Μια ποιήτρια των αισθήσεων Θεώνη Κοτίνη

Η Θεώνη Κοτίνη γεννήθηκε το 1967 στη Μυρσίνη Ηλείας Η Θεώνη Κοτίνη γεννήθηκε το 1967 στη Μυρσίνη Ηλείας. Σπούδασε φιλολογία και θεατρολογία στην Αθήνα, όπου ζει, υπηρετώντας ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: "Μικρογραφία", 1999, "Αθώα τη νύχτα", 2003, και "Ανίδεοι πάλι", 2006 (βραβείο ποίησης περιοδικού "Διαβάζω", 2007) -όλες από τις εκδόσεις του περιοδικού "Πλανόδιον".

Ποιητικές συλλογές (2010) Θεός ή αγάπη, Γαβριηλίδης (2006) Ανίδεοι πάλι, Πλανόδιον (2003) Αθώα τη νύχτα,Πλανόδιον (1998) Μικρογραφία, Πλανόδιον

Αθώα τη νύχτα (2003) Μάνη Φτάσαμε βράδυ την ώρα που αποσύρονταν οι όγκοι σε ένα φάσμα μελανής διάρκειας στον ορίζοντα Πάνω μας ανένδοτα βουνά κι η βλοσυρή γαλήνη του λυκόφωτος Βράχοι οξείς σε μια πυκνή κατεβασιά μέχρι τη ρίζα των σπιτιών έφερναν έναν τρόμο παλιό πάνω στις στέγες που έσβηνε το χνώτο των ανθρώπων σε ύπνο βαθύ πηγαδίσιο Κλειστά βουνά ανήμερα και μέσα νήπια τα σπίτια ανακλαδίζονταν σε ήπια νερά Κι ένα ρίγος βουβό σαν πέρασμα φιδιού στην πέτρα ανέβαινε απ’ τη ρεματιά στα δέντρα τα φύλλα ακίνητα άπλωναν πλατιά παλάμη στο σκοτάδι κι αυτιάζονταν το επίμονο αλύχτισμα του σκύλου στην πλαγιά Και το βλέμμα δειλό βούλιαζε αύτανδρο στη νύχτα που επέστρεφε ξυπνώντας το νερό στο ποτάμι και έβρισκε πέρασμα υγρό στο κορμί για να ριζώσει ο ίσκιος του αγριμιού και να ξανάβρεις ταπεινό χωρίς αιχμή το στήθος

Η ΑΓΚΑΛΙΑ η άγκυρα του σώματος φουνταρισμένη πολλές οργιές βαθιά σε αγαπημένο στήθος Η αγκαλιά η πλημμυρίδα των χεριών όταν ανοίγουν αγανό σκοτάδι αμασχάλης γύρω από γη παλιά που ξέχασες Η αγκαλιά η νηνεμία της ανάσας που ρέει αθόρυβη και σ’ ακουμπά σε αμοιβαία σάρκα πλήρη

ΜΑΖΙ σου έμαθα απλότητα έμαθα της φωνής σου τους καιρούς τον ύπνο σου το μεσημέρι έμαθα τη λήθη των κορμιών που αγκαλιάζονται το αρχίνισμα της μέρας όταν γυρνάς στο σπίτι την άφεση του στήθους που σε γνωρίζει ολόκληρο Έμαθα την επάρκεια της παρουσίας το εδώ του χρόνου Μαζί σου έμαθα τον πόλεμο έμαθα άμυνες και τακτικές σιωπές αντίδοτα αλήθειας σκληρή εξουσία Έμαθα το άλλοθι των ευγενών προθέσεων την έπαρση του δυνατού εκδίκηση του νικημένου Μαζί σου διδάχτηκα απώλεια ενέργειες παραβατικές και τιμωρία

Άλλος Πόσο αλλιώτικος κοιτάς  μια μέρα τον καθρέφτη κι έχουν περάσει χρόνια Που ήσουνα τόσο καιρό και γιατί γύρισες; Δεν ξέρεις με ένα απλό κατέβασμα στα βλέφαρα σβήνεις και μένεις πάλι άλλος

Τέταρτη συλλογή για τη Θεώνη Κοτίνη (γ Τέταρτη συλλογή για τη Θεώνη Κοτίνη (γ. 1967), τέσσερα χρόνια έπειτα από το Ανίδεοι πάλι που είχε τιμηθεί με το βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω». Η Κοτίνη υφαίνει με επιμέλεια τον ποιητικό της ιστό, φτάνοντας στο τρυφερό και χαμηλόφωνο καταστάλαγμα του στίχου της. Ο χρόνος και ο τόπος αρθρώνονται ανάγλυφοι στη διαδοχή και τη λεπτομέρειά τους, μέχρι και την ελάχιστη υποδιαίρεσή τους, εκεί όπου ενσωματώνονται πλέον στην εσώτερη ύπαρξη. Αντλεί την έμπνευσή της από το χώρο του ονείρου και από την απτή καθημερινότητα. Τη συγκινεί το τοπίο, φυσικό και αστικό, άλλοτε ανώνυμο, άλλοτε συμβολικά φορτισμένο: Ταΰγετος, Αττική γη, γενέθλια Ηλεία. Εσωστρεφής στην ευαισθησία της, ίσως και υποτονική, γλυκόπικρη, περιγραφική  –με ποιήματα που θυμίζουν μικρού μήκους ταινίες– διαβάζεται με μιαν ανάσα, σαν αδιάκοπος εσωτερικός μονόλογος. [δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Διαβάζω, τεύχος 510, σελ. 70]

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ Η σύναξη ασυνάρτητη κεφάτη/ παιδιά συνταξιούχοι σερπαντίνες/ ποδήλατα τραγούδια νοικοκύρηδες Τόσοι άνθρωποι/ ριγμένοι στον πυθμένα του ήλιου/ για λίγη χλιαρή χαρά συνάντησης/ για κάποια μεταμφίεση γιορτής Φευγάτοι τώρα όλοι/ ψυχρό απόγευμα Μαρτίου/ γυρίζουν σπίτι κι ανοίγουν τηλεόραση/ να μάθουν αν τιμήθηκε λαμπρά/ κι αυτή η περίσταση Άφησαν πίσω τους σκουπίδια/ και πατημένο χορταράκι να ανασαίνει/ βρώμικο χνότο πλήθους Πιο πέρα ο σκύλος/ γλείφει χυμένο αναψυκτικό/ και λασπωμένα κόκαλα Ληγμένο φως πάνω στα δέντρα/ που φτύνουν ανοιξιάτικο μπουμπούκι/ σε πιάτα πλαστικά και σ΄ αποτσίγαρα Στα σύρματα χαρταετοί/ παρατημένοι/ νεκρά πουλιά στην ξόβεργα Και κάτω δύο γέροι στο παγκάκι/ όλο αναβάλλουν Αυτοί θα πάνε σπίτι τελευταίοι/ θ΄ ανάβουν ένα φως στο χολ/ και θα πλαγιάσουνε νωρίς/ για να μην καταλάβουνε/ πόσο απελπίστηκαν και πάλι/ στην αγέλη