Με αφορμή υπερρεαλιστική

Αυτό…δεν είναι…

Με αφορμή υπερρεαλιστική Δηλαδή : Ήρθαμε σε επαφή με το κίνημα του υπερρεαλισμού

Διερευνήσαμε τις ιστορικές συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκε

Αναζητήσαμε την επίδραση που δέχτηκε τόσο από τη Φροϋδική θεωρία και την ψυχανάλυση όσο και από τον Μαρξισμό

Κυρίως όμως… συνομιλήσαμε με τα ίδια τα έργα ( κάποια από αυτά)

Εμπνευστήκαμε Δημιουργήσαμε με λέξεις και εικόνες τόσο ατομικά όσο και ομαδικά

Έτσι… με αφορμή την Αποκριά του Μίλτου Σαχτούρη… Μακριά σ’ έν’ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή η αποκριά το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους όπου δεν ανέπνεε κανείς πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους που τους είχαν ξεχάσει έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος μάτωνε τις καρδιές μια γυναίκα γονατισμένη ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο εν δυο παγωμένα δόντια   Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι αποκριάτικο γεμάτο μίσος το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα μαχαιρωμένο

…φτιάξαμε τις δικές μας μικρές αποκριές… Μακριά σ’ έναν άλλο κόσμο ξεχασμένο κόσμο, που δεν γνώριζε κανείς γαϊδουράκια γεμάτα άσπρους ξεχασμένους αετούς, περπατούσαν στους παγωμένους από χιόνι δρόμους, περιμένοντας να βγει το φεγγάρι να γνωρίσουνε τη ζεστασιά της αποκριάς, που θα τους κατακλύσει με χαρά και μπλε πατάτες. Πίνακας του Juan Miro.

Ουρανός καταγάλανος γεμάτος από αιωρούμενα κομφετί , κομφετί από το χαρτοπόλεμο. Βγείτε στους δρόμους με χαρά πηδώντας στον ουρανό για να αγγίξετε το χαρταετό. Συναίσθημα που το έχεις από μικρό παιδί να φτάσεις στον ήλιο. Και όταν το φεγγάρι της επιθυμίας σου πλέον έχει τελειώσει την αποκριά πετάμε στη θάλασσα. Η χαρά τελειώνει και ξεκινά ο πόλεμος. Ένας γυάλινος χαρτοπόλεμος και όταν αυτός πάψει να υπάρχει τότε θα πάψουμε και εμείς. Γιατί για πόσο ακόμα θα ματώνουμε από τα σπασμένα γυαλιά του χαρτιού; Joan Miró Figures at Night Guided by the Phosphorescent Tracks of Snails,1940 watercolour and gouache on paper Philadelphia Museum of Art, The Louis E. Stern Collection, 1963 © 2012 Successió Miró/Artists Rights Society (ARS), New York/ADAGP, Paris

Με αφορμή το ρόδο του διαλογισμού (rose meditative) του Dali

…και το ποίημα «Παράφασις ή Η κοιλάδα με τους ροδώνες» του Νίκου Εγγονόπουλου … ;τί είναι στη ζωή να μην είναι αίνιγμα γρίφος; ; μα κι η ζωή η ίδια δεν είναι γρίφος αίνιγμα; τι δυστυχία οι τεχνοκράτες μέσα στην τύφλα απ' ολούθε που τους περιζώνει να παραμένουνε στις κούφες πεποιθήσεις(;) τους ισχυρογνώμονες πεισματωμένοι γινατζήδες του ποιητή πια μόνη -θεόθεν- σωτηρία λύσις παρηγόρηση μένει η κοιλάς με τις τριανταφυλλιές ό εστί μεθερμηνευόμενο η κοιλάδα των ροδώνων

…περιπλανηθήκαμε στους δικούς μας ροδώνες… Η Κοιλάδα με τους Ροδώνες Αγωνία και κατάρα είναι οι δυο έγνοιες των τεχνοκρατών, οι οποίοι μετά απ’ όλες τις δυστυχίες που προκαλούν, ονειρεύονται μια κοιλάδα με ρόδα.

Σε μια χώρα έρημη, απομονωμένη, σε ένα τοπίο εχθρικό, χωρίς βλάστηση και χρώματα, δύο άνθρωποι βρίσκονται χαμένοι, εξουθενωμένοι και ολομόναχοι στην απεραντοσύνη της ερήμου. Κι όμως, ένα τριαντάφυλλο καταφέρνει να ανθίσει μέσα από τα ερείπια και την « καμένη γη », σαν να νικά τον θάνατο και την παρακμή. Έτσι, η αγάπη των ανθρώπων και η συντροφικότητα μπορούν να αναγεννιούνται, να παραμένουν άθικτες και να ξεπερνούν κάθε εμπόδιο και δυσκολία, αφού όταν ανθίζουν γίνονται πιο ισχυρές

και τα ερείπια της σιωπής η ελπίδα αναγεννάται και η αγάπη. Αναγέννηση Μέσα από την απόγνωση και τα ερείπια της σιωπής η ελπίδα αναγεννάται και η αγάπη.

