Σεπτέμβριος- Οκτώβριος 2007

Παρουσίαση με θέμα: "Σεπτέμβριος- Οκτώβριος 2007"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Σεπτέμβριος- Οκτώβριος 2007
Ενημερωτικές συναντήσεις Σχολικών Συμβούλων - Φιλολόγων Λυκείων Ανατ. Αττικής Σεπτέμβριος- Οκτώβριος 2007

2 Μαθήματα: Έκφραση – Έκθεση Γ΄ Λυκείου Νεοελληνική Λογοτεχνία Θεωρητικής Κατεύθυνσης Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄, Β΄, Γ΄

3 Έκφραση- Έκθεση Γ΄- Ύλη
Προσοχή στη Σημείωση : […] θα διδαχτούν επιλεγμένα και όχι όλα τα κείμενα από τις ενότητες: Πειθώ (εκτός από την πειθώ στο δικανικό λόγο), Δοκίμιο (εκτός από την ιστορία του δοκιμίου), Δίκαιος και Άδικος Λόγος. Το παράρτημα (διαβάζω και γράφω) μπορεί να διδάσκεται παράλληλα με τα κεφάλαια «Πειθώ» και «Δοκίμιο, άρθρο, επιφυλλίδα», ενώ το κεφάλαιο «Ερευνητική Εργασία» δεν αποτελεί αντικείμενο διδασκαλίας και αξιολόγησης.

4 Οι όροι: Επιχείρημα συλλογισμός Συλλογιστική πορεία
Τα προβλήματα στη θεωρία της Πειθούς Οι όροι: Επιχείρημα συλλογισμός Συλλογιστική πορεία

5 Επιχείρημα / συλλογισμός
Επιχείρημα είναι μια σειρά θέσεων, μια από τις οποίες (το συμπέρασμα) προκύπτει από τις υπόλοιπες προτάσεις (τις προκείμενες). Ο συλλογισμός είναι μια λογική διεργασία με την οποία καταλήγουμε σε συμπεράσματα. Έχει συνήθως απλή μορφή, είναι δηλαδή ένα επιχείρημα που περιέχει: α. μια γενική πρόταση, β. μια ειδική πρόταση και γ. ένα συμπέρασμα. Τα επιχειρήματα μπορεί να στηρίζονται σε περισσότερους του ενός συλλογισμούς. Υπάρχουν τρεις τύποι συλλογισμών –παραγωγικοί, επαγωγικοί και αναλογικοί.

6 Παραγωγικοί συλλογισμοί
«Από το γενικό στο ειδικό» ή «από το όλον στο μέρος» Από το γενικό και και αφηρημένο συμπεραίνουμε για το ειδικό και συγκεκριμένο. Λάθη μπορεί να συμβούν όταν κάνουμε παραγωγικές εξαγωγές συμπερασμάτων με λανθάνουσα λογική δομή, λ.χ. εγώ ζω στη γη εσύ ζεις στη γη άρα εγώ είμαι εσύ

7 Επαγωγικοί συλλογισμοί
«Από το ειδικό στο γενικό» ή «από το μέρος στο όλον»: Από το ειδικό και συγκεκριμένο συμπεραίνουμε (συνήθως πιθανολογούμε) για το γενικό και αφηρημένο (Κίνδυνος: η βεβιασμένη γενίκευση) Στην επιστήμη: από τα εμπειρικά δεδομένα συγκροτούμε μια ερμηνευτική θεωρία. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ στην παραγωγή : Η πορεία που ακολουθείται είναι από τη θεωρία στα εμπειρικά δεδομένα με τα οποία επαληθεύεται (ή διαψεύδεται) η θεωρία.

