώ από το προνήπιο. Πρέπει να παραδεχτώ πως όταν πρωτοήρθα εδώ δε μου άρεσε καθόλου. Τώρα όμως που σκέφτομαι ότι θα φύγω, συγκρατιέμαι για να μη βάλω τα κλάματα. Έχω δεθεί με όλα τα παιδιά και τα νιώθω σαν οικογένειά μου. Όμως ξεχωρίζω παραπάνω κάποια άτομα. Η Ρένια, η Χρύσα, η Ζέτα, η Μαρίνα, η Ιωάννα, η Γεωργία, η Έλενα, η Στέλλα , η Αθηνά είναι οι καλύτερές μου φίλες. Δεν είναι όλες στην τάξη μου, αλλά ποτέ δεν αποτελεί εμπόδιο στη φιλία μας. Ελπίζω να μη χαθώ με κανέναν τώρα που θα φύγω. Πόσο θα ήθελα να μείνω εδώ για πάντα … Σίγουρα θα επισκέπτομαι συνέχεια το πολυαγαπημένο μου σχολείο που θα μου λείψει τόσο! Όμως θα θυμάμαι τις ωραίες αναμνήσεις που έζησα.

17 Εδώ και έξι χρόνια, είμαι μαθητής στο αγαπημένο μου σχολείο Λακωνική Σχολή. Ονομάζομαι Παναγιώτης Κουμπής και φέτος είναι η τελευταία μου χρονιά στο Δημοτικό. Από την πρώτη τάξη θυμάμαι αξέχαστες στιγμές και εμπειρίες που έζησα. Επίσης θυμάμαι και θα θυμάμαι πάντα τους φίλους τους οποίους είχα και τους δασκάλους οι οποίοι μου πρόσφεραν τις γνώσεις τους. Ακόμα οι εκδρομές και οι βόλτες που διοργάνωνε το σχολείο μου θα μου μείνουν για πάντα στην καρδιά ως μια γλυκιά, τρυφερή ανάμνηση που θα με συγκινεί. Ήρθε η ώρα πια που θα πρέπει να αποχωριστώ τους φίλους και το σχολείο μου. Η συγκίνηση και η λύση είναι τα συναισθήματα που νιώθω για φέτος. Όμως νιώθω και χαρά, γιατί με τις γνώσεις που έχω αποκτήσει από αυτό το σχολείο αισθάνομαι έτοιμος για το γυμνάσιο. Επίσης οι προσδοκίες μου για το μέλλον σχετίζονται με τους νέους στόχους που θα βάλω: Μόλις τελειώσω με το καλό το Γυμνάσιο και το Λύκειο να μπω στο Πανεπιστήμιο. Εκεί αφού μελετήσω και περάσω το μάθημα που θέλω, έχω σκοπό να εργαστώ και να βοηθήσω την πατρίδα μου.

18 Ονομάζομαι Σέργιος Κουνελάκης και είμαι 11 χρονών
Ονομάζομαι Σέργιος Κουνελάκης και είμαι 11 χρονών. Εγώ ήρθα σ΄ αυτό το σχολείο από τον παιδικό σταθμό που είναι η κατώτατη εκπαίδευση σ΄ αυτό το σχολείο. Όταν έμπαινα ντροπαλά στην πόρτα του παιδικού σταθμού, ένιωθα ένα μέλος της ομάδας που λέγεται Λακωνική Σχολή. Τώρα έφτασα να περνάω καθημερινά το κατώφλι της έκτης δημοτικού. Σ΄ αυτά τα χρόνια που πέρασαν έκανα πολλούς φίλους. Με άλλους δέθηκα πιο πολύ και με άλλους πιο λίγο. Ένα όνειρο που είχα και έχω ακόμα είναι να γίνω δάσκαλος ιστορίας. Τώρα τα συναισθήματά μου είναι χαρά και λύπη γιατί χαίρομαι που πέρασα αυτά τα χρόνια στο σχολείο αυτό και λυπάμαι που θα το αποχωριστώ. Αυτό το σχολείο μου πρόσφερε γνώση και κάποια από τα στοιχεία που είναι σημαντικά για να καλλιεργήσω το χαρακτήρα μου. Αυτό το σχολείο μου πρόσφερε τα απαραίτητα εφόδια για να βρω τη θέση μου στην κοινωνία. Το νιώθω σαν δεύτερη οικογένειά μου και θα το θυμάμαι πάντα. Όπως βλέπω μεγαλύτερα παιδιά να το ξαναεπισκέπτονται, έτσι κι εγώ θέλω να επιστρέφω όποτε μπορώ στο αγαπημένο μου σχολείο. Εδώ μας μάθανε να έχουμε όλοι δημιουργική σκέψη και να μην παγιδευόμαστε από μεγάλα λόγια. Αυτό το μήνυμα δεν θα το ξεχάσω.