Τα χρώματα του ρόδου αιτίες δειλινού Κι οι σκέψεις βάλαν πλώρη για τόπους μακρινούς. Και κάπου εκεί στα ξένα μια σκέψη πιο τρελή από τις άλλες φεύγει και τ’ όνειρο συναντεί. Στο πρώτο κοίταγμά τους ο έρωτας ανθεί και κάπου εκεί στο χρόνο ξεχνιέται η λογική. Άξαφνα τότε οι μοίρες τα νήματα κινούν και μ’ ένα τους αδράχτι τον έρωτα χτυπούν. Εκείνος λαβωμένος με αίμα στη πληγή πέφτει νεκρός και σπάει και η καρδιά θρηνεί. Έκτοτε τ’ όνειρο χάθηκε απ’ τη ζωή κι η σκέψη πλέον έπαψε να το αναζητεί.

Απορία Τι είναι η ζωή...; Μήπως είναι μια ιστορία... Μήπως ένα παραμύθι...; Μήπως είναι μια κοιλάδα με ένα αιωρούμενο ρόδο στο κέντρο της που πρέπει να περιπλανιόμαστε μέχρι να βρούμε μια έξοδο προς την πραγματική ζωή ή το θάνατο;

Μάτια θλιμμένα σαν το γκρίζο τ’ ουρανού Αίμα που βράζει σαν κόκκινο τριαντάφυλλο Χείλη που παλιές αγάπες θυμίζουν. Και μέσα στο γεμάτο λουλούδια λιβάδι οι παιδικές φωνές την χαμένη αθωότητα θυμίζουν. Κι όταν θα έρθει η φωνή μεσ’ στο απέραντο χωράφι τα παιδικά τρεχαλητά θα πάρει στο φευγιό της.

Πόλη του αγριολούλουδου, Οι τσιγγάνοι κρέμονται στις γωνιές σου, Κρεμούν και τα στολίδια τους οι περαστικοί, δάκρυα του φθινοπώρου. Πόλη της κόκκινης ομίχλης, παλεύουν με τη φωτιά τα στεγνωμένα απ τον ήλιο χείλη σου. Εμείς κρύβουμε πέτρες στην τσάντα και χρώμα γεμίζουν τα χέρια, το άπιαστο εκείνο ρόδο, την ψυχή σου να ξυπνήσουμε. Πλέον ας μην αναζητήσουμε μια ανάσα υγρή στα μάγουλα αγαλμάτων. Τα θέλουμε όλα για όλους. Μελωδίες ανδαλουσιανές να τριβελίσουν το κορμί μας, καθώς τα πάθη του κορμιού σου βίαια ξεχύνονται. Δεν θέλουμε στους καθρέπτες των ματιών σου, Είδωλα απατηλά να ερωτευτούμε. Μονάχα άρωμα κανέλας και καλαμποκιού, Της κιθάρας να πηγαίνει συνοδιά.

Σαν μαραμένο άνθος που ουρλιάζει για νερό έχεις γύρει στο παράθυρο ψάχνοντας για κάτι εξωπραγματικό, ικανό στο σώμα σου να φυτρώσει δυο φτερά, να μπορέσουν με ένα τους πέταγμα για έναν άλλο πλανήτη να σου δώσουν το έναυσμα. Σκεπτόμενη όλα αυτά, ξάφνου νιώθεις δυο πλάσματα να σε σηκώνουν ψηλά, ο ουρανός να σκίζεται κι έπειτα ένα άστρο να γελά νωχελικά.

Χάραξε στο λιμάνι αχνό γαλάζιο, ροζ Και χαμογέλασε χαιρέκακα ο νοτιάς Άνθισε και στα μάτια τους μια νέα μελαγχολία Κι ήταν η άνοιξη σκληρή σαν τις παλάμες τους. Μετανάστες στη μιζέρια τους, τις θάλασσες κερνούν κρασί. Όμορφη η εαρινή αυταπάτη Θυμίζει πια γιορτή του ορίζοντα η πληγή.