8 Συλλογιστική πορεία Μπορούμε να αναζητήσουμε τη συλλογιστική πορεία ενός επιχειρήματος, μιας παραγράφου ή ολόκληρου κειμένου. Στη συλλογιστική πορεία ενός επιχειρήματος ελέγχουμε τη σχέση προκείμενων-συμπεράσματος. Στη συλλογιστική πορεία μιας παραγράφου ελέγχουμε τη σχέση θεματικής πρότασης – συμπεράσματος. Στη συλλογιστική πορεία ενός ολόκληρου κειμένου ελέγχουμε τη σχέση θέματος και θέσης. Αν το συμπέρασμα ή η θέση απορρέει από επιμέρους κρίσεις και είναι μια γενικευτική κρίση, ανεξάρτητα από τη θέση στην οποία βρίσκεται (αρχή, μέση ή τέλος), έχουμε επαγωγική συλλογιστική πορεία, ενώ αν αρχίσαμε τη συλλογιστική πορεία μας με μια γενική κρίση και καταλήξαμε σε μια επιμέρους που απορρέει λογικά από τη γενική κρίση έχουμε παραγωγική συλλογιστική πορεία.

9 Μερικά αυτονόητα για τη Λογοτεχνία:
Δεν αξιοποιούμε τις ώρες του μαθήματος για την Έκφραση-Έκθεση Γ΄. Διδάσκουμε τουλάχιστον 16 κοινά κείμενα, επιλέγοντας ποιήματα και πεζά που ταιριάζουν στον ψυχισμό των μαθητών μας.

10 Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ένας από τους βασικότερους στόχους της λογοτεχνίας είναι να καταστήσει τους μαθητές ικανούς να απολαμβάνουν τα λογοτεχνικά κείμενα. Ο δάσκαλος έχει το ρόλο του διαμεσολαβητή, ενώ η θεωρία καθορίζει, ως ένα βαθμό, τον τρόπο διδασκαλίας μας και την ερμηνεία του έργου.

11 Το λογοτεχνικό κείμενο
Κάθε λογοτεχνικό κείμενο αποτελεί ένα κόσμο κωδικοποιημένο, που χρειάζεται κάποια κλειδιά για να «ξεκλειδωθεί». Η ιστορία (ή μύθος), η αφήγηση, τα πρόσωπα, οι διάλογοι, η γλώσσα, όλα νοηματοδοτούν με το δικό τους τρόπο το κείμενο.

12 Στη διδασκαλία μας κινούμαστε σε δύο άξονες: στο τι (περιεχόμενο) και στο πώς (μορφή).
Διαφορετικά προσεγγίζουμε ένα ποίημα και αλλιώς ένα πεζό. Στο ποίημα δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στο στίχο, στη γλώσσα, το ύφος, τους εκφραστικούς τρόπους (σύμβολα, επιλογή λέξεων, ρυθμός κ.ά.). Σημαντική είναι και η αίσθηση που αποκομίζουμε από την ανάγνωση σύμφωνα με τη θεωρία της πρόσληψης. Σεβόμαστε τις ερμηνευτικές εκδοχές των μαθητών, εφόσον τεκμηριώνονται από το κείμενο, αλλά βάζουμε όρια στην ερμηνεία.

13 Στο πεζογράφημα επισημαίνουμε:
τη μορφή και τη δομή τα πρόσωπα, το ρόλο και τη σημασία τους στην πλοκή του έργου τους εκφραστικούς τρόπους τον αφηγητή και την οπτική γωνία του το χρόνο της αφήγησης κ.ά.

14 Η αφηγηματολογία στη σχολική πράξη
Η αφηγηματολογία στη σχολική πράξη Πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ όπως και κάθε θεωρία. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να υποκαθιστά την προσέγγιση του κειμένου, ούτε να οδηγεί τη διδασκαλία της Λογοτεχνίας σε άγονες τυποποιήσεις. Δεδομένης της σύγχυσης που επικρατεί στα σχολικά αλλά και στα θεωρητικά εγχειρίδια, να αποφεύγονται γενικευτικού χαρακτήρα ερωτήσεις, όπως «να βρεθούν οι αφηγηματικές τεχνικές». Προτιμότερο είναι κατά τη διατύπωση των ερωτήσεων να είναι απολύτως συγκεκριμένα τα ζητούμενα.