19 Μου είναι λίγο δύσκολο να σας περιγράψω πώς πέρασα όλα αυτά τα χρόνια στο σχολείο μου γιατί δε μπορώ να σας μεταφέρω όλες τις ωραίες στιγμές μου σ΄ ένα φύλλο χαρτί. Ονομάζομαι Μαρίνα Κυριάκου και είμαι 12 χρονών. Το αγαπημένο μου μάθημα είναι το «διάλειμμα» διότι εκεί ξεκουράζομαι από τις βαρετές ασκήσεις των μαθηματικών. Επίσης μου αρέσει πολύ να βλέπω τον Ηλία να γίνεται ο εφιάλτης των δασκάλων μας και κυρίως του κυρίου Γιάννη. Δεν θέλω όμως να μιλήσω πολύ για τον εαυτό μου, αλλά για τα άτομα που περνάω τη μισή μου μέρα, δηλαδή για τους συμμαθητές μου. Όλα τα παιδιά τα αγαπάω, όμως κάποια τα ξεχωρίζω. Γενικά είμαστε μια τάξη που ο καθένας έχει κάποιο ταλέντο. Για παράδειγμα η Γεωργία στο κολύμπι, ο Μίμης στο ποδόσφαιρο, η Βίκυ στο τάε κβο ντο κ.λπ. Τώρα που τελειώνει η χρονιά θα έπρεπε να χαιρόμουνα γιατί θα πάω στο χωριό, όμως δεν ξέρω πώς συγκρατώ τα δάκρυά μου, γιατί οφείλω να συνειδητοποιήσω ότι πρέπει ν΄ αφήσω τους συμμαθητές μου και το αγαπημένο μου σχολείο.

20 Πολλοί άνθρωποι βρίσκουν το σχολείο ως έναν τόπο, όπου οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους με σκοπό να μάθουν γράμματα. Το σχολείο μου ονομάζεται Λακωνική Σχολή. Για μένα αποτελεί μια αστείρευτη πηγή μόρφωσης και πνευματικού θησαυρού. Ίσως είμαι λίγο υπερβολικός, μα αυτό το κτήριο στο οποίο εγώ ο Νικόλαος Λέττας, φοιτώ, έχει κάτι το ξεχωριστό! Μαζί με όλους τους συμμαθητές μου και τους δασκάλους μου παλέψαμε να κατακτήσουμε τα πρώτα όπλα και εφόδια, έτσι ώστε να «πολεμήσουμε» για την αναγέννηση αυτού του τόπου, που ονομάζεται Ελλάδα. Μεγάλο κομμάτι της ζωής στο σχολείο καταλαμβάνουν και οι φίλοι μου. Όλοι οι συμμαθητές μου βρίσκονται στην καρδιά μου, μα συγκεκριμένα ο Απόστολος απ΄ το άλλο τμήμα, ο Σέργιος και ο Άνθιμος. Έχω πολλά ενδιαφέροντα, μα με έλκει το πάθος μου για τη γυμναστική και την αστρονομία. Το μεγάλο μου όνειρο είναι να γίνω ένας αστροφυσικός. Απ΄ το μυαλό μου δεν μπορώ να βγάλω την πληθώρα των εκδρομών τις οποίες πραγματοποίησε το σχολείο μας. Ευχαριστώ το Θεό που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια μαζί με αυτούς τους άγιους ανθρώπους. Νιώθω χαρά που θα συνεχίσω τη ζωή μου, αλλά και λύπη που μπορεί να χάσω τους καλούς μου φίλους. Εύχομαι η Λακωνική Σχολή να βρίσκεται σε λειτουργία, για να την επισκέπτομαι, έτσι ώστε να επαναφέρω τις μνήμες των ευχάριστων αυτών χρόνων.