Από τη «Σκοπιά» του Ανδρέα Εμπειρίκου…

… μετακινηθήκαμε στη δική μας σκοπιά…

Με αφορμή την άνοιξη ζωγράφων… …όπως του Vladimir Kush

…ή εκείνην του Jacques Guignard…

…ονειρευτήκαμε τις δικές μας «Ανοίξεις»… Μες στα ρυτιδωμένα βλέμματα ερμητικά κλειστά στη δίνη του χειμώνα με το πρώτο φως της ανοιξιάτικης ισημερίας τα πουλιά του παραδείσου συνοδεύουν το χορό της άνοιξης. Το κλάμα του βρέφους έπαψε στο άκουσμα του αηδονιού και τα κοχύλια στην ακτή βγήκαν την ποθητή ομορφιά να θαυμάσουν. Κι εσύ που μες στο άγχος τριγυρίζεις προσηλώσου σ’ αυτή την ομορφιά για να γίνει ο ήλιος της ψυχής σου πιο μεγάλος απ’ τη μιζέρια σου

Ήρθε πάλι η άνοιξη Και το παράπονο με πιάνει Γιατί με τα άλλα πουλιά Δεν ήρθε το δικό μου Και να ’ταν η νύχτα θάλασσα Τα όνειρα καράβια, Να σαν και ’συ φεγγάρι μου Ο μόνος προορισμός μου Να ξέρω πως ό,τι κι αν συμβεί, Αν ο κόσμος σβήσει, Θα στέκεις και θα καρτερείς Την άνοιξη ν’ ανθίσει

Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ Όπως ένα κουκούλι σπάει και η κάμπια μετατρέπεται σε πεταλούδα Όπως ο αρχαίος φοίνικας το ξακουστό πουλί αναγεννάται από τις στάχτες του Έτσι και η νιότη απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά της πραγματικότητας και αναζωπυρώνει τις ελπίδες και τα όνειρά του.

Δραματοποιήσαμε το τηλέφωνο αστακό του Salvador Dali

ΑΣΤΑΚΟ; - Αξιότιμη μητέρα, τι φαγητό έχουμε σήμερα; - Αγαπημένο μου παιδί θα επικοινωνήσω με το υπηρετικό προσωπικό ώστε να συνεννοηθεί με τον σεφ για να αγοράσει αστακό. - Μα μητέρα σας είπα ότι σήμερα θα επιθυμούσα να τραφώ με χαβιάρι. - Σήμερα όμως τέκνον μου, επειδή έχεις τα γενέθλια σου, κάλεσα απ' την Αθήνα ένα διακεκριμένο σεφ, ειδικό στον αστακό. - Ω μητέρα! Μη με στεναχωρείτε! Θυμάστε πιστεύω την τραυματική εμπειρία μου με τους αστακούς στα νησιά Φίτζι. Αχ αυτή η πανάκριβη σαγιονάρα! Κομματάκια μου την έκανε! - Μην στεναχωριέσαι παιδί μου, θα αγοράσουμε όλη την εταιρεία και θα έχεις όποια σαγιονάρα θες. - Μα μητέρα μου την αγόρασε ο πατέρας πέρσι. Σειρά σας λοιπόν να διευθετήσετε το θέμα με τον αστακό γιατί αλλιώς θα χρειαστεί να αντικαταστήσουμε τον κύριο Statham με τον κύριο Pitt εξίσου γνωστό και διακεκριμένο για τις δημιουργίες του με χαβιάρι.

Τον ακροστιχίσαμε… ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΑΣΤΑΚΟΣ Τρίτη Ήλιος Λιακάδα Ελλάδα Φως Ωκεανός Ναυάγιο Όμηρος Αν Σ ’αρέσει Τώρα Άνοιξη Καλοκαίρι Όμορφο Σ’ αγαπώ

Τον αναγραμματίσαμε… ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΑΣΤΑΚΟΣ ονωφελητσοκάστα αστακοτηλέφωνο αστατηλεκόφωνο αστακοφωνοτηλέ τηλεφωνικοαστατηλέ αστοτηλεκοσφών τασηλτεαφώκονος αλεκαστανησφωτός τηλεασταφωνόκος …………………………………………………………..