15 Αφηγηματολογία (Narratologie/narratology)
 Αφηγηματολογία είναι η θεωρία που εξετάζει τη φύση, τη μορφή και τη λειτουργία μιας αφήγησης και προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε τρεις ερωτήσεις: Ποιος αφηγείται; Τι αφηγείται; Πώς αφηγείται; Αφηγηματικές τεχνικές:  Ο αφηγητής, το είδος της αφήγησης (οι αφηγηματικοί τρόποι), η οπτική γωνία, η εστίαση, ο χρόνος και ο ρυθμός της αφήγησης κ.ά.

16 Βασικά στοιχεία αφηγηματολογίας
Οι μαθητές θα πρέπει να κατανοούν τη διάκριση μεταξύ συγγραφέα και αφηγητή Να κατανοούν ποιος αφηγείται (οπτική γωνία) και ποιος «βλέπει» (εστίαση). Να διακρίνουν τους τύπους αφηγητή με βάση τη συμμετοχή τους στην ιστορία και με βάση το επίπεδο αφήγησης.

17 Πώς θα ανακαλύψουν οι μαθητές τον αφηγητή στο κείμενο
Πώς θα ανακαλύψουν οι μαθητές τον αφηγητή στο κείμενο Τους υποβάλλουμε τις ερωτήσεις: Ποιος μιλάει; Είναι ένας χαρακτήρας του έργου ή ένα πρόσωπο ξένο προς την ιστορία; Έχει περιορισμένη γνώση και αφηγείται μόνο όσα υποπίπτουν στην αντίληψη του ή είναι ένας οξυδερκής παρατηρητής που γνωρίζει τα πάντα; «Λέει» ο ίδιος την ιστορία και σχολιάζει τα συμβάντα ή τη «δείχνει», δηλαδή αφήνει τα γεγονότα να μιλήσουν μόνα τους χωρίς να παρεμβάλλει τις απόψεις του; Οι απαντήσεις τους δίνουν τον τύπο του αφηγητή

18 Ο τύπος του αφηγητή Ο αφηγητής  είναι ένα φανταστικό πρόσωπο που επινοεί ο συγγραφέας για να αφηγηθεί μια ιστορία και δεν ταυτίζεται μαζί του. Με βάση τη συμμετοχή του στην ιστορία ονομάζεται: • Ομοδιηγητικός: Συμμετέχει στην ιστορία την οποία αφηγείται είτε ως πρωταγωνιστής (αυτοδιηγητικός αφηγητής) είτε ως παρατηρητής ή αυτόπτης μάρτυρας. • Ετεροδιηγητικός: Δεν έχει καμιά συμμετοχή στην ιστορία που αφηγείται.

19 Εστίαση [Ποιος βλέπει]
• Μηδενική  Ο αφηγητής ξέρει περισσότερα από ό,τι τα πρόσωπα, είναι έξω από τη δράση (παντογνώστης) Αφηγητής > Πρόσωπα • Εσωτερική  Ο αφηγητής ξέρει όσα και τα πρόσωπα Αφηγητής = Πρόσωπα • Εξωτερική  Ο αφηγητής ξέρει λιγότερα από τα πρόσωπα Αφηγητής < Πρόσωπα

20 Ο παντογνώστης αφηγητής
Είναι ο αφηγητής που γνωρίζει τα πάντα, εποπτεύει τα πάντα, αλλά δεν μετέχει στη δράση, δεν είναι δηλαδή ένα από τα πρόσωπα της ιστορίας. Στον παντογνώστη αφηγητή αντιστοιχεί η αφήγηση χωρίς εστίαση (μηδενική), δεδομένου ότι αυτός δεν παρακολουθεί την αφήγηση από μια οπτική γωνία, αλλά είναι πανταχού παρών σαν ένας μικρός θεός.