21 Ονομάζομαι Ηλίας Mερτζάνης και πηγαίνω στη Λακωνική Σχολή Εκπαιδευτήρια Φραγκή. Την πρώτη φορά που διάβηκαν το κατώφλι αυτού του σχολείου ήταν το Πού να φανταζόμουν λοιπόν πως θα έφτανα σήμερα να γράφω για τις εμπειρίες μου από όλες τις τάξεις που πέρασα. Την πρώτη μέρα που μπήκα στην τάξη ένιωθα λίγο αγχωμένος γιατί δεν ήξερα αν θα έκανα φίλους ή αν θα συναντούσα φιλικό και ζεστό περιβάλλον. Όμως οι φόβοι μου διασκεδάστηκαν πολύ γρήγορα. Έπιασα αμέσως φιλίες με όλους και όσο για τους δασκάλους μου, ούτε γονείς μου να ήταν. Όλοι με συμβούλευαν και με καθοδηγούσαν με στοργή και αγάπη. Τώρα που πλησιάζει η ώρα του αποχωρισμού μου με τα υπόλοιπα παιδιά, μια πληθώρα συναισθημάτων με κατακλύζει. Αυτή τη στιγμή φέρνω στο μυαλό μου όλες τις στιγμές που πέρασα με τους φίλους, όμορφες και δύσκολες και συγκινούμαι. Το σχολείο μου έδωσε τα εφόδια να συνεχίσω και να πορευτώ στη ζωή μου. Ήταν αυτό που μου έμαθε να έχω πειθαρχία μα πάνω απ΄ όλα με βοήθησε να γίνω σωστός πολίτης στην κοινωνία. Εύχομαι και ελπίζω το σχολείο που θα συνεχίσω να είναι το ίδιο καλό σαν αυτό. Είναι το μόνο που προσδοκώ στα επόμενα χρόνια.

22 Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τον εαυτό του, αλλά εγώ θα προσπαθήσω. Ονομάζομαι Παναγιώτης και είμαι το μεγαλύτερο παιδί της πενταμελούς οικογένειάς μου. Είμαι 11 χρονών αλλά δε θέλω να μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι μικρός. Πηγαίνω στη Λακωνική Σχολή, ένα εξαιρετικό σχολείο, στο οποίο βρίσκομαι από το νηπιαγωγείο. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι όλοι οι δάσκαλοι και το ίδιο το σχολείο καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες για να διδάξουν και να καλλιεργήσουν το χαρακτήρα και το επίπεδο των γνώσεων των παιδιών. Είμαι ένα δραστήριο παιδί και έχω πολλά ενδιαφέροντα. Το αγαπημένο μου άθλημα είναι η κολύμβηση και μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά γρήγορος σ΄ αυτό το εξαίσιο άθλημα. Βέβαια κάνω και άλλες δραστηριότητες, όπως γαλλικά και αγγλικά, αλλά κατά τη γνώμη μου, η κολύμβηση δε συγκρίνεται με τίποτα μ΄ αυτά. Στο σχολείο έχω κάνει φίλους που ασχολούνται κι αυτοί με την κολύμβηση, αλλά θεωρώ πως ο κάθε φίλος κρίνεται από το χαρακτήρα του κι όχι απ΄ τα ενδιαφέροντά του. Βέβαια παρόλο που μου αρέσει η κολύμβηση δε θα ήθελα να γίνω επαγγελματίας κολυμβητής, αλλά η κολύμβηση θα είναι για πάντα το χόμπι μου. Για το μέλλον προσδοκώ να γίνω ένας επιτυχημένος γιατρός, ώστε να μπορώ να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στην κοινωνία και να νιώθω ότι είμαι χρήσιμος γι΄ αυτήν. Κλείνοντας θα ήταν παράλειψή μου, αν δεν ανέφερα πως όλη η εμπειρία που έζησα σ΄ αυτό το εξαιρετικό σχολείο θα μείνει στη μνήμη μου και δε θα την ξεχάσω ποτέ.

23 Ονομάζομαι Ανδρέας Μονιός , είμαι 12 χρονών και πηγαίνω στην Έκτη Δημοτικού στη Λακωνική Σχολή Φραγκή. Την πρώτη φορά που πέρασα το κατώφλι του σχολείου μου πήγαινα προνήπιο. Όλα τα παιδιά της τάξης μου είναι φίλοι μου, αλλά περισσότερο έχω δεθεί με τον Ηλία, τον Πάνο και τον Σέργιο. Είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί οι δασκάλες μου αλλά και οι δάσκαλοί μου με βοήθησαν πολύ, όχι μόνο στα μαθήματα, αλλά και στη συμπεριφορά μου. Τώρα όμως που έφτασε η τελευταία χρονιά, με κατακλύζουν πολλά συναισθήματα. Από τη μία πλευρά με στεναχωρεί λίγο, γιατί θα αποχωριστώ από τους φίλους μου. Από την άλλη δε με πειράζει, γιατί θα κάνω καινούργιους φίλους και καινούργιες γνωριμίες. Όταν με το καλό μεγαλώσω και περάσω στο Πανεπιστήμιο, θέλω να γίνω κτηνίατρος, γιατί μου αρέσουν πολύ τα ζώα, αλλά κυριότερα τα σκυλιά και τα άλογα.

