ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ Το όνομα επιλέχθηκε λόγω του γεγονότος ότι μας αρέσει και ασχολούμαστε όλα τα μέλη της ομάδας με την μουσική. Η ομάδα: Αναστασία Συμεωνίδου Ευριπίδης Πούλιος-Κατζουράκης Κωνσταντίνος Τσεκερίδης Παναγιώτης Κεραμάρης

Ερευνητική εργασία με θέμα το Βυζάντιο και την Βυζαντινή Θεσσαλονίκη Θεματικές ενότητες: Βυζάντιο και Θεσσαλονίκη Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο Βυζαντινή τέχνη στην Θεσσαλονίκη

Βυζάντιο και Θεσσαλονίκη Το Βυζάντιο (επίσης Βυζαντίς) υπήρξε αρχαία αποικία που ιδρύθηκε στο μυχό του Κεράτιου κόλπου και των στενών του Βοσπόρου, στην περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα η Κωνσταντινούπολη. Η τοποθεσία ονομαζόταν παλαιότερα Λύγος. O επικρατέστερη άποψη σχετικά με την ίδρυση του Βυζαντίου παραδίδεται από τον Στράβωνα στα Γεωγραφικά, σύμφωνα με τον οποίο η πόλη ιδρύθηκε το 658/7 π.Χ. από Μεγαρείς αποίκους, με επικεφαλής τον Βύζαντα, από τον οποίο και πήρε το όνομά της.

Βυζαντινή Αυτοκρατορία ή Βυζάντιο ή Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αναφέρεται στην αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη η οποία ήταν κληρονόμο κράτος του γεωγραφικού χώρου της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με χρονικά όρια που ξεκινούν από τα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου του 330 και φτάνουν ως την τελική της πτώση, την άλωση της. Το Βυζάντιο χωρίζεται σε τρεις περιόδους : Πρωτοβυζαντινή περίοδος Μεσοβυζαντινή περίοδος Υστεροβυζαντινή περίοδος

Χάρτης τη Πόλης της Θεσσαλονίκης Ο Ναός της Αχειροποίητου Τα τείχη της Θεσσαλονίκης

Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ-ΓΑΜΟΣ Τα κορίτσια απαγορευότανε να παντρεύονται κάτω των 12 ετών ενώ τα αγόρια κάτω των 14 ετών. Μέχρι τον 11ο αιώνα οι γυναίκες δεν είχαν καθόλου δικαιώματα. Από τον 11ο αιώνα συμμετέχουν στα κοινά και αποκτούν παιδεία. Στα παιδιά εκτός από τα ονόματά τους έφεραν και το όνομα του πατέρα τους σε γενική πτώση. Αργότερα καθιερώθηκε η χρήση επιθέτων. ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΧΟΛΕΙΟ Η εκπαίδευση χωριζόταν σε δύο κύκλους σπουδών, του γραμματικού και του γραμματιστή. Στον 1ο κύκλο φοιτούσαν παιδιά ηλικίας από 7 ετών ενώ στον 2ο κύκλο παιδιά ηλικίας από 12 ετών. Τα σχολεία λειτουργούσαν με δίδακτρα και μετά τις βασικές σπουδές το παιδί μπορούσε να συνεχίσει στο πανεπιστήμιο εφόσον υπήρχε οικονομική δυνατότητα.

Ιατρική και Υγεία Οι πόλεις διέθεταν κρατικά νοσοκομεία με ιατρούς ανάλογα με τον πληθυσμό τους. Επίσης λειτουργούσαν ιδιωτικά ιατρεία καθώς και κατ’ οίκον περίθαλψη. Πολλές φορές όμως οι απλοί άνθρωποι κατέφευγαν στην μαγεία και σε άλλους τρόπους αντιμετώπισης τυχών προβλημάτων. Κατοικία Η κατοικία του καθενός αντιπροσώπευε την οικονομική του κατάσταση, έτσι υπήρχαν από πλούσιες επαύλεις και δυόροφα κτήρια μέχρι φτωχικές καλύβες που στερούνταν κάθε άνεση. Ενδυμασία και μόδα Οι Βυζαντινοί παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον τη μόδα και αγαπούσαν τα κοσμήματα. Ο ρουχισμός διέφερε ανάλογα με το κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο του καθενός. Οι γυναίκες και κυρίως οι εύπορες στολίζονταν και ενδιαφέρονταν για το ρουχισμό τους, φρόντιζαν τα μαλλιά τους.

Διατροφή Οι βυζαντινοί είχαν ιδιαίτερη αδυναμία στο φαγητό με εξαίρεση τις περιόδους νηστείας. Το καθημερινό τραπέζι διέφερε ανάλογα την οικονομική κατάσταση του καθενός . Ο μέσος Βυζαντινός δεν είχε και πολλές διατροφικές επιλογές. Αφού είχε να αντιμετωπίσει αυθαιρεσίες μεγαλογεωκτημόνων και πιθανές θεομηνίες ή επιδημίες. Ψυχαγωγία Οι θρησκευτικές, κοινωνικές και λαϊκές γιορτές αποτελούσαν τους βασικούς τρόπους ψυχαγωγίας. Στις μεγάλες πόλεις οι ιππόδρομοι έπαιζαν βασικό ρόλο στην καθημερινότητα των ανθρώπων ενώ στην επαρχία τα ετήσια πανηγύρι. Μοναχισμός Ο μοναχισμός γνώρισε μεγάλη ακμή στο Βυζάντιο κυρίως μετά την αναστύλωση των Αγίων Εικόνων. Περιοχές ολόκληρες καλύφθηκαν με μοναστήρια με σημαντικότερη την χερσόνησο του Αγίου Όρους. Από τον 9ο αιώνα υπήρχε σημαντική μοναχική κοινότητα η οποία χάρη στα προνόμια που παραχωρηθήκαν από ορισμένους αυτοκράτορες εξελίχθηκε σε ισχυρή μοναστική πολιτεία.