21 Είδη αφηγητών με βάση το αφηγηματικό επίπεδο
Είδη αφηγητών με βάση το αφηγηματικό επίπεδο Εξωδιηγητικός: αφηγείται την κύρια ιστορία είτε συμμετέχοντας είτε όχι. Ενδοδιηγητικός: βρίσκεται μέσα στην ιστορία και αφηγείται μια δεύτερη ιστορία. Μεταδιηγητικός: βρίσκεται μέσα στη δευτερεύουσα ιστορία (στη μετα-αφήγηση) και αφηγείται μια άλλη ιστορία.

22 Τι αφηγείται ο αφηγητής
Ιστορία ή μύθος είναι η υπόθεση του λογοτεχνικού έργου Αφήγηση είναι ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται τα γεγονότα. Μορφή είναι τα «υλικά» με τα οποία έχει κατασκευαστεί η Δομή είναι η αρχιτεκτονική σύνθεση του κειμένου Πλοκή είναι η εξέλιξη της δράσης και η κλιμάκωση των γεγονότων, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο προωθείται ο μύθος.

23 Αφηγηματικός χρόνος Ο χρόνος της ιστορίας (ιστορικός/ πραγματικός) Ο χρόνος της αφήγησης / αφηγημένος Αναχρονίες: Αναδρομικές αφηγήσεις / αναδρομές ή αναλήψεις και Πρόδρομες αφηγήσεις ή προλήψεις. Ρυθμός αφήγησης: επιτάχυνση, η παράλειψη, η περίληψη, η έλλειψη ή το αφηγηματικό κενό, επιβράδυνση.

24 Πώς αφηγείται; Για να απαντήσουμε στην ερώτηση αναζητούμε τους αφηγηματικούς τρόπους, που είναι οι εξής: Αφήγηση Διάλογος Περιγραφή Σχόλια Ελεύθερος πλάγιος λόγος Εσωτερικός μονόλογος

25 Γ. Βιζυηνού, Το αμάρτημα της μητρός μου
Βασικές αφηγηματικές τεχνικές στα κείμενα της Λογοτεχνίας Θεωρητικής Κατεύθυνσης Γ΄: Γ. Βιζυηνού, Το αμάρτημα της μητρός μου Αλ. Παπαδιαμάντη, Όνειρο στο κύμα Στρ. Δούκα, Ιστορία ενός αιχμαλώτου

26 Γ. Βιζυηνού, Το αμάρτημα της μητρός μου- Η ιδιοτυπία της αφήγησης
Σύμφωνα με την κλασική αφηγηματική πλοκή, ο μύθος ακολουθεί τρία στάδια: τη δέση την κορύφωση τη λύση Στο συγκεκριμένο διήγημα δεν έχουμε μονοκεντρισμό της πλοκής, αλλά έκταση της αφήγησης σε περισσότερα του ενός επεισόδια. Με την επιλογή της τεχνικής της απόκρυψης, η δέση-κορύφωση-λύση συμπυκνώνονται στην εξομολόγηση της μάνας.

27 Η αφηγηματική προοπτική
Στο «Αμάρτημα της μητρός μου» η δομή είναι κυκλική, όπως και σε όλα τα διηγήματα του Βιζυηνού: αναπτύσσεται γύρω από ένα αίνιγμα που προτείνεται στον τίτλο και το οποίο λύνεται στο τέλος (π.χ. Ποίος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου) κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο μέχρι τέλους.