24 Δεν είναι και εύκολο να παρουσιάσεις τον εαυτό σου
Δεν είναι και εύκολο να παρουσιάσεις τον εαυτό σου. Ονομάζομαι Βαγγέλης Μπατσούλης και είμαι 12 χρονών. Για πρώτη φορά πέρασα το κατώφλι του σχολείου το 2004, όταν ήμουν 4 χρονών και θα πήγαινα στο προνήπιο. Την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, ένιωσα άβολα. Εντυπωσιάστηκα, όμως με την τεράστια παιδική χαρά που υπήρχε στο προαύλιο του παιδικού σταθμού. Στο μυαλό μου είχα σχεδιάσει την καλύτερη εικόνα γι΄ αυτό, πριν κι όλας το πρωτοαντικρίσω. Από την πρώτη μέρα είχα δεθεί με όλα τα παιδιά. Οι καλύτεροί μου φίλοι είναι, ήταν και θα είναι ο Χρήστος Δημητρόπουλος, ο Θοδωρής Ζαγλάρας, ο Παναγιώτης Κουμπής, ο Ηλίας Μερτζάνης, ο Δημήτρης Φίλης και ο Παναγιώτης Μερτζάνης, οι οποίοι μου έμαθαν τι είναι η πραγματική φιλία. Τα ενδιαφέροντά μου είναι το ποδόσφαιρο και τα αγγλικά. Μου αρέσει πολύ να γράφω παραγράφους. Για το μέλλον έχω πολλά όνειρα. Πρώτα πρώτα θα ήθελα να έχω ελεύθερο χρόνο, ώστε να επισκέπτομαι το παλιό μου σχολείο, για να θυμάμαι τους δασκάλους μου και τα θρανία που καθόμασταν. Επίσης με τα εφόδια που μου έδωσε το σχολείο μου θα ήθελα να τα αξιοποιήσω σωστά, ώστε μεγαλώνοντας σαν Έλληνας να βοηθήσω την πατρίδα μου. Αυτό που θα θυμάμαι χαρακτηριστικά, είναι τον κο Παναγιώτη Κωνταντινόπουλο, το δάσκαλό μου, που όταν δεν είχαμε σωστές ασκήσεις νευρίαζε και πέταγε τις κιμωλίες στον κάδο. Στο σχολείο μας, μας μάθανε να είμαστε δημιουργικοί, να μην παγιδευόμαστε από μεγάλα λόγια , αλλά να έχουμε κριτική σκέψη. Kάθε δάσκαλος μας δίδασκε με διαφορετικό τρόπο πράγματα, τα οποία θα μας βοηθήσουν πολύ όταν βγούμε στην κοινωνία. Τέλος, πιστεύω ότι το σχολείο μου ήταν το καλύτερο.

25 Ελενη – Μαγδαληνη Παπαποστολου
Με λένε Μανταλένα Παπαποστόλου και είμαι μαθήτρια των εκπαιδευτηρίων Φραγκή. Στο σχολείο ήρθα από τον παιδικό σταθμό, έκανα πολλούς φίλους και είμαστε μέχρι σήμερα μαζί στην Έκτη δημοτικού. Απ΄ όλα τα παιδιά πιο πολύ ταιριάξαμε με το Σωτήρη και την Ιωάννα, όπου ελπίζω η φιλία μας να κρατήσει στο χρόνο. Όσον αφορά το σχολείο, στενοχωριέμαι πάρα πολύ που θα το αποχωριστώ. Όμως θα πάρω μαζί μου τις καλύτερες αναμνήσεις και θα θυμάμαι όλους τους δασκάλους μας και τις τάξεις που πέρασα. Σίγουρα θα το επισκέπτομαι συχνά το αγαπημένο μου σχολείο!