Εκμεταλλευτήκαμε την «τρέλα» του φωτοτυπικού …

…συμπληρώνοντας την μισή «Τρελή ροδιά» του Ελύτη ΣΚΙΣΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΙΣΗ ΡΟΔΙΑ ΤΡΕΛΗ Σ’ αυτές τις κάτασπρες αποθήκες Σφυρίζοντας σε θολωτές λίμνες τρελή ροδιά ξεπρόβαλλε Που σκιρτάει στο φως του παραθύρου της ανοιξιάτικης μοίρας Με ανέμου πρίσματα και θάλασσας κύματα τρελή ροδιά αναπηδά Που σπαρταράει με φύλλα ελπίδας Ανοίγοντας όλα τα χρώματα τις ίριδας Όταν στους κάμπους που ξενυχτάς Θερίζουνε με τα ξανθά του ήλιου μαλλιά Γυρίζοντας τα πέρατα των ονείρων σου τρελή ροδιά ηλιογεννημένη Που βάζει ανύποπτη μες τη φωτιά φώτα κόκκινα και χρυσαφιά Που ξεχειλίζει από κελάηδημα νερού μουσκεμένου μαντηλιού Είναι τρελή η ροδιά που μαύρο υφαίνει γύρω μου Στη μέρα που απ’ τη ζήλια στέρεψε γιω φτερά, Μαγιών γέννησε Ζώνοντας τον αιώνιον ήλιο Εκτυφλωτικά, πέστε μου πως χάνεστε, χαμός Που αρπάει μια χαίτη μ’ άσπρο άλογο Πότε θλιμμένη και πότε χαρωπή τρελή ροδιά κλεισμένη στο κουτί Που ξεφωνίζει την καινούργια ζωή.

Τέλος, απαντήσαμε στο «Όλος ο κόσμος» του Ελύτη … Έταξα στην ίριδα μια γη καλύτερη μιαν εποχή γεμάτη χώμα φρέσκο από χαμομήλι αμόλυντο στα γυμνά πόδια που θυμιάζουνε με φούρια πράσινη τη λαχτάρα της νεροκορφής καθώς θαμπώνουν τους δρόμους όπου χτυπούν οι πέρδικες τη βαθιά καρδιά της ευφωνίας. Γέμισα κάτασπρα πουλιά τον άνεμο που θα πάει στα πρωινά εγκαίνια της θάλασσας! Και να τώρα που είμαστε και οι δυο μας έτοιμοι, κρατιόμαστε απ' τα χέρια, η ποδιά μας είναι παιδική, πότε ρόδινη πότε πράσινη, τα κλωνάρια μας αμάραντα. Όταν φυσούμε ανοίγει ο πέπλος το πλατύ ριγήλισμα της άμμου στα ωραία χρόνια που θα 'ρθουν γεμάτα νανουρίσματα και κορμιά ναϊάδων στάζοντας φύκια με πολλές διαμαντόπετρες τραγουδιών που θα ξαναγυρίσουν ανέγγιχτα στο βάθος τ' ουρανού. Από κει θ' αρχίσει κι ο μόχθος, κι η ευτυχία θα μπει στα κρύσταλλα που περιμέναμε χωρίς άλλες κορυφογραμμές χωρίς άλλα νησιά χωρίς άλλες ιστορίες από κείνες που ταιριάζουν στα στήθια μας αλλά και στα στήθια όλου του κόσμου γιατί όλος ο κόσμος μπορεί να μιλήσει με φωνή πορφύρας για την ευτυχία του γιατί όλος ο κόσμος αγαπάει τα πράματα που τον αγαπούνε και τρέχει στην απέραντη χλωρασιά της ψυχής του όπως τρέχει ο καταρράχτης στα βουνά, ο ύμνος στα χρυσά μαλλιά των παλικαριών της Δικαιοσύνης.

…με το δικό μας τρόπο ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ Πουλιά πετάνε, αεροπλάνα Κι ο υπεράνθρωπος. Συνωστισμός στον άνεμο Αλλάζει όψεις η ζωή. Γενικώς απρόβλεπτη, σαν ρουλέτα Μια κόκκινο, μια μαύρο κι από την αρχή Μια κερδίζεις και μια χάνεις. Όλα στο βωμό της ζωής Εν ονόματι φωτός. Ελεύθερη πτήση γροθιά στα δεσμά του κόσμου. Ανατολή ηλίου, αφέτη τουφεκιά. Νέος δρόμος Αρχή ελπίδας Σωτηρίας στίγμα.

Ως επίλογο αντιγράφουμε από την ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟΥ «…δεν άνθησαν ματαίως» της Φραγκίσκης Αμπατζοπούλου «Ο υπερρεαλισμός ήταν και είναι μια μεγάλη ελπίδα για τον άνθρωπο. Μόνο που δεν υποσχέθηκε ποτέ σε κανέναν την ανάπαυση, την ασφάλεια, την σωτηρία. Αντίθετα ζητά έναν συνεχή πνευματικό αγώνα και δεν εντοπίζει τον εχθρό μονάχα έξω κι απέναντί μας, αλλά και μέσα μας» Σελ. 37

Σας ευχαριστούμε