28 της πλάνης και αυταπάτης της διπλής αλήθειας
Η ιδιοτυπία της πλοκής Συγκεκριμένα, η πλοκή του διηγήματος συνδυάζει τη μυστηριακή ατμόσφαιρα και τις μεταβλητές οπτικές γωνίες (του παιδιού-αφηγητή, του ενήλικου-αφηγητή και της μάνας) και θεμελιώνεται σε αντιθετικά μοτίβα: της πλάνης και αυταπάτης της διπλής αλήθειας της διπλής πραγματικότητας της αμφισημίας και της σχετικότητας

29 Η ιδιότυπη εστίαση Σ’ αυτή την ιδιόρρυθμη πλοκή η εστίαση είναι αναγκαστικά εσωτερική. Η αφήγηση δίνεται από την οπτική γωνία ενός παιδιού που σταδιακά μεταβάλλεται (μεταβλητή εστίαση). Κάποιες στιγμές όμως ο αφηγητής-παιδί φαίνεται να γνωρίζει τα συναισθήματα και τα κίνητρα των υπολοίπων προσώπων. Κι ενώ η εσωτερική εστίαση επιβάλλει περιορισμένη γνώση, σε σχέση με το λαογραφικό υλικό ο αφηγητής έχει στάση παντογνώστη, αφού επεμβαίνει για να επεξηγήσει και να σχολιάσει έθιμα και λαϊκές δοξασίες δηλώνοντας ότι γνωρίζει περισσότερα από κάθε άλλο αφηγηματικό πρόσωπο. Η εσωτερική οπτική γωνία του αφηγητή διευρύνεται επίσης με την αναφορά σε εξωτερικά συμβάντα στα οποία ο αφηγητής δεν είχε προσωπική συμμετοχή, είχαν όμως άμεση σχέση με αυτόν.

30 Αλέξ. Παπαδιαμάντη, Όνειρο στο κύμα Κύρια γνωρίσματα του διηγήματος
Αλέξ. Παπαδιαμάντη, Όνειρο στο κύμα Κύρια γνωρίσματα του διηγήματος Η αντινομία φύσης και πολιτισμού. Η φύση εκπροσωπεί τον αναλφαβητισμό και την ευτυχία, ενώ ο πολιτισμός τα γράμματα, την ανελευθερία και τη δυστυχία. Οι τεχνικές της αφήγησης: η ποιητική αφήγηση, η περιγραφική δεξιοτεχνία και το χιούμορ. Το θρησκευτικό και το κοινωνικό πλαίσιο: τα διακείμενα από χωρία της Αγίας Γραφής και η σκιαγράφηση των κοινωνικών ανισοτήτων της εποχής. Οι συμβολισμοί: το σχοινί, οι αμφισημίες, οι ομωνυμίες, το περιτειχισμένο κτήμα κτλ. Το βουκολικό και το ερωτικό στοιχείο, όπως φαίνεται ιδιαίτερα στον ανέφικτο έρωτα του ήρωα και στην περιγραφή του φυσικού στοιχείου.

31 Θεματικά μοτίβα στο Όνειρο στο κύμα
Θεματικά μοτίβα στο Όνειρο στο κύμα Το πάθος για τον ανεκπλήρωτο έρωτα και η νοσταλγία για τη χαμένη αθωότητα Η αντινομία φύσης – πολιτισμού Η έκπτωση από τον Παράδεισο Η υπερβατική θεώρηση του κόσμου Ο έρωτας και ο θάνατος

32 Δομικά μοτίβα στο Όνειρο στο κύμα
Η ειρωνεία Το χιούμορ και η διακωμώδηση των ηθών Οι στατικές περιγραφές Οι προσημάνσεις και η προοικονομία Η κινηματογραφική αφήγηση Η δραματική περιπέτεια και πλοκή Η συμμετοχή του φυσικού κι εξωλογικού στοιχείου στον ανθρώπινο πόνο Το ερωτικό στοιχείο