26 Με λένε Ζέτα Σταθοπούλου και φέτος είναι η τελευταία μου χρονιά στο σχολείο. Από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε αυτό ένιωσα ζεστασιά. Αμέσως δέθηκα με όλα τα παιδιά. Γνώρισα όλους τους συμμαθητές μου αλλά με κάποιους είχαμε καλύτερες σχέσεις. Αρκετές από τις φίλες που έκανα στα πρώτα μου βήματα έχουν διατηρηθεί μέχρι σήμερα, όπως η Χρύσα, η Έλσα, η Γεωργία, η Μαρίνα και άλλα πολλά κορίτσια. Αυτό που με εντυπωσίασε και που πιστεύω ότι δε θα νιώσω πουθενά είναι η οικειότητα που είχα και έχω με τους δασκάλους μου. Κάτι άλλο που θα μου μείνει αξέχαστο, είναι οι εκδρομές που διοργάνωνε η διεύθυνση του σχολείου και μας έδινε την ευκαιρία να μάθουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον. Σε αυτό το χώρο πήρα τα πρώτα μαθήματα, βάσεις για να γίνω ένας χρήσιμος και άξιος άνθρωπος στην κοινωνία. Φέτος νιώθω περίεργα που φεύγω από το σχολείο. Από τη μία χαίρομαι που πάω σ΄ ένα νέο σχολείο και θα γνωρίσω καινούργια παιδιά και θα κάνω νέες φιλίες. Από την άλλη όμως νιώθω μεγάλη λύπη που θα αφήσω την αγαπημένη μου τάξη. Φυσικά και δε θα ξεχάσω το γέλιο και το κλάμα για τις επιτυχίες, αλλά και τις αποτυχίες μου. Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασα εδώ δεν θα τα λησμονήσω ποτέ, θα τα έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου. Έχω μεγάλη ανάγκη να πιστέψω ότι και στο επόμενο σχολείο θα βρω μια τάξη σαν κι αυτή.

27 Ονομάζομαι Πέννυ Στουραΐτη και είμαι 12 ετών
Ονομάζομαι Πέννυ Στουραΐτη και είμαι 12 ετών. Τα πρώτα μου βήματα , τα έκανα το στον παιδικό σταθμό. Η οικογένειά μου αποτελείται από τέσσερα άτομα. Τη μαμά μου τη λένε Μαίρη, το μπαμπά μου Λευτέρη και το μικρούλι αδερφάκι μου, τον Μάριο. Όταν έχω ελεύθερο χρόνο παίζω με τον αδερφό μου ή παίζω παιχνίδια στον υπολογιστή. Μου αρέσει να ασχολούμαι με το τένις , μα το αγαπημένο μου άθλημα είναι το μπάσκετ. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, μόλις αντίκρισα τα χαρούμενα πρόσωπα των συμμαθητών μου, δέθηκα μαζί τους, μα πιο πολύ με την Αναστασία και την Μαριτίνα, που είναι οι δύο καλύτερές μου φίλες. Δεν θέλω να χωρίσουμε ποτέ! Αυτό το σχολείο μου έμαθε να «δουλεύω», να κάνω φιλίες, σχέσεις, να είμαι έτοιμη να γίνω ένα καινούργιο μέλος της κοινωνίας και να αντιμετωπίσω κατάλληλα τις επόμενες τάξεις. Γι΄ αυτό λοιπόν, τώρα που το σχολείο «κλείνει» για καλοκαίρι στενοχωριέμαι, αλλά ταυτόχρονα χαίρομαι. Στη μνήμη μου θα μείνει πάντα χαραγμένη η ημερομηνία 15 Ιουνίου. Ακόμη, όποτε έχω χρόνο, θα επισκέπτομαι τις δασκάλες και τους δασκάλους μου και θα θυμάμαι τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές που πέρασα μαζί τους, μέσα σε μια τάξη, γεμάτη με λαμπερά πρόσωπα. Τα όνειρά μου για το μέλλον, είναι να κάνω μια ευτυχισμένη οικογένεια, που θα αποτελείται από εμένα, το σύζυγό μου και τα δύο μου παιδιά. Ακόμα, αφού μπορώ να βγω στην κοινωνία, θα ήθελα να γίνω παιδίατρος ή δασκάλα.