Βυζαντινή τέχνη στην Θεσσαλονίκη Με τον όρο Βυζαντινή τέχνη αναφερόμαστε γενικά στην καλλιτεχνική παραγωγή και έκφραση που αναπτύχθηκε την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μεταξύ του 4ου αιώνα και της άλωσης της Κωνσταντινούπολης το 1453. Η βυζαντινή τέχνη θεωρείται πως γεννήθηκε αρχικά στην πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας Κωνσταντινούπολη, αλλά επεκτάθηκε στο μεγαλύτερο τμήμα του μεσογειακού κόσμου και ανατολικά ως την Αρμενία. Υπήρξε αποτέλεσμα της αρχαίας ελληνικής παράδοσης. Περίοδοι Βυζαντινής Τέχνης: παλαιοχριστιανική τέχνη και πρωτοβυζαντινή περίοδος(4ος-7ος αιώνας) εικονομαχία και μεσοβυζαντινή τέχνη (8ος-12ος αιώνας) περίοδος των Παλαιολόγων και ύστερη βυζαντινή τέχνη (13ος-15ος αιώνας)

Παλαιοχριστιανική τέχνη και πρωτοβυζαντινή περίοδος(4ος-7ος αιώνας) Η πρώτη περίοδος της βυζαντινής τέχνης αποτελεί ένα μεταβατικό διάστημα και χαρακτηρίζεται κατά συνέπεια από μία συνύπαρξη της ρωμαϊκής παράδοσης με τα πρότυπα της ύστερης αρχαιότητας και των χριστιανικών επιδράσεων. Χαρακτηριστική μορφή έκφρασης της παλαιοχριστιανικής αρχιτεκτονικής τέχνης, αποτελεί ένας νέος ρυθμός εκκλησιαστικού ναού, η βασιλική, που συναντάται σε τρεις μορφές, δρομική βασιλική, βασιλική με εγκάρσιο κλίτος και σταυροειδής βασιλική και η οποία στα χρόνια του Ιουστινιανού συνοδεύεται και από την παρουσία τρούλου Εικονομαχία και μεσοβυζαντινή τέχνη (8ος-12ος αιώνας) Tην περίοδο 730-843 η βυζαντινή αυτοκρατορία κλονίζεται από τις έριδες σχετικά με τη λατρεία των θείων μορφών και την απεικόνισή τους στην τέχνη. Στα πλαίσια αυτών, πολλές εικόνες και τοιχογραφίες καταστρέφονται ή αντικαθίστανται από άλλες, με αποκλειστικά διακοσμητικά θέματα, που περιλαμβάνουν την απεικόνιση ζώων, πτηνών, ή γεωμετρικών μορφών καθώς και σταυρών. Μετά την εικονομαχία στην αγιογράφηση των ναών, εφαρμόζεται ένας κοινός κανόνας, αν και όχι πάντα με την ίδια ακρίβεια. Συγκεκριμένα, κάθε μέρος του ναού αποκτά μία συγκεκριμένη συμβολική σημασία και κατά συνέπεια και μία ξεχωριστή θεματολογία στην εικονογράφηση. Περίοδος των Παλαιολόγων και ύστερη βυζαντινή τέχνη (13ος-15ος αιώνας) Η ύστερη βυζαντινή τέχνη οριοθετείται από την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους και εκτείνεται χρονικά ως την άλωση της. Οι αρχιτεκτονικοί τύποι δεν διαφοροποιούνται αισθητά από τα παραδείγματα των προγενέστερων εποχών. Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η μεγαλύτερη ποικιλομορφία, η οποία εκδηλώνεται με τη δημιουργία συνδυαστικών τύπων. Τα είδη ναών που απαντούν κατά την υστεροβυζαντινή περίοδο είναι η βασιλική, ο σταυροειδής εγγεγραμμένος τύπος με τρούλο, ο οκταγωνικός, ο μικτός τύπος και ο σταυρεπίστεγος.

Ναός Οσίου Δαυίδ Το εκκλησάκι του Οσίου Δαβίδ στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης, υπήρξε άλλοτε το καθολικό της μονής του Σωτήρος Χριστού. Η προσωνυμία "του Λατόμου" οφείλεται ίσως στην ύπαρξη λατομείων πέτρας στην περιοχή. Πρόκειται για παλαιοχριστιανικό σταυρικό ναό του τέλους του 5ου ή των αρχών του 6ου αι. Η κόγχη του ιερού κοσμείται με την περίφημη παράσταση του Οράματος του Ιεζεκιήλ, με τον Χριστό αναλαμβανόμενο μέσα σε ουράνια δόξα πάνω από τους τέσσερις ποταμούς της Εδέμ, στις όχθες των οποίων κάθονται οι προφήτες Ιεζεκιήλ και Αββακούμ. Τη νεανική μορφή το Χριστού διαπνέει βαθύτατα ο έρωτας του Θείου. Η συμβολική και καλλιτεχνική αξία του έργου δεν αφήνει αδιάφορο το θεατή. Οι μοναδικής αξίας τοιχογραφίες του ναού (Γέννηση, Βάπτιση και τμήματα άλλων θεμάτων) χρονολογούνται κοντα στο 1160 και εντάσσονται στην "ακαδημαϊκή" τεχνοτροπία της κομνήνειας τέχνης.

Τέλος Ερευνητικής εργασίας