33 Στρ. Δούκα, Ιστορία ενός αιχμαλώτου

34 Ο αφηγητής / η αφήγηση Ο Στρατής Δούκας κατέγραψε την αφήγηση ενός αληθινού αιχμαλώτου των Τούρκων που σώθηκε, τον βρήκε και τον έβαλε να του διηγηθεί την ιστορία του. Όλη η ιστορία είναι αφηγημένη από τον ίδιο τον ήρωά της, ο οποίος μιλάει σε πρώτο πρόσωπο, ενικού ή πληθυντικού, (πρωτοπρόσωπη αφήγηση) και, μόνο όπου εκείνος κρίνει, δίνει το λόγο σε άλλα πρόσωπα. Ο αφηγητής δεν συμμετέχει απλώς στα δρώμενα, αλλά αποτελεί τον κεντρικό ήρωα (ομοδιηγητικός αφηγητής, αφηγητής–πρωταγωνιστής). Σε όλο το έργο η αφήγηση γίνεται από την οπτική γωνία του πρωταγωνιστή, είναι, λοιπόν, αφήγηση με εσωτερική εστίαση.

35 Η αρχιτεκτονική δόμηση του υλικού
Το αφηγηματικό υλικό της Ιστορίας δομείται από το συγγραφέα με βάση "την κλασική αρχή των αντιθέσεων και της δραματικής κορύφωσης». Η "αρχή της αντίθεσης" χρησιμοποιείται ως δομικό υλικό, χωρίς όμως να γίνεται εμφανώς αντιληπτή. Λειτουργεί κυρίως μέσα από τη μυστική αντιπαράθεση γεγονότων, ανθρώπων, ιδεών, καταστάσεων. Με την κλιμάκωση των αντιθέσεων, το αφήγημα μετατρέπεται σε δράμα με αρχή, μέση και τέλος: κορυφώνεται και φτάνει στη "λύση", στην "κάθαρση".

36 Τα κύρια υφολογικά γνωρίσματα του έργου
Ο λιτός χαρακτήρας της αφήγησης Η εκφραστική σαφήνεια Ο περιορισμός των σχημάτων λόγου και άλλων εκφραστικών μέσων Ο πυκνός και αφαιρετικός λόγος Η ιδιωματική γλώσσα, διανθισμένη με τούρκικες λέξεις Ο φυσικός και κοφτός λόγος Η παρατακτική σύνδεση Η συχνή χρήση του διαλόγου

37 Ομοδιηγητική / αυτοδιηγητική
Αφηγητής Γιωργής/ βοσκός/ αιχμάλωτος Μητέρα Σχέση Εξωδιηγητική Ενδοδιηγητική Επίπεδο Εξωδιηγητικό Μεταδιηγητικό Συμμετοχή Ομοδιηγητική / αυτοδιηγητική Ομοδιηγητική Εστίαση Οπτική γωνία Εσωτερική

38 Δ. Σολωμός, Ο Κρητικός Σημαντικά στοιχεία:
Ο χρόνος και ο χώρος της ποιητικής αφήγησης Το θέμα της αποσπασματικότητας Οι ερμηνείες Τα μοτίβα (θεματικά και δομικά) Η γλώσσα και το ύφος (οι επιδράσεις) Τα κυριότερα γνωρίσματα

39 ηρωική: όπως φαίνεται στους αγώνες του ήρωα εναντίον των Τούρκων, πριν από τον εκπατρισμό του.
φυσική: παρουσιάζεται η προσπάθεια ενός ναυαγού να σώσει τον εαυτό του και την αγαπημένη του από τη τρικυμισμένη θάλασσα. ηθική: όπως φαίνεται στην αντίσταση του ήρωα στα εμπόδια που συναντά και στη μεταστροφή του ψυχισμού του στο αφηγηματικό παρόν μεταφυσική: όπως φαίνεται στην αντιμετώπιση της Έσχατης Κρίσης. Οι δοκιμασίες

40 Τα μοτίβα Σημαντικά ερμηνευτικά κλειδιά στον Κρητικό αλλά και σε όλο το σολωμικό έργο αποτελούν τα ποιητικά μοτίβα που χρησιμοποιεί ο ποιητής, τα θεματικά (έρωτας, θάνατος, φύση, πίστη, αγωνιστικότητα, ελευθερία κ.ά.), καθώς και τα δομικά (ιδιαίτερα η φεγγαροντυμένη, ο μαγευτικός ήχος, η Έσχατη Κρίση, το μοτίβο των τριών κ.ά.)