28 Ονομάζομαι Ραφαηλία – Ειρήνη Στουραΐτη, είμαι 12 ετών και ήρθα στο σχολείο το 2004 όταν ήμουν στο προνήπιο. Μόλις πέρασα το κατώφλι του δημοτικού αλλά και του παιδικού σταθμού ένιωσα μια ευχαρίστηση και μια σιγουριά ότι εδώ θα με προσέχουν και το κυριότερο ότι θα μου μάθουν γράμματα για να γίνω κάτι σημαντικό στην κοινωνία. Τα ενδιαφέροντά μου είναι τα γαλλικά και η κολύμβηση. Χωρίς αυτά δεν ξέρω πώς θα ήταν η καθημερινότητά μου. Αυτό όμως που διασκέδαζε όλα τα παιδιά, ήταν οι εκδρομές γιατί φυσικά χάναμε μάθημα αλλά και γιατί μαθαίναμε πράγματα. Θα το ήθελα πολύ να λειτουργεί το σχολείο όταν θα μεγαλώσω και να έρχομαι να βλέπω νέα παιδιά να βρίσκονται στη θέση που ήμουν και να τα κοιτάζω και να παρατηρώ το πρόσωπό μου στο δικό τους. Μεγάλο μου όνειρο είναι να γίνω κτηνίατρος και θα το πετύχω! Το πιστεύω! Έτσι μας έμαθαν οι δάσκαλοι, να πιστεύουμε και να προσπαθούμε γι΄ αυτά. Για να καταφέρεις κάτι πρέπει να έχεις εφόδια, έτσι είναι όλοι οι συμμαθητές μου, γεμάτοι εφόδια. Δεν μετανιώνω που γνώρισα αυτά τα παιδιά ακόμη και αν έχουμε διαφορές. Όμως έχω ξεχωρίσει δύο παιδιά τη Βίκυ και τη Γεωργία. Λυπάμαι πολύ που θα φύγω. Μόνο με τη σκέψη δακρύζω, αλλά ελπίζω κάποια μέρα να τους ξαναδώ.

29 Μετά από τόσα χρόνια σε αυτό το καταπληκτικό σχολείο, δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφτασε η στιγμή για να γράψω πώς βίωσα όλα αυτά τα χρόνια. Ονομάζομαι Μίμης Φίλης. Σε αυτό το σχολείο είμαι από 4 χρονών. Σε αυτά τα 8 χρόνια πέρασα στιγμές που θέλω να θυμάμαι. Οι φίλοι μου ήταν πολλά, αλλά οι κολλητοί μου ήταν λίγοι, όπως ο Θοδωρής, ο Χρήστος, ο Πάνος και ο Βαγγέλης. Στα πολλά διαγωνίσματα που γράψαμε οι βοήθειες που έδινα και έπαιρνα ήταν πολλές. Το προαύλιο ήταν το στάδιό μας. Χιλιάδες τούμπες έχουν καταγραφεί εκεί. Επίσης πολλές φορές ήταν που μου έχουν ρίξει το φαγητό τα τρεχαντήρια του σχολείου μας. Οι εκδρομές που μας πήγαιναν ήταν πάρα πολλές, άλλοτε βαρετές και άλλοτε τέλειες. Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η γυμναστική, επειδή παίζαμε ποδόσφαιρο. Είμαι πολύ καλός σ΄ αυτό το άθλημα. Τώρα που φεύγω εύχομαι και στο νέο μου σχολείο να παίρνω καλούς βαθμούς ώστε να έρχομαι και να τους δείχνω στους δασκάλους μου.

30 Δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι έφτασε η ώρα να γράψω τις αναμνήσεις για όλα τα χρόνια αυτά που πέρασα στη Λακωνική Σχολή. Εγώ, η Βικτωρία Χάλαρη, πέρασα διστακτικά το κατώφλι του σχολείου αυτού, πριν από 6 χρόνια. Μπήκα σε ένα καινούργιο περιβάλλον, το οποίο στην αρχή με φόβισε, στην πορεία όμως μου πρόσφερε αξέχαστες αναμνήσεις. Γενικά έχω να θυμάμαι ευχάριστες στιγμές, όπως τα παιχνίδια με τους συμμαθητές μου στην αυλή, τα αστεία στην τάξη, οι όμορφες σχολικές γιορτές καθώς και οι εκδρομές που πηγαίναμε. Μέσα σε αυτό το σχολείο, έκανα πολλούς φίλους καθώς και δύο κολλητές, τη Ραφαηλία και τη Γεωργία. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν για μένα ένα όνειρο που δε θα ήθελα να τελειώσει ποτέ! Δυστυχώς φέτος, θα πρέπει να αποχαιρετήσω το αγαπημένο μου σχολείο. Εύχομαι να πετύχω τους στόχους που έβαλα στη ζωή μου και σ΄ αυτό σίγουρα θα με βοηθήσουν τα εφόδια που μου έδωσε το σχολείο αυτό καθώς και οι δάσκαλοί μου. Αγαπώ το σχολείο μου και πάντα θα το θυμάμαι σαν μια ζεστή αγκαλιά να με περιβάλλει.

