Μια βόλτα στο θέατρο Σπύρος Ρουμελιώτης Α’3
Ο Πέτρος, ο Νίκος και ο Ορέστης ήταν φίλοι από παιδιά Ο Πέτρος, ο Νίκος και ο Ορέστης ήταν φίλοι από παιδιά. Ο Ορέστης κάθε φορά που συναντούσε κάποιον τυφλό στο δρόμο αντιδρούσε άσχημα. Θεωρούσε ότι τον εμποδίζουν να κινηθεί γρήγορα και πολλές φορές τους μιλούσε άσχημα ή τους έσπρωχνε για να περάσει.
Μια μέρα ο Νίκος διάβασε στο internet ότι σε ένα θέατρο ανεβάζουν μια παράσταση όπου συμμετέχει και το κοινό. Στη συγκεκριμένη παράσταση παίζουν τυφλοί και σκοπός της είναι να κάνουν γνωστό στους υπόλοιπους, που βλέπουν, πώς κινούνται και πώς νιώθουν όσοι έχουν χάσει την όρασή τους. Ο Νίκος αμέσως το συζήτησε με τον Πέτρο και σκέφτηκαν ότι θα έπρεπε οπωσδήποτε αυτή τη παράσταση να την παρακολουθήσουν μαζί με τον φίλο τους τον Ορέστη. Αποφάσισαν να κλείσουν εισιτήρια και για τους τρείς τους. Φυσικά το θέμα της παράστασης δεν θα του το έλεγαν, γιατί σίγουρα θα αντιδρούσε. Έκλεισαν λοιπόν εισιτήρια και απλά είπαν στον φίλο τους ότι θα πάνε να δούνε μία παράσταση, που τους είπαν ότι είναι πολύ καλή.
Μόλις έφτασαν στο θέατρο και ο Ορέστης κατάλαβε για το τι πρόκειται να δει είπε στους άλλους : -Ρε, είστε καλά ; Τι με φέρατε να κάνω εδώ; Δεν πάμε να πιούμε καμιά μπύρα ; -Έλα ρε, μιας και ήρθαμε ας κάτσουμε να το δούμε. -Μην πάνε χαμένα και τα εισιτήρια…
Σκοπός της παράστασης ήταν να γνωρίσουν οι συμμετέχοντες το τι συμβαίνει όταν σβήνουν τα φώτα, πώς είναι η ζωή στο σκοτάδι. Πώς είναι η καθημερινότητα των τυφλών. Οδηγοί με μειωμένη ή καθόλου όραση συνόδευσαν τους επισκέπτες σε μια <<βόλτα στην πόλη>>, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Οι χώροι ήταν ειδικά διαμορφωμένοι και θα έπρεπε να κινηθούν βασισμένοι μόνο στους ήχους, τη θερμοκρασία, την αφή, αλλά κυρίως στους τυφλούς οδηγούς, οι οποίοι έγιναν τα μάτια τους. Έδωσαν σε όλους από ένα μπαστούνι σαν αυτό που κρατούν οι ίδιοι.
Τους εξήγησαν πώς έπρεπε να το κρατάνε και πώς έπρεπε να κινούνται Τους εξήγησαν πώς έπρεπε να το κρατάνε και πώς έπρεπε να κινούνται. Στην αρχή ήταν πολύ περίεργα και άβολα. Με τη βοήθεια των τυφλών άρχισαν να αισθάνονται πιο άνετα και να συνηθίζουν στα νέα δεδομένα. <<Μπήκαν στο μετρό>>, <<περπάτησαν στο Μοναστηράκι>>, <<σε διάφορους δρόμους της Αθήνας>> και στο τέλος <<πήγαν για ποτό σε bar>>. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης γνωρίστηκαν με τους τυφλούς. Πολλοί απ’ αυτούς δεν είχαν γεννηθεί έτσι, αλλά τυφλώθηκαν έπειτα από ένα ατύχημα ή μια αρρώστια.
Ο Ορέστης όταν τελείωσε η παράσταση ήταν πολύ σκεπτικός Ο Ορέστης όταν τελείωσε η παράσταση ήταν πολύ σκεπτικός. Οι φίλοι του τον ρώτησαν πώς του φάνηκε. -Σας ευχαριστώ πολύ με φέρατε εδώ. Νιώθω πολύ άσχημα για τη μέχρι τώρα συμπεριφορά μου απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Σίγουρα από δω και πέρα θα τους αντιμετωπίζω διαφορετικά. Με σεβασμό. Ο καθένας μας θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση τους.