41 Ο χρόνος της ποιητικής αφήγησης του Κρητικού
Τα γεγονότα κατανέμονται σε τέσσερις ομόκεντρους κύκλους («εποχές»): Τα ευθύγραμμα επεισόδια (το ναυάγιο, η νηνεμία, η Φεγγαροντυμένη, ο ήχος και ο θάνατος της κόρης) Τα περιφερειακά γεγονότα (οι παιδικές μνήμες, ο πόλεμος και ο εκπατρισμός) Το ρημαγμένο παρόν του Κρητικού, δηλαδή η στιγμή κατά την οποία αναλαμβάνει να αφηγηθεί το τραγικό του ναυάγιο μετά το ναυάγιο και το θάνατο της αγαπημένης του. Ο μεταφυσικός χρόνος της Έσχατης Κρίσης

42 Σχηματική παράσταση των χρονικών επιπέδων

43 Τα κυριότερα γνωρίσματα του ποιήματος
Σημαντικός είναι ο διακειμενικός πλούτος του ποιήματος (Αγία Γραφή, δημοτική ποίηση, Όμηρος, Κρητική Λογοτεχνία, ποίηση του Δάντη και του Πετράρχη, Αγγλική και Γερμανική προρομαντική και ρομαντική ποίηση κτλ.). Η χρήση του μοτίβου των τριών. Η συχνή χρήση της επίκλησης. Η συνύφανση του φυσικού στοιχείου με το μεταφυσικό, του πραγματικού με το ιδεατό-φανταστικό Η σύνθεση αντίθετων καταστάσεων

44 Πώς αξιολογούμε στο μάθημα της λογοτεχνίας
Διατυπώνουμε με σαφήνεια και ακρίβεια τις ερωτήσεις ώστε να μην αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας. Παράλληλα, συνυπολογίζουμε και τα εξής: Κατανόησε ο μαθητής το έργο και μπορεί να το εντάξει στην εποχή του; Είναι σε θέση να διακρίνει τη δομή του και να επισημάνει το ρόλο των προσώπων και τις μεταξύ τους σχέσεις; Μπορεί να παρατηρήσει την τεχνική του; Έχει ποιότητα στο λόγο του;

45 Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄, Β΄, Γ΄
Να επιλέγονται κείμενα όσο το δυνατόν πλησιέστερα στον ψυχισμό των μαθητών ή άλλα που προσφέρονται για συγκριτική αποτίμηση. Ιδιαίτερα στα ΚΝΛ Γ΄ Λυκείου να αποφεύγονται κείμενα με το ίδιο θέμα (λ.χ. τον Εμφύλιο).

46 Ποιήματα για την ποίηση: Σαχτούρης, Παυλόπουλος, Ρουκ, Βαρβέρης
Πρόταση για διαθεματική, ομαδοσυνεργατική προσέγγιση στα ΚΝΛ. Γ΄ Λυκείου Ποιήματα και πεζά για τη μητέρα: Αλεξάνδρου, Καρβέλης, Τσακνιάς, Ευαγγέλου, Θεοδώρου, Μαστοράκη, Λυμπεράκη, Ταχτσής Ποιήματα για την ποίηση: Σαχτούρης, Παυλόπουλος, Ρουκ, Βαρβέρης Κείμενα για τη φύση/ περιβάλλον: Παπαγεωργίου, Τσίρκας, Κουφόπουλος, Βασιλικός Κείμενα για την παιδική / εφηβική ηλικία: Μάρκογλου, Μαστοράκη, Λυμπεράκη, Παπαδημητρακόπουλος, Κεσμέτη

47 Αγάθη Γεωργιάδου Σχολική Σύμβουλος