ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ Χρησιμοποιεί ηλεκτρονικά μέσα για τη δημιουργία ήχου. Αρχικά παράγονταν από ηλεκτρομαγνητικά κύματα γεννητριών (1951) Αργότερα από.

Παρουσίαση με θέμα: "ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ Χρησιμοποιεί ηλεκτρονικά μέσα για τη δημιουργία ήχου. Αρχικά παράγονταν από ηλεκτρομαγνητικά κύματα γεννητριών (1951) Αργότερα από."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ Χρησιμοποιεί ηλεκτρονικά μέσα για τη δημιουργία ήχου. Αρχικά παράγονταν από ηλεκτρομαγνητικά κύματα γεννητριών (1951) Αργότερα από Η/Υ – συνθετήρες (synthesizers)

2 Γεννήτριες ήχου

3 Εκπρόσωποι Κ. Στοκχάουζεν Πιερ Μπουλέζ Μίλτον Μπάμπιτ
Ιάνης Ξενάκης (π.χ Πολύτεχνα:θέαμα – ακρόαμα)

4 Συγκεκριμένη μουσική Πιερ Σεφέρ (1948)
Συνδυασμός ήχων της φύσης, οργάνων, θορύβων (καμπάνες, τρένα κλπ) για να αποτελέσουν ένα έργο. Χρησιμοποιήθηκε για έργα στον κινηματογράφο, διαφημίσεις, τηλεόραση.

5 Αλεατορισμός (1951) Από τη λέξη: aleatory = τυχαίο
Ο δημιουργός παραλείπει ορισμένα στοιχεία του έργου, κατά την εκτέλεση. Κατά το χρονικό διάστημα αυτό, ακούγονται εξωτερικοί ήχοι (φυσικοί, παράσιτα, ομιλίες, θόρυβοι, άλλες μουσικές) Προϋποθέτει νέα σημειογραφία (συμβολική)

6 Εκπρόσωποι Κ. Στοκχάουζεν Τζον Κέιτζ Πιερ Μπουλέζ

7 Μινιμαλιστική μουσική (μέσα ’60)
Επίμονη επανάληψη λίγων μελωδικών – ρυθμικών σχημάτων με προοδευτική διαφοροποίηση των μελωδικών – ρυθμικών στοιχείων. Π.χ μουσική από τελετουργίες (Μπαλί)

8 Εκπρόσωποι Στιβ Ράιχ Τέρι Ρίλεϊ Φίλιπ Γκλας

9 Νεοκλασικισμός Κίνημα που εμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αι. (1920)
Επιστροφή στις κλασικές αρχές σύνθεσης «Γέφυρα» ανάμεσα στον 20ο αι. (ατονικότητα) – παρελθόν (τονικότητα) Οι συνθέτες χρησιμοποιούν παλιές πολυφωνικές φόρμες (κονσέρτο γκρόσο, σουίτα κ.ά) και μονοφωνικές (συμφωνία, κονσέρτο κ.ά)

10 Νεοκλασικισμός Στο κίνημα αυτό εντάσσονται συνθέτες που το έργο τους βρίσκεται κοντά στον κλασικισμό, που χρησιμοποιούν στοιχεία από μιούζικαλ, τζαζ, ποπ, φολκ. Εκπρόσωποι: Έρικ Σατί, Μιγιό (Γαλλία) Σταβίνσκι, Προκόφιεφ, Σοστακόβιτς (Ρωσία) Γιόζεφ Σουκ, Μποχουσλάβ Μαρτινού (Τσεχοσλοβακία) Μπέλα Μπάρτοκ, Κόνται Ζολτάν (Ουγγαρία) Χίντεμιτ, Καρλ Όρφ (Γερμανία)

11 ΟΠΕΡΑ (20ος αι.) Χρησιμοποιεί ατονικότητα (ή τονικότητα με ατονικές αναφορές (π.χ δωδεκάφθογγες τεχνικές) - 1950 Πουτσίνι – (Ιταλία) Ντεμπισί – Ραβέλ (Γαλλία) Βάγκνερ – Στράους (Γερμανία)

12 ΟΠΕΡΑ (20ος αι.) 1950 – Νέα πρόταση
(Μπένζαμιν Μπρίτεν, Χανς Βέρντερ Χέντσε) Δεκαετία ’60 Πειραματισμός με νέες τεχνικές (κολάζ, πολύτεχνα μέσα, βήξιμο, μούγκρισμα κλπ) Σχεδόν απούσα η όπερα σε αυτήν τη δεκαετία

13 ΟΠΕΡΑ (20ος αι.) 1970 – Μπαίνει στην κανονική της πορεία
(Λουτσιάνο Μπέριο)