31 Αγαπητά μου παιδιά, Ο χρόνος της κοινής μας θέρμη και τρυφερότητα, αγωνιά να σφαλίσει στα μύχια της ψυχής μου τα γλυκά σας πρόσωπα. Θέλω να μείνουν εκεί, για πάντα, ως πολύτιμος θησαυρός που θα πλουταίνει τη ζωή μου σε κάθε μου νοσταλγική αναπόληση. Η χροιά της φωνής σας, τα χρώματα των ματιών σας, η αγνότητα των αισθημάτων σας, η δύναμη και η καθαρότητα της ψυχής σας θα κρατούν την καρδιά μου σε εγρήγορση και συνεχώς θα την καλούν να εξαγνίζεται και αυτή. Απ΄ την πρώτη μας επαφή, ορίσαμε με λεπτομέρειες τον ιδιαίτερο κώδικα επικοινωνίας μας που στηρίχτηκε στην ειλικρίνεια και την ανιδιοτελή αγάπη. Θεμελιώσαμε τη σχέση μας πάνω σε δύο σημαντικούς πυλώνες: τη συμπόρευση και τη συστράτευση. Μοιραστήκαμε τις αγωνίες μας και επιδιώξαμε να πετύχουμε τους στόχους μας σε γνωστικό και πνευματικό επίπεδο. Ο καθένας ξεχωριστά, αποτέλεσε το βασικό συνεκτικό κρίκο για τη δημιουργία ενός οικογενειακού παιδαγωγικού κλίματος. Όλοι σας καταθέσατε αβίαστα το απόθεμα της ψυχής σας και προλειάνατε το έδαφος ώστε να ευδοκιμήσουν οι προσπάθειές μας για ουσιαστική πνευματική καλλιέργεια. Το γνωστικό σας φορτίο και οι δεξιότητές σας συχνά απογείωναν το μάθημα και μας οδηγούσαν σε προσεγγίσεις δυσνόητων εννοιών και σε ερμηνείες πολύπλοκων ζητημάτων. Το εύρος της αντίληψής σας, η συνθετική και αναλυτική σας σκέψη αλλά και η διεισδυτική σας ματιά, πολλές φορές προκαλούσαν το θαυμασμό μου και με ωθούσαν να επιτελέσω το έργο μου με περισσότερο πάθος και μεγαλύτερη αφοσίωση. Μέσα απ΄ τα προσεγμένα κείμενά σας και τις άρτιες κατασκευές σας βρήκαν έκφραση η κριτική και η δημιουργική σας σκέψη. Η προσωπικότητα του καθενός από σας, σαν περίτεχνη κατεργασμένη ψηφίδα, συναρμόστηκε σ΄ ένα ενιαίο, λειτουργικά σύνολο: σ το πνευματικό ψηφιδωτό της τάξης μας.

