Κωνσταντίνα Σέρβου Βεσσάριος Γαζής Σπύρος Κούρτης Γιώργος Παππάς

Η NASA παρουσίασε νέο σύστημα εκτόξευσης για διαστημόπλοια Ένα νέο σύστημα εκτόξευσης το οποίο θα χρησιμοποιηθεί κυρίως για τις αποστολές της NASA προς τον πλανήτη Άρη, παρουσίασε χθες ο επικεφαλής του Οργανισμού...

Μπορούν άραγε τα διαστημόπλοια και οι πύραυλοι να θωρακιστούν θερμικά από τις μεγάλες αλλαγές στις θερμοκρασίες με βάση τα αρχαία ελληνικά κεραμικά; Κι’ όμως επιστήμονες από την Καλιφόρνια οι οποίοι σχεδιάζουν πυραύλους και διαστημόπλοια, μελετούν τα αττικά κεραμικά, καθώς πιστεύουν ότι θα πάρουν ιδέες για να βελτιώσουν ακόμη περισσότερο τις θερμικές «ασπίδες» των διαστημικών σκαφών τους, όταν αυτά επανέρχονται, μετά τα ταξίδια τους, στη γήινη ατμόσφαιρα. Οι ερευνητές του Ινστιτούτου και του Μουσείου Γκετί αναλύουν δείγματα αρχαιοελληνικής κεραμικής ηλικίας ετών με την χρήση ακτινών-Χ, ώστε να κατανοήσουν καλύτερα την μοριακή δομή αυτών των κεραμικών. Τα κεραμικά πλακίδια στο εξωτερικό των διαστημικών σκαφών και πυραύλων που λειτουργούν ως θερμικές ασπίδες, υφίστανται τρομακτικές αποκλίσεις θερμοκρασίας, καθώς από τους μείον 120 βαθμούς του διαστημικού κενού πρέπει να αντέξουν τους βαθμούς Κελσίου που αναπτύσσονται λόγω τριβής κατά την επανείσοδό τους στην ατμόσφαιρα του πλανήτη μας. Μια τόσο υψηλή θερμοκρασία είναι ικανή να λιώσει ακόμα και μέταλλα, αλλά η πυριτία (διοξείδιο του πυριτίου), από την οποία αποτελούνται κυρίως οι «ασπίδες», εμποδίζει την εξάπλωση της μεγάλης θερμότητας. Οι αμερικανοί ερευνητές ανακάλυψαν ότι, ομοίως, τα αρχαιοελληνικά κεραμικά όχι μόνο αντέχουν στις υψηλές θερμοκρασίες, αλλά επιπλέον παραμένουν σταθερά από χημική άποψη. Η συνεργασία των ερευνητών, πέρα από την τεχνολογική διάστασή της, έχει και άλλες στοχεύσεις, όπως τη βελτίωση των μεθόδων συντήρησης των αρχαίων αγγείων, την -από κοινωνιολογική άποψη- κατανόηση του ρόλου και της εξέλιξης των κεραμικών εργαστηρίων στην αρχαία Ελλάδα, των χρησιμοποιούμενων τεχνικών από τους τεχνίτες.

Η θεωρία Για το «Εντερπράιζ» το να ταξιδεύει από τον ένα γαλαξία στον άλλο ήταν απλή υπόθεση: χάρη στον κινητήρα αντιύλης που διέθετε, μπορούσε να κινείται, μέσα από τις σκουλικότρυπες που σχηματίζει ο καμπυλωμένος χωρόχρονος, με ταχύτητα περιδίνησης πολύ μεγαλύτερη και από αυτήν του φωτός. της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, χωρίς να αποκλείει το ενδεχόμενο υπέρβασης της ταχύτητας του φωτός, υποστηρίζει ότι για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν μια ασύλληπτα μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Πρόσφατα, δύο Αμερικανοί θεωρητικοί φυσικοί υποστήριξαν ότι η πραγματοποίηση διαστημικών ταξιδιών με την ταχύτητα του φωτός είναι κάτι το οποίο μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να παραβιαστεί η θεωρία της Σχετικότητας. Σε άρθρο τους, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Journal of the British Interplanetary Society», ο Τζέραλντ Κλίβερ, καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Μπέιλορ του Τέξας, και ο Ρίτσαρντ Οουμπουζι, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο ίδιο πανεπιστήμιο, διατυπώνουν την υπόθεση ότι αν καταφέρναμε να χειραγωγήσουμε τις διαστάσεις του χωροχρόνου γύρω από το διαστημόπλοιο με τη βοήθεια της συγκέντρωσης μιας τεράστιας ποσότητας ενέργειας, θα δημιουργούσαμε μια «φυσαλίδα» που θα εκτίναζε την ταχύτητα κίνησης του διαστημοπλοίου πάνω από αυτήν του φωτός. Σύμφωνα με τον Κλίβερ, μόνο μια μορφή ενέργειας θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτή τη «φυσαλίδα»: η σκοτεινή ενέργεια, η οποία ευθύνεται για την προϊούσα διαστολή του Σύμπαντος και η οποία αμέσως μετά τη Μεγάλη Εκρηξη επιτάχυνε τη διαστολή του με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή του φωτός. Και για να δημιουργηθεί αυτή η μορφή ενέργειας, θα πρέπει να αξιοποιηθεί η ενδέκατη διάσταση του Σύμπαντος, όπως προβλέπεται από τη θεωρία των χορδών, και κυρίως από μια πρόσφατα διατυπωμένη εκδοχή της, τη θεωρία Μ. Η μέθοδος που προτείνουν βασίζεται στον κινητήρα Αλκουμπιέρ. Το 1994 ο Μεξικανός φυσικός Μιγκέλ Αλκουμπιέρ, βασιζόμενος στους υπολογισμούς του Αϊνστάιν, ανακοίνωσε ότι ένα διαστημόπλοιο περιτριγυρισμένο από μια φυσαλίδα αντιύλης θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον χωρόχρονο για να ταξιδεύει με ταχύτητα που θα ξεπερνά την ταχύτητα του φωτός. Ο Αλκουμπιέρ πρότεινε ότι τα πυκνώματα του χωροχρόνου μπροστά από το διαστημόπλοιο, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη και απότομη διαστολή του από πίσω, θα το ωθούσε με απίστευτες ταχύτητες, σε απόλυτη αρμονία με τη θεωρία της Σχετικότητας. Επιπλέον το πλήρωμα του διαστημοπλοίου δεν θα υφίσταται τις συνέπειες της επιτάχυνσης. Ετσι, ενώ ένας παρατηρητής θα βλέπει το διαστημόπλοιο να εξαφανίζεται στο άπειρο, οι επιβάτες θα αισθάνονται μηδενική επιτάχυνση. «Φανταστείτε το σαν έναν σέρφερ που καβαλάει ένα κύμα. Η σανίδα κινείται πολύ γρήγορα, αλλά ο σέρφερ μένει ακίνητος». Βέβαια, η ποσότητα ενέργειας που απαιτείται για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη: σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Κλίβερ και Οουμπουζι, ισοδυναμεί με ολόκληρη τη μάζα του πλανήτη Δία. Και όπως ομολογούν οι δύο ερευνητές, θα χρειαστεί να περάσει πολύς καιρός ακόμη μέχρι να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε την τεχνολογία που θα ήταν ικανή να τιθασεύσει αυτή τη μορφή ενέργειας. *