ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ β’ λυκείου Μεγάλοι ποιητές της γενιάς του 1880, του Γ.Ροϊλού (στο μέσον ο Παλαμάς)

Η ΝΕΟΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1880 – ΝΕΑ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΣΧΟΛΗ Ανασυγκρότηση & εκβιομηχάνιση ελληνικού κράτους (Τρικούπης), αύξηση πληθυσμού στα αστικά κέντρα, εθνικοί αγώνες για επέκταση συνόρων → ανανέωση πνευματικής ζωής, με κύρια χαρακτηριστικά: την επικράτηση της δημοτικής γλώσσας (Παλαμάς, Ψυχάρης κ.ά.) τη στροφή των λογοτεχνών προς την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, κυρίως της υπαίθρου (= ηθογραφία) – σε αυτό συμβάλλει & η ανάπτυξη της Λαογραφίας (Ν. Πολίτης) βασικά ρεύματα της εποχής: παρνασσισμός & συμβολισμός (ποίηση) – ρεαλισμός & νατουραλισμός (πεζογραφία) Καλλιεργείται κυρίως το διήγημα (μικρότερο σε έκταση από το μυθιστόρημα)

ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ & ΝΑΤΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ: επιλέγει κοινά θέματα και εμπειρίες, τηρεί κριτική στάση απέναντι στην κοινωνία ΝΑΤΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ αποτελεί την ακραία μορφή ρεαλισμού απεικονίζει την πραγματικότητα σχεδόν φωτογραφικά, χωρίς ωραιοποιήσεις Οι ήρωές του είναι οι απόκληροι της ζωής και κινούνται στο περιθώριο της κοινωνίας

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ (1849-1896) Υιοθετεί την καθαρεύουσα και ανοίγει το δρόμο του ελληνικού ηθογραφικού διηγήματος Συνδυάζει την ηθογραφική αναπαράσταση με τη βαθιά γνώση της ανθρώπινης ψυχολογίας Τα πρόσωπα των έργων του θυμίζουν ήρωες ελληνικής τραγωδίας. ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ (1883) ΠΟΙΟΣ ΗΤΟ Ο ΦΟΝΕΥΣ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ (1883) ΤΟ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΝ (1884) κ.ά.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ (1851-1911) Θεωρείται ο πατέρας του ηθογραφικού διηγήματος (Σκιάθος, Αθήνα) Τα διηγήματά του αποτελούν πραγματικά ψυχογραφήματα, ενώ έντονη είναι και η θρησκευτικότητα του συγγραφέα (Η ΦΟΝΙΣΣΑ, Η ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ, ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΟ ΚΥΜΑ κ.ά.)

Οι αφηγηματικοί τρόποι: διήγηση & μίμηση ΔΙΗΓΗΣΗ: την ιστορία αφηγείται μια απρόσωπη φωνή, ένας αφηγητής έξω από την υπόθεση (μη δραματοποιημένος), που γνωρίζει ακόμα και τις σκέψεις των ηρώων του (παντογνώστης) η αφήγηση γίνεται συνήθως σε τ ρ ί τ ο πρόσωπο

Οι αφηγηματικοί τρόποι ΜΙΜΗΣΗ: ΓΊΝΕΤΑΙ ΜΕ 3 ΤΡΟΠΟΥΣ Την ιστορία αφηγείται ένα πρόσωπο από μέσα (αφηγητής δραματοποιημένος) → αφήγηση πρωτοπρόσωπη (αμεσότητα, δύναμη της προσωπικής μαρτυρίας) μεικτός τρόπος: συνδυασμός αφήγησης & ευθέος λόγου-διαλόγου ανυπαρξία αφηγητή / μόνο διάλογος