32 Το σχολείο που φοιτήσατε , από τα πρώτα σας βήματα , φρόντισε με συστηματικό και επιστημονικό τρόπο να σας θωρακίσει γνωστικά. Κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να γεμίσει τη φαρέτρα του μυαλού σας με βέλη γνωστικά, για να πετύχετε τους στόχους σας. Όλοι σας οι δάσκαλοι αγωνίστηκαν φιλότιμα και άνοιξαν νέους δρόμους στην ψυχή και το μυαλό σας. Η γνώση, που αποκτήσατε, δεν ήταν αποστεωμένη και άνυδρη. είχε τη δροσιά και την ανάσα της καρδιάς μας. Μέσα απ΄ τα εργαλεία της γνώσης θελήσαμε να σας δώσουμε την προοπτική της αναζήτησης, νέων πραγμάτων, νέων ιδεών έξω απ΄ τα ασφυκτικά όρια μιας τετριμμένης, ψυχοφθόρας καθημερινότητας. Το πρωτοποριακό, το ρηξικέλευθο μάθαμε πώς εδράζεται στα βάθη της ψυχής μας. Αναδείξαμε τη σημαντικότητα των μικρών και στιγμιαίων πραγμάτων της ζωής και τονίσαμε την αξία της απλότητας, της ευγένειας και της λεπτότητας των αισθημάτων. Επιδιώξαμε να διευρύνουμε τα ενδιαφέροντά σας και να οικοδομήσετε ώριμη σκέψη που θα γεννά γόνιμους συλλογισμούς και θα εξάγει χρηστικά συμπεράσματα. Στοχεύσαμε στην ανάπτυξη μεθόδων προσέγγισης κάθε προβληματικής κατάστασης και συνάμα προβάλαμε την αξία της αυτοκριτικής. Επιχειρήσαμε να αγγίξουμε τα κράσπεδα της αυτογνωσίας, ελευθερώνοντας τη φωνή της συνείδησής μας, ενάντια σε μια κοινωνία που θέλει να κρατά το στόμα της κλειστό. Συχνά το λάθος το είδαμε ως αφετηρία για αυτοβελτίωση, για αλλαγή συμπεριφοράς και τρόπου σκέψης. Παιδιά μου, όλη μας η έγνοια στράφηκε στο να αποκτήσετε στέρεες βάσεις και μια ισχυρή προσωπικότητα που θα φανεί στο μέλλον χρήσιμη για την πατρίδα μας. Η συμπόρευσή μας αυτή, μας γεννά υψηλές προσδοκίες, πως θα δώσετε πνοή αναγέννησης στον τόπο μας, ώστε να βγει από τα αδιέξοδά του. Τρέφω μεγάλες ελπίδες πως εσείς στηριγμένοι στην τιμιότητά σας , την ευσυνειδησία σας, τη θυσιαστική σας διάθεση, την πίστη σας στο Θεό και τη φιλοπατρία σας , θα κάνετε την υπέρβαση και θα κομίσετε μια νέα, λυτρωτική πρόταση για την πάσχουσα κοινωνία μας. Είμαι βέβαιος πως θα φέρετε και πάλι στο προσκήνιο της ζωής μας, ως πρωταρχικές αξίες, την αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία. Με το ζωντανό παράδειγμά του ο καθένας από σας μπορεί να αποκαθηλώσει τα κίβδηλα πρότυπα της σημερινής καταρρακωμένης κοινωνίας μας. Μπορεί να εξουδετερώσει, να ανατρέψει την εικόνα μιας κοινωνίας που περιβάλλει με ένδυμα εκτυφλωτικής λάμψης κάθε είδους παρασιτικό ον, κάθε είδους απατεώνα. Ο δρόμος αυτός είναι δύσβατος και κακοτρά-χαλος, μα αν σε πουν «καλό και τίμιο άνθρωπο» τότε να ξέρεις πως απέκτησες το μεγαλύτερο τίτλο τιμής στη ζωή σου. Μπορείς να είσαι αναπαυμένος πως πορεύεσαι σωστά. Για τις όποιες αστοχίες μου, παραλείψεις μου, αδυναμίες μου, τα όποια σφάλματά μου, ζητώ ειλικρινά συγγνώμη. Θέλω να ξέρετε πως τίποτε δεν έγινε κακοπροαίρετα και κακόβουλα. Αυτό το κείμενο δεν είναι κείμενο αποχαιρετισμού, αλλά διαχρονικής ζώσας επικοινωνίας. Εύχομαι να έχετε πάντοτε υγεία και ο καλός Θεός να φωτίζει τα βήματά σας προς την αληθινή ευτυχία .  Με αγάπη Ο δάσκαλός σας Κωνσταντινόπουλος Παναγιώτης 

33 Τελειώνοντας αυτή η χρονιά, η πρώτη για μένα στη διδασκαλία, αυτό που μου μένει, εκτός από μια μικρή θλίψη για τον αποχωρισμό που πλησιάζει, είναι και ένα σωρό αναμνήσεις από εσάς, από την ενέργειά σας, τη διάθεσή σας και την όρεξή σας να γνωρίσετε τον κόσμο των υπολογιστών. Ελπίζω να προσέθεσα και εγώ ένα λιθαράκι στις γνώσεις σας που θα αποτελέσουν τα θεμέλια για να γίνετε οι υπέροχοι ενήλικες που πιστεύω ότι μπορείτε να γίνετε. Καλή συνέχεια στο Γυμνάσιο και όλα τα όνειρα που έχετε σήμερα να γίνουν πραγματικότητα στο μέλλον. Με αγάπη, Ιώ Παπαδημητρίου

34 Όχι αντίο! Εις το επανιδείν!